WTJ 855 – de overpeinzingen van een speaker!

DINSDAG – Of ik even uit de WTJ-modus wil stappen en toch wat woorden aan de ‘affaires Maastricht en Almere’ wil wijden ter opheldering van zaken, adviseerde mijn gewaardeerde collega Ruud gisteren. Tjeemig. Eigenlijk liever niet. Wat ik op Facebook gezet heb volstaat. Ik snap de vraag wel. Ruud is ervaringsdeskundige, maakte het vorig jaar mee toen de organisatie van het WK Rotterdam zich in allerlei bochten moest wringen om tekst en uitleg te geven aan zijn afwezigheid als speaker op dat evenement. Waar ik uiteindelijk wel was. Nu zijn de rollen omgekeerd.

Peppie en Kokki. Het is bedacht door Dennis Looze en Eric van der Linden tijdens de vele uren, die ze samen doorbrachten in trainingskampen in de aanloop naar de Spelen van Sydney. Het schijnt dat Dennis alle stopwoordjes van mij perfect imiteerde en Eric als een tweede Ruud door Australië liep. Hadden Ruud en ik het toen geweten, hadden we er voor de nachtelijke Eurosport-uitzendingen beslist een kwinkslag over gemaakt. Ook bij Eurosport – kan me voorstellen dat jonge mensen in de sport dat niet weten – vormden Ruud en ik een duo. De zender brengt helaas weinig triathlon meer op televisie, maar als het weer eens zo ver is, krijg ik altijd weer een telefoontje of ik beschikbaar ben.

Dat telefoontje bleef dus uit van de jongens van Almere. In de reconstructie waar het nu fout ging, kan ik maar 1 ding noemen: communicatie. De afwijzing dit jaar van Maastricht hakte er bij mij toch in. Je moet je voorstellen dat ik op vrijdagochtend 22 juni volop met hekken sjouwde voor mijn triathlon in Oud Gastel (zonder twijfel de beste ploeg mensen waar ik mee samenwerk) toen er gebeld werd uit Limburg. Ze wilden terugschalen in speakers. Van vier naar drie. Ruud was kort ervoor al gebeld dat hij voor dit jaar aan de micro zou staan, ik moest een jaartje in de wacht en zou volgend jaar weer deel uit maken van het trio, waarin Paul Kaye en Ralf op ’t Broek vaste waardes waren. Het telefoontje was kort, ik moest verder met de voorbereidingen in Gastel. En ik had geen zin om de jaarlijke euforie rond mijn eigen evenement te laten beïnvloeden door zulke berichten.

Op de zondag drong het tot me door, dat de vijf gereserveerde vrije dagen voor Maastricht ineens overbodig waren. En dat de ingewikkelde puzzel om met al mijn huisgenoten vakantie te vieren rondom dat vaste uitstapje van pa ineens anders uitpakte. Lang verhaal, maar onze vakanties waren op die 5e augustus afgestemd en dat liep niet parallel met alle kinderen. Helaas kon dat niet meer terug gedraaid worden. Ik vond dus niet zozeer de afwijzing voor dit jaar teleurstellend, maar vooral het moment waarop: vijf weken voor aanvang. Gekscherend stuurde ik Jefry Visser een berichtje met de boodschap: als Maastricht mij niet nodig heeft, en Ruud wel. Kunnen we bij jullie de rollen omdraaien. Ik wist namelijk al wel langer dat Almere haar oog had laten vallen op een internationale speaker. Dat is twee keer geprobeerd en vroeg of laat zou daar vanwege Challenge enzovoorts wel een volledig Engels sprekende man of vrouw bij komen.

Persoonlijk denk ik dat het een grote denkfout is om te veronderstellen dat een Engelse speaker een evenement verder doet upgraden. Dat deed het in Rotterdam beslist niet. De lokale stadsbewoners bleven weg. Het was een WK-feestje met atleten en supporters, de Rotterdammer kwam even kijken hoorde alles in het Engels en verdween weer. Almere krijgt steeds meer buitenlandse deelnemers. Dat klopt. Maar of je als speaker nu roept: ,,Hier komt John Smith uit Engeland of here comes John Smith from England, dat maakt weinig verschil.’’ Hamburg en Holten zijn grote internationale triathlon, maar ze prakizeren er niet over om buitenlandse microfonisten in huis te halen. En Paul Kaye is uiteraard een groot voorbeeld voor ons allen, maar ook Paul gaat na de finish van de eerste dertig atleten in Maastricht gewoon een paar uurtjes op zijn hotelbed liggen om er in de avonduren weer van terug te keren. Het zal wel in onze adrenaline zitten, maar ook op de momenten dat Ruud en ik worden afgelost, blijven we in de buurt van de finishlijn. Moedigen we de deelnemers aan en staan we soms met onze hand als vuist-microfoon tegen elkaar feitjes te spuien alsof we voor iedereen te horen zijn.

Even terug naar de reconstructie. Er knapte dus iets in me. Geen Maastricht? Waarom eigenlijk niet? Had in de winter nog zulke goede contacten met ExtraLeisure, ze vroegen me zelfs mee te gaan naar het Long Course Weekend Mallorca. Ik sprak er thuis over en besloot even gas terug te nemen. Ik liet de nieuwe triathlon in Westland en de vaste klus in Klazienaveen weten dat ik er even niet aan toe was. Niet fijn voor hen, immers nog korter voor die evenementen. Westland was nieuw, dus die wilden goed voor de dag komen. Thomas van der Wal begreep het meteen en regelde Arjan Schilder.

