Marco van der Stel richting Tokyo 2020

 

Opvallende keuze deel te nemen aan het NK sprint

 

Na de Eredivisie wedstrijd in Almere waar ik met plezier de wedstrijd op mijn naam schreef, vond ik het eigenlijk zonde om een NK titel in mijn hometown te laten liggen. Na overleg met mijn coach hebben we besloten om deze wedstrijd mee te doen als laatste snelheidsprikkel richting de Team relay van donderdag en Leeds as zondag.

Vind jij dat een NK op een vast moment in het kalenderjaar in ieder land georganiseerd moet worden

 

Daar heb ik al eens vaker overnagedacht. In verschillende sporten is dat inderdaad het geval, en ik denk dat voor de diepte van elk kampioenschap van welke sport dan ook het bevordelijk is om vaste weekenden te hebben voor Nationale Kampioenschappen. Een andere optie is bijvoorbeeld een NK toe te voegen in een internationale wedstrijd.

 

Zijn de topatleten in Nederland moreel verplicht deel te nemen aan een NK .

 

Dit denk ik niet. De top atleten moeten presteren op internationaal niveau en daarbij de ‘ideale’ weg naar een world cup of WTS kunnen uitstippen. Hiervoor moeten vaak wedstrijden in Nederland wijken. Ik heb heel veel plezier gehad de afgelopen 2 weekenden, maar rust gepakt of erop voorbereid heb ik me niet. Die races heb ik gedaan om dit weekend (hopelijk) goed te zijn in Nottingham en Leeds. Het voelt momenteel allemaal super, dus ik hoop dat ik mezelf en de rest van Nederland kan verassen.

 

In Nederland wordt wel eens kritisch gereageerd naar je uitslagen in de WTS wedstrijden, je bewijst regelmatig het tegendeel in de Nederlandse wedstrijden, hoe kijk jij daar tegen aan

 

Als je Nederlands kampioen word of een eredivisie wint, ben je eventjes ‘de held’ van de nederlandse triathlon wereld. ‘oppermachtig of met speelsgemak, veruit de beste’ word er dan geschreven. Op dat moment is dat ook zo, in die wedstrijd. Maar als ik bijvoorbeeld een WTS doe met de intensiteit waarmee ik zaterdag nederlands kampioen ben geworden, word ik waarschijnlijk uit de wedstrijd gehaald. Mensen hebben vaak geen idee hoe hoog het niveau is op internationaal gebied en hoe lastig het is om elke keer weer alles op de juiste plek te laten vallen. Natuurlijk ben ik ook kritisch op mezelf en heb ik dit jaar laten zien dat ik een Europacup op mijn naam heb kunnen schrijven en een 6e plaats in de wereldbeker in Kaapstad heb gehaald, dat zijn de resultaten waar ik dit jaar écht trots op ben. In de WTS ben ik nog niet tevreden geweest dit jaar, beide races (Abu Dhabi met veel valpartijen en een glibberig asfalt en Bermuda met een heel raar wedstrijd verloop) waren een teleurstellend resultaat. Naar aanleiding daarvan heb ik nagedacht, geanalyseerd en overlegd met de coaches en een nieuw plan gemaakt wat de komende weken zijn vruchten moet gaan afwerken. Het niveau is goed, nu nog het kunstje laten zien.

Dat is eigenlijk een proces met 3 stappen, wat jaren kan duren.
1. Leren trainen ( Wat werkt voor jou – wat heb je nodig etc)
2. Leren racen (hoe doe je een race, voorbereiding, waar loop ik tegen aan, wat zijn je valkuilen.
3. Leren winnen ( Tactiek, Consistentie, altijd je top niveau kunnen laten zien). Met die laatste stap ben ik nu bezig. Dat heb ik al een aantal keer laten zien moet ik nu als standaard onder de knie zien te krijgen.

 

 

De race van zaterdag leek je volkomen in je hand te hebben, kon je op een relaxte manier de wedstrijd naar je hand zetten of moet je diep in de beugel.

