Rob Barel is zestig. Dat schreeuwt om een carrière-overzicht in 5 etappes WTJ 677
De Zeros: de Spelen en vele mooie dingen erna
WOENSDAG – Het leven begint bij 42. Het is een magisch getal voor duursporters. Het is de leeftijd die Rob Barel kort voor de millenniumwisseling heeft bereikt. Voor de hele wereld begint het magische jaar 2000. De eerste Top 2000 klinkt door de speakers, maar voor triatleten staat er veel, heel veel op het spel. Terwijl wij ons nog vergapen aan het schansspringen in Garmisch Partenkirchen is Rob al afgereisd naar Zuid-Amerika voor drie wedstrijden.
Het is voor het eerst dat hij op dit continent mee doet. In Chili, het land van Cristian Bustos opent hij het Olympisch jaar met een negende plaats in Licanray. Een foutje, dat een week later weggepoetst moet worden in de Chileense klassieker te Puerto Varas. Ver van huis, wint hij in januari en – belangrijker – grijpt veel ITU-punten. In maart is de World Cup van Rio de Janeiro, waarvan toen nog niet bekend was dat het 16 jaar later Olympische Spelen in huis zou krijgen. Rob wordt elfde: Sydney lonkt steeds meer. En op 1 april – nee, het is geen grap – is kwalificatie een feit. Altijd slimmer dan de rest, heeft Rob al vroeg gezien dat niet alle wereldtoppers de moeite nemen om naar Kona af te reizen. In dit geval voor een World Cup Olympische afstand. Het veld is niet groot, wel sterk. Maar de kans dat Rob na het zwemmen niet in een tweede of derde groep zit, is reëel. Hij slaagt met vlag en wimpel: tweede achter Hamish Carter. De NTB kon al niet meer om hem heen, NOC*NSF moet nu ook erkennen dat deze superveteraan uit Overberg een plaatsje in het Nederlandse Olympische team afdwingt. Sydney, here I come!
Via Kona naar de Olympische Spelen, ook daar is het Hollandse fenomeen waarschijnlijk uniek in. Voor alle zekerheid vanuit Hawaii doorgevlogen naar wederom Japan. Zijn tweede Ishigaki gaat een stuk beter dan de eerste: 15e. Met de zekerheid van het Olympisch ticket kan Rob ontspannen in twee van zijn favoriete Franse races. In Saint Quentin-en-Yvelines wordt ie derde met een opvallend sterke Jan Rehula vóór hem. In Rennes boekt hij een week later zijn 113e overwinning in bijna twintig jaar tijd. Dan wordt het tijd voor intensieve trainingsstages op hoogte (Font Remeu) en toewerken naar Robs laatste (?) kunstje. Anderhalve maand voor de Spelen worden wel nog de Europese titels beslecht, nota bene in eigen land: Stein. De Nederlandse aanstaande Olympiërs mogen niet ontbreken, ook al is het EK door de vele regenval niet van risico’s ontbloot. En jawel hoor, daar gaat ook Rob op z’n snufferd op het spekgladde wegdek. Ongerustheid alom, want het is lang gissen of de crash gevolgen had voor zijn Sydney-deelname. Gelukkig niet.
Na nog wat interviews reist de ploeg bijtijds af naar Australië. Zes triatleten maar liefst. Een luxe, die zich daarna niet meer zal herhalen. Op 17 september moet het allemaal gebeuren. Het zijn fantastische Spelen met triathlon als groot hoogtepunt. Liefst 100.000 toeschouwers omzomen het parcours met de finish voor het Opera House. De Nederlanders brengen niet het gewenste vuurwerk, maar niemand die het Rob aanrekent. Met een groter applaus dan voor winnaar Simon Whitfield betreedt Rob de blauwe matten en de kolkende tribune voor Opera House. High fives met iedereen, de handen uiteen met een dankbaar knikje. Hij is 43e maar intens blij dat ie de Olympus heeft bereikt. Wij met hem. Schrijver dezes kijkt op dat moment met een schuin oog naar het beelscherm thuis, terwijl maatje Ruud de Haan het live commentaar in de Eurosport studio doet.