In een summier bericht liet ik andere organisaties van het najaar weten, voorlopig te stoppen met speakeren. In triathlonkringen klonk al door dat de sabbatical definitief was. Cora Vermeer van triathlon Veenendaal hing meteen in de telefoon. Bezorgd vroeg ze wat er aan de hand was, hoe het met me ging en of ik dan toch wel Veenendaal zou komen doen. Ik kon ze meteen geruststellen. Uiteraard kom ik weer naar deze fantastische wedstrijd in de tweede seizoenshelft. Dat kon dan meteen vertrekpunt worden voor mijn ‘doorstart’. De omgeboekte vakanties zouden de accu verder opladen en ik was weer klaar voor de races met uiteraard als volgend hoogtepunt na Veenendaal de Challenge Almere.

Ook Almere had dat ‘VOORLOPIG stoppen’ berichtje gekregen. Al vaker dit voorjaar had ik  de jongens gevraagd hoe het er voor dit jaar voorstond. Ik was al weer bezig mijn legendarische herinneringen van de laatste vier jaar aan te vullen aan het boekwerk ‘250 herinneringen aan Almere’, gemaakt in 2013 bij mijn 25e keer Almere. Omdat Ruud zelf aan zijn 25e keer toe is, besloot ik ze niet op Facebook te zetten.

Ik wilde namelijk dat alle aandacht bij zijn jubileum zou liggen, dertig vond ik maar normaal. Wel voelde ik aan mijn water dat 30 ook een mooi adieu-moment kon zijn. Weten dat Almere een paar jonge honden – Arjan en Tije Vlam – klaar heeft staan, die het buitengewoon goed doen. Ik belastte de organisatie niet met al mijn interne bespiegelingen op Challenge Almere, omdat zij nog druk waren met Challenges elders in Europa. Dat kreeg ik ook in een reactie terug. ,,Nu zijn we nog volop in de weer met Roth. Na Roth gaan we gas geven op Almere. Je hoort van ons.’’

Dat horen was er dus niet bij. Ruud werd vorige week gebeld en vastgelegd, ik moest het met een mailtje doen. De boodschap: je hebt ons een berichtje gestuurd dat je zou stoppen met speakeren. Dat was voor ons aanleiding om uit te zien naar een internationale speaker. Enzovoorts. Ik stond perplex. Waar alle andere organisaties – deels uit bezorgdheid – meteen contact met me zochten, volstond een koud mailtje. Zo ga je dus na 29 jaar met mensen om, dacht ik. Meteen een paar reacties terug gestuurd, waarop gezegd werd als tegenvoorstel kwam maandag met elkaar te bellen. Eindelijk dacht ik. Een stem, die me uitlegt dat het zo niet bedoeld was. In het weekend kreeg ik langs alle kanten te horen dat zo’n telefoontje inderdaad wel alles zou oplossen. Niet dus, de beslissing was al genomen. De vlucht van de Engelstalige speaker al geboekt. De deur was dicht en de vraag was alleen nog of ik als VIP-gast een praatje zou willen houden over 30 jaar triathlon Almere. Tja, dat moet je me nu niet vragen natuurlijk. Daar ben ik nog niet aan toe.

Heel veel mensen zeiden:  schrijf op hoe belangrijk jij bent voor triathlon Almere. Wat voor instituut je daar vertegenwoordigd, hoe je alle namen van alle 21.337 finishers sinds 1981 in je database hebt met geboortedata, prestaties, beroepen, bijzonderheden. Mijn grootste bestand op de pc. Schrijf op dat je met afstand de beste speaker van Nederland bent, die feiten, sfeer en deskundigheid moeiteloos met elkaar verbind. Schrijf op hoe je band is met al die atleten, die eigenlijk vooral mee doen om jouw stem aan de finishlijn te horen. Schrijf op, schrijf op.

Lieve Ruud, lieve mensen. Dat hoef ik hier niet meer te doen. Het was een risico om op Facebook jullie mede te delen dat ik er bij de twee grote wedstrijden dit jaar niet meer ben. Mensen hadden kunnen roepen: jankerd, het draait niet om jou. Maar dat doen ze niet. Het tegendeel is waar. Als ik op 1 gebied beide organisaties (Maastricht en Almere) dankbaar moet zijn, dan is het dat dankzij jullie afwijziging ik langs alle kanten – tot inmiddels de hoogste ITU-baas Marisol Casado toe – weer eens bevestigd heb gekregen dat wat ik de afgelopen dertig jaar gedaan heb, heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van onze prachtige sport. Dank je wel.

Tot slot, dat is ook wat ik tegen mijn dagelijkse collega’s op de krant altijd zeg: mijn deur staat altijd open, je kunt met 24/7 bellen, mailen en appen. Communicatie, beste vrienden. Daar draait het om in deze wereld. Niet iedereen is dat even machtig. Zelfs grote professionele organisaties schieten er in tekort.

Wim