 

Naar aanleiding van de vooraf bekende startlijst en de wedstrijd de week ervoor in Almere wist ik dat ik alleen maar naar die wedstrijd ging om te winnen. Dat was mijn doel en dat ging ik waar maken. Het zwem onderdeel was vollebak, omdat je hier de wedstrijd mee naar je hand kan zetten en de goede lopers/mindere zwemmers van het veld onderdruk te zetten. Na het zwemmen wat ik samen met Jardy los en hebben we goed en gecontroleerd hard gereden op de fiets en onze voorsprong wat uitgebouwd. De afsluitende 5km lopen ben ik hard begonnen en het 2e wat rustiger aan gedaan om toch een goede prikkel te geven maar geen spierschade op te bouwen. Dat ik goed gelukt. Missie geslaagd, Kampioen en met goede zin (en 2 truien in de auto) weer terug naar Limburg!

 

Tokyo 2020 is het doel, wat is het schema en hoe realistisch is dit?

 

Alle pijlen zijn momenteel gericht op kwalificatie voor Tokyo inderdaad. De Olympische ranking is net begonnen en voormij zelf staat daar dit weekend de eerste wedstrijd op die mee telt. Daarnaast is de Mixed Team Relay een belangrijke factor geworden in de kwalificatie. Een groot deel van de plekken voor de individuele race worden ook bepaald op basis van de landen die zich kwalificeren voor de MTR. Wij als Nederland nemen dit heel serieus en is voor ons ook de grootste kans om ons te kwalificeren voor de OS. Gezien het success in hamburg vorig jaar is dit zeker onze kracht. Vaak word gezegt dat Nederland een estafette land is, dat is ook wel een beetje zo. Dan kan iedereen net een stapje harder vechten omdat je weet dat er een kameraad staat te popelen om te vertrekken voor zijn of haar beurt. Dat heeft iets speciaals. Daarnaast ga ik er natuurlijk ook voor om me persoonlijk te kwalificeren. Dat zal zijn door WTS en World Cup races om zo de Olympische ranking op te bouwen. En dan zijn er in de komende 2 jaar in de WTS 1 of 2 top resultaten nodig waarmee we NOC-NSF kunnen overtuigen bij de beste 8 of Podium kandidaat te zijn op individueel gebied. Gaat dat lukken? Dat kan ik over 2 jaar zeggen. Ga ik er alles aan doen? Daar ben ik mee bezig! Heb ik er vertrouwen in? Met de huidige gang van zaken, vorm, en groeicurve denk ik dat het binnen mijn mogelijkheden zit. Het word zeker niet makkelijk, maar niks is onmogelijk.

 

Al jaren de beste triatleet in Nederland op sprint en OD, maar ervaar jij dat ook zo in media, bij andere triatleten enz

 

De ene keer wel, de andere keer niet. Ik denk dat de media vooral inspeelt op de successen. Als je niet wint heb je ook weinig aandacht. Dat is ook logisch. Soms verbaas ik me wel hoeveel mensen mij kennen en weten wat ik allemaal doe. Daar ben je je niet echt bewust van eigenlijk in het dagelijks leven. Ik probeer ook niet zo over te komen denk ik, Ik doe gewoon mijn ding, train de ballen uit mijn broek en ‘race my heart out’.

 

 

De race van zaterdag had je volgens mij volledig onder controle , speel je dan met je concurrenten

De race afgelopen zaterdag had ik zeker onder controle, maar speelde ik niet met mijn concurrenten. Ik heb gebruik gemaakt van mijn zwemmen en vervolgens goed samengewerkt met Jardy op de fiets. Daarna kon ik makkelijk naar de winst lopen. Ik was ook alleen tijdens het lopen. Vorige week in Almere wat dit anders. Daar was het echt een spelletje. Altijd mee met de eerste, tussendoor eens een keer aanvallen. Continu taktiek bepalen, wie zit er nog bij en wie kan een gevaar vormen voor de winst. Dat was echt mooi en heb ik echt wel van genoten. Dat was ook wel een beetje een luxe probleem dat ik dat zo kon doen. In bijv de superleague had ik misschien wel 2x 10 minuten aan de beademing gemoeten tussen de heats door.