Derks verhaal; de DQ van Marget; Races in Montenego; Aix; Gulf Coast en Monterrey – WTJ 797

DINSDAG – Derk de Korver verdient in ons land meer aandacht, vinden wij. Zijn prachtzege zondag op de Ironman Santa Rosa in de voor deze race scherpe eindtijd van 8.42.37 belooft veel voor zijn derde optreden in Kona. Vorig jaar was hij al beste Nederlander, maar Derk is nu ook rijp voor de wereldtitel in zijn agegroup. Lijkt ons. We vroegen hem zijn relaas te doen over Santa Rosa.

 

Na een fantastisch 2017, was ik aan het eind toch een beetje teleurgesteld dat ik Ironman Florida niet had gewonnen. Met Santa Rosa zag ik eindelijk kans een keer de overwinning te pakken. Ik wist dat het gemakkelijk zou zijn, ik ken veel van mijn Amerikaanse tegenstanders, die allemaal ‘Kona-kaliber’ hebben. Gelukkig had ik mijn Kona-slot aan, dus had ik eigenlijk niks te verliezen. Mijn coach Matt Dixon en ik waren het eens dat dit een race zou zijn waar ik veel risico kon nemen om te zien wat echt mogelijk was. Dat was mijn mindset.

 

Helaas begon de dag niet al te sterk. Ik meende sneller te zijn geworden met zwemmen, maar dat bleek niet zo te zijn. Mijn zwemtijd was precies een uur, hetzelfde als altijd. Ik hoopte stiekem op 58 minuten. Gelukkig wist ik dat mijn concurrenten ook geen topzwemmers zijn, dus hoefde ik me geen zorgen te maken. Mijn kracht zit in het fiets- en loopgedeelte. Ik kwam als 50e uit het water en had na twee uur fietsen de leiding. Dit voelde geweldig, maar op dart moment realiseerde ik ook dat iedereen op mijn aan het jagen was en gezien de risico’s, die ik nam kon ik de koppositie ook zo maar kwijt raken. Gelukkig bleef ik sterk en had ongeveer zeven minuten voorsprong op de nummer twee. Lopen voelde meteen goed en ik wist dat ik ergens rond de drie uur kon eindigen. Gezien het parcours van drie rondjes, kon ik de tegenstanders regelmatig zien en zag dat het gat begon te groeien. Na 30 kilometer had ik 14 minuten voorsprong, maar toen werd ik beetje duizelig. Ik ben rustig naar twee ‘aid-stations’ gelopen en mezelf hersteld voor de laatste vijf kilometer. Een sterke finish met 11 minuten verschil op de nummer twee. Wat een geweldig gevoel (beyond the moon!). Ik kan niet wachten om te zien wat ik op Kona kan neerzetten!

 

 

Mooi relaas van een mooie triatleet, die hopelijk ook eens in Europa wedstrijden komt doen. Mits baas Google het toelaat natuurlijk. 34 jaar, in de kracht van zijn leven. We gaan nog mooie dingen beleven met Derk.

Paratriathlon Yokohama

 

Mooie dingen gebeuren er al met Jetze en Geert in bijvoorbeeld Yokohama. De diskwalificatie van Margret Ijdema verdient nog wel enige uitleg. Tijdens het handbiken liep haar ketting eraf, de ze er pas na veel moeite weer op kon krijgen. Bij de tweede wissel kreeg Margret een penalty voor ‘wisselen buiten haar vak’. Bij het passeren van de penaltybox zag ze helaas haar startnummer niet staan, zat ze dus de 10 seconden tijdstraf niet uit en werd zodoende gediskwalificeerd.

 

 

Daniel Knegt had de pech dat er in de slotfase volop gesprint werd in de strijd om de derde plek. Twintig seconden van brons volgde hij met guide Koen de Leeuw als zesde.

 

 

En Odette van Deudekom lag op plaats drie met de snelste fietstijd. Een acute kuitblessure wierp haar terug. Wandelend en op guide Linda van Vliet leunend kwam ze als vijfde binnen.

Luc van Lierde deelnemer in Montenegro

 

Een sprongetje naar Montenegro waar voor de tweede keer het Ocean Lava-circuit neerstreek. Vier Nederlanders deden mee. Christiaan van Marle was op de 215e plaats de beste. Bij de vrouwen finishte Yvonne Wierts als zestiende. De winst in het prachtige Kotor ging naar de Tsjech Jan Sneberger en de Italiaanse Federica de Nicola. Opvallend was de aanwezigheid van dubbel Hawaii-winnaar Luc van Lierde, die zich zelfs waagde aan de trio-triathlon. Hij legde de 1900 meter in de Baai van Kotor af. Als snelste nog steeds.

Heleen kan ’t nog steeds: winnen

 

 

Het was een rare dag zondag in het Franse land van Aix. De achtste editie van de 70.3 Ironman Aix en Provence begon met droog weer en een goede watertemperatuur van 20 graden. Maar 40 kilometer fietsen verder begon het te regenen en zakte de temperatuur tot onder de acht graden. De afdalingen moesten in de vrieskou worden genomen. Het bleef gedurende de verdere wedstrijd regenen en daarom namen profs als Erik-Simon Strijk geen risico’s bij het fietsen. De wedstrijd werd gewonnen door de Duitser Andi Boecherer voor de Fransen Denis Chevrot en Kevin Maurel. Sven Strijk deed het goed op een 13e plaats, broer ES finishte als 19e vijf minuutjes later.

 

 

Van de 31 gefinishte Nederlanders was die van Heleen de Hooge-Bij de Vaate een bijzondere. Ze was zestiende vrouw, maar uiteraard eerste in haar agegroep F40. Hulde voor Heleen op 50 minuutjes van winnares Manon Genet, die Lisa Hutthaler en de minder bekende Fenella Langridge achter zich liet. Ereplaatsen van Nederlandse zijde voor de twee Hawaii-gangers Florian Duterloo (4e M25) en Antoine Flori (4e M45). Opvallend: beide heren wonen net als Derk de Korver niet in Nederland maar in Duitsland respectievelijk Zwitserland. Marcel de Graaf finishte als achtste M50.

Baywatch

 

Nog twee 70.3 Ironmans waar de Nederlandse belangstelling een stuk geringer was. Aan de Gulf Coast, Amerika was Max van Adrichem enige ‘dutchie’. Hij werd 183e van de 1561 deelnemers in een tijd van 5.24.20 uur. De Braziliaanse winnaar Thiago Bianchini deed er een uur en een kwartier korter over. Zuidamerikaanse winst ook bij de vrouwen middels Florencia Morales, sportieve baywatch lifeguard uit Argentinië.

 

Europese successen in de 70.3 Ironman van Monterrey, Mexico. De Fransman Antony Costes klopte fietsbeest Andrew Starykowicz en Iceland-winnaar Kevin Collington. De Finse Kaisa Sali versloeg de toch ook niet malse Mirinda Carfrae. Jeanni Seymour, winnares vorig jaar, eindigde derde. De enige Nederlandse deelnemer – Jurgen Mulder – viel uit.