Van fysiotherapeuten in Zwitserland tot piloten van het grootste vliegtuig – WTJ 616

  

Het aftellen is begonnen. We hebben de laatste zeven deelnemers op een rijtje gezet. Van fysiotherapeuten, fitness-instructeurs,  techneuten in kerncentrales tot huismoeders, handelaren in oud ijzer en gezagvoerders. We hebben het al eens gezegd, we zeggen het nogmaals tegen iedereen: veel succes en vooral genieten!

 
Anton Smit (M50) 1965, Frauenfeld; 2e deelname

 

Er is een jaar verstreken sinds Anton (of zoals de Zwitsers zeggen Antoni) Smit zijn debuut maakte op Hawaii. Veel meer zijn we van hem niet te weet gekomen ten opzichte van vorig jaar. Er blijven (gelukkig) nog altijd mensen, die social media niet nodig hebben. Anton is weliswaar geboren Nederlander, studeerde fysiotherapie in Groningen om vervolgens in het land waar veel emplooi is aan de slag te gaan. Zwitserland dus. Daar drijft hij samen met zijn partner Els een goedlopende praktijk in Frauenfeld, Noord-Zwitserland. Hij sponsort de plaatselijke triathlon, waar hij steevast aan mee doet. Toen hij nog in Nederland woonde debuteerde Anton op de hele in Roth, wat in 1998 nog een Ironman was trouwens. Een mooi debuut in 10.15 uur. In het Zwitserse Rapperswill-Jona maakt hij daarna opnieuw kennis met traithlon. Vorig seizoen werd hij er vijfde M50 en beste Nederlander. Hawaii speelde al langer door zijn hoofd. In Nice kwam hij als negende over de finish en in Mallorca klokte hij al 9.48 uur, goed voor brons en een slot. Zijn eerste WK Ironman eindigde op een 950e plaats in 11.05 uur, oftewel 80e bij de M50. Dat hij zo snel weer terug zou keren, had ‘der Anton’ ook niet verwacht. In Klagenfurt afgelopen zomer verbeterde hij zijn pr met vier minuten: 9.44 uur en vijfde M50. Opnieuw lag er bij de Oostenrijkse finish een slot te wachten. Alleen in 2009 was Anton nog eens terug in Nederland om mee te doen aan het Europees kampioenschap triathlon in Holten. Hij was twaalfde bij de M40, maar liep wel in het rode pakje met wit kruis erop: voor Zwitserland dus.

 

 

 
Autilia maakte een mooi debuut op de hele triathlon tijdens het EK in Almere 2014. Ze werd toen derde F45. Na 11.27 uur was ze klaar. Het smaakte naar meer voor atlete uit de Hoekse Waard. In 2016 stond haar eerste Ironman in Maastricht op het menu van de struise atlete. De finish kwam in zicht na 11.32 uur, daarmee net naast het podium. In het jaar waarin ze Sarah ziet, waren er nieuwe kansen om Hawaii te bereiken in nu de F50-klasse. Autilia koos aanvankelijk voor Kalmar maar dat kwam niet uit. Ze week snel uit naar Bolton, UK en dat pakte geweldig uit. De eindtijden (11.42 uur) waren geen van allen snel, de klassering telde: ze won de F50-groep en Willy Wonka’s gouden wikkel naar Hawaii lag klaar. Ze combineerde de race trouwens met een vakantie in Ierland. In de aanloop naar Kona deed ze nog mee aan het WK Rotterdam. Ze finishte zesde F50. Zaterdag volgt haar grootste sportieve uitdaging in Kailua-Kona. Autilia is lid van TV Hoekse Waard. Angst heeft ze wel voor het zwemmen. ‘’Alles wat er onder mij zwemt in open water boezemt me angst in, dus nee geen haaien aub. Sporten in de hitte ben ik ook niet gewend, ik doe sportvoeding in mijn bidons om te zorgen dat ik niet uitdroog.’’ Autilia doet pas negen jaar aan sport. Toen haar kinderen Sebastian en Thom op de basisschool zaten stapte ze een sportschool binnen om te spinnen. Daarna voor het eerst buiten gefietst en Alpe d’Huzes gedaan. Weer een jaar later deed ze de Rotterdam marathon, dus toen lag triathlon voor de hand. Naast huisvrouw is Autillia fitnsess-instructrice. Zaterdag stapt deze Stapper harder dan ooit tussen de lavavelden door.

