Jan Blokland – De Magische Barrière van 9 uur!

 

 

 

 

 
Aanvankelijk was de wedstrijd op 1 oktober 2017 gepland. Maar de Catalanen hadden op die dag een referendum over de onafhankelijkheid van Catalonië gepland. Gelukkig kon de wedstrijd worden verplaatst naar de zaterdag ervoor: 30 september 2017. Dat betekende wel dat we een dag minder voorbereidingstijd hadden in Calella (het Zandvoort van Catalonië). DTC clubgenoot Ruud Kuipers (M50-54) en ik hadden onze vluchten niet omgeboekt. We zouden dus gewoon op donderdag ochtend vliegen. Janneke, mijn vrouw, Rinske, de vrouw van Ruud, en Suzan, mijn nicht, hadden wel hun vlucht omgeboekt. Zij zouden nu vrijdag aankomen. Arie, mijn broer, lukte het niet wegens zijn werk. Die zou zaterdagmiddag aankomen, dan kon hij nog de staart van het lopen zien. Voordeel van het een en ander was dat ik mijn key training op woensdag nog rustig in Alkmaar kon afwerken.

 

Vol vertrouwen zag ik de wedstrijd tegemoet. Ik had goede trainingen gedaan. Vooral de laatste zware training in het weekend voor de wedstrijd ging goed. Samen met Peter Johan Dillo en Bob van Walsum (van DTC) had ik nog 2 x 100 km met aansluitend 2 x 15’ lopen gedaan. Vooral de tweede 100 km ging soepel en had PJ het zwaar. Bob was er toen al af. De dag erna goed hersteld en ook intensief gezwommen met PJ (12x300m) waar ik hard moest werken om in zijn voeten te kunnen blijven. Verder nog 2 uur gefietst en een vijf kwartier gelopen. Daarna kon het taperen beginnen. Alleen die woensdag stonden er 3 uurtje op het programma.

 

Na een voorspoedige vlucht, met een fietskoffer geleend vancollega-triatleet Barry Dooper, en een huurauto, kwamen Ruud en ik om 16.00 uur aan in het hotel. Dat bleek op loopafstand te zitten van het strand waar de start en finish was. Na de fietsen in elkaar te hebben gezet hebben we de startbescheiden gehaald en daarna nog een kleine drie kwartier losgelopen. Daar kwamen een Indiase triatleet tegen. Internationaal gezelschap dus. Er waren trouwens ook veel Oost Europese en Ierse triatleten. Het plaatsje Calella stelt niet zo veel voor. Een badplaats met hoofdzakelijk hotels. In het weekend dat de triatlon wordt gehouden is het vakantieseizoen voorbij en wordt het plaatsje hoofdzakelijk bevolkt door triatleten en hun familie. Vergelijkbaar als in Kona. Het dorpje ademde triatlon. Overal gingen spandoeken van de Ironman en restaurantjes hadden speciale Ironmandeals.

De vrijdag voor de wedstrijd staat in het teken van praktische zaken. Je fiets- en loopspullen in de daarvoor bestemde tassen doen en je fiets inchecken. Dat hadden we allemaal al gedaan voordat de vrouwen kwamen. Echter eerst moesten we nog kleine reparaties aan onze fietsen laten verrichten. In de voorvelg van Ruud zat een zwakke plek die uitbolde waardoor hij aanliep. Ruud had dus een nieuw voorwiel nodig. Mijn achterrem liep aan. De rem bleek aan te lopen omdat hij vuil was. De Spaanse fietsenmaker heeft voor 25 euro (!) de hele achterrem gedemonteerd en schoongeborsteld met een staalborsteltje en mijn ketting gereinigd. Hij is er ruim anderhalf uur mee bezig geweest (Spaans tempo). Daarna reed hij als een zonnetje. De avond voor de wedstrijd had ik de bidons al gevuld zodat ik de ochtend van de wedstrijd alleen maar hoefde te ontbijten.

