Maartens triomftocht; Lausanne met Jorik en TeamNL; Jeroen Gijzen is onze held WTJ 882

ZATERDAG – Extreme sporten. De termen vallen nogal eens de laatste tijd. De Telegraaf had er vandaag ook een reportage aan gewijd. Met een leuke bijdrage over triatleet Robbert van Opstal overigens.
Een marathon doen of Alpe d’Huzes. Het is niet bijzonder genoeg meer. We moeten meer. Een hele triathlon verspreid over drie dagen, zoals eind september in Terheijden? Mwah, voor watjes misschien. Triatleten willen het allemaal op één dag afgerond zien. Pas dan ben je een Ironman of – in alle heles zonder IM-stempel – een echte triatleet.

Maarten van der Weijden is bezig met zijn Elfsteden zwemtocht. Zonder mee-zwemmers, want daar waren de vergunningen niet voor afgegeven. Maar wel met een massa volk langs de Friese wateren, waar de matador van het lange afstands zwemmen voorbij komt. Schitterend om te zien en het Friese bloed van Ruud gaat er harder door kloppen. En dan is er nog dat Amerikaanse model en fitness-mevrouw. Ashley Horner. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dat kan aan mij liggen. Vijftig dagen achtereen een hele doen. Het gaat met horten en stoten heb ik begrepen. Ik zag een foto van de dame in kwestie languit op het asfalt. En schijnbaar is ze nog niet heel ver in haar missie.

Feijen was me d’r eentje
In de tijd dat Hagenees Martin Feijen zijn vijf-, zijn tien- en zijn vijftienvoudige triathlons ging doen ebde de belangstelling voor de Holland Triathlon weg. De media had gezien dat in Almere vrijwel iedereen zo fris als een hoentje over de meet kwam, dus daar viel niets meer te halen. Maar als Martin onderweg zou bezwijken, dan was dat groot nieuws. Begrijp me goed, iedereen mag zijn ding doen. Maar laten we de aandacht toch vooral leggen bij de wedstrijdsport en de wedstrijdafstanden. Bijvoorbeeld de Olympische afstand, want de Spelen zijn in elke tak van sport nog altijd het hoogst haalbare. Komende week het NK in Veenendaal, vandaag de World Cup in Lausanne. Zolang ik triathlon blijf volgen, zal ik blijven pleiten voor aandacht in de media voor dit soort races.

Eindelijk alles op z’n plaats voor Jorik

Met andere woorden: Jorik van Egdom verdient maandag een halve pagina in de sportkaternen. Vrij laat stuurde de Veenendaler vrijdagavond nog een berichtje.
Hoi Wim en Ruud! De vorm is goed, ik voel me goed. Heb er zin in. Het moet er nu wel een keer uit gaan komen. Veel en goed getraind. Al veel goede prestaties neergezet dit seizoen. Tijd om het te laten zien in een wedstrijd van een niveau hoger.
En dat gebeurde. Zijn zwemonderdeel ging veel beter dan in eerdere WC of WTS-wedstrijden. Driekwart minuut na de Hongaar Mark Devay (waar Marco van der Stel mee in de finale zat bij zijn winst in ETU-Cup Melilla) kwam Jorik aan de kant. ,,De achterstand en de positie bij het fietsen waarin ik meteen aansloot bij het peleton bood kansen. Al wist ik toen nog niet dat het fietsen in de beginfase zwaar zou worden.’’
Pas in de vierde ronde kreeg Jorik de juiste kadans te pakken en ging het zelfs op de klim makkelijker. ,,Het leek erop dat een aantal renners zijn kruit te vroeg verschoten had, terwijl ik nog over had en meer kopwerk deed.’’ De wissel ging goed en het looptempo schoot omhoog onder aanvoering van Jonathan Brownlee en de Noren Gustav Iden en Kristian Blummenfelt. Het leek bijna op een herhaling van WTS Bermuda met een onvervalste hattrick voor Noorwegen. Nu was het Gustav op de eerste en Kristian op de derde plaats met Jonathan ertussen. ,,Even baalde ik dat ik niet met het voorste groepje mee kon’’, zei Jorik achteraf, maar nu overheerst blijheid. Ik haal nuttige punten voor de Olympische ranking en vijfde in dit veld geeft ook het gevoel van ‘zie je wel, ik kan het’.’’ Extra motiverend is het feit dat volgend jaar de ITU Grand Final in Lausanne plaats heeft. Als Jorik dan weer eens ‘een Cancunetje’ zou kunnen doen.

