Rob Barel is zestig. Dat schreeuwt om een carrière-overzicht in 5 etappes – WTJ 678

DONDERDAG – Voor het eerst in jaren heeft Rob in 2010 geen snode plannen. Hij is vaker op de mountainbike dan in het zwembad te vinden, voor een paar wedstrijden is hij wel te porren. Verder is hij ook bestuurlijk actief, een tijdje bij de NTB, daarna binnen de ETU. En sultanaat Oman doet nog steeds een beroep op zijn expertise. De Omaanse triatleten zijn al eens enkele zomers in Veenendaal geweest, na drie jaar gaat Rob weer eens die kant op. Hij wordt tweede in Muscat. In de onderlinge VZC-triathlon van Bennekom is een derde plaats voor Rob weg gelegd, aansluitend doet hij een sprintje op Palma, Mallorca. Goed voor een vierde plaats. Hooge Mierde is verheugd met de deelname van Rob, hij klasseert zich als vijfde. Een plaatsje hoger komt ie in zijn thuiswedstrijd Veenendaal, waar hij een kleine twintig keer mee doet. Op Ameland vlamt ie als vanouds met zijn zesde winst op de Tri-Ambla, al is er nu geen nationale titel aan gekoppeld.

Uitstapjes naar andere duursporten. Rob mag ze graag maken. Dat kanovaren bijvoorbeeld doet ie graag. Dus opent 2011 weer met Triatloon en winst. Als coach/triatleet gaat ie eind april mee naar het eerste WK crosstriathlon in Extremadura, Spanje. Het levert hem zijn eerste wereldtitel bij de masters op, elfde totaal. Terwijl Cora in die jaren steeds actiever wordt, houdt Rob het in 2011 bij de VZC-wedstrijdjes, waarvan hij de crosstri in Leersum en de wegrace in Bennekom wint en Scherpenzeel en Leersum op de weg met tweede plaatsen vereerd. Eén piek nog in augustus, want het NK masters keert terug in Veenendaal. Veel werk in de organisatie, maar als de serie daar is wordt Rob wel weer zesde en nationaal kampioen M50.

In het cross-werk weet Rob in 2012 nog moeiteloos met de besten mee te gaan. Kijkduin heeft het EK en volgend jaar het WK in huis weten te halen. Daar mag Rob niet ontbreken. Hij legt het af tegen de Europese concurrentie, maar wordt ook dan nog vierde en beste Nederlander. Aan het begin van het Olympisch jaar debuteert hij met maatje Machiel Ittmann in de Grand Raid Nisramont (ook kanovaren). Ze zetten de fikse Belgische tegenstand op achterstand. Later in het seizoen is ie nog tweede op de Nisraman. De vaste VZC-races leveren drie tweede plaatsen (crosstri Leersum, Scherpenzeel en Cothen) en tweede derde plekken (Leersum en Bennekom) op. De Eredivisie Teamcompetitie doet zijn intrede en Rob is erbij op de allereerste wedstrijd in Enschede. Hij ziet zijn naam als 16e terug op de uitslagen. VZC draait lekker mee en nu Veenendaal het NK Olympische afstand na 22 jaar terug in huis heeft, zet Rob alles op alles voor een zoveelste stunt. Dat wordt het wel, want in welk land wordt een 54-jarige triatleet nog tiende op een NK kwart? Zijn er nog superlatieven te verzinnen, vraagt deze speaker/journalist zich af. Een week later had er zelfs nog een overall titel in gezeten als Rob in het Vlaardingse Broekenbos (what’s in a name?) niet lek gereden was. De NK crosstriathlontitel gaat naar Tim Dullaart, Rob ontvangt zilver. Een kleine ravanche volgt drie weken later op Waddendiamant Ameland. Rob wint er zijn zevende Tri-Ambla en het is meteen zijn 150e overwinning in dertig jaar topsport! Vooruit de halve van Verdon kan er ook nog wel bij. Hij was al weer even niet in zijn tweede vaderland. Het slotakkoord resulteert in ‘une neuvième place’.

