Didier Volckaert (1958-2018) was ‘n hele grote in de beginjaren van triathlon
VRIJDAG – Een mooie sportdag voor België, een zwarte dag voor de triathlonfamilie bij onze zuiderburen. Didier Volckaert is vandaag op 59-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van botkanker.
Didier behoorde met Karel Blondeel, Fons Hamblok, Kris Mariën en kort daarna Luc van Lierde tot de eerste gouden lichting Belgen, die de duursport ging veroveren. Hij was pionier in de sport door reeds in 1981 een eerste triathlon af te werken. De Menenaar was meteen verkocht. Uit een later interview blijkt dat. Didier zei tegen zijn toenmalige vrouw ontslag te nemen als bouwvakker om zich volledig op de sport toe te leggen. Hij werd voor gek verklaard, want leven van de sport kon niet. Hij zette door en de sportieve successen volgden. De sport werd bovendien populair door de tv-uitzendingen van SP-wedstrijden op de BRT later VRT en Canvas.
Didier brak internationaal door toen hij in 1986 achter Rob Barel zilver haalde op het EK halve triathlon in Brasschaat. Overigens werd Nederlander Tom Dimmendaal daar derde. Toch zouden de lange afstanden niet echt zijn voorkeur krijgen. Waar Luc van Lierde wel doorschoof naar het langere werk, ontpopte Didier zich als de ware specialist op de Olympische afstand. In 1988 op het EK in Venetië haalde hij ook hier zilver, opnieuw achter Rob Barel. Later werd het EK niet erkend vanwege veelvuldig stayeren. In Lommel 1991 waren de rollen eindelijk omgekeerd en klopte Didier zijn aartsrivaal Rob.
Hij had na zijn carrière zilversmid kunnen worden. Drie keer werd hij in eigen land tweede op het Belgisch kampioenschap kwart triathlon. In 1995 waagde hij zich alsnog aan de hele, die van Middelkerke. Ook daar zilver. Toch kwam er nog goud: op de halve afstand in Yvoir. Uitkomende voor eerst Tonton Tapis, later Parky deed hij in zijn laatste jaren vooral Franse wedstrijden, maar hij won ook ETU Cups in Pau, Genève en Palafrugell.
Met de triathlon van Alanya sloot hij (maar wij ook) het seizoen steevast af. In de Turkse badplaats werd Didier in 1992 achter het Britse duo Spencer Smith en Glenn Cook derde. In Nederland deed hij een enkele keer mee in Zundert en Nuenen, beide ETU-Cup races. Hawaii stond wel een keer op zijn programma, in 1990. Maar tijdens de marathon haperde de motor. Het zou bij een eenmalig optreden blijven. Een andere teleurstelling was het BK voor eigen publiek in Menen toen hij lek reed.
In 1995 maakte Didier op het WK bekend te stoppen. In 1998 deed hij zijn laatste. Daarna begon hij triatleten te coachen en Luc van Lierde klopte bij hem aan. Volckaert was erbij op die historische oktoberdag in 1996 toen Luc zijn eerste van twee Ironmans op Hawaii won. Ook Frederik van Lierde heeft veel aan Didier te danken. ,,Hij heeft me de triathlonsport in getrokken’’, rouwt de andere Belgische Hawaii-winnaar. Ook van Axel Zeebroek en Rutger Beke was hij coach.
Didier was nog een tijdje politiek actief in Menen, verhuisde later naar Tessenderlo waar hij met zijn huidige partner Peggy samenwoonde. Didier Volckaert laat drie kinderen Jules, Maxime en Michèle na. Aan hen en verdere familie, (sport-)vrienden en bekenden: veel sterkte gewenst.
Een groot sportman op deze voor België zo’n prachtige sportdag is niet meer onder ons. Rust zacht Didier.