Marco in ’t Flakkees over Lausanne

Voor Marco Akershoek was een 42e plaats het hoogst haalbare vandaag. In onvervalst Flakkees staat ie mijn collega, die ook op het eiland woont te woord. Voor het gemak hebben we het maar even vertaald. ,,Goed gezwommen, maar daarna het vele klimmen. Daar ben ik dan toch net iets te stevig voor gebouwd. Tot de tweede klim kon ik nog redelijk meekomen na een goed zwemnummer. Maar op de top van die heuvel kon ik net niet meer meekomen. In eerdere races met veel klimwerk lag ik er sneller af, in dat opzicht is er progressie. 42e zegt de buitenwereld misschien weinig, maar ik laat veel hoger geklaseerde jongens toch achter me.

Nicola: dat kon niet missen

De vrouwen gingen een paar uur eerder van start. Dat Nicola Spirig op dit Zwitserse parcours goed uit de voeten kon, was al bekend. En zeker in de vorm waarin de Europese kampioene nu verkeerd, mocht het niet fout gaan. Spirig voldeed aan de verwachtingen en gaf de Amerikaanse Taylor Knibb en de Italiaanse Verena Steinhauser het nakijken. Ook hier twee Nederlandse deelnemers. Maya Kingma gaf de wedstrijd kleur door met Lucy Hall als eerest uit het water te komen. ,,Daar hoopte ik op. De samenwerking in het water was goed en uitendelijk als trio op kop gefietst. Of dat kans van slagen had, durfde ik tevoren niet te zeggen. Het parcours leent zich wel voor een ontsnapping. We waarschuwden elkaar niet te hard de heuvels op te fietsen, maar toen Nicola eenmaal voorbij stoof ging het tempo omhoog en kon ik op de tweede klim niet meer volgen.’’

Maya en haar gelletje

Het aantal rondes stond slecht aangegeven. Een inschattingsfout van Maya, die nog even een gelletje nam, tot coach Sander Berk aangaf dat ze toch echt moest afstappen om te gaan lopen. ,,Dat gelletje was er te veel aan. Ik voelde me beroerd en wilde gestrekt in plaats van lopen. Toen het zakte kon ik weer enigszins normaal lopen. Ik wilde ook niet te gek doen met de WTS volgende week in Canada in gedachten.’’ Maya eindigde 31e. Zo’n zware race deed ze niet eerder. ,,Ik heb wel eens de GP van Embrun gedaan, maar zo vaak achter elkaar klimmen en ook nog eens 12,5 procent. Bermuda en Edmonton hebben ook een klim, maar dat haalt het niet bij Lausanne. Het wordt een mooie Grand Final hier volgend jaar.’’
Zonder veel woorden uit te wisselen, brengt Maya voor het zwemmen altijd voor zichzelf in kaart wie er gelijkwaardig is. ,,Ik zag Lucy Hall op de start lijst en beiden wisten we wat we aan elkaar hadden in het water. Bij het keren om de boeien of op de landlap, zie ik het ook altijd wel.’’

