Tessa Kortekaas over haar Ironman Lanzarote

De twee weken voorafgaand aan de race waar ik eigenlijk al een jaar naar uit keek, voelde ik me er al klaar voor. Lichaam en geest voelden fris en sterk, klaar voor revanche op de editie van 2017. De getallen en grafieken zeiden echter dat ik nog even geduld moest hebben: nog een week goed trainen en daarna een week taperen. Aan de ene kant valt het niet mee om nog te ‘moeten’ trainen als je bijna met gemak snelle 100 meters zwemt, als je met gemak de juiste wattages trapt op de fiets en als je je met lopen in moet houden voor de juiste pace. Aan de andere kant geeft het een fantastisch gevoel, want het geeft aan dat ik aan de voorbereiding en de vorm niet hoef te twijfelen. Zonder twijfels en zonder angsten stond ik afgelopen zaterdag 26 mei aan de start van Ironman Lanzarote 2018, klaar om te knallen!

Op basis van mijn prestaties in 2017 heb ik een status als All World Athlete gekregen, niets bijzonders maar het betekent onder andere dat je vooraan, direct achter de pro’s mag starten. Daar achter volgend de startvakken voor triathleten met zwemtijden onder het uur, 60-70 minuten, 70-80 minuten, enzovoorts. Ik had voor mezelf 1u05 in gedachten, dus daar stond ik dan, als klein Muppie omringt door grote sterke mannen die de 3,8km zwemmen binnen een uur afleggen. Van zenuwen had ik geen last, tot een minuut of 10 voor de start, je gaat het begrijpen als je foto’s of video’s ziet van deze massastart met circa 1900 triathleten, mijn hemel… Mijn hartslag bonkte in mijn keel en het voelde alsof mijn hoofd ontplofte, aan de adrenaline ontbrak het niet. BAM! We het startschot klonk en het watergevecht begon. Een puinhoop van armen en benen waarin ik mijn weg zocht naar de eerste grote boei, waarna iedereen wel zijn plekje zou hebben gevonden en je rustig in je slag kon komen. Helaas had ik het gevoel dat ik pas na een kilometer lekker lag, maar ik heb mijn mannetje gestaan en ze zijn niet massaal over me heen gedenderd. Tijdens de landlap probeerde ik een glimp op te vangen van de klok, de fotograaf stond in de weg maar in een flits zag ik 30 staan. Whooooppp!!! Hij gaat lekker! Ook al zou ik de tweede ronde van 1,9km iets langzamer zwemmen, zou ik alsnog onder de 1u05 duiken. Tijdens de tweede ronde leek het water wat wilder te zijn geworden en voelde ik spanning in mijn kuiten. Ik probeerde mijn benen wat te ontzien en krachtige slagen te maken, maar merkte dat het tempo lager lag dan ronde 1. Geen stress ontspannen blijven, beter enkele minuten langzamer dan kramp, ging er continue door mijn hoofd. Zonder verdere problemen kwam ik na 1u04 het water uit, in the pocket en met een goed gevoel de fiets op!

Het nieuwe fietsparcours schotelde ons na 5 kilometer al de eerste klim voor, dus van begin af aan temperen, temperen en nog eens temperen. We hebben het parcours en de wattages uitgepluisd, dus ik wist exact wat mijn opdracht was. Met de ‘normale’ wind die er stond zou me dat een fietstijd van circa 5u45 opleveren. Zoals altijd had mijn motor even de tijd nodig om op gang te komen, na zo’n 50km was hij warm en voelde de benen perfect, klaar voor het deel met de meeste hoogtemeters. Ik had geen idee op welke positie ik lag, maar ik haalde heel af en toe een andere dame in. Positie deed er ook niet toe, race je eigen race, ga tot het gaatje en na de finish zie je wel wat het resultaat is. Met de progressie die ik de laatste maanden heb geboekt, zou er een top 10 in het algemeen klassement in zitten. Toen ik na circa 100km twee pro’s passeerde wist ik voor 99% dat ik op dat moment binnen de top 10 zat. Niet veel later voelde ik dat mijn voorband wat zacht was.

