WTJ 594 in herhaling
Zondag begon wederom vroeg, voor de opbouwploeg van Lars Vreugdenhil bizar vroeg zelfs. Het parcours moest immers grotendeels worden omgebouwd, de grote parc-ferme kwamen nu uit de kast. Zowel op Kop van Zuid als in het Schipperskwartier moesten dus grote terreinen gevonden worden om de 3000 fietsen te kunnen bergen. Als een goed geoliede machine transformeerde het zaterdag-event in dat van zondag. De dag waarop de agegroupers hun geluk beproefden op jacht naar een wereldtitel. Een stuk of vijftig waves. Vanaf half acht ’s morgens (brrrr) tot half vijf s middags de laatste sprintserie. Wonder boven wonder kwam de zon langzaam achter de zo magistrale skyline van de Poort naar Europa tevoorschijn. De derde en laatste wedstrijddag werd zowaar nog onder zonnige nazomerse omstandigheden gehouden. Het was de 600 vrijwilligers, de trouwe toeschouwers en zeker ook die dappere triatleten meer dan gegund.
Het is de dag om het gros van de 221 medailles in goud, zilver of brons te betwisten.. Vanaf agegroup M16 tot en met M85 en zo ook bij de vrouwen. Bovendien zijn de Olympische afstand en sprintafstand op dezelfde dag. Iets wat de laatste jaren niet meer is voorgekomen, dan kwamen de sprinters bijvoorbeeld op donderdag al aan de bak. Zo lang Rotterdam blokkeren, bleek niet mogelijk. De Brit Beau Smith was rond half tien s ochtends de eerste in een lange reeks triatleten, die de finishlijn passeerde. De Brit was meteen de eerste wereldkampioen, in zijn geval bij de M20. Het zou de eerste van een flink arsenaal eremetaal voor de Britten worden. De Belgen pakken ook meteen brons. Eerste Nederlander die binnenkomt is een bijna naamgenoot van de winnaar: Bram Smit. Het Belgische team, verenigd bij De Ballentent (drie dagen lang door Hans Cleemput omgedoopt tot Belgian Beerhouse), kan al vroeg juichen met wereldkampioenen Amber Rombaut en Ruben Geys. Amber klopt Haley Mason, een week eerder al de snelste in Enschede. Daniel Whitburn, in Almere de Junior Challenge gewonnen, wordt ook wereldkampioen. De series volgen elkaar in rap tempo op al zit er zo nu en dan nog wel een break tussen.
De eerste euforie bij TeamNL komt als Sione Jongstra na een verbeten duel met Sandra Wassink de eerste wereldtitel voor Nederland pakt. Elf seconden zit er slechts tussen beide rivalen. Als dan ook Jeanet van den Berg nog eens vierde en Cindy Brusse achtste wordt, is deze F40 wel onze beste categorie van de dag. De flow zit er goed in als even later Judy van den Berg tot haar eigen verrassing zilver haalt bij de F45. In de volgende groep komt een oude bekende als eerste over de meet: de Zwitserse Brigitte McMahon, eerste Olympisch kampioene in Sydney 2000 wint de F50. De hogere leeftijdsgroepen naderen.
Eerst is daar een ongelofelijk blije Hans van der Linden, die na het wereldrecord IM, na de Hawaii-titel zich nu ook de beste ter wereld op de Olympische afstand mag noemen. In deze leeftijdsgroepen zijn geen twee waves, dus klinkt direct het Hans van der Linden, you are world champion!
Een zekere titel wellicht, maar hij moest het nog wel doen, gaat naar Rob Barel. De toernooidirecteur heeft de voorbije dagen alleen maar in VIP-gezelschap en tussen journalisten doorgebracht. Maar het lukt Rob op magistrale wijze, hij blijft Alfi Caprez zeven minuten voor en Rob van Zanten maakt het M60-feestje compleet. Rob II zal uiteindelijk de enige bronzen medaillewinnaar voor Nederland blijven. Speaker Greg Welch kan er niet over uit: 2.05.03 uur voor zijn oude rivaal Rob Barel. That s amazing! Het is inderdaad een eindtijd waarmee hij onder de 2000 deelnemers 91e geworden zou zijn. Sneller bijvoorbeeld dan Rene Poppe, die even later binnen komt en zilver haalt bij de M50.
In die groep was uit de eerste wave Edwin Ophof de snelste. Goud en zilver voor de Overijsselaren dus. Edwin staat na de finish nog lang te hyperen. Hij kreeg onderweg informatie dat een Portugees hem op de hielen zat, maar dat bleek achteraf toch iemand uit een andere wave. De man uit Raalte wordt een jaar na zijn wereldtitel wielrennen dus ook wereldkampioen triathlon.
