Wielrennen en triathlon: Vino naar Kona; Maarten en Annemiek; Janna en Lofoten – WTJ 886

WOENDAG – Even nog over dat wielrennen hoor. Natuurlijk zijn ‘wij’ triatleten niet Roomser dan de Paus. De stelling, die we op Trikipedia-FB min of meer trachtten de poneren was: in hoeverre is de ene oud-dopingzondaar weer welkom in welke vorm van competitie dan ook en willen we de andere nooit meer zien. De voorbeelden waren dus Aleksandr Vinokourov en Laurent Jalabert enerzijds en Lance Armstrong anderzijds. Alledrie streefden ze na hun hardfietstijd een triathlon-toetje na met als kers op de taart deelname op Hawaii. Jaja slaagde er al meermaals in en is er in oktober weer bij. Daar komt ie voor het eerst z’n oude tegenstander Vino tegen. De Kazak werd tweede M45 in Ironman Kopenhagen en dus zien we hem terug op 13 oktober in Kona.

Niet voor een vette prijzenpot, want die is voor agegroupers niet weg gelegd. En wat we van Vinokourov en van Jalabert via de veel grotere wielermedia wél weten, weten we van ‘één op de zeven’ triatleten niet. Pure sport was triathlon waarschijnlijk alleen de eerste jaren, maar die onschuld is het ook gewoon verloren. Zoals het in elke topsport gaat.

EPO-momentje

Niet allemaal over één kam scheren en zeker niet beweren dat Ironman hen al hun zonden vergeeft en de rode loper uitrolt. Als WADA of welke dopingautoriteit dan ook niets meer onderneemt, de straffen zijn uitgediend dan heeft Ironman hen maar te accepteren evenals elke andere triathlon. En tja, ook dit zijn namen die tot de verbeelding spreken. Eerlijk gezegd had ik het Lance ook graag zien opnemen tegen Jan Frodeno of – toen nog – Chris McCormack. Maar genoeg erover. Dertig Nederlanders zien mogelijk straks op Hawaii Vino en Jaja voorbij komen op de fiets en dat is – om met Randy Hendriks te spreken – ook wel een EPO-momentje.

Reus Maarten

Van gevallen sporthelden toch weer terug naar de enige echte held, die ons land dezer dagen kent. De reus Maarten van der Weijden. De teller loopt door naar inmiddels 3,5 miljoen euro. Net als de prestatie op zich, is ook dat een on-voor-stel-baar bedrag. Hartverwarmend. Een sportcollega van me sprak Maarten, die in Waspik woont vandaag even. Zijn woorden ‘ik moet er niet aan denken’ slikte hij al weer in. Deze man kan niet zonder zwemwater. Hoop ‘m nog eens bij een of andere mooie trio-triathlon in actie te zien.

Net als bijvoorbeeld Annemiek van Vleuten, komende zaterdag vanaf 12.40 uur te zien in de trio triathlon van Veenendaal. Als wielrenster uiteraard. Het wordt de derde estafette voor de wereldkampioene wielrennen en Giro Rosa-winnares, die zegt dat ze de sfeer rondom triathlons erg kan waarderen.

Lofoten in hoog Noorwegen

Extreem. Het woord valt vaak deze zomer. In temperaturen. In challenges. In triathlons. We hebben er nog zo eentje gevonden, waar we op voorhand het bestaan niet van wisten. De Lofoten Triathlon, beter bekend als The Arctic Triple. Eigenlijk staat het woord Triple niet voor triathlon, maar voor het binnen een jaar volbrengen van drie grootse races: de Lofoten Skimo, de Lofoten Uitra Trail en de Lofoten Triathlon Extreme. En die gaat dan over 4 kilometer zwemmen (uiteindelijk gehalveerd) in de haven van Svolvaer een dorpje op de Lofoten eilanden in het noorden van Noordwegen. Daarna wordt 196 (!) kilometer gefietst door drie dorpjes waaronder het iconische Henningsvaer. Tenslotte 45 (!) kilometer lopen, 18 kilometer onverhard en twee bergen.

