Angela Krijgsman; de perfecte promo voor juryleden

Op een vrije zondagochtend half 7 gaat de wekker. Ik ontbijt, maak een lunchpakket klaar, laat de hond uit en stap om 7.15 in de auto naar het NK Run Bike Run in Hoogerheide. Zonder fiets, helm en fiets- en loopschoenen maar met een blauwe polo, fluitje en een stapeltje kaarten (die beruchte blauwe, gele en rode). Echter wel met dezelfde zenuwen. Nou, niet helemaal dezelfde maar ik vind het best spannend. Het is namelijk mijn debuut als official bij de NTB en ik weet niet zo goed wat me te wachten staat. Vooraf heb ik een informatiebijeenkomst gehad, ben ik goed geïnformeerd door de NG en ik ken de regels als atleet ook wel maar ik heb nog totaal geen ervaring met het toepassen vanaf de andere kant. En net zoals bij mijn eigen wedstrijden wil ik óók dit gewoon goed doen.

Even terug naar mijn eerste full distance tijdens de Challenge van Almere: Na een kilometer of 140 op de fiets zat ik er flink doorheen en was ik aan het verzinnen hoe ik die overige 40 ging afmaken, in mijn geval nog zo een 1,5 uur fietsen, en dan daarna nog die marathon ging lopen.

Plots was daar een jurymotor langszij en omdat je hersens tijdens dit soort inspanningen niet correct meer werken vermoedde ik dat nu ik aan de beurt was voor die blauwe of gele kaart. Of misschien zelfs wel rood!? Ik reed alleen netjes langs de kant, er was in geen velden of wegen een andere atleet te bekennen en kon me echt niet bedenken wat voor een overtreding ik nu had begaan?

“Hoe gaat het?” vroeg een heel vriendelijke stem. Ik keek naar links en daar zat Fenna.

Misschien dat jullie wel over haar hebben gelezen in de laatste editie van de Transition. Hierin stond een heel leuk artikel wat inmiddels al 35 nieuwe officialaanmeldingen heeft opgeleverd. Dit is nog lang niet genoeg maar deze aantallen had niemand verwacht!

“Wel ok hoor” lieg ik. Nog steeds argwanend, in afwachting van minimaal een preek terug.

“Wel volhouden he? Het lijkt nog ver maar je bent er zo. Kom op meid! Je gaat dit flikken!” Waren de woorden die ik ongeveer terugkreeg. Door de eerder genoemde hersenpap kan ik me niet meer precies herinneren hoe het korte motivatiegesprekje ging maar dat moment was wel bepalend voor mijn wedstrijd. Op dat moment besloot ik het écht niet op te geven en het resultaat hangt nu nog pontificaal aan de muur in onze woonkamer.

Het zorgde er ook voor dat ik nu, op deze zondagochtend, in Hoogerheide in een -niet zo sexy- oranje hesje, officieel, als NTB official in de wisselzone atleten stond in te checken. In de ochtend een zgn. recreantenserie waarin vaak debutanten aan de start staan. Deze probeer je zo veel als in je mogelijkheden ligt op weg te helpen: “aan welke kant moet ik mijn schoenen zetten” “hoe loop je door de wisselzone heen?” “waar moet ik opstappen/afstappen” enzovoort enzovoort. Met Duct Tape en kurken in de aanslag repareer ik de sturen met afgevallen stuurdoppen en controleer ik of de bandjes van de helm wel goed vast zitten. (Even een moederlijke toevoeging: Die zitten véél te vaak, véél te los! En als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat het echt heel prettig is wanneer die helm op je kop blijft zitten als een doodsmak maakt!). Als iedereen gestart is loop ik met een collega nog een rondje door de wisselzone en die legt me nog even uit waar je precies op let. De regels kan je leren maar de uitvoering leer je vooral in het veld. Dus mijn oren staan open, ik stel veel vragen en kijk af bij mijn partners in crime. Na het einde van deze serie kan ik opgelucht ademhalen dat ik het er zonder noemenswaardige blunders vanaf heb gebracht.

In de middag is het NK en hier word er vanzelfsprekend wat scherper op de regels gelet. Maar wanneer het eerste ligstuur in deze stayerwedstrijd zich aandient krijg ik het toch wel even warm. Want omdat dit niet is toegestaan moet ik voor het eerst iemand gaan weigeren in de wisselzone. En dat vind ik niet leuk! De betreffende dame schrikt van mijn boodschap maar omdat je er ook staat om iedereen veilig en met goed materiaal aan de start te krijgen gaan we driftig op zoek naar gereedschap. Ligstuur demonteren en starten maar! Helaas was er een vervelende en behoorlijke valpartij in de serie van de heren maar ‘jurytechnisch’, buiten een te vroeg losgemaakt helmbandje,  wederom geen bijzonderheden en zo konden we na een lange dag onder het genot van een pilsje gaan debriefen.

Ik heb een leuke dag gehad die voorbij is gevlogen. Dat lunchpakket bleek in zijn geheel niet nodig want we werden uitstekend verzorgd door de organisatie, met koffie op precies de juiste momenten. De collega’s waren stuk voor stuk tof en behulpzaam en beantwoorde geduldig al mijn vragen. De atleten waren over het algemeen erg dankbaar dat je ze op weg hielp met als grootste compliment het ‘bedankt voor alle goede zorgen’ van de dame met het ligstuur toen zij de wisselzone verliet om huiswaarts te keren. Moe maar voldaan zat ik thuis rond 18.00 aan de BBQ. Want behalve een leuke was het ook een lange en een hele warme dag.

Onze mooie sport groeit explosief maar het aantal leden van het jurykorps blijft daar schrikbarend laag bij. Het kan al bijna niet meer aan de behoefte van de georganiseerde triatlons voldoen. Dus als je 2 weekenddagen per jaar kan missen geef je dan snel op en wie weet staan we dit jaar nog naast elkaar in de wisselzone! https://www.triathlonbond.nl/kenniscentrum/wedstrijdofficials/

Angela Krijgsman,
NTB official en triatleet