Het volgende Oranje-feestje wordt gebouwd rondom Marijke Zeekant. Eerder had ze al de eed afgelegd en nu klopte ze eeuwige rivale Donna Smyers, die overigens in huize Marijke-Pim logeerde. Dan is de koek op voor de Olympische afstand en is het de beurt aan de sprintkanonnen. Die afstand is minder populair bij de Nederlanders, maar het levert toch wel meteen zilver op voor specialist Rob Kwaaitaal, die alleen de sterke Italiaan Alfo Bulgarelli op de valreep nog voorbij ziet spurten. Slechts twee tellen is Rob verwijderd van de wereldtitel.
Even later maakt Jony Heerink het wel af in haar agegroup.
Als dan ook Dick Benschop na enkele jaren afwezigheid weer opduikt en de titel M75 binnensleept en daarbij nog altijd 15 tegenstanders moet verslaan, is het al een meer dan geslaagd toernooi. Veel triatleten met een groots sportverleden passeren de finishlijn. Zo wint Michellie Jones als enige twee gouden plakken in Rotterdam. Vrijdag bij de para’s als guide, zondag de sprint bij de F45. En in de laatste serie wint oud-prof en voormalig aquathlon-wereldkampioen Richard Stannard de sprinttitel bij de M40.
Er zijn veel triathlonlegendes, veel waardering heeft het publiek ook voor de 87-jarige Bill Ziering, wereldkampioen M85 op de Olympische afstand. De eindtijd voor de nestor van het toernooi: 6.20.38. Bill ligt 1.07 uur in de Rijnhaven, blijft 25 minuten in de wisselzone, fietst gedurende 2,5 uur door Rotterdam, blijft 7 minuten in de tweede wisselzone en zet op de afsluitende tien kilometer een tijd van 2.02 uur neer. Maar wie doet het hem na op 87-jarige leeftijd? Een jaar ouder dan mijn moeder.
Als even voor half zeven de Australiër Simon Beaumont als laatste binnenkomt, is het ineens gedaan. Het publiek trekt huiswaarts, vrijwilligers, officials en organisatoren verzamelen zich voor groepsfoto’s onder de finishboog. Opruimen gebeurt grotendeels op maandag en de dagen erna. Na drie dagen verstomt het geluid, de muziek in de Veerhaven. De ITU Grand Final Rotterdam is over. Hier en daar wordt een traantje weg gepinkt. Vrijwilligers wisselen in de grote tent hun laatste dinerbon in, triatleten en begeleiders maken zich op voor de trip naar de Maassilo in Rotterdam-Zuid. Na de vele prijsuitreikingen (75 in totaal!) wordt de vloer en het podium vrijgemaakt voor dansende, feestende en drinkende triatleten. Het seizoen is voorbij, alle remmen kunnen los. Rotterdam maakte voor veel triatleten een onuitwisbare indruk. Het wachten is op een volgend groot internationaal toernooi binnen de landsgrenzen. Laten we zeggen: EK Weert 2019.
Dat brengt ons tenslotte bij de medaillespiegel van dit 29e wereldkampioenschap triathlon in Rotterdam, Nederland.
| Goud | Zilver | Brons | Totaal | |
| 1.Groot Brittannië | 19 | 25 | 22 | 66 |
| 2.USA | 14 | 16 | 13 | 43 |
| 3.Australië | 10 | 7 | 4 | 21 |
| 4.Nederland | 8 | 5 | 1 | 14 |
| 5.Frankrijk | 5 | 5 | 4 | 14 |
| 6.Duitsland | 3 | 3 | 6 | 12 |
| 7.België | 3 | 2 | 4 | 9 |
| 8.Nieuw-Zeeland | 2 | 0 | 3 | 5 |
| 9.Oostenrijk | 2 | 0 | 0 | 2 |
| 10.Spanje | 1 | 2 | 2 | 5 |
| 11.Japan | 1 | 1 | 1 | 3 |
| 12.Zwitserland | 1 | 1 | 1 | 3 |
| 13.Italië | 1 | 1 | 0 | 2 |
| 14.Canada | 1 | 0 | 3 | 4 |
| 15.Mexico | 1 | 0 | 1 | 2 |
| 16.Bermuda | 1 | 0 | 0 | 1 |
| 17.Finland | 1 | 0 | 0 | 1 |
| 18.Zuid-Afrika | 1 | 0 | 0 | 1 |
| 19.Denemarken | 0 | 1 | 1 | 2 |
| 20.Noorwegen | 0 | 1 | 1 | 2 |
| 21.Portugal | 0 | 2 | 0 | 2 |
| 22.Rusland | 0 | 1 | 0 | 1 |
| 23.Brazilië | 0 | 1 | 0 | 1 |
| 24.Gibraltar | 0 | 0 | 2 | 2 |
| 25.Ierland | 0 | 0 | 1 | 1 |
| 26.Ukraine | 0 | 0 | 1 | 1 |
| 27.Zweden | 0 | 0 | 1 | 1 |
| Totaal: | 75 | 74 | 72 | 221 |
En morgen? Morgen gaat het hier gewoon over triathlons in Zutphen, Wommels, Ieper en Mechelen. Om er een paar te noemen.