Winterbaden: wees voorbereid op Jony

Jony Heerink doet dat uiteraard minder. ,,Ik weet één ding: dat is komende winter nog harder trainen op het zwemmen dan ik al deed. Het was een zware race. Ik mis mijn wetsuit. Had een goede start, maar na de eerste ronde zwemmen lag ik er al af. Op de fiets wat meiden ingehaald, maar die gingen echt te langzaam. Op de rechte stukken verlies je dan te veel tijd. Na drie rondes dacht ik gelapt te worden, maar toen ging het vooraan ook minder snel. Als laatste nog mogen wisselen en niet meer volle bak gelopen. Punten halen zat er niet meer in. Toch nog paar meiden ingehaald, viel me mee. Beter dan mijn startnummer en leuke support aan de kant van onbekende Nederlanders die me dapper vonden dat ik had doorgezet. Daar geniet ik dan maar van.’’ Jony eindigde 35e op veertien minuten van de Olympisch kampioene uit 2012.

Ouderkerk alvast

Kort alvast meenemen dat Frans van Heteren en Marleen de Boer de Olympische afstand en Wouter Dijkshoorn en Dirkje Lebouille de sprint-races temidden van honderden recreanten vandaag de Ouderkerkplas triathlon gewonnen hebben. Frans vloog meteen door naar Zuid-Afrika voor het WK 70.3 Ironman aldaar.

Angela mag naar Kona. Yeah!

Het goede nieuws dat Angela Naeth na haar vierde plaats in Maastricht vandaag derde werd in Ironman Kalmar en daarmee haar doel bereikt heeft, meldden we eerder vandaag ook al. Angela zegt: ,,Kona, here I come!’’ Haar vijfde Ironman binnen een jaar. En dat na de Ziekte van Lyme te hebben overwonnen. Voor onze Canadese helding finishten de Britse Corinne Abraham in een fantastische tijd van 8.45.06 uur. Slechts 17 vrouwen gingen ooit harder en het parcoursrecord van Jodie Swallow werd door haar landgenote met acht minuten aangescherpt. Asa Lundström werd voor eigen publiek tweede. Naar alle waarschijnlijk gaat het vrouwenpodium van Kalmar compleet naar het WK op Hawaii.

Zijn er toevallig twee Jeroen Gijzens in Nederland?

Surfend door de uitslagen van Kalmar – waar speaker Paul Kaye deze week een mini-Ironman deed – kom ik als eerste Nederlander de naam van Jeroen Gijzen tegen. Kan niet kloppen, stond ook niet op de aanvankelijke deelnemerslijst, denk ik dan. Tot we de FB-pagina van de Hellas-atleet zien, beginnend met ‘ik moet wat opbiechten vriendjes.’ Die maffe Jeroen is na zijn 9.26.44 uur in Maastricht, die hem net geen slot voor Hawaii opleverde gewoon naar Zweden afgereisd, kon er nog nipt een startnummer krijgen en gaat vandaag – fijne lezers – gewoon als vijfde M30 over de finish in nota bene een persoonlijk record van 9.08.52 uur. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Of de vier heren voor hem naar Hawaii willen, weet Jeroen morgen pas. Zelf denkt hij dat hij het slot op anderhalve minuut na misloopt. Wat een drama, maar tegelijk wat een held. Roepen bij deze Jorik en Jeroen uit tot helden van deze zaterdag. Jeroen excuseert zich tenslotte op FB dat ie gestrekt op de magic carpet ging liggen na de finish. ,,Ik hou niet zo van dat overdreven gedoe. Sorry, maar ik was echt naar de klote.’’ Wat een man. We gaan voor je duimen dat het ticket Hawaii er morgen uit rolt Jeroen. Niels Ros werd in dezelfde leeftijdsgroep tiende in 9.20.53.
Bij de M60 wordt Jan Anjema vijfde in 13.12.36, bij de M55 is het Peter van den Bent die achtste eindigt in 11.11.57 uur. Ook bij de vrouwen een top tien klassering: Annemiek Willemze is de achtste F30 op het Magic Carpet in een snelle 10.44.18 uur. Stuk voor stuk toppers! Morgen meer, ook over Kopenhagen en Enschede natuurlijk.