2013 opent met weer iets aparts: een Nato-triathlonnetje te Brussel. Niet erg sterk bezet, maakt niet uit: winst voor ‘dienstweigeraar’ Rob Barel. Na een derde plaats in de crosstriathlon Leersum, is hij wederom op de TU-campus voor de team time trail met VZC. Het levert een tiende plek op. In Scherpenzeel en Cothen – dichtbij huis – is ie beide keren tweede. Daags na het sjouwen en opruimen van zijn eigen Veenendaalse triathlon start Rob op 18 augustus in Klazienaveen. Het NK masters speelt zich daar af. De finishfoto van een winnende Rob staat voor mij symbool voor het intense plezier wat Europa’s beste triatleet aller tijden nog steeds beleeft aan wedstrijden doen. En winnen, want dat deed hij ook in Drenthe. Een week later deed ie het nog eens dunnetjes over op het NK crosstriathlon Vlaardingen. Zonder pech, want Jarrich van Woersem is echt de sterkste, wordt Rob opnieuw tweede. Onnodig te zeggen dat er weer een mastertitel bij komt. Uitbollen doen we op Ameland met een vijfde plek in de Tri-Ambla.

Na twee vroege zeges in de Leersumse wedstrijden, waar Rob kind aan huis is, verplaatste het strijdtoneel zich begin juni 2014 naar Sardinië voor het EK crosstriathlon. De agegroupers starten in een aparte serie, die door Rob gewonnen wordt en hem zijn tweede Europese mastertitel brengen. Twee zeges volgen erna: VZC-tri in Scherpenzeel en alsnog de crosstriathlonzege te Vlaardingen. Weliswaar geen NK in 2014, maar het kan nu wel van de ‘bucket-list’. In de XTerra van Zittau sluit Rob het seizoen met een ietwat anonieme 35e plek af.

 

Jonge Veenendalers als Jorik van Egdom en Mark Hamersma staan klaar om Robs stokje over te nemen. De grootmeester zelf vindt het prachtig om de jonge honden te begeleiden. Met Mark doet ie begin 2015 mee aan de Grand Raid Nisramont. Ze eindigen tweede. Er zijn weer vier VZC-wedstrijdjes, in volgorde: crosstriathlon Leersum (3e), Scherpenzeel (winst), Cothen (2e) en Beldert (1e). De enige grote wegwedstrijd voor Rob in 2015 is het NK in Weert. Hij is co-commentator bij de livestream, maar start ook tussen de elite. Twintigste wordt ie. Dan laat je nog altijd zo’n zestig man achter je.

Op 2 april 2016 wint Rob Barel zijn voorlopig laatste driekamp overall. Het is de Triatloon in het pittoreske Loon, over een parcours wat hij inmiddels kan dromen. In de Leersumse wedstrijden gaat hij voor twee en drie, in Cothen wordt ie tweede. Het 31e Nederlands kampioenschap Olympische afstand is in Amsterdam Nieuw-West. Voor het eerst moet Rob een echt achterhoedegevehct uitvoeren. Als 71e komt hij binnen, nota bene met een geheel onnodig excuusgebaar. Amsterdam was zijn dertiende en voorlopig laatste elite-NK. In de 010-Eredivisiewedstrijd wordt ie 31e. De geboren Amsterdammer is vaak in de Maasstad dit jaar, hij is immers voor twee jaar race-director van de WK’s daar. Maar ook op die julidag transformeert Rob zich razendsnel van regelaar naar atleet. Hij finisht op de Veerstraat achter Rob Kwaaitaal als tweede op het NK masters, zijn leeftijdstitel komt geen moment in gevaar. Op uitnodiging van goede vriend Peter Kropko doet ie dat najaar zijn eerste (!) 70.3 Ironman. In Budapest wordt hij 24e totaal en snelste master (ook van de jongere veteranen). In november reist hij met een ploegje af naar de Australische Snowy Mountains voor het WK cross. Zijn 17e plaats aan de finish levert hem wel z’n eerste wereldtitel masters op. Het smaakt naar meer.

