Jony zevende, Thomas 22e in GP Parijs; Preview Ironman Barcelona, 70.3 IM Lanzarote en met Linda terug naar Hispaman – WTJ 933
DONDERDAG – Twee WTJ’s vandaag voor de prijs van één (o nee, al ons nieuws is gratis). Later vanavond beginnen we met de introductie van de eerste vijf namen uit de groep van dertig Nederlanders op Hawaii. Hier nog een normale WTJ, maar ach: wat is normaal? We hebben onder andere een bijdrage van Linda Schonewille, deelneemster aan de allereerste Hispaman. Een prachtig verslag van deze toch weer bijzondere wedstrijd. Alleen geschikt voor de echte bikkels trouwens.
Nederlanders goed voor hun Franse teams in GP Parijs
We hebben nog een uitslagje uit vorig weekend weten de peuren. Thomas Cremers deed in de aanloop naar het NK run-bike-un in Spijkenisse mee in Parijs-Bois de Boulogne, de finale van de GP dauthlon in Frankrijk. Altijd sterk bezet en zo’n finale helemaal. Thomas schopte het tot een 22e plaats en zijn team US Palaiseau Triathlon werd daarmee vijfde in de eindstand. Thomas was een krappe twee minuten van de eindzege verwijderd. Die kwam op naam van Yohann le Berre, die Nicoals Baroux en Nathan Guerbeur zijn snelle hielen liet zien. Belgen Tim van Hemel en Vincent Bierinckx haalden met een 8e en 9e plaats de top tien.
Bij de vrouwen perste Jony Heerink er aan een lang, pittig seizoen nog een zevende plaats uit. Marion Legrand won verrassend voor topfavorietes Sandra Levenez en de Oostenrijkse wereldkampioene lang Sandrina Illes. Ook Jony kwam twee minuten te kort voor winst. Het team Les Tritons Meldois werd netjes derde in dag- en eindklassement. Sophie van der Most kwam als 17e over de streep. Zij kwam dit seizoen uit voor Cambrai en dat eindigde deze GP-series als zevende. Sophie is wel in Spijkenisse, Jony helaas niet. Zij reed door naar Lissabon voor het EK clubs.
Groot zelfvertrouwen bij ontspannen Nederlanders
We hebben al gezien dat onze profs in Barcelona blaken van zelfvertrouwen. Yvonne van Vlerken ziet het na haar triomftocht door Nederland als een geweldig toetje en is eigenlijk benieuwd wat de 70.3 IM-specialiste Laura Philipp er op haar eerste hele van terecht brengt. Yvonne won de race overigens al twee keer.
Evert Scheltinga signaleerden we heerlijk ontspannen aan de zwembad in Calella, helemaal klaar voor de strijd. Hij maakt zijn debuut in de Catalaanse stad. Vanavond meer over de voorbereidingen van Evert op Barcelona, daarin gevolgd door zijn ‘geestelijk vader’ Andre Kwakernaat. Helemaal debuteren op deze afstand doet naast Laura Philipp onze eigen Sven Strijk. Maakt hij een bliksemdebuut temidden van liefst 81 (!) mannelijjke profs? Nogmaals, dit alles speelt zich 1 week voor Kona af. Ongelofelijk hoe sterk dit Spaanse evenement op de kalender staat. Pleuni Hooijman is vast van plan de misser in Maastricht snel weg te poetsen. Aan de hitte zal het niet liggen. De temperatuur in Barça is vergelijkbaar met Nederland nu en er wordt regen verwacht. Een buitje waar allicht Rahel Bellinga haar hand niet voor omdraait. O ja, waar Yvonne is, is Per. Dus ook Per van Vlerken doet mee. Die wittebroodsweken duren nog wel even voort zo.
Komen er al eerste Hawaii-slots 2019 voor NL?
Bij de agegroupers kan het zo weer een rijtje nieuwe Hawaii-gangers voor 2019 opleveren. In dat verband tippen we Mark Muller, Jort van Zupthen, Neal Keijzer, Peter-Johan Dillo, Michael Krijnen, Bert Hilferink, Bert en Dorothé Vrieze en Welmoed Meindertsma.
Alsof 66 Nederlandse triatleten in Barcelona al niet genoeg is, staan er vele kilometer zuidwestelijker ook nog 22 te trappelen van ongeduld om de zee in te mogen voor de 70.3 Ironman Lanzarote, waar ongetwijfeld Kenneth Gasque handjes tekort komt om de bedankjes voor zijn enorme verdiensten voor de sport in ontvangst te nemen.
