De andere Parinussa, gelukkig in de loterij, wat kan Jetze en pechvogel Peter – WTJ 615

 
VRIJDAG – Er gebeurt van alles op Hawaii dezer dagen. Na de Parade of the Nations was het tijd voor dé publiekstrekker bij uitstek: The Kona Underpants Run. Begonnen als geintje in 1998 door onder meer Paul Huddle inmiddels uitgegroeid tot een al even iconisch evenement als de Ironman zelf. Ook de Nederlanders lieten zich niet onbetuigd. Maar laten we niet te veel afleiding zoeken. We hebben nog twee afleveringen met Nederlandse atleten te gaan en het uur U nadert met rassé schreden. Hier de volgende zeven.

 

 
Met broer Bas sloten we gisteren het derde blokje af. Nu openen we met Robert. Hij is 2,5 jaar jonger dan Bas. Hoewel privé geen makkelijk jaar, is hij tevreden met zijn voorbereiding. In de zomer kwam hij goed in vorm en dat trok hij door in een trainingsblok van vier weken op Hawaii. Robert komt uit Weesp, maar was de voorbije jaren veel in het buitenland voor zijn werk. Naast triatleet is hij technicus, werkend met satellieten. Ver over de grenzen kon hij ook veel wedstrijden doen. In Australië en China bijvoorbeeld. Een slimme zet om de twee Chinese 70.3 Ironmans te doen, die kort na Hawaii vorig jaar op de kalender stonden. In Hefei werd Robert 23e en vijfde M30, een week later was hij 38e en opnieuw vijfde M30 in Xiamen. Omdat de Dalian Wanda groep sinds twee jaar eigenaar is van Ironman, zijn de Chinese wedstrijden opgewaardeerd. Meer slots voor Hawaii ook op de 70.3 races. Robert deed al wel Ironmans in Wales 2012 (10.50), Nice 2013 (10.05), Zürich 2014 (9.42) en Port Macquarie 2015 (9.56). Begin dit jaar kwam hij terug om zich met TTW te richten op de Eredivisie. Daarnaast de halve van Leiderdorp en het Weesper kampioenschap, waar hij de titel terughaalde. Roberts doel is een optimale race waarbij geen technische en tactische fouten gemaakt worden. Zo hard mogelijk zwemmen, gecontroleerd fietsen met focus op voeding om er lopend vanaf Palani Road tot en met Ali’i Drive een feestje van te maken. Push to the limit. Het resultaat is bijzaak.
 
Harm Peters (M45) 5-1-1969, Eindhoven; 1e deelname

 

 
Van de Ironman Legacy mag je van alles vinden. Zij die zich het leplazarus trainen en net geen slot halen, vinden het vast een verschrikking. Maar voor minder talentvolle triatleten voor wie Hawaii ten enenmale onbereikbaar lijkt, is het toch een uitkomst. Hoe dan ook. In februari werden de 200 gelukkigen, afkomstig uit 28 landen, verblijd met de boodschap dat ze buiten de wedstrijden om hun koffers mogen pakken voor deelname aan het enige echte WK Ironman. Harm Peters was er één van. Overigens kan niemand geheel blanco naar het Walhalla van de triathlonsport. Minstens twaalf Ironmans zijn vereist. Harm komt daar precies aan. Hij deed liefst achttien keer mee op de klassieke afstand, vier daarvan waren in Almere. Zijn besttijd is 10.56 uur, ook in Almere 2008. Ironmans deed hij in Barcelona, Frankfurt, Kalmar, Klagenfurt, Kopenhagen, Lanzarote, Nice en Zürich. Challenge Roth is van de bucketlist en zelfs de Inferno deed de bebrilde triatleet. Heus geen groentje dus, deze triatleet van TV Weert, werkzaam als teamleider bij Intel Benelux en elektrotechnicus van origine. Voor deze Multiple Ironman Finisher is Hawaii de kroon op het werk.

