Winterspelen-familie; Trainen in Namibië – WTJ 699

MAANDAG – Nog wat snowboarders en skeletonners erbij en de Olympische ploeg voor Pyong Chang is compleet. Met z’n 33en gaan we. Een mooi getal, zeker nu de Winterspelen een stukje overlappen met nog zo’n (sport-)feest: carnaval. Ik heb altijd wel een zwak voor de atleten, die uitkomen in takken van sport waarin we zelden eremetaal binnen halen. Dus skeletonster Kimberley Bos, snowboarders Sheryl Maas, Michelle Dekker en Niek van der Velden: zet ‘m op. Niek woont vlak bij me, in het dorpje Nispen onder de rook van Roosendaal. Toffe kerel, die ingetogen reageerde toen hij zich na annulering van een laatste wereldbekerwedstrijd toch kwalificeerde. De ingetogenheid was gepast, omdat er nog wat snowboarders waren die deze race als allerlaatste kans moesten aangrijpen en hun Olympische droom uiteen zien spatten. Zo lijkt de snowboardfamilie op de triathlonfamilie.

Bij ons trainen Zuidafrikaanse en Oostenrijkse triatleten immers gewoon mee met de Nederlandse triathlonselectie. Dat gebeurt net als vorig jaar in Windhoek, Namibië. Twee weken hard werken voor het nieuwe seizoen, doen daar Marco van der Stel, Menno Koolhaas, Jorik van Egdom, Kirsten Nuyes, Rani Skrabanja, Rachel Klamer, Richard Murray en Thomas Springer. Dat alles onder coaching van Louis Delahaye en Jordi Meulenberg. Op de tweede dag werd anderhalf uur gefietst, 4,2 kilometer gezwommen en 45 minuten gelopen met intervals. De trainingsintensiteit wordt langzaam opgevoerd. Eerste confrontatie: straks in het immer koude water van Cape Town.

Dat laatste maken we op uit een Tweet van Richard Murray. Zoals we al eerder aangaven, is de ITU nog steeds met haar ‘best of-lijstjes’ bezig. Het WK Rotterdam komt nu ook aan bod, want de wereldbond stelt onomwonden dat de koudste zwemrace vorig jaar die van de vrouwen was op die kille septemberdag. Meer dan 16,1 graden gaven de Nederlandse thermometers niet aan toen. Lachend voegt Richard er aan toe dat de watertemperatuur in de vroege race van Kaapstad steevast tussen de 10 en 14 graden ligt. Oef. O ja, Rotterdam boekte nog een record. Het kleinste verschil in een WTS: twee tellen tussen Vincent Luis en Kristian Blummenfelt. De grootste voorsprong boekten Flora Duffy in Yokohama (1.51 minuut) en Jonathan Brownlee in Stockholm (18 seconden). Het kleinste vrouwenverschil was 0 seconden in Abu Dhabi: Andrea Hewitt en Jodie Stimpson. Leuke feitjes.

In Oud Gastel is het ‘triathlonseizoen’ zaterdag begonnen met de sport- en popmuziekquiz. Zoals dat hoort, veel triathlonvragen en ook veel triatleten onder de kwisgangers. Erg leuk was de vraag die Jetze Plat via een clipje stelde namelijk welke vier wereldtitels hij in 2017 veroverde. Vrijwel alle teams  hadden Rotterdam en Hawaii goed, maar de handbike-titels waren lastiger.

 

Terwijl we de kwis presenteren, stuurt Martin Breedijk een appje met een tekst uit VKMagazine. Het artikel brengt een lofzang aan de smoking. En wie wordt daar als voorbeeld opgevoerd? Jetze natuurlijk! Vlinderdas, zwarte studs als knoopjes, prima de luxe allemaal. Ik voorspel je dat na de Laureus Award de volgende prijs voor Jetze die van ‘best geklede Nederlander wordt’. Ik heb er misschien geen verstand aan, maar zoals Jetze bij het Sportgala op het podium gekleed ging. Daar kan menig man een puntje aan zuigen. Het volgende evenement in sportgek Gastel is trouwens de Zomertijdloop op 28 maart, dan zijn de dagen al weer wat langer.

Nog even terug naar de Winterspelen. Wat zou er met de wintertriathlons gebeurd zijn als de loop-ATB-langlauf combi wel was toegelaten op het Olympisch programma? Toen dat begin deze eeuw niet lukte, is het hard achteruit gegaan met deze discipline. Van een ITU- en ETU-circuit zoals toen, is al lang geen sprake meer. De paar wedstrijden, die er nog zijn, worden meteen tot WK of EK gebombardeerd. Nederlandse interesse is er nauwelijks nog.

Komt ook omdat we al heel vroeg aan de zomertriathlons beginnen te denken. Of doen, want aan de Port of Tauranga Half in Nieuw-Zeeland deden al twee ‘original dutchies’ mee. Toegegeven, Cor Story woont al jaren Down Under, maar op zijn Facebook-pagina zien we nog steeds een molen in het Betuwe-gebied, waar Cor’s roots liggen. Ik heb me laten vertellen dat de Story’s zelfs afstammen uit een molenaarsgeslacht. Anyway, Cor zit natuurlijk middenin zijn seizoen. De halve van Port of Tauranga staat steevast op zijn programma. Inmiddels doorgedrongen tot de masters zestig-categorie trok hij de winst in deze Kiwi-klassieker naar zich toe. Cor eindigde op een 86e plaats in 5.13 uur, twaalf minuten later volgde Peter Maas op een 117e plaats. De winst ging naar Dylan McNeice, ooit in Almere het snelst uit het Weerwater. Hij versloeg Mike Phillips en triathlon-legende Cameron Brown.. De laatste deed voor de twintigste keer mee. Raad eens hoe vaak hij op het podium stond? Inderdaad, twintig keer. Cameron is een fenomeen en lijkt klaar voor wederom een top drie klassering op ‘zijn Ironman Taupo’. Legendarisch is het verhaal van zijn debuut in 1987, toen hij tijdens de wedstrijd zo uitgedroogd raakte, dat hij de volgende dag spijbelde van school. De Australische Melissa Hauschildt won de vrouwenrace en voorkwam dat er alleen maar Kiwi’s in de prijzen vielen.

Morgen maken we ons wekelijkse winterrondje langs de loopevenementen. En wat verder ter tafel komt, zouden ze bij de bestuurstafel zeggen. Het is de 700e. Moeten we ook nog iets op verzinnen.