Hispaman: dagje buitenspelen voor gevorderden
Dat alles gezegd hebbende, geven we het woord aan Linda Schonewille, die ons uit de doeken doet hoe leuk, maar ook hoe zwaar de eerste Hispaman was.
Eind vorig jaar had ik besloten om mij in te schrijven voor de eerste editie Hispaman, de jongste telg van de xtri series. De Norseman intrigeerde mij wel, maar dat koude zwemwater zou ik nooit overleven. De warmere omstandigheden in Spanje leken mijn gunstiger.
De dagen voor de wedstrijd was het vooral de onstuimige zee die bij zowel deelnemers als organisatie voor lichte spanning zorgde, maar bij de racebriefing in het kasteel van Peñíscola werd er toch vooral stilgestaan bij het loopparcours. Race-director Mario wist met een sympathiek Spaans accent te melden: “This will be a little bit hard…”
Zaterdagochtend om 07.10 gaan we met ongeveer 45 atleten in het donker de zee in, die gelukkig kalmer is dan de afgelopen dagen. Bij zonsopkomst wordt er langs het kasteel gezwommen, helaas is het een eenzame (maar prachtige) tocht, want het veld ligt redelijk verspreid… Eenmaal uit het water blijkt dat ik mooi midden in het veld lig, en na een vlotte wissel (met douche op het strand!) is het tijd om de fiets op te gaan!
Op de fiets heb ik al snel mijn ritme te pakken. Vanwege de leuke klimmetjes en mooie natuur, had ik veel zin in dit parcours. In Calig (15km) zie ik de lokale Nederlanders die mij aanmoedigen met de Nederlandse vlag. Erg motiverend, zeker als ze op meerdere plekken terugkomen (en zelfs een dorp hebben gemobiliseerd). Ook het fietsen is een solo-challenge: met zo weinig atleten op het parcours zie je nauwelijks andere fietsers, maar het supportteam, dat ieder uur voor verse bidons zorgt, weet te melden dat er wel degelijk andere fietsers in de buurt van me fietsen.
Na een zware, maar mooie 180km kom ik vol energie van de fiets af. Het gaat goed: ik loop een uur voor op het ’traagste’ schema (want bij een race als deze is de cut-off halen een uitdaging op zich!). Niet alleen een uur extra om te lopen, maar ook een uur extra daglicht aan het begin van het loopparcours…
De eerste 32 km loopt supporter Koen met mij mee. Het lopen begint lekker, maar na een paar kilometer komt de eerste uitdaging: 750meter afdalen, in een paar kilometer, over een pad vol losse steentjes die alle kanten op schuiven als je je voet er op zet… Voorzichtig hikend/rennend/lopend/glijdend kom ik heelhuids beneden: nu is het zaak om de stukken die ik kan rennen te rennen, en de stukken die ik moet wandelen zo snel mogelijk te wandelen…
Na een kilometer of 23 heb ik ineens geen reflecterende lintjes meer in zicht… Verdwaald… Gelukkig zijn daar wel hoofdlampjes van andere deelnemers, en samen zoeken we de weg terug naar de route.
De zwaarste klim van de wedstrijd volgt: een slalommend ‘pad’ (hoewel het nauwelijks een pad mag heten), steil omhoog, en er komt geen eind aan… Bocht na bocht na bocht… Maar uiteindelijk ben ik boven, loop naar de laatste post waar ik ruim genoeg voor de cutoff aan kom…
Nog even word ik voor de plaatselijk bar door de medische chef gecontroleerd op mijn fitheid. Ik mag door! De laatste 10km loopt supporter Thijs met mij mee, uiteraard zitten in deze kilometers ook de nodige hoogtemeters. Na een steilere klim richting een klooster, mag ik eindelijk het finishdorpje Vistabella in rennen, om na 19u22 de Hispaman te voltooien… Dit was een bijzondere dag ‘buitenspelen voor gevorderden’!
Hartelijk dank Linda voor dit verhaal en natuurlijk gefeliciteerd met je geweldige prestatie. Pionierswerk verricht, we gaan Hispaman in de toekomst volgen.
Morgen ongetwijfeld weer andere nieuwtjes aan het tri-front.