De verklaring staat in bijgaand krantenknipsel en het Eurosport fragment hebben we ook gevonden!
Ruud dankt Rob voor de twintig mooie jaren. Een afscheid in stijl…..dachten we.
Op 23 december 2000 bereiden Robs vrouw, steun en toeverlaat Cora, enkele triatleten, sponsors en speakers ‘Mister Triathlon’ een groots verjaardagsfeestje voor. Op 43-jarige leeftijd wordt Robert Alexander Barel door de burgemeester van Amerongen benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Rob krijgt er een persoonlijke brief van staatssecretaris Margo Vliegenthart bij.
Het is 2001. The year after. Op 7 april is in het Drentse Loon een heel leuk evenement Triatloon, waarbij lopen en fietsen met kanovaren gecombineerd wordt. En wie komt daar ’s middags als eerste aangepeddeld? Het zal Rob niet wezen. Hij verklaart zijn deelname door vanaf nu alleen nog maar ‘leuke dingen’ te ondernemen. Hoe veel, hoe vaak? Alleen Rob weet ‘t. Leuk is dat jaar een VZC-triathlonnetje, de serieuzere race in Didam en – omdat hij nu vaker op de ATB dan de racefiets zit – de Beach Challenge in Kijkduin. Hij wint ze alle drie. De belofte nog een keer in Beauvais mee te doen bij de club, waar hij tot 2000 bij zit, maakt hij waar. Rob finisht tweede in de Noordfranse stad. Eenzelfde positie behaalt hij op de Eilander Vinkeveen triathlon.
Een jaar later voert hij zijn wedstrijdcyclus al weer op. Hij verdedigt met succes zijn zege in de Triatloon, wint in Leersum en wordt tweede in de open race van Zundert (niet de ETU-Cup). Ook in Gerardmer wint hij het ‘bijprogramma’: de sprint triathlon. Brasschaat wil hem weer eens zien bij de 20e uitgave van de Superman. Rob wordt er 25e. Voor zijn Belgische vrienden deed hij mee aan de Teamtriathlon van Mol met een tweede plaats als resultaat. In zijn eigen Veenendaal blijft alleen de Fries André Laven hem de baas. Dikke winst is er wederom in Kijkduin op de Beach Challenge. Vooral op de ATB is Rob inmiddels een klasse apart. Hij wordt derde in de XTerra van Titisee, Duitsland en haalt zelfs die winter de schaatsen nog eens uit het vet voor de Asser wintertriathlon. Op het ijs verliest hij een aantal plaatsen, maar negende worden is niet gek.
Vier overwinningen staan er in 2003 op zijn indrukwekkende palmares. In het voorseizoen wederom Triatloon en Leersum (een VZC-wedstrijd) en aan het eind van de zomer de twee grote crosstriathlon van Kijkduin en Ameland. Gekscherend roepen we dat Ameland het zoveelste door Rob Barel veroverde land is. Doelen stellen. Rob blijft het ook in ‘sportpensioentijd’ doen. Op 18 oktober is de 25e Ironman Hawaii. Tri-legendes zijn uitgenodigd mee te doen. Rob is zo’n legende. In de aanloop doet ie het NK Nieuwkoop met zilver nota bene. Hij doet de 1/3e van Aarschot en wordt derde en hij is op het open BK te Eupen en ook daar wordt ‘de eeuwige nummer 1’ tweede. Met een vijfde plaats in Vilvoorde en genoeg trainingsarbeid trekt Rob naar Hawaii. Na 9.27 is hij op Alii Drive: 74e in totaal en tweede M45.
In 2004 komen er twee streepjes op de zegelijst bij. Triatloon natuurlijk en de kwart van Laren. Op het NK halve in Nieuwkoop is de M45-titel overtuigend voor de als derde binnenlopende Rob. Op de Beach Challenge klopt Eric van der Linden hem. Zijn andere klasseringen zijn: derde in Aarschot, vijfde in Eupen en Ameland en 24e aan de Titisee.
