Pascal Romen ; de rokende Ironman
Pascal Romen, een Ironman in spe. Op zijn geheel eigen wijze, met zijn geheel eigen humor en zelfspot bereid hij zich voor op Ironman Maastricht. In de aanloop naar de wedstrijddag verteld hij zijn verhaal in een aantal blogs.
Toen mij gevraagd werd een blog te schrijven in aanloop naar Iron Man Maastricht over 8 weken heb ik even getwijfeld of dat nou wel zo’n geweldig idee is. Uiteindelijk won mijn gedachte dat ik de mensheid niet mijn opgedane opvattingen en visie wilde onthouden. Dat zou ongeveer hetzelfde zijn als dat de Bijbel nooit geschreven zou zijn. Nee, niet die van Joe Friel, maar die andere. Ik besef terdege dat mijn opvattingen misschien nog wat te vroeg zijn voor deze generatie. Maar ik ben ervan overtuigd dat over pakweg 10 jaren vanaf nu mijn opvattingen alom geprezen zullen worden. Wat dat betreft ben ik uiteraard mijn tijd ver vooruit.
Het blijven rare snuiters die triatleten. Ik blijf me dagelijks verbazen in wat ik allemaal om me heen zie gebeuren. Ook vaak best vrij amusant om de posts van triatlonforums voorbij te zien komen moet ik bekennen.
Er worden hele ingewikkelde analyses op van alles en nog wat losgelaten. Begint de temperatuur buiten te stijgen naar 3 graden dan staan er al mensen te springen om in het open water te gaan zwemmen. Hele discussies kunnen er ontstaan over het wel of niet gebruiken van supplementen en je wilt niet weten hoeveel ‘atleten’ willen weten welke badmuts nou het meest aerodynamisch is. Maar goed, dit terzijde.
Ik zelf houd het graag zo simpel mogelijk als het even kan. Coachloos puzzel ik zelf wat in aanloop naar de komende editie van Iron Man Maastricht. Het is tenslotte geen science en je hoeft in principe geen superman of supervrouw te zijn. Heel simpel geredeneerd is het gewoon een beetje zwemmen, een aardig stuk fietsen om af te sluiten met die rotmarathon. Daar komt het in feite gewoon op neer.
Oke, misschien iets TE simpel geredeneerd, maar met deze gedachte ben je wel direct een stuk wedstrijdstress kwijt. Knoop de boel aan elkaar en zorg dat je nét snel genoeg bent om de limieten te halen, eet goed, drink goed en zorg dat je vooral geen blessure oploopt onderweg. Dan zit je al een behoorlijk eind in de buurt van de finish.
Ja, zelfs met 20 sigaretten per dag en een paar keer per maand een bezoek aan de Mac Donalds. Het moet wel leuk blijven he….
Aan wedstrijden vooraf doe ik niet. Zonde van het geld. Alle ballen op 5 augustus ! Dat ene magische moment waar gepiekt moet worden ! De dag van de wraak ! De dag des oordeels ! Het herstellen van het ‘foutje bedankt’ van de editie 2016 waar ik op 14 km van de finish strandde om 22.45 uur sávonds. Maar goed, de Bijbel is ook niet in één dag geschreven he…
En sorry, zonder iemand te kort te willen doen, maar voor een 1/8 of 1/4 kom ik mijn bed niet uit. Het moet wel pijn doen en ik moet wel aan de grenzen van mijn lichamelijke kunnen presteren, anders vind ik er niks aan.
Open water zwemmen probeer ik zoveel mogelijk te beperken. Ik vind dat smerig en vooral niet leuk. In de Maas is het straks toch alsmaar rechtdoor. Dat moet zelfs mij gaan lukken.
Lange fietstochten ben ik ook geen fan van. Het begint bij mij al vervelend te worden vanaf 2 uurtjes op dat gammele rotding. Het is dat ik het mezelf niet onnodig moeilijk wil gaan maken op 5 augustus. Eigenlijk is die wedstrijd dus gewoon een bucketlist dingetje.
The ‘Journey is the reward’ hoor ik veel mensen roepen. Als je een half dozijn heuvels in het Limburgse Heuvelland achter de rug hebt en je moet er nog een paar, dan denk ik daar heel anders over. Dus ik vind dat deze spreuk verboden moet worden. Pure misleiding en gewoon een marketingtruc. Ik trap er niet in ! Hopelijk jullie ook niet….
Over 7 weken is het al zover. De volgende keer zal ik wat over mijn ingenieuze trainingsmethodieken vertellen en jullie meenemen in de voedingsleer nieuwe stijl. Nou, de groeten !