 

 

 
The Swim

Omdat de zon in de herfst laat op komt (half acht) begint de wedstrijd voor de pro’s om 8.08, 5‘ later de pro women en vanaf 8.20 uur in een rolling start de agegroupers. Op basis van je geschatte zwemtijd moet je in een startvak plaats nemen. Ik ging in sub 1 uur startvak staan. Om de 5’ worden dan 5 atleten losgelaten. Geen gunshot dus. Wanneer je over de startmat loopt gaat je tijd lopen.

 
Het water was 21 graden, heerlijk aangenaam. Het was een wetsuitswim. We zwommen parallel aan de kust richting het zuiden. Dat betekende heen een beetje stroom tegen en terug mee. Door de rollingstart is er geen gedrang bij de start en kun je meteen heerlijk in je slag komen. Dat lukte mij ook . In het begin eigenlijk alleen maar mensen ingehaald en op de terugweg in goede voeten mee gezwommen. Na 55.19 stond ik weer op het strand. Ik had niet verwacht dat het zo snel ging. Ik dacht meteen: ik lig 4’voor op mijn tijd in Roth (toen eindigde ik in 9.02.56). In mijn achterhoofd hield ik een sub 9 wel voor mogelijk. Het fietsparkoers in Barcelona staat immers als snel te boek.

Na een wissel zonder problemen, kon ik ook goed mijn fiets vinden tussen de 3000 fietsen. Ze hadden de fietspaden gemarkeerd met letters. Ik had mijzelf goed ingeprent dat mijn fiets tussen de V en W stond. Het merk van onze auto. Waarvoor Ezelsbruggetjes niet handig voor zijn.

 

 The Bike

 
De eerste drie km van het parkoers was draaien en keren door een smalle straat in het stadje met veel verkeersdrempels. Het was op die straat verboden in de aerohouding te rijden. Ik gebruikte deze kilometers om meteen wat voeding tot mij te nemen want je kon toch niet hard rijden. Na drie kilometer kwam je op de doorgaande snelweg van Calella naar Barcelona. Op die weg reed je vervolgens twee en halve ronde. In het begin was het glooiend, daarna vlak met zo nu en dan een rotonde en een viaduct. Je reed parallel aan het spoor en de kust richting Barcelona. Barcelona stond ook steeds op de borden. Zo had ik toch het idee dat ik de Ironman Barcelona deed. Heen hadden we wind tegen en terug mee. In de loop van de ochtend nam de wind toe. De zon scheen inmiddels en de temperatuur was opgelopen naar een graad of 23/24. Goed drinken dus. Om de 10km geeft mijn Garmin een signaal. Zo kan ik zien wat mijn gemiddelde snelheid is. Het is tevens ook het sein om te drinken.
Al vrij snel had ik mijn ritme gevonden. Bij het rijden hou ik drie gegevens in de gaten: mijn cadans (pedaalomwentelingen), hartslag en poweroutput. Op basis van mijn trainingservaring en zones (afgeleid van maximale hartslag en bijbehorende wattages) moest ik mijn hartslag rond de 140-145 houden, mijn omwentelingen tussen 80-90 en mijn wattage rond de 300. Omdat ik met het zwemmen redelijk vooraan zat was het fietsparkoers in het begin nog rustig en overzichtelijk. Na 10 km werd ik ingehaald door (achteraf opgezocht) een IJslander in een zelfde fusion trisuit als ik. Hij had een tempo dat ik, gelet op mijn parameters goed kon volgen. Op gepaste afstand (12m) reed ik achter hem aan. Op een gegeven moment kwam daar ook de Nederlandse pro Remmert Wielinga bij. De eerste kilometers gingen snel. Mijn hartslag was iets te hoog (145) maar de snelheid was hoog. De eerste 70 km gingen in gemiddeld 41 km p/u. Na 2.35 uur koers lag ik 29e overall, 12’35”achter de nummer 1.

