Marco tweede in Dakhla; Yvonne vierde in bloedheet Busselton en meer WTJ 656

ZONDAG – Soms leggen we de lat ongemerkt hoog voor onze toptriatleten. Er lagen dit weekeind kansen voor internationale glorie in Marokko, Australië en Argentinië. Langs de zijlijn is het voor ons makkelijk praten. Zij moeten het doen. Zij, waren in dit geval Marco, Pim, Martijn, Yvonne, Els en Bas. Honderd procent topscore mag je niet verwachten. Succes hangt van zoveel factoren af.

 
We beginnen zaterdag in Dakhla, het Marokkaanse schiereiland voor de kust van Westelijk Sahara. Marco van der Stel ging met startnummer 1 wel degelijk voor de winst. De voorbereiding was chaotisch, maar dat gold ook voor de organisatie die er pas vrijdagavond erg in kreeg dat het zwemwater wel erg laag was. Boeien ontbraken toen ook nog. In overleg met de ITU-officials werd besloten de start op zaterdag te vervroegen, zodat er toch gezwommen kon worden, iets wat later in Busselton dus niet mogelijk bleek.

 
Rommelig begin

 
Inchecken van de fietsen kon op zaterdag ook pas een half uur voor aanvang. Marco liet zich niet van de wijs brengen. Onder het mom ‘when the gun goes off, the bullshit stops’, ging hij furieus van start. Als eerste was de Capellenaar uit het water, hij kreeg vijf man mee. ,,De samenwerking verliep soepel, ik probeerde slim te rijden met de harde wind op het parcours. Na 20 kilometer hadden we veertig seconden voorsprong op het groepje snelste lopers in het veld. Mijn wissel was goed en we kwamen met vier man vooraan. De latere winnaar sloeg snel een gaatje van een meter of tien. Voor de winst gaan betekende het gat dicht lopen. Zo geschiedde. Ik kon gecontroleerd in zijn slipstream lopen en voelde me zo goed dat ik in de tweede ronde overnam en versnelde. Met nog 400 meter te gaan kwam zijn antwoord. Daarop moest ik passen. Een tweede plaats, Daar ben ik zeer tevreden mee. Met goede moed gaan we de wintertrainingen in om in februari in Cape Town met de World Cup de draad weer op te pakken.’’

Op het podium omringd door hoge functionarissen stond achter hem te lezen dat de Dakhla triathlon onder bescherming van Koning Mohamed VI stond. Pim Lebouille eindigde tien plaatsen lager op een twaalfde plek. ,,Bij het zwemmen zat ik toch net te ver van achteren. Op de fiets mooi samen kunnen rijden met Jonathan Wayaffe en met lopen nog twee mensen uit de tweede groep kunnen achterhalen. Een warm en lang looponderdeel was het trouwens.’’

 
Paspoort

 
De ATU African Cup werd gewonnen door Gregor Payet, die tot vorig jaar uitkwam voor Duitsland maar nu bezig is onder Luxemburgs paspoort te geraken. Payet had dus achter zijn naam ITU staan, zoiets als statenloos. Acht tellen later kwam Marco binnen, de derde plaats ging de Duitser Linus Stimmel. Afrikaans kampioene Gilian Sanders was de beste van acht vrouwen. De race werd gehouden bij een temperatuur van 26 graden.

