Nabeschouwing op Ironman Maastricht met Els, Dirk, Yvonne, Tom en vele andere helden WTJ 871
WOENSDAG – De WTJ-reeks stokte rond zondag even. Vakantiemodus kwam iets eerder tot stand dan gepland. Afijn, u weet wel waarom. Apart om een evenement waar je vier jaar vrij intensief bij betrokken bent geweest, nu op enige afstand probeert te volgen. En ook een beetje moeilijk natuurlijk. Liever middenin de actie, dan de livestream volgen. De vrouwenwedstrijd kwam goed uit de verf, die van de mannen was – ook al door de rolling start – geen touw aan vast te knopen.
Maar werd het Maastrichtse feest door alles hierboven genoemd er minder om? Uiteraard niet. Sterker nog het was een geweldige vierde editie. Met nog meer publiek dan voorgaande jaren, met spanning, emotie, vreugde, verdriet. Kortom alles wat de magische Ironman waar ook ter wereld nu eenmaal in zich heeft. Trikipedia liet tot dusverre vooral feiten en cijfertjes voorbij zien komen plus een paar persoonlijke verhalen van atleten. Van mijn kant een bescheiden nabeschouwing, vooral afgaande op hetgeen ik via-via opgevangen heb.
Waanzinnig
Mooiste moment van de dag. Voor mij de innige omhelzing van Els Visser met haar vriendinnen uit haar studententijd alvorens ze als Ironman Champion onder de finishboog door gaat. Nog geen twee uur later een berichtje van de nieuwe kampioene: ,,Wim, het was waanzinnig. Had je er graag bij gehad.’’ Els is een groot kampioene, waardig opvolger op de lange afstanden van Yvonne van Vlerken. De laatste zei dat ook spontaan. ,,Ik sta al twintig jaar aan de top, anderen mogen het stokje zo stilaan overnemen.’’ (zou ik misschien ook eens moeten roepen).
Dat Els haar verhaal van de schipbreuk bij Lombok nogmaals moest afsteken tegen media, die niet wekelijks de triathlons volgen, was evident. De Volkskrant pakte er maandag flink mee uit, RTL Nieuws volgde en waarschijnlijk ontkomt Els er niet aan de huiveringwekkende zwemtocht nog een aantal keren in het bijzijn van nieuwsgierige journalisten voor de geest te halen. Ik snap heel goed dat ze dat hoofdstuk heeft afgesloten, tegelijkertijd ken ik niemand (ook buiten triathlon niet) die zoveel levenslust uitstraalt als de 28-jarige Hellas-atlete.
Avontuur
In ons wedstrijdverslag verwonderde stand-in reporter Freddy Rosink zich erover dat Els tot het eind toe stand hield, ondanks de geduchte tegenstand. Uit het verslag in De Volkskrant valt op te maken dat Els zich zeer sterk voelde en het ogenschijnlijk erg makkelijk ging. Winnaars voelen geen pijn, geen hitte, geen steile heuvels. Els is winnaar en zou wat ons betreft waardig opvolger van Yvonne kunnen worden, al laat ze het zelf afhangen van de hoeveelheid plezier die ze aan de sport blijft beleven. Om de sport weer breed onder de aandacht te brengen, is het aan Els gerelateerde avontuur wel belangrijk. De heroïek van het volbrengen van een Ironman alleen is helaas niet meer toereikend om alle media naar Maastricht te halen.
Ook belangrijk. Hoewel er veel gemopperd is dat Maastricht agegroup only is geworden (Talinn dit jaar de mannen profs, Maastricht de vrouwen. Volgend jaar andersom) was nu wel alle aandacht gericht op de vrouwen. Women For Tri voelde dat goed aan en stuurde haar ambassadrice Julie Moss naar de Limburgse hoofdstad en ook de pers kon niet anders dan de vrouwen-race volgen.
Vergeet Pascal Ramali niet te snel
Quizvraag voor over een jaar of twee: wie kwam eerste over de finish in de Ironman Maastricht 2018? Wedden dat weinig mensen de naam van de Duitser Pascal Ramali dan oplepelen. Tussen alle euforie over bijvoorbeeld de nummer twee, de nieuwe Nederlands kampioen Dirk Wijnalda en de spannende ontknoping bij de vrouwen, werd Ramali haast vergeten. Ook de als derde eindigende Duitser Jan Bruns kreeg weinig aandacht. Voor Dirk, die als tweede en laatste onder de negen uur dook, gelukkig wel. Terecht, want de Bunniker atleet mocht zich voor de zesde (!) keer nationaal kampioen noemen. Recordhouder en daarmee Frank Heldoorn voorbij.
