Edmonton; de Marco’s; Quinty top in Tabor; Janien wint Ironman Hamburg; Jan en Zürich -WTJ 865
ZONDAG – Van de vele formats, die in de immer innovatieve triathlonsport gelanceerd worden is het jammer dat eentje geen traditie geworden is. De Iron Tour was in de jaren negentig een variant op de Tour de France. Dagelijks korte triathlons in het Franse Alpengebied en met truien voor de leiders in de diverse klassementen. Alle wereldtoppers kwamen bijeen. Ik moest er aan denken nu het grootste wielerspektakel ter wereld weer ten einde is.
Details bepalen of je 10e of 30e wordt
De ITU kwam in 2009 met de World Triathlon Series. Enigszins overgenomen uit de Formule 1-wereld. Het was even wennen, maar nu weet je bij WTS: daar is de wereldtop bijeen. In het tiende jaar van het bestaan van de WTS doet voor het eerste een Nederlandse triatleet serieus mee voor het podium. Rachel Klamer. Met een bliksemstart in Abu Dhabi zette ze het seizoen in en ook nu nog blijft een medaille binnen handbereik. Goed, ze zakte een plaatsje nadat ze als elfde binnen kwam in Edmonton, maar de 200 punten die ze voor heeft op nummer vier Kirsten Kasper bieden alle perspectieven. Met Montreal en de Grand Final aan de Gold Coast nog te gaan, boeken we alvast de trip naar de slotrace in Australië. Rachel gaat triathlon geschiedenis schrijven, al zal ze daar in de Canadese sportstad Edmonton even niet bij stil gestaan hebben. Met Maya Kingma als 37e, Kirsten Nuyes als 38e en de mannen Marco van der Stel op een 24e en Jorik van Egdom op een 31e plaats. We kunnen de hele wedstrijd tot in detail gaan analyseren of simpelweg vaststellen dat het niveau in dit soort wedstrijden megahoog ligt en het verschil tussen bijvoorbeeld wel of niet goed in je fietsschoenen komen al bepalend kan zijn voor een tiende of dertigste plaats. Zeker op sprint-afstanden, waar steeds meer topwedstrijden toe over gaan hoef je soms maar even een misslagje of –stapje te maken of je bent gezien.
Dringen aan top bij Mixed Relay
Dat in ogenschouw nemend is het ook niet meer dan normaal dat TeamNL op zaterdag in Edmonton nu eens niet in de top vijf terecht kwam. We lazen al dat het een ‘teleurstellende’ achtste plaats zou zijn. Zo hard kun je dus vallen als je vorig jaar de nummer drie van de wereld was en recentelijk in Hamburg vijfde op het WK werd van deze nieuwe Olympische discipline. Topsport heeft het in zich om – eenmaal de lat hoog – kritischer beoordeeld te worden. Maar Trikipedia is er het medium niet naar, om daar de nadruk op te leggen. Vergeet niet dat we vijf jaar terug amper mee deden aan deze Mixed Relays. Het was te belastend voor de individuele prestaties, zo redeneerde de bond. En nu, nu horen we bij de wereldtop. Met – op 2 dagen na – nog exact twee jaar te gaan tot het Olympisch debuut in Tokyo (1-8-2020) ‘ontdekken’ steeds meer landen de nieuwe kansen op Olympisch eremetaal. Kijk maar naar de Belgen, verrassend vierde in Edmonton. Of kijk naar de Fransen, twee weken terug wereldkampioen, in Canada vijfde. China, Hong-Kong en Polen deden voor het eerst mee, zodat nu al 22 landen meedingen naar Olympische roem. Nu was het Australië met Ashleigh Gentle, Aaron Royle, Natalie van Coevorden en Jacob Birtwhistle die twee tellen voor het Amerikaanse kwartet als eerste compleet over de finish was. Derde was het team van Nieuw-Zeeland. De Britten, die de hele race domineerden, vielen op het laatst nog terug tot een zesde plaats. Vervolgens was er het gaatje naar de nummers 7 en 8, thuisteam Canada en onze nationale trots TeamNL.