 
Jaws IV

 
Nog eens acht graden warmer was het op z’n heetst tijdens de Ironman Western Australia. Nou ja, Ironman. In de rubriek ‘dieren-die-een-triathlon-beïnvloeden’ dook dit keer de grote witte haai op. Jaarlijks valt deze shark gemiddeld zo’n twintig mensen aan voor de westkust van het continent. De Ironman-organisatie nam geen enkel risico met de 1725 deelnemers. De zee bleef gevrijwaard van zwemmers, sharkie moest zijn eten elders vinden en de Ironman werd een duathlon met een rolling start (20 seconden in het verschil) en een kort stuk strandloop alvorens de beach-fiets wissel. Meer een bike-run dus met weliswaar de normale afstanden van 180 kilometer en een marathon, maar met een zuinige aanvulling op de drinkposten. Dat gecombineerd bij een temperatuur van 34 graden Celsius brak veel triatleten op. Cameron Wurf moest opgeven, Martijn Dekker eveneens. Diesel Petr Vabrousek was niet vooruit te branden op de marathon (4.56) en ook voor Yvonne van Vlerken was de laatste wedstrijd alles behalve een plezier slotrondje. Els Visser moest aansluitend na haar wedstrijd aan het infuus. Een inschattingsfout van een organisatie, waar je dat eigenlijk niet meer zou verwachten. Toen alle stofwolken waren opgetrokken bleek Terenzo Bozzone opnieuw de man aan de top. Wat een najaar voor de Kiwi, in 2008 goed voor de wereldtitel 70.3. In vier weken tijd haalde hij enkel eerste en tweede plaatsen in Mexico, Bahamas, Dubai en nu titelprolongatie in Busselton. De eindtijd is niet zo interessant: 7.12.30 uur, maar zonder zwemmen geen wereldbesttijd. De Kiwi’s waren superieur met Dougal Allan op een tweede en good-old Cameron Brown op een vierde plaats.Tim van Berkel hield met brons de Australische eer hoog.

 
Debuut voor Els

 
Hollandse podiumplaatsen bleven helaas uit. Voor Martijn was het een domper dat hij zijn favoriete zwemnummer niet kon uitbuiten. Yvonne van Vlerken lag lange tijd op zilver, toen Els Visser zelfs nog aan de leiding lag. Maar eenmaal serieus aan het fietsen, namen Melissa Hauschildt en Carrie Lester het heft in handen. De Ozzies waren ook op de marathon te sterk. Camilla Lindholm zette in de verzengende hitte een tijd van 3.09 uur neer, de snelste van de dag en glipte daarmee nog voorbij Yvonne. Negentien minuten zaten er op de finishlijn tussen Melissa en Yvonne. Zo had ze haar laatste race van het seizoen niet bedoeld. Op social media vergeleek ze zich met collega’s rotten in het vak Michelle Vesterby en Anja Beranek, die eveneens vierde werden in hun slot-Ironmans in Arizona en Cozumel. Gedeelde smart zeg maar. Voor Els werd het eveneens een ‘hard day at the officie’. Ze zakte na een puike start ver terug. Als zevende begon de Hellas-atlete nog aan de marathon, maar de warmte en het vochtgebrek speelde haar parten. Na 4.17 zaten de loodzware 42 kilometer erop. Resultaat: 22e vrouw en 10e prof. Els kreeg dat niet direct mee. Eerst moest ze aan het infuus om gelukkig weer snel bij haar positieven te komen.

 
Bas redt ‘t niet

Alle hoop op Bas Diederen, zou je daarna zeggen. Maar ook Bas kreeg het kwaad. Niet bij het zwemmen in de woelige Atlantische Oceaan voor de kust van Mar del Plata. Dat de Zuid-Amerikanen als gekken fietsen, wist Bas ook wel. Hij rekende op z’n marathon waar hij met een achterstand van 12 minuten aan begon. Helaas was het na 12,5 kilometer toch over en uit. Details over zijn uitstappen ontbreken nog, later meer. De winst in de allereerste Argentijnse Ironman ging naar de Amerikanen Matt Chrabot en Sarah Piampiano. Komende dagen meer over de laatste twee Ironmans van het jaar.  Mar del Plata was de 560e Ironman sinds februari 1978 trouwens.
Jetze

Lichtpuntje nog tot slot: Jetze Plat is genomineerd voor de nationale titel paralympisch sporter van het jaar. Dat maakt in één klap alles goed. Hij neemt het op tegen tennister Diede de Groot en paraskiër Jeroen Kampschreur. Die heeft trouwens ook een beetje ervaring met triathlon, hij nam dit jaar deel aan de 2e Giathlon in Dordrecht.