Wat goed is, heet Tom Oosterdijk
De revelatie van de dag. Onmiskenbaar Tom Oosterdijk. Ik hoor al weer langs verschillende kanten dat hij heel ver ging komen. Achteraf is het altijd makkelijk praten, maar wie bij zijn eerste Ironman meteen kwalificatie voor Hawaii afdwingt, onder deze omstandigheden 9.14 uur doet en ook nog eens tweede van Nederland wordt: tja, dan komt er toch ineens iemand uit de lucht vallen waar ik als aandachtig volger toch geen rekening mee hield. Anderhalf jaar geleden nog 88 kilogram en actief deelnemer aan het Leids studentenleven en nu staat ie daar ineens. Ook Erik Doornbos had tevoren niet gedacht dat ie 9.21 uur later brons zou halen op het NK. En eigenlijk kwamen we zo wel meer verrassende namen tegen in de mannen top tien van Nederland: Niels Kerdel op vier, Jeroen Gijzen op zes en Erik van den Haak op acht. Daartussen de meer ervaren mannen Peter Res, Michel Besseling, Auke Geurts en Koen Overmars. We hebben al kunnen lezen hoe de medailleverdeling was in de verschillende agegroupen en ook de twaalf Hawaii-gangers, die de Nederlandse groep laat groeien tot 27.
Willehard heeft zijn slot te pakken
Ik moet zeggen 28, want in hetzelfde weekeinde kwalificeerde Willehard Wortelboer zich ook voor Kona. De master 65 deed dat in de 70.3 Ironman in Qujing, China. De laatste kans voor expat Willehard, die ere al een paar jaar naar uitkijkt. Een heel andere uitdaging daar want 2000 meter hoogteverschillen, hevige regenval en donderstormen maakten het een bijzondere 70.3 IM. Zoals bekend kunnen via Chinese 70.3 Ironmans ook Hawaii-slots bemachtigd worden. Willehard is er in geslaagd. Een mooie groep van 28 mannen en vrouwen staat dus in oktober aan de startlijn op Kona. En Trikipedia is er natuurlijk bij!
We komen nog even terug op Tom Oosterdijk. Zijn verhaal is een beetje symptomatisch voor steeds meer nieuwe triatleten, zoals we eerder ook Iron Brands naar voren haalden. Na een wilde studententijd, komen jonge mannen en vrouwen tot inkeer. Beseffen dat ze zo’n leventje niet eeuwig volhouden en besluiten het roer rigoureus om te gooien. Binnen twee jaar een Ironman doen lijkt dan wel heel extreem, maar het zit hem in het doorzettingsvermogen van menig student om zo te handelen.
Heldendom heet voortaan Tom Dumoulin
Van de ene held Tom naar de andere held Tom. Want wie haalde gisteren tijdens de Ridderronde in hetzelfde Maastricht de heldendaad van Mathon van Eijsden en Glenn Wijntjes (tweede mooiste moment van de dag) aan? Juist, Tom Dumoulin. De nummer twee van Giro en Tour was zo onder de indruk van beide Ironman-helden dat hij spontaan al zijn startgeld doneerde aan het duo. Samen hadden ze al 17.000 euro opgehaald voor onderzoek naar de Ataxie van Friedrich, de spierziekte van Glenn. Tom Dumoulin maakte het voorafgaand aan zijn thuiswedstrijd in een zeer emotionele speech bekend. De renner kon al weinig meer bij ons fout doen, maar hij stijgt nog steeds in achting. Het begon al drie jaar terug toen ie zijn bewondering voor Bas Diederen bij de klim van de Cauberg (Dumoulin stond er als toeschouwer) niet onder stoelen of banken stak. En nu dit. Welke profcoureur doet hem dit na? Magnifiek.
Bewondering voorts voor ‘super’ Tessa Kortekaas, ‘ijzertsterke’ Anne Zijderveld, ‘magnifieke’ Jorieke Casteleijn en ‘Klaziena-winnares’ Cecile van der Bent. We wisten wel dat jullie het in je hadden, maar toch: zesde, zevende, achtste en negende worden, terwijl er nog genoeg profs moeten finishen, is geweldig knap. Respect is er trouwens voor alle 317 finishers van Nederlandse makelij. En tegen Pleuni Hooijman, die na de verrassende Julia de Leeuw en de toch weer net naast een slot pakkende Claudia Striekwold als veertiende binnenkwam, zeggen we: kop op. Jouw race komt nog wel. Misschien moet ik er weer ’s bij speakeren, want in Gastel ging het wel goed 😉
33 Nederlanders doen mee aan EK Glasgow
Over Ironman Maastricht valt nog vanalles te vertellen, maar de triathlontrein dendert verder. Station Glasgow is bereikt, waar de hele week al Europese kampioenschappen zijn en triathlon de komende dagen aansluit bij dit grootse spektakel. Donderdag komen Jony Heerink en Marije Dankelman voor TeamNL uit op het EK. Vrijdag mogen Donald Hillebregt en Jorik van Egdom een gooi doen naar een hoge klassering op het EK Olympische afstand. Zaterdag staat hetzelfde kwartet klaar voor een mogelijke Europese titel op de Mixed Relay. De oproep van de NTB om meer Nederlanders naar internationale kampioenschappen te sturen heeft geholpen, want bij de agegroupers zijn 29 landgenoten actief op het EK sprint. Een bemoedigend aantal. Volgend jaar hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. Het EK van Glasgow is dan immers in Weert, wederom in topsportprovincie Limburg.
