Jetze, Rob en Sione zorgen voor unieke dubbel: WK Olympische afstand plus Ironman WTJ 617
ZONDAG – Bij 2400 deelnemers, horen 2400 heroïsche verhalen. Ironman Hawaii had weer alles wat deze wedstrijd, deze sport zo bijzonder maakt. Mooi ook dat deze roots van triathlon nog altijd het evenement is, waar het allemaal om draait. Eigenlijk geldt dat alleen maar voor nog twee andere sporten: wielrennen (Tour) en tennis (Wimbledon). De rest heeft WK’s en Olympische Spelen, maar die zijn steeds ergens anders. De vreugde, het verdriet. Het hoort bij die wedstrijd, waarvan menigeen in de beginjaren dacht dat het onbereikbaar was.
Geen profs en toch een van de beste NL-edities op Hawaii
En nu stonden er toch 36 Nederlanders aan het vertrek, aangevuld met nog zes ‘semi-dutchies’, die hier wonen/werken of een dubbel paspoort hebben. Geen profs dit jaar, terwijl het met drie wereldtitels en twee parcoursrecords voor TeamNL toch het meest succesvolle WK ooit was. Jetze Plat, die een wereldprestatie levert door als eerste paratriatleet op Hawaii onder de negen uur te duiken. Natuurlijk het parcoursrecord van Patrick Lange en de hattrick van Daniela Ryf zullen overheersten in de media, maar ik hoop toch wel dat de hele tri-wereld beseft wat een uitzonderlijke, historische prestatie onze Jetze heeft afgeleverd: 8.41.47!!! Slechts 25 valide professionals deden beter. Zijn 2.19 op de marathon is natuurlijk van ongekende klasse, maar Jetze verstaat de kunst om ook bij zwemmen en handbiken niet al te veel tijd te verspelen. Het was vooralsnog een eenmalige uitstapje naar de hele, want de Olympische Spelen van Tokyo zijn zeker zo belangrijk voor de Paralympisch en nu dus drievoudig wereldkampioen. Over uniek gesproken. Rob Barel en Sione Jongstra worden in hetzelfde jaar wereldkampioen Olympische afstand (te Rotterdam) en Ironman. Iets wat Jetze dus ook deed. We hebben de cijfers even niet paraat, maar zo’n dubbel komt maar zelden voor. En dat dus door drie Nederlanders!
Rob doet het bovendien nog eens in een nieuwe wereldbesttijd voor M60. Hij komt met de Nederlandse vlag juichend over de finish in 9.46.54. Daarvoor zijn de American-dutchies Derk de Korver (4e M30) en Thys Wind (33e M40) al op Ali’i Drive aangekomen. Ook Robert Parinussa (69e M30) en Franck van Graas (4e M50) duiken onder de tien uur grens. De condities waren gunstig, maar Hawaii was heter dan heet. Daar had het Noord-Hollandse duo Peter-Johan Dillo en Dennis Looze toch wel last van. Even boven de tien uur zaten ze. Vooral Dennis viel ver terug na nog aan de leiding te hebben gelegen in de M40. Een top tien klassering was er bij de mannen tenslotte voor Peter van Egdom: negende M55. De drie triatleten, die waren ingeloot c.q. zich inkochten waren sloten de rij van Nederlandse finishers.
Maar ook zij – Erik Hordijk (knap trouwens pas 10 maanden triatleet!), Mark van der Pol en Harm Peters – hoorden de magische woorden: you are an Ironman! Helaas gold dat niet voor Bas Parinussa, die wist dat de limiettijden scherp lagen en ook nestor Ijbele van Olst moest tijdens de marathon jammerlijk de handdoek in de ring gooien. Bij de vrouwen was de strijd om de wereldtitel F40 bloedstollend.