 
De wind stak op. Dat merkte ik aan het begin van de tweede ronde. Ik merkte wel dat de voeding snel ging. Ik had na het fietsen meteen een volle bidon met sportdrank opgedronken. Verder had ik een basis voedingsbidon bij me. Daarin zaten 12 gels aangelengd met water en zout en een cafeïne tablet. Tot slot had ik nog een bidon met electrolyten. Bedoeling was om zodra de bidon sportdrank op was bij de drankposten alleen water aan te nemen. Echter het ging snel met de voeding. In de tweede en derde ronde heb ik dan ook extra iso aangenomen.
Na de eerste ronde kom je weer in Calella aan en daar staan enorm veel toeschouwers. Via een rotonde maak je daar een keerpunt. De toeschouwers zien je dus twee keer achter elkaar.
Hoe weet ik niet maar ik zag meteen Janneke en Suzan staan. Even zwaaien, duim omhoog en weer door. Na 3.28 uur koers lag ik inmiddels 22e overall met een achterstand van 16’52” op nummer 1. Ik was de 2e agegrouper. Na 4.35 uur koers (na 144 km fietsen) was ik de 1e agegrouper met een achterstand van 21’45” op de nummer 1 (Antony Costes).

 

Ik voelde dat het goed ging. Ik hoefde zelf het tempo niet te maken en kon op regelmatige afstand meefietsen. Ik merkte dat dat heel veel scheelt qua hartslag. Ik moest alleen ongelooflijk nodig plassen. Ik dacht als ik er niet aan denk dat hoef ik niet en kan ik het uitstellen tot in de wisselzone. Anderen kunnen op de fiets plassen maar mij lukt het niet. Ik kan niet ontspannen. Daarbij komt dat hoe langer je het ophoudt hoe moeilijker het op gang komt.
Op een heuvel toch op de top onder een boom van de fiets gegaan. Ik heb daar zeker een minuut staan wateren, incluis de tijd dat het op gang moet komen. Het luchtte enorm op en de laatste 20 km kon ik nog goed doortrekken. Uiteindelijk finishte ik na 4.30.49. Gemiddeld 40 km/u; zo snel had ik nog gefietst over 180 km. Als 24e overall kwam ik van de fiets na 5.29.55 uur koers. Ik was de 5e agegrouper. Door het plassen was ik nog een aantal plaatsen teruggezakt.
In T2 moest ik nog een keer goed plassen (in een Dixie).

 
Na eerst aan de verkeerde kant de wisseltent te willen verlaten voelde ik mij nog redelijk fris. Ik had zin om te lopen. Ik had er vertrouwen in gelet op de laatste trainingen. Na 5.34.31 uur begon ik als 26e overall aan de marathon. Ik lag toen 34’achter de nummer 1 (nog steeds Antony Costes. Bas Diederen lag toen 6e op dik 10’ achterstand).

 

 
The Run

 
Het loopparkoers bestond uit drie ronden van 14 km. Het eerste stuk liep langs de meeste toeschouwers richting het finish stadion, vervolgens liep ik je heel stuk direct langs het strand om vervolgens onder het spoor door naar een keer punt te lopen dat je vervolgens weer door het plaatsje naar het stuk langs het strand bracht (daarvoor moest ook wel weer onder het spoor door).
Gelukkig was het tijdens het lopen bewolkt. Eigenlijk ideaal weer om te lopen.
Ik liep op Hoka One One Clayton, gesponsord door Runnersworld Alkmaar. Een heerlijke lichte schoen met veel demping. De eerste kilometers gingen te snel zag ik op mijn Garmin. Ik liep 4.36 per km. Ook was mijn hartslag te hoog (tegen de 150) Het publiek zweepte me kennelijk op. Ook is het wel kicken als je voorin loopt. Want dat had ik wel door. Het parc ferme waar de fiets moest worden opgehangen was behoorlijk leeg, en helemaal leeg in het M50 vak.

