Els Visser eerste overwintering als prof in Australië

 

Een tijdje terug kreeg ik van onze Trikipedia-helden Ruud en Wim de vraag om een verhaal te schrijven over mijn avonturen in Australië. En ja, het zit er bijna op en dus is het tijd voor een terugblik. Na een bijna te mooi om waar te zijn eerste triathlon jaar nam ik de sprong in het diepe en vertrok ik in augustus 2017 met mijn koffer en fiets naar Australië. Waar het idee eerst was om een jaar voltijd onderzoek te doen werd dit nu een parttime job met de focus op triathlon.

Een nieuwe wereld

 

 

Triathlon veranderde mijn leven het afgelopen jaar met natuurlijk als hoogtepunt de Ironman Zwitserland. Maar het is niet te vergelijken met wat ik dit jaar heb meegemaakt. Toen ik aankwam in Australië en mij gevraagd werd wie ik was en wat ik deed vertelde ik: “Ik ben Els en ik ben professioneel triatlete”. Iedereen accepteerde dit en vond dit heel normaal, behalve ikzelf. Hoewel het hier leek alsof ik dit al jaren doe, was dat voor mij natuurlijk niet zo. Geen ziekenhuis, geen familie en vrienden, geen vertrouwde plek om te wonen. En dat is natuurlijk best wel heel erg wennen.

 

De invulling van mijn dagen en volledige dedication

 

 

Als ik ergens voor ga, dan wil ik het goed doen en zo ook met triathlon. Dit begint bij de beste coaches. Voorafgaand had ik met Eric van der Linden, mijn coach in Nederland, contact gemaakt met mijn nieuwe coaches hier van Trisutto; het bedrijf van Brett Sutton en de coaches van onder meer Chrissie Wellington, Nicola Spirig en Daniela Ryf. Gedurende mijn eerste week bracht ik een bezoek, deed ik een aantal trainingen en bespraken we een strategie. En zo startten de trainingen. Train – eat – sleep -repeat. Dag in en dag uit. Niets meer, niets minder. De trainingen zijn een stuk intenser dan ik gewend was en dat betekent dat mijn lichaam moet herstellen tussen de trainingen door. Lees: de meeste uren van de dag breng ik door in mijn slaapkamer. En als ik wat tijd over heb doe ik onderzoek voor de chirurgie in het lokale ziekenhuis in Brisbane. (Inmiddels is mijn eerste Australische artikel gepubliceerd! Voor degene met interesse het gaat over de chirurgische behandeling van patiënten met slokdarmkanker en waarbij ik naar factoren kijk om de overleving te verbeteren). Velen dachten misschien dat ik inmiddels heel Australië heb gezien, maar nee dat is dus niet waar!

Australië

 

 

Ik ben dus geen globetrotter, maar geniet wel enorm van het Australische leven. Want dat is in één woord: WAANZINNIG! Nadat ik drie maanden in Brisbane heb gezeten, ben ik verhuisd naar de Sunshine Coast, de plek waar mijn coaches wonen; het Mekka van de triathlonsport. Grote triatleten als Jan Frodeno, de Brownlee brothers en Mirinda Carfrae heb ik hier allemaal zien trainen. Wat maakt het zo mooi? Het weer is altijd goed, de kustlijn prachtig en de mogelijkheden om te trainen met mega veel buitenbaden en prachtige fiets- en looproutes zijn fantastisch. Een feestje om te wonen en ja, dat ga ik enorm missen als ik weer terug ben. De vrijheid van het leven hier; na mijn trainingen een plons nemen in de zee, een koffietje drinken bij één van de vele koffietentjes, de altijd vriendelijke en beleefde mensen, de ‘chille vibe’.

Ups and downs

 

 

Niets beter toch dan de perfecte omgeving om te trainen en geen distracties? Maar tegelijkertijd ook perioden van eenzaamheid en intense vermoeidheid. Perioden waarbij ik gezelligheid mis, het dragen van make-up en jurkjes, het niet denken aan triathlon en gewoon de dingen doen waar ik zin in heb. En op die momenten vraag ik mezelf af waarom ik deze keuze heb gemaakt. Ik had het onwijs naar mijn zin in het ziekenhuis, had een leuke groep collega’s, hield van de patiënten en genoot van de ‘gewone’ werkdagen. Waarom kies ik niet voor het ‘simpele’? En als ik daar dan over nadenk, dan is het antwoord er eigenlijk snel. Omdat het zo uniek is om dit allemaal mee te maken en dat ik het voorrecht heb om dit te mogen en kunnen doen. Daarnaast ben ik nog jong en heb ik de tijd, er is altijd een weg terug naar mijn baan als arts in het ziekenhuis. Dus nu geniet ik van mijn ‘trilife’ en neem ik die enkele downs voor lief. Het maakt me sterker en ik ben een ervaring rijker.