 

 

 

In Nederland kennen we Marcel Suurmond nauwelijks. Zeeuwse wedstrijden zijn er weinig, dus dan maar over de grenzen. Zonder enige sportachtergrond kwam hij uit het niets. Als een soort mannenafspraak met de nodige biertjes (zoals bij Hawaii 1978) begon de Vlissinger met zwemmen en fietsen. Het lopen kwam later, toen de kilo’s verdwenen. Hij debuteerde in de Ironman Regensburg van 2010. Daarna deed hij Keulen, twee keer Nice, de Belman en een race die tot zijn favorieten behoort: Lake Placid. Vanaf 2014 werden de zaken serieus aangepakt, Guido Vroemen als trainer ingeschakeld en de progressie kwam. In Barcelona 2014 was daar al een 9.19 uur. De vooruitgang laat zich ook in de Olympische winterstad Lake Placid zien. Van 11.39 in 2012 naar 9.24 in 2014. In 2016 en 2017 haalde hij met deze eindtijden zelfs de eerste plaats bij de M40. Het was overigens in Klagenfurt dat Marcel zich voor het eerst kwalificeerde: 9.25 uur en een negende plaats. Een once in a lifetime experience, zo zag de familie Suurmond de reis naar Hawaii 2015. Hij finishte in 11.19 uur in de tropische hitte. Dat kon sneller, vond ie. Temeer omdat eigenlijk  2016 gepland was al debuut op het WK. Een winterlang doortrainen en vervolgens in juli vlammen in Lake Placid. Zijn topprestatie kreeg vorig jaar op Kona een vervolg, want hij haalde dik  een uur van zijn Hawaii-tijd af: 10.17 uur. En toen kriebelde het kennelijk nog meer. Wederom deed hij Lake Placid, opnieuw een podiumplaats en slot. Dus is het Zeeuwse circus met vrouw Claudia en zoon Mike opnieuw gearriveerd op Big Island. Drie maal scheepsrecht. Het ging voortreffelijk tot hij 32 dagen voor The Big Dance zijn voet brak. De uitdaging is derhalve groot, niet om sneller te zijn dan vorig jaar, wel om de finish te bereiken in zijn derde en echt laatste (?) keer Kona. Tussendoor heeft Marcel tijd om met zijn grote idolen Mark Allen, Dave Scott, Peter Reid en Daniela Ryf op de foto te gaan. De gedreven Zeeuw nam in deze topjaren zelfs een sabbatical bij zijn werkgever de EPC-energiecentrale te Borssele. Maar dat was van korte duur, Marcel werkte al snel weer fulltime. Zelf is hij de bescheidenheid zelve, zijn fans sturen ons altijd bij als we hem eens vergeten te vermelden. Maar zijn uitspraak ‘Ik ben geïnjecteerd met het Ironmanvirus en heb er nog geen medicijn tegen kunnen vinden.’’ vergeten we niet.

 

 

 
De geboren Schiedamse was in haar jonge jaren een fanatiek hockeyster. In 2011 deed Marleen haar eerste sprint triathlon om na haar twee zwangerschappen weer fit te worden. Dat beviel (in andere context) haar zo goed dat ze binnen een jaar haar eerste hele deed: de Ironman Kalmar, Zweden. Marleens echtgenoot Joost van Rens is ook geen onverdienstelijk triatleet, sterker nog: hij deed al twee keer eerder mee op Hawaii. Samen deden ze trouwens ook mee aan de Ironmans Texas 2013 en de eerste Maastricht editie. De Ironman Bolton deze zomer was de eerste poging van Marleen om Kona te halen. In de tweede wisselzone had ze nog een achterstand van 38 minuten op haar concurrente, maar ze slaagde toch in haar opzet. Joost en Marleen hebben lang in Amerika en Barcelona gewoond. Na vele verhuizingen is het koppel in Baarn beland. Trainen en de huishouding voeren zijn haar dagelijkse bezigheden, terwijl Joost een drukke baan als CEO combineert met triathlons. Zijn hoofddoel was dit jaar het WK 70.3 in Chattanooga. Haar hoofddoel is duidelijk.

 

 

 
Is Marleen na haar man Joost aan de beurt om Hawaii te doen in huize Vrieze zijn de rollen precies omgekeerd. Daar debuteert Bert nadat zijn echtgenote Dorothé zich in 2014 kwalificeerde en finishte. In Maastricht kon ze nog eens een slot bemachtigen, maar omdat het Bert toen nog niet lukte, liet ze lopen. Aan ervaring bij de Vriezes geen gebrek. Almere deden ze beiden enkele keren, maar het avontuur in het buitenland lonkte. In Klagenfurt 2004 was hij na 11.09 uur binnen. Daarna volgden Frankfurt, drie keer Zürich en twee keer Challenge Roth tussendoor. Berts pr stamt uit 2015 toen ie Klagenfurt nog eens deed, maar dan in 10.34. De handelsondernemer uit de Gelderse Achterhoek rook kansen op een slot toen ie in de M55-klasse belandde. Maastricht vorig jaar was dat nog niet het geval, maar in de nieuwe Ironman van Hamburg (dit jaar een week na Limburg) klasseerde hij zich als negende M55 in 10.27. Niet iedereen maakte gebruik van het aanbod en bij de rolling down naar nummer negen, tikte Bert Vrieze in navolging van Dorothé snel de benodigde euro’s af. Of ze nog eens samen de race doen? Only time will tell. Mooi beroep heeft Bert trouwens: hij drijft een groothandel in afval en schroot. Dus ook in (oud) ijzer.

