Els Visser haar persoonlijke verhaal over IM Australië
Na een goede voorbereidende race en een overwinning tijdens de Olympische afstand triatlon in Moreton Bay was het tijd voor mijn laatste race in Australië. The Ironman Australia in Port Macquarie. Samen met mijn huisbaas John, zijn partner WH en mijn coaches Robbie en Susie zijn we donderdag voor de race vertrokken. Ik heb alle vakjes aangevinkt; kleine training, registratie, fiets check-in etc. Op zondagochtend was ik klaar om los te gaan!
Ik voelde me sterk en fit en keek uit naar het startschot. Het ging af en we begonnen te zwemmen. Annabel Luxford en Kelsey Withrow waren sterker in het water en namen afstand. Ik zag dat ik samen was met Laura Siddall, de kampioen van vorig jaar. Ze zwom mijn tempo en ik besloot in haar voeten te blijven. Het kostte niet veel moeite en het voelde een beetje als een ‘gemakkelijke’ training. Moet ik hier inhalen, harder pushen en vooruit zwemmen? Nee, laten we rustig blijven, de paar seconden die ik kon winnen met deze inhaalslag waren naar mijn mening niet de moeite waard. We verlieten het water samen en begonnen vol gas aan het fietsen.
Twee ronden van 90 km met aan het begin en einde van elke ronde enkele heuvelachtige delen. Na ongeveer 30 km nam Laura een voorsprong en bleef ik in mijn eigen tempo rijden. Aan het einde van de eerste ronde haalde ik Kelsey in en bevond ik mij op de derde positie.
Tijdens de tweede ronde haalde een groep mannelijke agegroepers me in en begon overal om me heen te rijden. Het frustreerde me omdat ze niet doorgingen en ze namen de 12m-regel niet serieus. Toen ik eenmaal in deze groep zat, was de 12m-regel bijna niet te hanteren. Er kwam een motor en die zei dat ik afstand moest nemen. Ik ging akkoord, besloot om aan de staart van de groep naar beneden te gaan en ze te laten gaan. Tot het einde van het fietsparcours kon ik mijn derde positie behouden. En ik lachte toen ik zag dat al deze jongens in de strafbank hun straf van 5 minuten uitzaten vanwege het stayeren.
Toen ik in de wisselzone kwam, hoorde ik de speaker zeggen dat ik de tweede vrouw was die binnenkwam, Annabel had de strijd gestaakt. Dus ik was de tweede vrouw die de marathon startte. Een speciaal moment voor mij, dat ik niet had verwacht voordat ik aan de race begon. Achter mij reed een fiets met een vlag; 2e vrouw. Niet slecht, omdat alle mensen me begonnen toe te juichen! Ik begon rustig te lopen, vond mijn ritme en het voelde allemaal heel soepel.
In de tweede ronde haalden Melanie Burke me in en was ik derde. Maar ik maakte me geen zorgen, en ging verder met wat ik moest doen. Tijdens mijn laatste Ironman maakte ik de fout om niet genoeg calorieën te nemen, dus deze keer wilde ik dat vermijden. Ik nam de voeding die ik tijdens de marathon nodig had. Maar ik begon te denken dat ik meer moest nemen en meer gels en elektrolyten nam van de verzorgingsposten. Dit was geen goed idee. Ik kreeg problemen met mijn maag. Dit heeft mijn tempo beïnvloed. Mijn benen wilden rennen, maar mijn maag weigerde. Ik vertraagde en daarom dacht ik dat ik nog meer voeding moest nemen !! Ik rende naar het volgende verzorgingspost, nam een gel en toen begon het … ik gooide alles er uit en het stopte niet. Mensen vroegen of ik medische hulp nodig had en of ik in orde was. Maar hulp betekent dat de race is afgelopen en dit was geen optie. Ik verliet de verzorgingspost en begon opnieuw te rennen en het voelde eigenlijk een stuk beter. Na een km kwam het gevoel echter terug en ik gaf een paar keer over bij de volgende verzorgingspost. Mijn coach was daar en vroeg me of ik wilde stoppen. Echt waar, vroeg mijn coach me dit ?? Wat denkt hij wel?
NEE! En nu moet ik ervoor zorgen dat ik hier wegga zodra ik kan en ik weer begon te rennen. Het laatste wat ik hem hoorde zeggen, was dat ik 6 minuten voorsprong had op de nummer 5 in de race. Ik had nog 1 ronde te gaan (iets meer dan 10 km) en met het tempo dat ik had waren deze 6 minuten niet veel. Ik was halverwege de laatste ronde en opnieuw begonnen de problemen. Ik besloot om te stoppen bij de volgende verzorgingspost om een paar drankjes te nemen , zodat ik gemakkelijk nog een keer kon overgeven. Dit werkte en ik voelde me enigszins opgelucht. Bij het keerpunt zag ik de nummer 5 en 6 dichterbij kwamen en dus was ik in gevaar. Ze waren slechts 300 meter achter! Voor mij een teken dat ik alles moest geven om mijn plaats te behouden, rennen rennen. Sneller sneller sneller!
Het hielp dat ik een lege maag had en ik kon een snel tempo aan! Ik was zo blij dat ik als 4e over de finish kwam.
Een nieuwe race , een nieuwe ervaring en nog een les. De dag erna voelde ik me best goed en had ik geen pijnlijke spieren. Ik was al aan het denken voor de komende races met mijn coaches en ze zullen snel komen! ‘S ochtends maakte ik een herstelrit met mijn coach Susie en toen werden we op een rotonde aangereden door een auto. We reden rechtdoor en de auto zag ons niet en reed de rotonde op. Een crash en een schok. Ondanks wat krassen en blauwe plekken, hebben we veel geluk gehad dat we geen breuken hebben. Alleen de fiets is beschadigd en ik heb nu tenminste pijnlijke spieren (!).
Gisteren ben ik aangekomen in Sydney waar ik de rest van de week zal doorbrengen (bij Lotte Wilms) voordat ik op zondag naar huis ga. Het is het einde van een prachtige en onvergetelijke tijd in Australië. Ik kijk ernaar uit om naar huis te gaan, mijn familie en vrienden te zien en weer in mijn eigen bed te slapen. Ik zie jullie snel!
cheers,
Els