 

 

 

Stel je voor dat Jetze straks vóór Jan Frodeno op Ali’i Drive aan komt wheelen. Het is moeilijk inschatten wat de tweevoudig wereld- en Olympisch kampioen onder de paratriatleten kan doen. Jetze kan op Hawaii nog redelijk in de luwte samen met Guido Vroemen toeleven naar zijn debuut op de Ironman. In 1991 werd hij geboren met een beperking aan beide benen. Links een verkort bovenbeen en een knie zonder kniebanden. Rechts mist hij zijn hele bovenbeen, knie en goede heup. Korte stukken kan hij lopen met prothese, voor het fietsen maakt hij als kleuter al gebruik van een handbike. Zijn eerste handbikewedstrijd deed Jetze op zijn twaalfde, waarop het topsport-traject werd ingezet. In 2009 kwam hij in Aalsmeer in aanraking met triathlon. Toen het na de Paralympics in Londen (4e met handbiken) bekend werd dat triathlon op het Paralympische programma van Rio kwam, begon hij aan de combinatie van beide sporten op internationaal niveau. Jetze studeerde overigens nog wel af op fijnmechanische techniek op de Leidse Instrumentmakers School. De droom ooit op Hawaii te starten was er toen al. Kort na zijn Olympische titel werd het seizoen 2018 voorbereid. Omdat er voor Tokyo nog geen punten te behalen zijn, leek hem Kona de prikkel die nodig was. Uiteindelijk was het nog een heel druk jaar. Zo haalde hij eerst de Europese titel in Kitzbühl om twee dagen later de 70.3 in Luxemburg te doen. Net als Bas Parinussa greep Jetze deze kans, want hier konden de para’s zich kwalificeren. Bas hoefde slechts te finishen, Jetze moest winnen. Alles verliep super, geen inzinkingen en ruim binnen de vier uur. Zevende overall. Een indicatie? Ook daarna bleef Jetze als sporter, maar ook als ambassadeur met een zeer drukke agenda zitten. WK Rotterdam verliep lekker, tweede titel op zak met maatje Geert op twee. Op 1 oktober vertrok dan toch het vliegtuig naar Kona. ,,Mijn verwachtingen? Ik wil er echt van gaan genieten. Tuurlijk, wil ik een goede race neerzetten, maar is dat realistisch? Ik ben deze afstanden niet gewend, de voorbereiding is vanwege de WK’s relatief kort. Ik heb er vertrouwen in. Samen met Guido heb ik in de trainingen de afstanden opgezocht. Zelf hoop ik onder de negen uur uit te komen, maar ik ben nog te onervaren op dit laatste avontuur van het seizoen. Guido denkt het wel te weten, aan mij de taak het plan goed uit te voeren.’’

 

 

 
Triatleet Mark van der Pol van TV Arnhem kon die hele zondag in augustus lachen. Hij had maar één opdracht om zijn missie Hawaii te kunnen aanvangen: finishen op de Grote Markt van Maastricht. Als extra impuls aan deelnemers kreeg de Maastrichter organisatie de beschikking over een tiental rechtstreekse startbewijzen voor Kona. Voorafgaand aan de wedstrijden werden de namen bekend gemaakt en de Gelderlander was een van de gelukkigen. Enkel nog zorgen dat hij niet uit zou vallen in zijn derde Ironman. Regensburg deed hij in 2012 in 13.36, Frankfurt in 2105 in 13.18 uur. In Maastricht was de progressie zichtbaar: 12.33 uur. Mark stond vanaf de jaren tachtig toe te kijken bij de Holland Triathlon. Heimelijk droomde hij ervan zelf mee te doen. In 2010 deed hij z’n eerste hele: finaal kapot kwam ie over de meet. Zijn vrouw Jackie vroeg na de finish: ‘Dit niet weer, hè?’ De vraag bleef onbeantwoord. Na Maastricht was hij redelijk hersteld en dat was maar goed ook, want tien weken later staat Kona op zijn programma. ,,Het schijnt niet de mooiste en makkelijkste te zijn, maar wel een heel bijzondere’’, aldus Mark die tien jaar voor de klas stond in het basisonderwijs,  daarna directeur werd van scholen in Bussum, Rhenen en…Singapore. Na een studie pedagogiek is hij als programmadirecteur bij het Algemeen Pedagogisch Studiecentrum gaan werken. Maar hij weet zeker dat ie op z’n 65e terug voor de klas gaat staan. Want dat is – buiten triathlon – het allerleukst. Wat ie wel mist op Hawaii is de steun van zijn clubgenoten van de zwart-gele brigade uit Arnhem.