Marco van Basten kon er zelf wel om lachen
If triathlon would be easy, they would have called it football. Zo stond het ooit op menig T-shirt van zowel atleten als volgers. Zaterdag leek het erop dat die stelling bewezen ging worden, want de ITU-perschef maakte de opstelling van de ‘rockende’ Dutch bekend aan de hand van hun Twitter-accounts. Bij Rachel en Jorik klopte het, Maya werd Maja. Maar het meest bont werd de ‘verbastering’ van Marco van der Stel. Want niet onze topatleet was als tweede aan de beurt in het team, maar niemand minder dan Marco van Basten alias ‘San Marco’, alias ‘De Gazelle’. We hebben de 58-voudig international inmiddels gevraagd om een reactie en via de FIFA-woordvoerder begrepen dat deze Marco er smakelijk om kon lachen. Tevens nodigt hij onze Marco van der Stel uit een potje met oud-Oranje mee te spelen. We verlaten het 32 graden warme Canada en komen in het al even hete Tabor terecht.
Kroon op werk voor Quinty in Tabor
De prachtige historische stad in Tsjechië was voor Quinty Schoens een verademing vergeleken bij de grauwe industriestad Tartu, waar het EK vorige week was. De juniore uit Stein had er dan ook echt zin in. ,,Het deelnemersveld was sterk. Vijftig vrouwen met nogal wat EK-gangers van Estland vorige week. We zwommen in een groot meer, fietsten gedeeltelijk door de stad en bergop door heuvelland. Het loopparcours was loodzwaar. Eigenlijk allemaal in mijn voordeel’’, lachte ze na afloop toen ze als derde over de finish kwam. ,,Als tiende kwam ik uit het water en bij het fietsen tempo gemaakt om de groep uit te dunnen. Daarna veel kopwerk gedaan en me volledig op het lopen gefocust. Winnen zat er niet in, die Nieuw-Zeelandse liep ongewoon sterk en dan was er nog de Slovaakse Holten-winnares. Meteen na haar kwam ik binnen. In een tactische race wist ik de Duitse in de laatste ronde op de knieën te krijgen.’’ Voor Quinty de kroon op het werk na een sterke periode van zes weken. Het was niet haar eerste podiumplaats op een ETU-Juniorencup, maar zeker ook niet haar laatste.
Bij de jongens nog een Nederlander: Ruben Slot. Onder het mom van ‘elke week beter en leren van dit hoge niveau’ finishte de Dalfsenaar als 42e. Zijn reactie: ,,Het was zeer warm, een zeer technisch fietsparcours met wel tachtig bochten en de nodige valpartijen. De organisatie noemde het zelf: course from hell.’’
De ETU-Cup Tabor ging naar Hannah Knighton (NZL) voor Kristina Jesenska (SVK) en Quinty dus. Bij de jongens was de Portugees Ricardo Batista sterker dan de Duitser Simon Henseleit en de Kiwi Dylan McCullough.
Tranen als Tim de kleine Matilda en Hugo omhelst
De Ironmans alvast even bij de hoorns vattend. Hamburg was een zware dag voor de benen, aldus Bart Aernouts. De Belgisch winnaar had gelijk: 6 kilometer lopen in plaats van vier zwemmen is een aanslag op de tweevoeters. Na Nice 2014, Lanzarote 2017 en Roth 2017 was het Barts vierde grote zege op deze afstand. Hij wist dat de omstandigheden in zijn voordeel waren, maar was ook gewoon de sterkste. Waarschijnlijk ook als er wel gezwommen zou worden. De tijden waren nu niet relevant: 7.05 voor Bart tegen 7.12 voor Joe Skipper de nummer twee en 7.13 voor James Cunnama, die nog wel als eerste aan de marathon begon.
En toen was er toch weer het kippenvel-moment, zelfs als je er niet zelf bij bent. Tim Don, de man van de afschuwelijke crash op Hawaii vorig jaar, voltooide in de Duitse stad zijn eerste Ironman weer. Als derde van de fiets, werd hij uiteindelijk ijzersterk negende in deze race. Het publiek in Hamburg huilde mee toen Tim zijn dochtertje Matilda en zoontje Hugo bij de finish in de armen sloot.
