Tessa Kortekaas: Zuid-Afrika wat ben je mooi!

Zuid-Afrika wat ben je mooi! Port Elizabeth, de plek waar het allemaal gebeurde wordt niet voor niets de vriendelijkste stad van het continent genoemd. Hier weten ze hoe een triathlon georganiseerd moet worden, hier weten ze de toeristen en triathleten in de watten te leggen. En zoals de award ceremony werd afgesloten met de woorden: “If you live here, you are lucky. If not, you want to come back”. Het klopt, Zuid-Afrika heeft me geraakt!

Gefocust en alle stress van de afgelopen achter me gelaten, stond ik zaterdagochtend 1 september aan de start van het WK Ironman 70.3, met nog circa 250 dames in mijn agegroup 30-34 jaar. In rolling start doken we de slechts 17*C zee in, eenmaal door de grote golven heen probeerde ik een paar benen te volgen, maar slaagde er niet in het tempo vast te houden. Ik vond mijn ritme en kwam met een goed gevoel na 31 minuten het water weer uit. In T1 greep ik mijn tas van het rek en dacht: “Huh.. die voelt zwaar, iemand heeft zijn spullen in mijn tas gestopt.” Ik constateerde dat ik de verkeerde had met toevallig dezelfde helm, shit gauw omruilen!

De bike course beloofde heel wat moois, ik had ongeveer de helft verkend en mijn ogen uitgekeken langs de adembenemende kust. Er stond een aardig briesje, maar niet te gek, en al na een kilometer of 15 zat ik lekker in mijn ritme. De benen voelde super en stuk voor stuk passeerde ik mijn medetriathleten, ik zat in een heerlijke flow, van beging tot eind.

Mijn gevoel zei me dat ik zo ongeveer als 20e het water uit was gekomen en ik probeerde aan de hand van de nummers te ontdekken op welke positie ik lag tijdens het fietsen maar ik kon er op een gegeven moment geen touw meer aan vast knopen. Ik moest geduld hebben en zou het tijdens het lopen wel horen.

Aangekomen in T1 en na een snelle wissel begon de halve marathon en direct kreeg ik van mijn coach door: “Je ligt eerste, nummer 2 op 3 minuten.” Hij is gek dacht ik, ik wilde het niet geloven. Ik pakte mijn pace van 4:15/4:20 min/km op en het voelde van begin af aan zwaar. Ik moest er hard voor werken en was bang het tempo niet vol te gaan houden. Ik liet me niet gek maken door de 2 jagende meiden achter me, maar ze zorgen er wel voor dat ik alles uit de kast trok om ze maar zo langzaam mogelijk dichterbij te laten komen, want ik wist dat ze harder liepen.
Vanaf kilometer 1 was het afzien en kwam ik niet echt in een flow, maar ik wist mijn kilometer tijden vlak te houden. Meiden uit mijn agegroup passeerde me, maar het leek langs me heen te gaan, ik gaf alles en na de finish zou ik wel zien of het genoeg was voor het podium.
Dat was het helaas niet, 4e, geen gouden, zilveren of bronzen plak maar één van chocolade.

Uitgewoond kwam ik over de finish, ik was blij met mijn race, maar op dat moment te veel naar de klote om het te uiten. Een hele hele hele kleine teleurstelling nam even de overhand maar al snel wist ik de wedstrijd positief te analyseren: een goede swim, de progressie toont zich in de race, een dijk van een bike (snelste split agegroupers), en een loodzwaar voelende run maar wel in een tijd van 1u31. Bedenkende dat ik 4 weken geleden nog over de rode Ironman-loper in Maastricht liep en deze race voor mijn mede triathleten wellicht het hoofddoel was, ben ik wel weer heel trots en had ik het voor geen goud willen missen!

Zowel mentaal als fysiek heeft het me goed gedaan om hier te starten en ik was niet de enige met deze voorbereiding, o.a. Ryf, Charles en Frodeno dachten er net zo over . En uiteindelijk mocht ik toch nog het podium op om mijn big five trophy in ontvangst te nemen: de leeuw.

Ik ben dankbaar dat ik hier als triathleet bij mocht zijn en enkele dagen herstel mag combineren met rustig trainen en sightseeing. Geloof me, hier wil je jouw vakantie combineren met een Ironman!