 

 

 
De in Zeist geboren, in Amersfoort woonachtige Annemiek Rademaker is altijd de vrolijkheid zelve. Trainend met de meiden (Tessa, Mariska of Jantiene) was het vooral lol. Maar sinds ze vijf jaar terug aansloot in de stal van Frank Heldoorn werd het toch menens. Coach Frank heeft overigens grote bewondering voor de Amstersfoortse, die verpleegkundige is op de intensive care van het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Daar draait ze ook gewoon nachtdiensten. ,,Ze liep altijd zo krom als een banaan. Een bezoek aan de chiropractor en vele kilometers verder staat Annemiek nu op haar droombestemming. Reuze knap’’, aldus de meester. Toch wil ze er altijd goed uitzien. Een beetje mascara en lippenstift horen daarbij. Annemieke deed naast Almere ook mee aan de eerste Frysman, waar ze derde werd in 11.37. Ze won de allereerste Mont Ventoux triathlon in 2010, schrapte de Embrunman van haar bucketlist in 2013 en werd ook tweede in de Belman, Belgisch enige hele. Voor de Ironmans koos ze vooralsnog pas twee wedstrijden uit. In 2011 was Klagenfurt haar snelste race in 11.11 uur, maar Maastricht leverde haar dit jaar het mooie startbewijs op. Toen ze na 11.39 uur op het Magic Carpet aankwam, konden wij speakers vast stellen dat er nog geen enkele F50 binnen was. ’s Maandags kreeg ze van Björn Steinmetz de medaille, die haar startgerechtigd maakt tussen de palmbomen en rieten rokjes. Annemieke heeft slechts 1 verzoek aan haar coach op afstand: wanneer mag ik mijn pakje uit en lekker gaan zonnen? Het zal na zaterdag zijn, vermoeden we.

 

 

 
Geboren in Winterswijk, gestudeerd aan de Hogeschool West-Brabant in Breda en via een baan bij de Koninklijke Landmacht thans financieel officier bij OCCAR. Dat is een samenwerkingsverband tussen zes Europese landen (niet Nederland) op het gebied van defensiematerieel. Duitsland maakt daar wel deel van uit en daarom woont Rob in de voormalige Westduitse hoofdstad.  Ook in Dinxperlo en Bocholt woonde hij nog een tijdje. In die laatste stad is hij vrijwel jaarlijks deelnemer en vaak agegroup-winnaar. Sterk loper Rob deed in Almere wel eens de halve Challenge. Om zich te kwalificeren voor Hawaii had hij slechts twee Ironmans nodig. Vorig jaar op het EK in Frankfurt rolde er 9.51 uur uit, maar daarmee nog geen slot. Die kwam er wel in Maastricht, waar hij derde M50 werd in 9.57 uur. Mede omdat Peter Vocking, die tweede finishte, zijn slot niet accepteerde (Peter gaat volgend jaar weer) kon Rob zich opmaken voor zijn debuut op Hawaii.

 

 

 
Overduidelijk de pechvogel van TeamNL. Het zal je maar gebeuren dat je in het zicht van die fameuze start door een zware val alsnog de handdoek in de ring moet werpen.
Peter werd ooit tweede op de Grunman, dook voor het eerst onder de tien uur in Kopenhagen 2013: 9.58 en daarmee vijfde M50. Het leverde hem zijn eerste slot op. Daarna deed hij Challenge Roth 2015 in 10.54 en in Maastricht dit jaar was hij weer serieus toe aan een tweede gang naar Hawaii. Zijn derde plaats bij de M55 in 10.30 uur was toereikend. Daarna nog het WK in Rotterdam gedaan, waar hij een verkoudheid opliep en 19e werd. De ‘amateurtriatleet en huisman’ zette koers naar Hawaii, werkte lekker zijn trainingen af. Tot maandag bij de laatste fietstraining. Na een afdaling lag er een gat in de weg. Zijn zweethanden gleden van het stuur, hij viel op zijn stuur en raakte de controle kwijt. Dan valt ie op zijn linkerzij en door de snelheid glijdt hij nog 15 meter door. Pijn in de linkerschouder en in het ziekenhuis van Kona volgt de bevestiging: sleutelbeen gebroken. Zijn emoticon op Facebook is helder: Peter is woedend.  Logisch. De geboren Weespenaar zal een nieuwe kans moeten afwachten en zaterdag langs de zijlijn toekijken. Met misschien wel Tim Don naast hem.