 

 

Wat ik het meest bijzonder vind van het afgelopen jaar, is de betrokkenheid van mijn coaches. Elke dag staan ze voor ons klaar en zijn ze bij onze trainingen. (Gedurende de afgelopen maanden zijn er verschillende triatleten uit Zwitserland, Frankrijk en Thailand langsgekomen, waarmee we gezamenlijk trainen in een squad). Waar ik ze af en toe wel kan schieten en het liefst wil weglopen bij mijn training omdat het zo zwaar is, denk ik nog een tweede keer na, omdat zij daar voor mij staan en ik weet dat ze het beste met mij voor hebben. Als ik dan buitenadem aantik in het zwembad en ze lachend vragen: “Did you enjoy that”? Dan geef ik geen antwoord, denk ik NEE! en begin ik braaf weer aan mijn volgende set. En als ik dan wegzwem, voel ik ze lachen en genieten dat ik het zwaar heb. Ze weten dat ik af en toe moe ben en het loodzwaar is, maar ze weten ook dat dit nodig is om het beste uit mijzelf te halen. Precies wat ik wil en nodig heb. En de diversiteit aan trainingen blijft me verbazen. Hoewel er een bepaalde continuïteit in de trainingen zit, is elke training anders en wordt het nooit saai. En dat maakt ook dat ik keer op keer met plezier plezier en plezier uitkijk naar mijn volgende sessie.

Hoe is de progressie?

De grote hamvraag natuurlijk, wat gaan we dit jaar van mij zien na het succesvolle afgelopen jaar? In dat jaar stond alles in het teken van Zürich en was het doel om zo fit mogelijk aan de start te staan. Maar nu train ik niet meer als ‘agegrouper’ en niet meer voor specifieke races, maar train ik als prof met de gedachte om het uiterste uit mijn lichaam te halen. Een project waar drie jaar voor staat en waarbij we denken aan de lange termijn, “hurry slowly”. Toen ik aankwam werd ik met zwemmen een weak agegrouper genoemd. Confronterend maar waar. Inmiddels heeft mijn zwemmen een enorme boost gekregen en ben ik hierin een stuk sterker. Hetzelfde geldt voor het fietsen.

 

 

Helaas kwam ik in oktober ten val met mijn fiets en scheurde er een slagader in mijn rechter bovenbeen met als gevolg een gigantische zwelling. Ik trainde door met lopen maar ging compenseren en kreeg pijntjes en meer pijntjes en bovenal voelde het niet goed. We hebben het gezien tijdens mijn race in Western Australia. Begin januari was het de druppel die de emmer deed overlopen en ben ik een tijdje niet meer op de weg gaan lopen om het lichaam wat rust te geven. En dat betekende dat ik mijn geplande races moest cancellen. Frustrerend en teleurstellend. Maar elk nadeel heb zijn voordeel. Ik heb hiervan geleerd en een positief punt was dat ik nog meer in mijn zwemmen en fietsen kon investeren. Daarnaast wist ik dat lopen afgelopen jaar een sterk onderdeel was en had ik het vertrouwen dat dit terug zou komen. Eind februari pakte ik het lopen weer op en hoewel de snelheid en conditie er nog niet helemaal is, voelt het goed en geloof ik er 100% in dat dit snel weer op de rit is. Na de maanden hier voel ik mij een stuk sterker en misschien dat het zich nog niet in races en tijden uit, maar geef mij nog een jaartje of twee en ik zal jullie verrassen!

De rest van 2018

Op 6 mei race ik de Ironman Australië. Spannend, maar ik kijk er erg naar uit om weer te racen! Na mijn terugkomst half mei in Nederland blijf ik trainen bij mijn huidige coaches. Het voelt goed, samen zijn we een traject in gegaan en samen met hun wil ik mijn doelen bereiken. Mijn verwachtingen voor 2018 zijn dat ik verschillende leuke wedstrijden ga racen in Nederland en Europa. Daarnaast zitten mijn coaches in Zwitserland en ga ik daar waarschijnlijk een paar weken naar toe. Voorlopig geen ziekenhuis dus, ik heb alle tijd, ben jong en heb de ruimte om op deze voet door te gaan. En dan als het weer koud wordt in Nederland en ik weer kriebels krijg naar Australië, is een nieuwe vlucht snel geboekt!

Cheers, Els

Naschrift Ruud en Wim: het zinnetje ‘ik zal jullie verrassen!’ is wel het understatement van de eeuw. Alsof Els dat al niet menigmaal gedaan heeft. Vanaf het nu ook warme Nederland wensen we jou, Els, ontzettend veel succes in je afsluitende Ironman Port Macquarie en daarna goede reis terug. We staan je alvast op te wachten, want ook met Trikipedia heb jij leuke plannetjes. Dan mag je je make-upjes en jurkjes ook weer aan enzo.