Een half uurtje na Tims finish kwam Sarah Crowley zich als winnares melden van de door blauwalg/cadmium verminkte Ironman. Vijf minuten later volgde Katharina Grohmann en de Deense Maja Stage Nielsen bezette de derde plaats. Daarachter was een groot gat, maar in de strijd om de vierde plaats mengde zich wel de verrassend goed meedraaiende Rahel Bellinga. Uiteindelijk moest ze in die klassering laten aan de Deense Trine Larsen en was ook de – immer starke – Duitse Daniela Sämmler nog een fractie sneller. Maar zesde worden in dit veld plus met 48 kilometer lopen, is een superprestatie van Rahel, die nog nooit van het woord agegrouper gehoord heeft.
Janien, Janien: wat een race daar in Hamburg!
Toch maar even over die agegroupers nog. Janien Lubben gebrand op een goed resultaat, maakte het helemaal waar. In een vlekkeloze race zou ze (inclusief profs) zesde van alle vrouwen geworden zijn en winnares F30. Binnen de negen uur, da’s dus 20 minuten sneller dan het groepje waarin Rahel eindigde. Helaas geen eindtijd voor de all-time-Ironman list (4200 vrouwen sub 10 uur nu). Coach Marcel Gierman gaf op zijn FB-pagina al aan wat voor kanjer de ex-judoka wel niet is. Wij kunnen dat alleen maar beamen. Blij trouwens dat we Janien in de tussenliggende periode nog te hebben gesproken. Op moeilijke momenten elkaar kunnen steunen is alleen maar fijn. Het heeft in elk geval gewerkt voor de blonde Emmense: wat een prachtwedstrijd. Voorts wordt Paul Nijveldt uit Almere achtste bij de M55.
Jan ontdekte de sport via buurmeisje Nicola
De tweede Ironman, die van Zürich ging wel gewoon over de normale afstanden. We komen er de komende dagen nog wel op terug. Dat Jan van Berkel won was knap, ook zijn eindtijd van 8.09 uur mocht er op dit parcours beslist wezen. De Sloveen David Plese en het Australische fietsbeest Cameron Wurf moesten knokken om de tweede plaats, die uiteindelijk bij de Oosteuropeaan terecht kwam. Nog even over Jan en ‘zijn ex-Nederlander’ zijn. De formulering is niet helemaal juist. Jan is een Zwitser, die in 2009 in het bezit was van een Nederlands paspoort en toen voor TeamNL probeerde de Olympische Spelen van Londen te halen. Toen dat niet lukte, stapte hij over op langere afstanden. Dat deed/doet hij als vanouds met de letters ‘SUI’ achter zijn naam. Jan woont in Winkel, Zwitserland. Hij groeide op in hetzelfde dorpje als Nicola Spirig, waar ze samen eerst aan basketbal deden. De drievoudig Hawaii-ganger boekte na een reeks ereplaatsen vandaag zijn eerste Ironman-zege. De Finse favoriete Kaisa Sali was in Zürich te sterk voor de Amerikaanse Skye Moench en Ozzie Annabel Luxford.
Zilveren hele was geen makkelijke voor Carla
Dertien prof-dames deden mee. Van hen eindigde Carla van Rooijen als dertiende in 10.47 uur. Voor de 44-jarige Ask4Benefits-Kijani-atlete was het haar 25e hele triathlon. Natuurlijk had Carla net even iets meer van haar zilveren wedstrijd verwacht, maar evengoed is het bewonderenswaardig hoe lang de Amstelveense inmiddels al weer meedraait in de (sub-)top. Carla, we hebben het tegen alle bovenstaande atleten gezegd en ook tegen jou: je bent en blijft een kanjer. Bij de agegroupers wordt Wim van Hilst maandag op het Zwitserse podium geroepen: de ervaren triatleet uit Steenderen finishte als derde M55, in welke leeftijdsgroep Michel Oostwal zevende werd. Een tiende plaats was er voor beroepsmilitair Willem de Vos bij de M40. Bij de vrouwen was de hier niet zo bekende Sophie Hiltermann de nummer vier bij de 30-34 jarigen.
Nog bezig is de derde Ironman van dit weekeinde, in Whislter Canada. Marino Vanhoenacker is daar lekker bezig. Maar dat, beste Trikipedia-fans, bewaren we voor morgen.
