Els Visser zal altijd blijven lachen, leven, stralen én presteren
Analyse op ‘dat laatste zwemstukje in de Maas, 6-8-2018’
ZATERDAG – Meer dan wrang. Eerst zwem je ooit acht uur aan één stuk om niet te verdrinken, ga je jaren later vanwege een honderdtal meters te kort zwemmen alsnog kopje onder.
De kwestie Els Visser kent alleen maar verliezers.
*Els, die door Ironman – 50 dagen na dato – aan de schandpaal wordt genageld. Niet op 6 augustus zelf, toen officials alle mogelijkheden hadden de rode kaart/DSQ te tonen.
*Ironman-organisatie die op dezelfde zondag Els (gelukkig) haar feestje laat bouwen, de prijzen uitreikt en dat ook op maandag nog eens over doet.
*Angela Naeth, de Canadese triatlete waar we zo mee te doen hadden toen ze terugknokte na de Ziekte van Lyme en ondanks prima klasseringen in Maastricht (5e) en Kalmar (4e) toch te weinig Kona punten had. Pas toen sloeg Angela alarm en kwam de zaak aan het rollen. Ze kreeg bij haar protest steun van Katja Konschak (4e) en Haley Chura (10e vrouw nota bene). Goed, Angela mag op 13 oktober aan de bak op Hawaii. Maar doet ze dat zo wel zo ‘happy’ als ze nu in haar tweets verkondigt?
*De NTB, die klaarblijkelijk niet bij machte was hier een afdoende besluit in te nemen. Het protest kwam op het bordje van de ITU. Vreemde doorverwijzing, want als er één instantie is die weinig met Ironman op heeft, dan is het de ITU wel. Diezelfde ITU die afgelopen zondag wel doorgreep toen tweevoudig Olympisch kampioen Alistair Brownlee in het gedrang bij de eerste boei geen kant uit kon. Onmiddellijk een DQ voor Ali in de Grand Final. Keihard, maar o zo duidelijk en geen verdere wedstrijdvervalsing meer. De Nederlandse Triathlon Bond wacht nu af welke vervolgstappen Els gaat nemen. Misschien is enige steun voor een licentiehouder wel op z’n plaats. Al ken ik het krachtenveld van de grote spelers op het wereldtriathlonveld niet zo heel goed. En dat wil ik liever zo houden.
*Het jurylid dat er op de Maas het dichtst bovenop stond/zat, maar niet doorpakte. Was hij/zij erbij? Dirigeerde hij/zij het tweetal de verkeerde kant uit? Wat deed hij/zij vervolgens met de andere 500 triatleten die exact hetzelfde zwemstukje afsneden?
*Yvonne van Vlerken, die de Ironmanzege en Nederlandse titel in de schoot geworpen krijgt, maar er bij binnenkomst niet ten volle van kon genieten en nu ook niet meer. Voor Anne Zijderveld geldt hetzelfde. Bronzen medaillewinnares, maar ze staat nergens op een podiumfoto.
*Sonia Bracegirdle, die nog vóór Els zwom en hetzelfde aantal meters (100? 200? 300?) water minder zwom en dus ook niet langer in de uitslag staat. Maakte zij de fout, waardoor Els automatisch meeging? Vragen, vragen en zo weinig antwoorden.
*De triathlonsport in Nederland. Eindelijk stond de landelijke media weer eens in de rij om de nieuwe Nederlands kampioene met haar bijzondere verhaal ten volle in de schijnwerpers te zetten. Hoe gedreven ook de berichtgeving op deze en andere websites, op social media enzvoorts; de traditionele media was dit jaar buiten Maastricht nergens. Niet in Almere, niet in Holten, niet in Weert, niet bij Teamcompetities. Een snelgroeiende sport verdient beter en Els kon daar een kathalyserende functie in vervullen. Nu zal diezelfde pers smalend constateren dat de zo dynamische sport triathlon ietwat stroperig is in haar jury-beslissingen. Doodzonde.
*De lokale organisatie, Extra Leisure dus. Het Amerikaanse IM-board legt het evenement toch al onder een vergrootglas. Moeilijk te duiden wat er achter de schermen speelt. Feit is dat de lustrumeditie van 2019 nog steeds niet is aangekondigd. Er staat een dijk van een evenement tegen een prachtig decor. Het aantal toeschouwers groeit nog ieder jaar, Maastricht is in vier jaar tijd triathlon-gek geworden. De economische spin-off is gigantisch. Maar dat zijn euro’s (oorsprong ervan ligt immers in de Limburgse hoofdstad) en geen keiharde Amerikaanse dollars.
En nu dan een affaire met diskwalficatie van de nummers 1 en 3. In de 575 tot op heden georganiseerde Ironmans is het maar twee keer voorgekomen dat een deelnemer uit de top drie gediskwalificeerd werd. Nina Kraft op Hawaii, Katja Schumacher in Frankfurt.
In beide gevallen ging het om het gebruik van doping. In beide gevallen was de DSQ kort erna uitgesproken. Daar waren geen vijftig dagen van onzekerheid voor nodig…..
Els Visser, beste mensen, had in augustus 2014 in de Indische Oceaan geen boeien waar ze zich op kon richten. Het enige wat haar te doen stond was trachten het stipje land in de verte dichterbij te halen. Zo dobberde ze uren achtereen met alleen maar water om zich heen. Ze haalde het vrijwel onbewoonde vulkaaneiland. Uitgeput, uitgehongerd. Maar ze leefde. Ze overleefde. Sindsdien houdt Els er een Carpe Diem-levenstijl op na.
Ik kan me dat helemaal voorstellen. Als je oog in oog met de dood hebt gestaan, omarm je het leven extra. Els kwam onbevangen in onze sport terecht en wat waren we blij met haar. Wat was ook concurrente Yvonne van Vlerken blij dat er eindelijk opvolging klaar stond. Els leeft, lacht, straalt en presteert. Ze is een topper, die uiteraard ook met die te weinig gezwommen afstand de Ironman Maastricht en het Nederlands kampioenschap gewonnen zou hebben.
Ook na het onheilsbericht van Ironman is Els degene die leeft, lacht, straalt en hopelijk snel weer presteert. Daar kan geen diskwalificatie tegenop.
Wim van den Broek
(Morgen komen we met de persoonlijke reacties en verdere feiten.)
