Laatste 70.3 IM; winst voor Marion Tuin; haar verhaal; EK Cross; Lanza – WTJ 662
ZONDAG – We brachten het WTJ afgelopen vrijdag ongeveer gelijktijdig met de finish van Mike Phillips, winnaar van de laatste 70.3 Ironman van het jaar. Het was de eerste grote thuiszege voor de Kiwi, die een jaar eerder landgenoot Braden Currie nog voor moest laten gaan. Nu waren de rollen omgekeerd: Currie werd twee minuten later tweede. Callum Milward was de derde Kiwi op het podium. Zo ging het ook bij de vrouwen: Amelia Rose Watkinson haalde drie jaar terug zilver, vorig jaar brons en nu won ze. Ze bleef als enige binnen de vier uur, maar de tijden zijn beïnvloed door het vervangen van zwemmen in 3 kilometer lopen. De blauwalg is ook ver van huis wel eens actief. Jocelyn McCauley en Laura Dennis werden voor eigen publiek overigens tweede en derde.
Marion
Zoals we al schreven was Marion Tuin onze enige Nederlandse vertegenwoordigster. Maar Marion is wel iemand met potentie. En dat bleek. Ze liet de zestiende tijd noteren – een klein half uurtje achter Watkinson – en dat was tevens goed voor de winst bij de agegroupers 30-34 jaar.
Gevraagd naar haar ervaringen, vertelt de Groningse het volgende. ,,Taupo 70.3 is een supermooie wedstrijd. Een kraakhelder meer met bergen op de achtergrond om in te zwemmen, een uitdagend heen- en terug fietsparcours waar de wind en heuvels je flink parten kunnen spelen en een leuk loopparcours van drie rondes langs het meer met een venijnig klimmetje telkens aan het einde van de ronde.’’
Marion twijfelde tevoren wel. ,,Het winnen van mijn agegroup is voor mij speciaal omdat ik bij deze wedstrijd geen idee had wat het lijf op het moment zou kunnen verdragen. Doorgaans weet je vanwege het vele trainen toch wel aardig goed waar je grenzen liggen, echter sinds aankomst in Australië op 2 november ben ik ziek geweest en het herstel laat nog even op zich wachten. Ik train onder begeleiding van mijn hoofdcoach Justin Granger en zwem in het squad van Toby Coote (Sunshine Coast Tri Academy).’’
Gevraagd naar haar ervaringen, vertelt de Groningse het volgende. ,,Taupo 70.3 is een supermooie wedstrijd. Een kraakhelder meer met bergen op de achtergrond om in te zwemmen, een uitdagend heen- en terug fietsparcours waar de wind en heuvels je flink parten kunnen spelen en een leuk loopparcours van drie rondes langs het meer met een venijnig klimmetje telkens aan het einde van de ronde.’’
Marion twijfelde tevoren wel. ,,Het winnen van mijn agegroup is voor mij speciaal omdat ik bij deze wedstrijd geen idee had wat het lijf op het moment zou kunnen verdragen. Doorgaans weet je vanwege het vele trainen toch wel aardig goed waar je grenzen liggen, echter sinds aankomst in Australië op 2 november ben ik ziek geweest en het herstel laat nog even op zich wachten. Ik train onder begeleiding van mijn hoofdcoach Justin Granger en zwem in het squad van Toby Coote (Sunshine Coast Tri Academy).’’
Hoofddoel
,,Mijn hoofddoel van twee maanden Sunshine Coast was om mijn zwemmen een boost te geven en dit is dan het enige wat ik de laatste paar weken zo goed en zo kwaad heb getraind. Erg spijtig dat de donderdag voor de wedstrijd er algen in Lake Taupo zijn gevonden, waardoor de organisatie genoodzaakt was het zwemmen te vervangen door lopen. De vuurdoop van mijn eerste duathlon. Het werd een wedstrijd waarbij luisteren naar het lijf de boventoon voerde. De eerste drie km lopen waren eigenlijk best interessant aangezien dit mij een kans gaf toch enigszins gewaar te worden wie een degelijke loopsnelheid in de benen hebben iets wat ik al rennend concludeerde. Grappig.’’
,,Op de fiets had ik na dertig kilometer toch wat problemen, ik voelde me al wat vermoeid en miste kracht in de benen. De keus voor mij was om of toch de druk erop te houden en dit te negeren of allicht toch verstandiger wat af te zakken in het tempo en vooral niet in het rood te rijden om mijn lopen toch enigszins fatsoenlijk te kunnen volbrengen. Ik koos voor het laatste. Mijn lopen zou ik dan ook een gedegen trainingsrondje willen noemen.
Ik ben superblij dat ik een jaar getekend door ziekte en een langdurige heupblessure met een overwinning (en als Bollox energy gels ambassadrice!) heb kunnen afsluiten terwijl ik verre van fit ben op het moment. Het wordt een kerst met veel rust!’’
Marion kan toch terugzien op een fraai seizoen met ook nog winst in de Challenge Melbourne, een tweede plaats op The Championship Samorin en een negende op het WK 70.3 Ironman Chattanooga.
Ik ben superblij dat ik een jaar getekend door ziekte en een langdurige heupblessure met een overwinning (en als Bollox energy gels ambassadrice!) heb kunnen afsluiten terwijl ik verre van fit ben op het moment. Het wordt een kerst met veel rust!’’
Marion kan toch terugzien op een fraai seizoen met ook nog winst in de Challenge Melbourne, een tweede plaats op The Championship Samorin en een negende op het WK 70.3 Ironman Chattanooga.
EK Cross met Ben Dijkstra
In datzelfde Samorin waren afgelopen weekeind op het gigantische sportcomplex de Europese veldloopkampioenschappen. Ook hier waren tri/duatleten actief. De Deense Alberte Kjaer Pedersen werd achtste bij de juniores, de Britten Matthew Willis en Ben Dijkstra 14e en 17e bij de jongens. Francaise Lucie Picard werd 35e bij de beloftes en grappig om te zien dat ’s werelds beste zwemmer onder de triatleten, Richard Varga, debuteerde op het EK cross met een 69e plaats. Hij liet er nog een tiental achter zich. Beste Nederlandse was juniore Jasmijn Lau op een fraaie vierde plaats.
Geen zwemmen in Busselton, nu ook niet in Taupo. In eigen land moesten zondag ook heel wat wedstrijden worden afgeblazen, maar dat dan vanwege de sneeuwval. Wie er niet op uit hoefde, bleef thuis. De Bruggenloop rekende op 12.000 lopers, maar de Rotterdamse organisatie liet het evenement wijselijk niet door gaan.
De marathon van Lanzarote werd bij de vrouwen gewonnen door toptriatlete Alexandra Tondeur in een fraaie 2.51.01 uur. Tessa Kortekaas finishte als 16e in 3.42.45 uur. Het zal er vast beter weer geweest zijn dan hier.