 > 

Want in het afgelopen jaar zet Rob zijn zinnen op twee grote wedstrijden. Is het een voordeel dat hij pas aan het eind van 2017 zestig wordt en toch al een heel seizoen M60 mag spelen? Welnee, daar zit ‘m  het verschil niet. Zijn toewijding is legendarisch en natuurlijk heeft ie daar zijn omgeving in mee. De vrachtwagens vol ervaring spelen ook een rol. Hoe dan ook, we weten allemaal hoe hij dit jaar glorieert op zowel het wereldkampioenschap in Rotterdam als die geweldige laatste uithaal op de Ironman Hawaii. Rob laat in beide wedstrijden ook alle M55 achter zich, zodat ook daar geen twijfels over ontstaan. 9.46.54 is bovendien nog nooit door een M60 gerealiseerd. Ook niet door een 59-jarige trouwens. Een wereldbesttijd dus. 2017 moet ook een soort sentimental journey geweest zijn. Eerst naar Nice, waar ze hem allemaal nog kennen. Daar 26e overall worden in 9.56 en veruit de beste master. Dan Rotterdam en dan Hawaii. Wat een hattrick, zo maken ze ze in het voetbal never. Ritme doet Rob op in twee voorjaarswedstrijden: Duin Almere waar hij tweede wordt en de Beach Challenge Kijkduin wederom tweede. De laatste zit in zijn vertrouwd patroon. De wereldkampioen keert via een mooie reis langs onder meer goede vriend Marcel Hoksbergen terug in Nederland. Er is sinds 2005 de Rob Barel Award, een naar hem vernoemde prijs voor de beste triatleet van het jaar. Yvonne van Vlerken ontvangt hem. Maar Rob valt zelf ook in de prijzen.

Op het NTB-Congres wordt hij uitgeroepen tot Agegrouper van het jaar. Ik zou zeggen: van deze én de vorige eeuw. Op Hawaii staat Rob tussen de groten, die allemaal met hem op de foto willen. Dave Scott, Mark Allen, Greg Welch noem maar op. Welchie speakert in Rotterdam en raakt euforisch bij de finish van de ‘oude meester’. Volgend jaar zien ze elkaar allemaal weer. Op 12 augustus tijdens de nu al fameuze Race of The Legends in het Franse Embrun. Daar waar Rob een kwart eeuw terug zilver haalde op het EK…

Rob deed (tot dusverre!!!) 396 keer aan een triathlon mee. Ongetwijfeld pikt ie volgend jaar een symbolische wedstrijd uit als 400e. Liefst 163 daarvan wist ie winnend af te sluiten, 94 keer werd ie tweede, 35 keer derde. Speakers riepen dus 292 keer zijn naam op voor een podiumhuldiging. Acht keer viel hij uit. Rob deed triathlons in 33 landen. Zijn laagste klassering was een 274e plaats…op Hawaii afgelopen jaar. Het leverde hem evengoed een wereldtitel en een wereldrecord voor de M60 op. En aan wereldrecords deed ie eigenlijk nooit. We hebben het trouwens amper gehad over zijn 45 deelnames en tien crossduathlon-zeges in Pijnacker (4), Waalwijk (2), Weert (1), Etten-Leur (1), Groesbeek (1) en Woudenberg (1) zijn combi-Egmond overwinning, zijn 22 podiumplaatsen in dezelfde crossduathlons, zijn twee NK wintertriathlonmedailles in Assen enzovoorts enzovoorts.

We sluiten af met een medaille-overzicht van WK’s, EK’s en NK’s in alle ITU-disciplines plus WK Ironman.
WK (overall)
1 x goud; 2x zilver; 1 x brons
WK (masters)
3 x goud; 1 x zilver
EK (overall)
8 x goud; 6 x zilver; 1 x brons
EK (masters):
2 x goud
NK (overall):
12 x goud; 6 x zilver; 6 x brons
NK (masters):
17 x goud