Rachel Klamer opent op spectaculaire wijze de jacht op wereldtitel 2018 WTJ 733
VRIJDAG – Kunnen we deze memorabele tweede maart 2018 al een beetje overzien? Ze gaat voor ons de boeken als de dag waarop Rachel Klamer geschiedenis schreef door als eerste Nederlandse triatleet (M/V) een wedstrijd in de World Triathlon Series te winnen. Het zal voor ons insiders zo’n dag zijn waarvan we later zeggen: waar was jij toen Rachel Klamer Abu Dhabi op haar naam schreef?
Welnu, ik stond nabij een ijsbaan. Niet om te schaatsen, wel om de ijspret die in het zuiden later van de grond kwam, te coveren. Op mijn mobiel zag ik het groeiend enthousiasme van collega Ruud voorbij komen. Nu is dat bij hem niet zo moeilijk, maar aan de berichten te lezen hing er iets bijzonders in de lucht. ,,Rachel in kopgroep met zes’’, ,,Ze zijn nog met vier!’’ ,,Rachel en Learmonth ontsnappen!!!’’ ,,Ze is alleen los!!!’’, ,,Nog 1 kilometer!!!!!’’ ,,Rachel gaat winnen, ze wint hier zomaar een World Triathlon Series, op kop in het WK!!!!!’’
Hoogste tijd om de vrieskou te verlaten en me naar de dichtstbijzijnde laptop te begeven. De livestream was nog niet klaar, maar ik moest terugkijken om te geloven dat Rachel daadwerkelijk de race van haar leven gedaan had. Op een vrijdag, een van de koudste in de meteorologische geschiedenis. Althans in ons kikkerlandje, in woestijnlanden als de Verenigde Arabische Emiraten hebben ze daar geen last. Hoewel? Het regende wel. Typisch Nederlands weertje. Het voorproefje was al aardig. De mannenrace leverde winst op voor Henri Schoeman, deze winter nog even in opspraak. De revanche van de Zuidafrikaan was groots. Het brons van Rio bevestigend met zijn allereerste WTS-winst. Wereldkampioen Mario Mola kwam nog gevaarlijk opzetten en reikte naar zilver. Brons ging naar Grand Final-Rotterdam-winnaar Vincent Luis.
Marco van der Stel kwam tot een dertigste plaats, één plekje voor de beste Belg Marten van Riel. Marco’s verhaal: ,,Zwemmen ging fantastisch. Super start en achtste uit het water, daar waar ik moest zitten. Op de fiets. Tweede bocht. Pats boem. Twee man voor me neer, kon er nog net omheen rijden. Aansluiting verloren. Toen ik net bijkwam. Pats boem. Lagen ze weer. Zo ging dat steeds en na een keer of vijf de tank leeg gereden te hebben, ga je dat voelen op een parcours waar je al 100 keer uit het zadel moet. Loopbenen dus behoorlijk gesloopt. Op de rechte stukken flink vaart gemaakt, daar kon ik mijn loopniveau van dit moment laten zien. Maar bergop en –af meer moeite en veel tijd verloren. Dertigste was niet waar ik voor kwam, maar met al die valpartijen blij dat ik er heelhuids vanaf gekomen ben. Misschien met meer risico een betere race, maar dan wellicht DNF.’’ Onder meer Kristian Blummenfelt en Jelle Geens vielen uit. Richard Murray verloor tijd met zwemmen en fietsen en knalde nog wel de op één na beste looptijd eruit. Toch bleek hij op een tiende plaats steken. Twee uur later sloeg zijn sombere stemming om in uitzinnige vreugde.
In haar tiende seizoen als triatlete is de grote doorbraak van Rachel een feit. ETU-Cups won ze al, de World Cup in Tiszaujvaros ook, maar in de WTS was het zilver in Hamburg tot dusverre de hoogste klassering. Maar vandaag vielen alle puzzelstukjes op z’n plaats. Als twaalfde kwam ze uit het water van Yas Island. Op het natte wegdek in Abu Dhabi ontstond een kopgroep van elf. Lang duurde dat niet, want net als bij de mannen vielen ze bij bosjes tegen het spekgladde asfalt van het Formule 1-circuit.
Flora Duffy, Katie Zaferes en op het laatst ook Joanne Brown, voor wie Rachel nog een vreemde manoeuvre moest maken om haar te ontwijken. Een kwartet bleef over en wisselde. Naast Rachel ook de Amerikaanse Kirsten Kasper, de Australisch/Nederlandse Nathalie van Coevorden en de Britse Jessica Learmonth.
Bij een eerste versnelling van Rachillin gooide ook Learmonth de handdoek in de ring. De laatste kilometer was het genieten. Veertien seconden maar liefst had ze over aan de finishlijn, waar ook de verzamelde media verrast opkeek.
Maar is het ook echt een verrassing? Zelf denk ik dat het precies in de lijn van haar ontwikkeling ligt dat ze nu ook de grootste wedstrijden kan winnen. Nee, het is nog geen wereldtitel. Nee, het is nog geen Olympisch goud. Maar wat een demonstratie van macht. Als telt niet in de sport, maar ik had het nog moeten zien als iedereen wel overeind gebleven was.
,,Wat ben ik blij. Dit komt zo onverwachts’’, jubelde Rachel na afloop, ,,Ja, ik was onzeker op de fiets. Veel getraind op rechte stukken en dan moet je hier volle bak op een nat een bochtig parcours. Bij de mannen was het ook al niet goed gegaan. Ik heb geen risico’s genomen in de bochten en toen Joanna viel, moest ik een volle ronde vol in de beugels om aan te sluiten bij de andere drie.’’
Risico’s nam ze ook niet bij het begin van het lopen. ,,Zijsteken wil ik in de vroege maanden van het jaar nog wel eens oplopen. Het was zaak om niet meteen vol te gaan lopen. In de laatste ronde voelde ik me goed en zag mijn kansen schoon. Het gaatje was er verrassend snel. Dat ik het dan zo af mocht maken is geweldig!’’
De kopgroep van vier hield tot aan de finish stand. Na Rachel en Jessica volgden Natalie en Kirsten. Rachel noteerde de twaalfde zwem-, de tweede fiets- en de vijfde looptijd. Voor Kirsten Nuyes was er een prima 28e plaats.
Maya Kingma deed aanvankelijk goed mee, kwam als tiende uit het 23 graden warme water (schaatsen, wat is dat?), fietste uiteindelijk in de tweede groep waarin ze veel gaf en daardoor kracht te kort kwam voor een goed looponderdeel. De Brabantse werd 32e op 4,5 minuut van haar landgenote. Jammer genoeg kwam niet heel TeamNL ongeschonden uit de strijd.
Ongelofelijk sneu dat uitgerekend Maaike Caelers ten val moest komen. Alsof het pechduiveltje al niet genoeg is langs geweest. Maaike is ter observatie opgenomen in het ziekenhuis. Het laatste bericht is dat ze haar sleutelbeen heeft gebroken. Maar TeamNL vierde uiteraard feest. Vrijdag 2 maart. Een koude dag. Maar Rachel bezorgde ons allen een gevoelstemperatuur van plus 30 graden!
Straks een tweede WTJ met de wedstrijden van dit weekeinde.
