Jorieke Casteleijn; Niet wachten maar je dromen leven (IM Maastricht)
Sinds het overlijden van mijn vriend Eric ruim 2 jaar geleden ben ik ermee bezig… Mijn bucketlist van ‘leven’. Ik wil alles uit het leven halen. Na een marathon, een verre backpackreis en de ere divisie ben ik aangekomen bij ‘het’ ding waarvan ik altijd dacht dat ik het nooit zou doen. Een hele Ironman! Gewoon omdat het kan en omdat ik geleerd heb dat je niet moet wachten maar dat je je dromen moet leven.
Daar sta ik dan aan de rand van de Maas. Doodsbang voor wat er komen gaat. Niet voor pijn of om te falen. Maar bang voor mijn eigen geest. Mijn geest is sterker dan mijn lijf. Als ik maar niet te ver ga….
Een hele triathlon is voor 80% een mentale strijd zegt men. Ik ben vastbesloten. Ik ben hier voor die finish waar speaker Ruud mij zal bekronen tot Ironman. Emoties flitsen door me heen. Na 8 maanden trainen is het zo ver.
Zodra ik het water raak glijdt alles van mij af, ik zwem. Het is net als in een van mijn vele dromen maar nu echt! Het publiek is fantastisch. Zodra ik uit het water klim draagt het me op de fiets. Alles gaat vanzelf, mijn geest hoeft niet te pushen. Ik geniet zoals ik alleen van sport kan genieten. VOL!
Als ik uit de drukte ben neemt mijn geest het over en dwing ik mijn hartslag naar beneden. Wie snel wil zijn moet slim zijn denk ik zodra ik langzaam de heuvel op fiets. Nooit gedacht dat ik zelfs in mijn wedstrijdmodus zo van het prachtige Maastrichtse landschap zou genieten. Snelheid is ver te zoeken, maar dat komt wel weer goed als ik mijn tijdritmonster straks langs het kanaal ros.
Maar eerst… De rottigste klim. De Hallembaye. De 0,8km lange klim met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,6%. Ik denk aan mijn studietijd in Maastricht en mijn lidmaatschap bij de studenten wielrenvereniging. Trainer Bas Diederen heeft ons ooit een hele training lang de Hallembaye op en af laten rijden. Goede herinneringen aan de goede tijd peppen me op en vol gas ga ik de afdaling in. Ik lach…
Na twee rondes kijk ik op mijn fietsklok. 32,4 gemiddeld. Beter dan verwacht op zo’n heuvelachtig parcours. Trainer Wouter had zoals altijd gelijk… Veel eerder dan verwacht nader ik de wisselzone om aan het lopen te beginnen. Lachend….
Het loopparcours is zwaar. Kasseien, heuvels en de hitte. Maar feestende mensen helpen me de vermoeidheid vergeten. Overal hoor ik mijn naam. Mijn vrienden, vriendinnen en sportmaatjes juichen zo hard ze kunnen. Maar ook onbekende mensen lijken me energie in te willen blazen. Ik krijg vleugels en ik lach nog steeds….
Als ik het 30 kilometerpunt passeer slaat de pijn toe. Mijn benen voelen als blokken en voor mijn gevoel strompel ik krom gebogen over het parcours. Dit is het moment dat mijn geest discipline tevoorschijn moet halen, hij stuurt mijn benen streng aan om te blijven bewegen. De lach op mijn gezicht verdwijnt maar van binnen ben ik positief. 12,2 kilometer pijnlijden, dat kan ik!
Een pijnlijk uur later ren ik over de markt, wetende dat het moment zal volgen. Het moment waarvoor ik hier ben, het moment waarover ik al maanden droom. Zodra ik de Ironman rode-loper op stap begint alles in mijn lichaam te tintelen gooi ik mijn armen in de lucht. ‘Jorieke You Are An Ironman’!
Eric dacht en zei altijd dat ik dit zou kunnen…. Bij de finish krijg ik knuffels van zijn ouders en goede vriend Mark. Zo is hij er toch een beetje bij onderweg en bij de finish denk ik. Ik juich met trainer-coach Wouter&Merel. Ik heb Wouter soms voor gek verklaard bij het zien van mijn trainingsschema’s, maar ze werken! Ik omhels mijn moeder, vrienden en sportmaatjes. Van mijn lief Joris krijg ik een fles champagne en een zoen. Voorzichtig neem ik een slok en we lachen samen.
Genietend de finish over met een finishfoto met lach was het doel. De 10 uur en 21 minuten daarvoor waren genieten en heel speciaal. Veel dank aan publiek, organisatie! Die lach…. Die krijg ik voorlopig niet meer van mijn gezicht.
Misschien staat er nog wel een hele triathlon op mijn bucketlist van ‘leven’.