Sione Jongstra was zevende uit het water, kwam op de tweede plaats terug van het retourtje Hawi en geraakte voorop bij de marathon. Niets was nog zeker, want langzaam maar zeker stoomde de Amerikaanse Amy Farell op naar voren. Zij moest negen minuten goed maken en strandde in het zicht van de finish op slechts 14 seconden. Maar gelukkig voor TeamNL was het Sione, die ervoor zat. Ze heeft wel ervaring met spannende eindsprints, maar dit was er eentje om in te lijsten. Twee wereldtitels voor mama Sione. Jochem en Milou bouwden thuis alvast een feestje. Meer dan goed debuteerden ook Haitske Overbeek (16e F40), Tessa Kortekaas op een 15e plaats F25 (wel helemaal naar de kloten) en Autilia Stapper op een 13e F50. Marleen Valk en Annemiek Rademaker maakten binnen de dertien uren het dames-sextet compleet. Ook onze halve Nederlanders deden het netjes: Jan van Berkel 22e bij de profs, David Smitz binnen de tien uur en bij de vrouwen Leanne Fanoy debuterend als tweede F18 in 10.13, uitkomend nu voor Verenigde Arabische Emiraten. Dolfijners Tracy Markham en Anna Mersmann kregen felicitaties van hun Amsterdamse clubgenoten.
Frodo’s rug en Frederiks tas
Bij vreugde hoort ook drama. De Belgen bijvoorbeeld hadden geen superdag. Bart Aernouts kwam te laat op gang, maar werd toch nog twaalfde. En oud-winnaar Frederik van Lierde miste bij de speciale bevoorradingspost zijn ‘special feed bag’. Slordig van de organisatie, funest voor het moreel van de 38-jarige Belg, die zonder doorreed maar tijdens de marathon gedesillusioneerd uitstapte.
Dat leek ook Jan Frodeno te doen, die al in de eerste kilometer lopen naar zijn rug greep. Hij wandelde, ging zitten, wandelde weer en zo ging dat 42 kilometer lang. 4.15 uur over 42 kilometer. Maar finishen deed ie. Het tekent de bijzondere status van deze Ironman, maar ook van Frodo zelf. Zoals we vanochtend al schreven: het WK Ironman is net voetbal. Acht uur sporten en aan het eind wint een Duitser. Toen er een kruisje door Jan gezet kon worden, was er nog altijd Sebastian Kienle in achtervolging op ‘old warrior’ en Colonel-hinkebeentje Lionel Sanders. De Canadees was na het nieuwe fietsbeest Cameron Wurf (4.12.54 uur!) aan de marathon begonnen, maar nam snel de kop over. Maar Sanders vreesde Kienle niet zo zeer als wel die derde Duitser, Patrick Lange, die vorig jaar al zo verrekte hard liep. Lange kreeg het opnieuw op z’n heupen en met 2.39 als nettotijd was er geen houden aan. Sanders op twee en de Brit David McNamee, die historie schreef door als eerste Britse man op het podium te komen. Geen vierde podiumplek voor Kienle: vierde dit maal. Tegenover het compleet gekleurde Duitse podium vorig jaar stond nu één oosterbuur, maar wel weer de winnaar. En dat voor het vierde jaar op rij, voor de achtste keer in totaal. Bovendien ging het parcoursrecord van Craig Alexander (8.03) uit de boeken. Patrick Lange bracht het op 8.01.40 uur. Josh Amberger gaf bij het zwemmen al d aanzet tot een snelle race, Cameron Wurf haalde liefst zes minuten van het fietsparcoursrecord van Norman Stadler af.
Hattrick Daniela Ryf
Geen fysieke malheur voor Daniela Ryf, die zich in het water niet al te zeer inspant. Vervolgens speelt ze wat met de tegenstanders bij het fietsen om tegen het eind resoluut de koppositie van – in dit geval – de Britse Lucy Charles over te nemen. Charles reed lang met Lauren Brandon op kop. De laatste maakte wel een vrije val in het klassement, Lucy hield stand op een tweede plaats. Daniela hield het tempo wel hoog, maar toen ze zeker was van de winst bekommerde ze zich niet meer om haar parcoursrecord van vorig jaar. De Zwitserse bleef er nu vier minuten boven. Na Lucy volgde de Australische Sarah Crowley op een derde plaats. Heather Jackson moest nu een plaatsje inleveren en die oersterk Kaisa Sali blijft de wereld verbazen met nu een vijfde plaats. Melissa Hauschildt, queen van de 70.3 IM’s, kon het op de hele nog niet maken: veertiende. Alexandra Tondeur kwam een tikkie teleurgesteld als 27e over de finish. Kijken we naar de eindtijden dan scoorde Sione Jongstra de 30e tijd over-all. En of Daniela van de kritiek van Yvonne geleerd heeft, weten we niet. Maar afgelopen week dook ze overal op en ook bij het binnenhalen van de laatste deelnemers liet ze zich niet onbetuigd. Gelukkig maar.