Jorden en Janna doen mee

41 deelnemers – meest Noren – waagden zich zaterdag aan deze ultieme uitdaging. Onder hen twee Nederlanders. Jorden van Luxemburg van – hoe kan ’t anders – Hellas, de club die overal is. En ook Janna Brand, tegenwoordig woonachtig in het Zwitserse Grenchen deed mee. Winnaar werd de Noor Kjell-Egil Krane Ingebrigtsen in een tijd van 12.18.46. Het duurde 23 minuten voor zijn landgenoot Even Nyhus en derde Rune Hardesen eveneens een Noor. Pas op de twaalfde plaats volgde een Duitser als eerste ‘buitenlander’en Jorden weerde zich kranig met een twintigste plaats in 16.02.44 uur. Minstens zo goed was de 35 minuten later finishende TV-Rijnmond atlete Janna Brand: 16.37.12 uur en daarmee tweede vrouw achter de Noorse Kaisa Eske, die in 16.03 klaar was.

Janna’s verhaal van de wedstrijd stuurde ze – met amper WiFi rond de Poolcirkel – naar ons door.
Het zwemparcours was aangepast wegens de harde wind naar 2 ronden van 2 km in de haven. Stukken flinke golven, temperatuur van 15-16 graden goed te doen. Gezwommen zo als verwacht. Bij het fietsen veel wind, maar ook prachtige uitzichten en doordat het parcours slingert en op en heuvelachtig is helemaal mijn ding. Was eigenlijk niet bezig met mijn positie, maar met cut off tijden halen, totdat 1 van de vrijwilligers op zo’n 90 km meldde dat ik 2e dame was. In de laatste 30 km spotte ik opeens de eerste dame. Op Henningsvaer ging ik haar voorbij toen ze stopte om te eten/drinken. Maakte dat ik als eerste dame de loopronde inging. Lopen gaat de eerste 25 km over een autoweg langs de kust. Niet zwaar, maar verkeer was wel oppassen. Vervolgens nog even 2 bergjes over. Daar werd ik eerst bijgehaald door dame 1. Die had angst op de hoogvlakte, dus ze vroeg of ze bij me mocht blijven. Prima. Zo gezegd zo gedaan dus. Vervolgens komt de 3e dame ons als een hinde voorbij. Niet te geloven hoe makkelijk zij zich voortbewoog in dat terrein. 2e dame ging na het netjes gevraagd te hebben met haar mee. Mezelf van de berg gehorkt, om vervolgens dame 2 weer voorbij te komen en na een pittige laatste klim in 16:37:12 als 2e dame te finishen.
De laatste 20 km waren heel zwaar door de vele regen. Op de hoogvlakte waaide het behoorlijk, er hing mist en het was koud. Je moet je voorstellen dat je over een berg stenen loopt bedekt met moeras, als je pech hebt schuift dat moeras los van de steen als jij je voet erop zet. We moesten 2 bergstroompjes over waar het water behoorlijk wild was. Als je valt bestaat de kans dag je mee gesleurd wordt. Het uitzicht was echter wederom fabuleus en op de achtergrond het geraas van een enorme waterval. Wat mij betreft was het al het harde werk waard!
Oh ja.. heel enthousiaste vrijwilligers die echt overal opdoken met cola en andere versnaperingen. Ook midden op de hoogvlakte in de stomende regen in een tent en op het topje van de laatste berg. Knuffels van de racedirector en andere vrijwilligers bij de finish. Extreme Triathlon waarbij je geen eigen support nodig hebt.

Dank je wel Janna. Weer een Xtreme triathlon waar de liefhebbers van deze variant ongetwijfeld nog een ‘to do’ van willen maken.

Morgen alvast voorbeschouwen op het NK Veenendaal, want Annemiek van Vleuten is dan wel blikvanger, ze is geen kanshebber op nog eens een titel.