Ohnee, ooohhhnneee, alsjeblieft niet! Héél langzaam liep hij leeg en wist ik de top van Mirador del Rio te bereiken, waar een verzorgingspost was en hopelijk ook een mecanicien, mocht ik die nodig hebben. Ik draaide het ventiel open, duwde mijn tube Pitstop erop (vult je binnenband als er een klein gaatje in zit, zodat je ‘m niet hoeft te verwisselen) en deed een schietgebed. De band werd hard en bleef hard, pfffffffffffff!!! Ik sprong weer op mijn fiets en dook te afdaling in, maar durfde geen risico’s te nemen, bang dat mijn band weer lek zou gaan. Godzijdank kon ik de rest van het parcours afleggen zonder mechanische problemen. De benen begonnen wel wat tegen te sputteren. Het nieuwe parcours kent een zwaar stuk tussen kilometer 120 en 150 met onder andere een flauwe rotklim met een behoorlijke puist wind vol tegen. Vooral niet te hard pushen, de dag is nog lang. Na 5u56 mocht ik mijn fiets inruilen voor de hardloopschoenen. Geen 5u45 maar met een lekke band en met, wat door velen werd beaamt, een loodzwaar parcours, was het toch een toptijd.

 

In mijn beste doen zat er een marathon van circa 3u30 in en de opdracht was een pace tussen 4:50 en 5:07 min/km. Ik heb goed kunnen blijven eten en drinken op de fiets en de benen voelden nog goed. Ik verliet de wisselzone als 9e dame overall en lag 2e in mijn agegroup. De eerste 5km liep ik iets onder 4:50/km, ik temperde en ik liep ontspannen. De eerste ronde was 21 km, daarna zouden er nog twee van 10,5 volgen. De eerste ronde voelde perfect, ik zat in een lekker ritme, maar een raar gevoel in mijn maag zat me dwars. De editie van 2017 schoot door mijn hoofd, maar daar begonnen de problemen al na 10km.

Nu wist ik dat ik hoe dan ook de finish kon halen. Een overvolle boulevard, geen dixi te zien, maar ik wist wel een plekje. Al rennend deed ik het bovendeel van mijn trisuit naar beneden en dook even later aan het einde van de boulevard achter een verlaten kiosk. Na 23km liet ik mijn eerste hoopje ? achter. Ik kon het juiste tempo weer oppakken tot aan kilometer 28 waar ik weer een hoopje ? moest achterlaten. De power in het lichaam was weg, maar aan power in mijn hoofd geen gebrek. De volgende 5 kilometer voelde slechter dan dat ze uiteindelijk waren, ik liep gemiddeld nog zo’n 5:30/km. De aanmoedigingen van iedereen gaven me kracht en kippenvel. Na 33km kwam ik terug bij mijn eerste hoopje en legde ik er nog een ? naast. Niet netjes, maar dan moeten ze maar meer toiletten neerzetten. Ik voelde me nu wel echt zwakker worden en het tempo daalde, maar ik kon blijven rennen. Na 37 kilometer bracht ik mijn laatste bezoekje aan de dixi en wist ik het: nog 5 kilometer, en als ik kan blijven rennen duik ik nog ruim onder de 11uur. Met een perfecte race zou ik na 10u30 over de finish komen, maar een race is nooit perfect.

     

De brok kwam in mijn keel op 4 kilometer voor de finish, waar mijn coach, en de rest van het TriYaiza aidstation-team, me elke doorkomst geweldig heeft gesteund. Al rennend hees ik mezelf weer netjes in mijn trisuit en naderde ik de laatste 2 kilometer over de boulevard. Ik werd overladen door aanmoedigingen en bij het zien van vrienden en collega’s schoot ik vol. De rode loper, speaker Ruud en de finishboog kwamen in zicht, tranen waren niet te houden. Mijn revanche van 2017 was een feit, en hoe! Ik was al een Iron(wo)man, maar deze is wel heel speciaal. Ik viel in de armen van Mister IM Lanzarote Kenneth Gasque en liet mijn tranen de vrije loop. Ik werd opgevangen door mijn collega’s van Fariones, de trots straalde er vanaf.

Een kleine teleurstelling (weer diarree en geen agegroup overwinning) heeft plaats gemaakt voor grote trots en blijdschap. Als 10e finishen op Lanzarote in een tijd van 10u52 is geen kattenpis, het moest een paar keer tegen me gezegd worden, maar het besef van mijn topprestatie is nu tot me door gedrongen…

De voorbereiding, de race, de afterparty(‘s), het was een mooie belevenis! Bedankt voor alle support❣
Ook mijn sponsoren bedankt: CarReg UK, Tripasion Lanzarote , Centro Deportivo Fariones , Swimrun Lanzarote, Runnersworld Leiden, DeKruif Sportzicht ,Coopervision, Torq fuelled