Alexander Hulleman; Sterven op de fiets
Dat hij naast organiseren bij Sport-Active Nederland veel meer in zijn mars heeft, bewijst Alexander Hulleman o.a. met deze blog
Je voelt je anders dan anders. De benen draaien minder soepel, je adem zit hoog en je hebt moeite om gemakkelijk in het peloton mee te fietsen. Steeds weer moet je aanzetten om niet verder in de staart van het peloton te fietsen.
Enkele minuten later lig je zonder enkel besef tegen een dijk in het gras, levenloos, terwijl er nog tientallen renners en volgauto’s voorbij razen.
De renners die je zien liggen, kijken om en zien aan het nummer op je rug dat jij het bent. Hoofdschuddend zetten ze aan en vragen zich af hoe je zo’n domme stuurfout hebt kunnen maken.
Pas als alle renners en de meeste auto’s voorbij zijn gereden wordt de ernst van de situatie pas ingeschat. Het was geen stuurfoutje, geen uitwijkmanoeuvre of een steen die verkeerd in de strook lag waardoor jij tegen de dijk in het gras belandde.
Er wordt geroepen, geschreeuwd. Medici beginnen aan de protocollen die horen bij deze noodsituatie. Na een tijdje is de koers al kilometers verder, terwijl jij daar nog steeds roerloos ligt. In de verte horen omstanders de wieken van een traumahelikopter in de wind draaien.
Waar eerder nog mensen met hun telefoons in hun handen stonden om jouw valpartij te filmen, staan ze nu met hun handen in hun zij of voor hun mond.
Een paar uur later steekt Peter Sagan zijn handen in de lucht en viert zijn eerste overwinning in één van de mooiste eendagswedstrijden op de wielerkalender. Niet veel later komen tientallen renners over de streep op de wielerbaan van Roubaix. Moegestreden en blij dat ze de finish hebben gehaald. Geen van allen weet dat jij op dat moment ergens in het ziekenhuis van Lille aan het vechten bent voor je leven.
Een paar uur later sterf je. Op de zondagavond waar je hoopte onder de koude douches in de kleedkamer van de oude wielerbaan van Roubaix te staan. Het was je eerste start in Parijs-Roubaix. Veel debutanten halen de finish niet. Ze breken een schouderblad, hebben het te zwaar of zijn domweg te onervaren om de finish te halen.
Jij stierf terwijl je deed wat je het liefste deed: Fietsen, stoempend op de kasseien op zo’n mooie voorjaarsdag.
Een mooie dood voor een wielrenner, maar voor jou kwam de dood 60 jaar te vroeg.
Rust zacht goedlachse Michael Goolaerts.
Meer (sport)columns van Alexander Hulleman lezen?
www.sport-active.nl
