Rob Barel is zestig. Dat schreeuwt om een carrière-overzicht in 4 etappes – WTJ 674
De jaren tachtig
ZONDAG – Op 23 december 1957 werd in Amsterdam een jongetje geboren, dat uit zou groeien tot de grootste triatleet aller tijden. Rob Barel is zijn naam. Hij volgde een opleiding tot bioloog, leerde Cora Mulder kennen en verhuisde naar Veenendaal, later Overberg. Rob was wedstrijdzwemmer vooraleer hij op 3 september 1982 op 24-jarige leeftijd debuteerde op de triathlon. Op de Bosbaan werd voor het eerst een wedstrijd gehouden, die hij prompt won.
Het duurde een jaar vooraleer de volgende Bosbaan-triathlon op het programma stond en Rob zijn tweede wedstrijd deed en opnieuw won. In het najaar van 1983 was hij ook de beste op het kwartje van Anna Paulowna en een triathlon in Dronten.
In 1984 deed Rob mee aan het net ingesteld Super Prestige Circuit. Hij won er vier wedstrijden in (Laren, Nieuwkoop, Bosbaan en de thuiswedstrijd in Veenendaal). In Breukelen opende hij z’n seizoen met winst. Hij werd derde op de Holland Triathlon en toog in het najaar voor het eerst naar Hawaii om er met een vierde plaats vandaan te komen.
In 1985 keek Rob wat verder over de grenzen. Ook daar bleek zijn talent voor de ontluikende driekamp. Zo was hij de snelste in een Amerikaanse klassieker te Lake San Antonio en was hij in twee Ierse wedstrijden (Belfast en Newry) de beste. In Nieuwkoop won hij het Benelux-kampioenschap en op 27 juli 1985 kwam het eerste grote internationale succes: Rob was die dag de allereerste Europees kampioen op de kwart afstand in het Duitse Immenstadt. In eigen land was hij niet meer te kloppen: Zwijndrecht, Stein, Rosmalen en Amersfoort reeg hij aan de zegekar. En alle sterke Belgen legden het tegen hem af in Brasschaat. Alleen in Almere moest hij Gregor Stam voor laten gaan op het allereerste EK hele.
1986 opende met winst in de EK-kwalificatiewedstrijd te Kerkdriel. Rob trok nog meer de grens over en boekte overwinningen in het Franse Les Mureaux, Marseille, Metz en Saint Tropez. In het Deense Silkeborg was hij superieur aan de Scandinaviërs. Hij prolongeerde zijn EK-titel in Milton Keynes en plakte er goud aan vast op het EK halve in Brasschaat. Er was weinig ruimte voor Nederlandse wedstrijden meer. Zeges in Stein en Veenendaal, maar ook de eerste Nederlandse titel op de kwart in het Zeeuwse Kamperland. Rob overwinterde aansluitend voor het eerst Down Under.
Van de elf topwedstrijden die hij deed in de Australische winter 86/87 won hij er vier: Port Macquarie, Dubbo, Gosford en de Gold Coast. Tweede werd Rob achter Rick Wells op het officieuze WK in Perth. Terug in Europa haalde hij zijn derde Europese titel kwart op rij, nu in Marseille. In vier andere landen (Rob deed in totaal in 33 landen triathlons) was hij succesvol: Cascais, Gent, Genève en Barcelona. In eigen land was Axel Koenders bekender dan Rob, die alleen in Nuenen en Veenendaal zijn gezicht liet zien en logischerwijs won. Op het EK in Joroinen bleek Axel vooral de man van het langere werk. Het zilver ging in de Finse stad naar Rob.
Ook in 1988 was hij eerst in Australië te vinden. Hij won opnieuw de Gold Coast-race (volgend jaar ITU Grand Final). Het prestigieuze ETTC in eigen land trok zijn belangstelling. Eibergen, Scherpenzeel en Ammerstol won ie. Maar er was meer in Nederland. Na de Europese titel in Stein ‘ontdekte’ de pers Rob Barel pas echt. Een maand eerder was hij in het warme Laren ook al Nederlands kampioen kwart geworden. Begin september was Rob op het door stayeren besmette EK in Venetië wel degelijk de beste.
Twee weken later gaf hij alle Amerikanen (en Europeanen) het nakijken door Nice te winnen. Die wedstrijd gold als de tweede belangrijkste ter wereld. Overige overwinningen dat jaar: Gorinchem, Barcelona, Autun, Coucouron, Lübeck, Mauzac, Nevers, Parijs en Genève.
Hoewel er eind jaren tachtig meer Nederlandse professionals waren, leek Rob de enige die z’n broodwinning kon halen uit de triathlonsport. In de winter van 88/89 vertoefde hij in Nieuw-Zeeland. Twee keer was Rick Wells beter, maar in Bay of Islands, Whangamata, de halve van Auckland, de kwart van Taupo en in Milford was ‘the Flying dutchman’ niet te stuiten. Zijn Europese seizoen stemde Rob grotendeels af op het eerste ‘echte’ wereldkampioenschap in Avignon. In de aanloop werd hij voor het eerst geklopt op het EK. In Cascais was Yves Cordier net even sterker. Een week later was hij in Oeiras – eveneens Portugal – wel de beste. Overwinningen waren er in de eerste seizoenshelft voorts in Geel, Säter en Zell am See, wedstrijden die meetelden voor de ETU-Cup. Half juli won hij in het nietige Spierdijk zijn derde Nederlandse titel op de kwart. Ook in München bevestigde hij zijn topvorm. Twee weken later stond de hele wereldtop bijeen. Mark Allen schitterde, Rob moest zich tevreden stellen met een vijfde plaats op een schitterend WK Avignon.
In september volgden nog winst in Genève en de revanche op Yves Cordier onder de Eiffeltoren. Het was de legendarische finish, waarin Rob zijn startnummer 001 omdraaide. In Parijs deed hij immers zijn 100e triathlon, het leverde zijn 73e overwinning op. 15 keer werd hij tweede, vijf keer derde. Tenslotte ging hij in 1989 voor de vierde keer naar Hawaii. Na in ’86 en ’87 te zijn uitgestapt, bleef Rob nu net buiten de top tien, maar wel in een snelle 8.41 uur.
In de jaren tachtig drukte Rob Barel duidelijk zijn stempel op de nieuwe, dynamische sport. In eigen land kon hij nog gewoon over straat, in Frankrijk werd hij vereerd als een vorst. Het kan verkeren, zie Bredero al….
Mijn idee was aanvankelijk om Rob’s carrière in deze kerstavond-WTJ samen te vatten. Ondoenlijk dus. Vandaar dat er vier afleveringen zullen verschijnen de komende dagen. Dit waren de jaren tachtig. Er volgen nog de jaren negentig, de jaren nul en de jaren tien. Geen paniek: ook de lijstjes met beste wintertri-, crosstri- en duatleten, tri- en duatleten enzovoorts komen gewoon rond de jaarwisseling aan bod. Kan ook best want met wedstrijden is het nu overal ter wereld even rustig.