 

 
Slimme triatleten wisten vorig jaar de weg naar de Ironman Louisville Kentucky wel te vinden. De agegroup-only race vond plaats amper een paar uur nadat op Kona de laatste finishers binnen waren. Thys Wind, die in de Verenigde Staten al menig podiumplaats haalde op kortere afstanden. In Raleigh, de stad waar hij woont, was hij in 2016 nog de beste agegrouper op de 70.3 Ironman. Het echte werk lonkte daags in Louisville, de Ironman waar ook Mariska Kramer-Postma goede herinneringen aan heeft. Ze won de race in 2008 en werd ook ooit derde. Niels Esmeijer kwalificeerde zich eveneens ooit via deze Ironman. En zondag is deze Ironman opnieuw en doen Marnix Cornelisse en Auke Geurts een serieuze gooi naar kwalificatie. Thys werd vorig jaar vijfde en legde als 40-plusser de afstanden af in een supertijd: 9.13 uur. Twaalf minuten slechts na de winnaar. Op jonge leeftijd emigreerde het gezin Wind in 1987 vanuit Friesland naar Amerika. De familie streek neer in Raleigh, North Caroline. Thys ging naar Hingham High School en Virginia Tech. Hij loopt marathons sinds 1996, doet aan triathlon sinds 2001. Thys is organisator bij verschillende Amerikaanse Triathlon Series. Toen in 2009 zijn zoon geboren werd besloot hij de Nederlandse nationaliteit terug aan te nemen, hetgeen ook blijkt uit zijn Facebook waar de vaderlandse driekleur prominent in zijn profiel staat. Sport staat centraal in het leven van Thys: fitness instructeur, organisator van duursportevenementen en veelgevraagd spreker namens Endurance Magazine. Of zoals Thys het zegt:  Endurance is an attitude. Go with the Wind, Thys!

 

 

 
Lang niet alle 36 Nederlandse triatleten stappen als passagier vanaf Schiphol in het vliegtuig richting States en Hawaii. Finn Zwager vliegt gewoon zichzelf naar allerlei bestemmingen over de wereld met als thuisbasis Dubai. Al in 2000 ging hij als een van de eerste Nederlandse piloten werken bij Emirates. Inmiddels is Finn gezagvoerder van de Airbus A380, het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. Dubbeldeks met bar en douche en ruimte voor 517 passagiers. Zoveel Nederlanders doen er (nog) zaterdag/vandaag nog niet mee, maar je kunt bijna een triathlon in zo’n vliegtuig houden. Leven en werken in het Midden-Oosten vergt een flexibele opstelling, triathlon is daarbij een mooie uitlaatklep. Finn staat niet alleen in z’n triathlonbeleving. Zijn Nieuw-Zeelandse vrouw Sam Dobson en hun kinderen Nic en Jessica zijn al even fanatiek en staan op de kortere afstanden vaker op het podium dan pa Finn. Naast de vele races in het Midden-Oosten (Abu Dhabi bijvoorbeeld) is Finns favoriete Ironman die van Zuid-Afrika. Hij kwam er voor het eerst in 2012 en debuteerde met een tijd van 12.15 uur. Vier jaar later haalde hij daar liefst twee uur af: 10.16 in Port Elizabeth 2016. En dit voorjaar bereikte de globetrotter zijn ultieme doel. Wederom in het land van speaker Paul Kaye, werd Finn Zwager vierde M50 in zijn nieuwe pr van 10.08. En zo kon ook de tweede Nederlandse piloot (naast Pepijn) de stuurknuppel pakken richting Tri-paradise.

+++++++++++

 

 

En dat waren ze, beste lezers. Eigenlijk horen Dave Crinnion (Amerikaanse partner van Nannie van Toorenburg) en David Smitz (Vlaamse tandarts, die al jaren in Oosterhout woont en werkt) er ook bij. Maar we volstaan met de letters NLD achter de naam. We hebben hier geen algemene voorbeschouwing gegeven. Niets over de kansen van Jan Frodeno, Sebastian Kienle, Patrick Lange, Frederik van Lierde of Bart Aernouts. Niets over Daniela Ryf en haar grootste tegenstandsters. Niets over de aantallen, de omstandigheden, de internationale verhalen. U kunt ze ongetwijfeld elders lezen. Onze aanpak is de Nederlandse triatleet nader introduceren. U kent het gezegde immers: je bent pas een echte triatleet als je Hawaii gedaan hebt. 35 van onze landgenoten ondergaan het vanaf zaterdagavond 18.35 uur Nederlandse tijd.

 

Laten we eerst allemaal een beetje gaan voorslapen.