 
Na 6 km heb ik bewust gas teruggenomen en ben ik km van 4.40-4.45 gaan lopen. Ik zag Janneke en Suzan staan en zei dat het te snel ging, maar wel lekker. Het doel was om die kilometertijden aan te houden. Bij dit tempo was mijn hartslag ook in de juiste zone van 145. Bij het ingaan van de tweede ronde (na 14 km ) riep Janneke dat mijn voorsprong op nr. 2 14 minuten was. Wel veel, maar of dat genoeg was voor de resterende 28 km wist ik niet zeker. Tot km 27 kon ik mijn kilometertijden dik onder 5’houden. Het ging niet makkelijk maar ook niet heel moeilijk. Ik dacht als ik zo blijf lopen dat moet dat wel genoeg zijn voor de 1e plek, althans een slot. Ik moest een keer uit de broek maar ook dat luchtte op. Ik merkte wel dat ook nu weer de voeding sneller opging dan verwacht. Ik had twee flesjes bij met een mengsel van gel, magnesium en zouttabletten. Bij de drankposten pakte ik extra gels met water.

 Na 30 km kwamen mijn looptijden in de 5’per km zone, een zone waarin ik eigenlijk niet wilde belanden. Ik voelde vanaf die tijd een voortdurende opkomende kramp in mijn hamstrings. Ik probeerde zo ontspannen mogelijk te lopen door op mijn pasfrequentie te letten. Op mijn garmin zit een display waarop de pasfrequentie wordt weergegeven. Zo probeerde ik met lopen de frequentie boven de 170 te houden. Aldus kon ik de schade beperkt houden door de km tijden niet verder te laten oplopen tot 5.10. ik wist wel dat het op dat tempo moeilijk zou worden om onder de 9 uur te komen.
Voor mijn gevoel zat ik er dicht tegen aan omdat ik 5’ sneller had gefietst dan in Roth; ik lag dus 9’ voor op mijn eigen schema van 9.02. ik was echter vergeten dat de wisseltijden in Barcelona langzamer waren. Ik voelde wel dat ik nog binnen de 3.30 uur liep. Ik had het moeilijk maar ik had niet de neiging te gaan wandelen. In zoverre hoefde ik mijzelf niet streng toe te spreken om dat tegen te gaan.

 
Echter op 2,5-3 km voor de finish sloeg het noodlot toe.
De kramp in hamstrings sloeg er alsnog in. Dat was bij een bocht om onder het spoor weer bij het strand te komen. Ik stond volledig geparkeerd. Mijn linkerhamstring stond helemaal strak. Ik raakte niet in paniek. Ik probeerde, voor zover dat na bijna 9 uur sporten nog mogelijk is, zoveel mogelijk te ontspannen. Voorover staan, rekken en je bovenbeen schudden. Gelukkig voelde ik de ontspanning erop opkomen. Voorzichtig weer begonnen en na 200 meter kon ik weer, voor mijn gevoel, normaal lopen.

 
Eenmaal weer tussen de mensen voor de laatste 2 km heb ik er nog alles uitgeperst wat ik in mijn had. Ik liep gelijk op met een atleet die met hetzelfde bezig was. De een na laatste km ging in 4.50 en de laatste in 4.34. Vlak voor het afslaan naar de finishstraat, the red carpet, stond Janneke mij aan te moedigen. Een high five en door naar the finish arch.
Ik sprintte nog met een H45 tot de finish voor wat het waard was 9.02.35! Net niet onder de voor mij magische barrière van 9 uur. Wel wist ik meteen dat de missie was geslaagd. Ik had niet het idee dat er nog 50plussers voor mij zaten. Na de finish moest ik even liggen. Meteen bezorgde mensen om me heen. Maar die kon ik gerust stellen dat er niets aan de hand was. Even moest de emotie eruit. Toen even terug gelopen om aan het publiek te laten zien dat alles goed was en om hen te bedanken voor het aanmoedigen!