2005 gaat weer een stuk beter. Zijn eerste nationale titel crosstriathlon behaalt hij op Ameland en hij staat eindelijk op het hoogste ereschavotje van de Holland Triathlon. Als M45-kampioen weliswaar, overall wordt Rob 15e. Toch valt er een last van z’n schouders in de eeuwige haat-liefdeverhouding met Almere. Triatloon voor het vijfde jaar op rij en de Goldrush Nijverdal crosstriathlon zijn de andere zeges dat jaar. Verder: tweede in Bennekom, vierde in Brasschaat, tweede in Eupen en derde in Veenendaal.
Nog één keer laadt Rob zich op voor Almere. In 2006 is het Europees kampioenschap over iets kortere afstanden in de Flevopolder, maar Rob kiest voor de Classic distance. Hij perst er op z’n 47e nog een 8.57 uur uit en is daarmee zesde. Het boek Almere kan daarmee tevreden dicht. Winst is er in dat jaar in Leersum en als slotwedstrijd de offroad triathlon te Lanklaar. In de Goldrush en thuiswedstrijd Veenendaal wordt ie tweede.
Rob wordt via-via benaderd om enkele Omaanse triatleten wegwijs te maken in de sport. Begin 2007 is hij daartoe in de oliestaat, waar hij ook meedoet aan de enige internationale triathlon van Oman. Coach Rob wordt tweede. Rob komt dit seizoen uit als M50. Dat biedt perspectieven op Europese titels crosstriathlon op Ibiza en de WK lange afstand in het Franse Lorient. Wat Rob in het hoofd heeft, voert ie uit. Dus ja, zevende op Ibiza maar beste master. Dito in Frankrijk. Veenendaal is gastheer van het NK masters. Tussen het organiseren door, pikt Rob ook daar de overall mastertitel mee. Op het NK crosstriathlon, Beach Challenge ditmaal op het strand van Monster klokt Rob de tweede tijd, wederom ruimschoots veteranenkampioen. Hij wint voorts de Goldrush Nijverdal en Tri-Ambla Ameland. Tweede eindigt hij in de reünie-triathlon van Almere over 1/10e afstand. Tel daar ook de nationale mountainbike-titel bij op en 2007 was wéér een jaar om in te lijsten.
We gaan naar 2008. Rob heeft Abraham gezien en stelt zich de allereerste Europese titel crosstriathlon op Ameland ten doel. Het wordt eentonig, maar ook die missie slaagt. Het is zijn achtste Europese overall-titel. Niet eerder haalt een 50-jarige een overall titel op Europees niveau. Moeten we het woord fenomeen nog uit de kast halen? Nee toch. Hij wint voorts een crosstriathlon te Leersum en wederom de Goldrush Nijverdal. De Nederlandse mastertitel haalt ie op in Didam. Tweede wordt ie in Nieuwe Niedorp en in Veenendaal.
Zijn thuiswedstrijd is vervolgens in 2009 hoofddoel. Historisch besef leerde Rob dat het 25 jaar geleden was dat ie voor het eerst Veenendaal won. Het werd tijd voor een volgende. Op 22 augustus boekt ie z’n 142e triathlonzege voor eigen publiek. Eerder dat jaar waren de VZC-triathlons van Leersum en Bennekom voor hem. De tweede plaats in de Flitstriathlon Nijkerk is leuk tussendoortje. Na Veenendaal volgen winst in de Triple Play (estafette) van Almere en september is om twee races ook interessant. Tri-Ambla levert hem z’n twaalfde (!) nationale overall titel op: NK crosstri dus. Op 12 september is hij – 23 jaar na dato – terug in Kamperland. Daar worden de internationale Senior Games gehouden. Rob is zo’n beetje de bekendste atleet, doet ook nog mee aan de zwemwedstrijden en wint intussen wel de triathlon. Negen jaar na de Olympic Games nu ook nog eens Mister Senior Games.
De Zeros waren opnieuw vruchtbare jaren voor deze onverwoestbare Old-Timer. In de nadagen van een carrière zijn? Het staat beslist niet in Rob’s vocabulaire.
