De 30 plus 1 Hawaii-gangers (deel 2) – WTJ 935
VRIJDAG – Het tweede blok van vijf atleten met vier debutanten en een wereldkampioene, die haar titel gaat verdedigen. Met twee triatleten, die dankzij Maastricht op Hawaii gekomen zijn, één via de loting en één die er twee Ironmans binnen twee weken voor moest volbrengen en het toch haalde. Een projectontwikkelaar, een registeraccountant, een commercieel manager, een anesthesist en een beroepspraktijkvormer op het Johan Cruyff College. Hier zijn de volgende vijf uitverkorenen voor het Walhalla onder de triathlons op 13 oktober aanstaande:
Auke Geurts (M45) 13-4-1973, Amsterdam; 1e deelname
Dat Auke vroeg of laat op Hawaii zou landen, was wel duidelijk. De geboren Nijmegenaar, tegenwoordig Amsterdammer deed in 2014 voor het eerst een hele op het EK Frankfurt. Daar viel hij met 10.48 uur nog niet op. Zijn tweede in Nice 2015 mislukte. In de wedstrijden daarna kwam Hawaii steeds meer als een stip aan de horizon te liggen. In Zuid Afrika 2016 bleef hij nog boven de elf uur, maar later dat jaar op Mallorca kroop hij al naar de tien uur grens toe. Vorig najaar werd het vizier op Hawaii gericht. In het Amerikaanse Louisville, staat Kentucky stelde hij zijn persoonlijk record scherper tot 9.38.08 uur. De achtste plaats was nog geen slot. Op Lanzarote ondernam Auke een nieuwe poging: 10.36 uur is snel op dit loodzware parcours. Maar zijn zesde plaats was nog net niet voldoende om in oktober een vlucht te boeken. Maastricht dan maar. Het open NK. Achter Dirk Wijnalda scoorde Auke zilver op de titelstrijd, 37e in totaal maar belangrijker was zijn vierde plaats M45 in 9.41 uur. Het gaf recht dat felbegeerde slot. Twee keer werd Auke landskampioen masters op de Olympische afstand. Hij won dit seizoen ook nog de triathlon in Amersfoort. Op het EK Ironman Barcelona 2013 was de Amsterdamse onroerend goed man trouwens al de beste Nederlander. Beroepshalve zit hij al jaren in de projectontwikkeling. In 2016 richtte hij met twee compagnons Het Staat op, ‘een ontwikkelde belegger’. ,,In mijn wereldje vinden ze me maar een uitslover als ik op sportschoenen over Zuidas loop’’, lacht Auke, die toch elk jaar collega’s krijgt overgehaald mee te doen aan de 70.3 Mallorca voor een ander sportief hoogtepunt. Hawaii wordt zijn zevende hele (Nice niet meegerekend).
Tom van Gulik (M30) 8-6-1984, Broek in Waterland/Wiehl (Dui); 1e deelname
Kijkend naar de provincies, komen de meeste Hawaii-gangers uit de provincie Noord-Holland. Daar woonde tot voor kort ook de 34-jarige Tom van Gulik. Eerst in Monnickendam, later Broek in Waterland. Sinds mei is hij samen met zijn Duitse vrouw in Wiehl gaan wonen. Toms achtergrond is wedstrijdzwemmen, maar dan vooral op 100 en 200 meter. Met zwemvrienden ging hij op fietsvakantie en zijn vrouw deed al aan hardlopen. ,,Mijn eerste rondje leverde dagenlang spierpijn op.’’ In 2012 deed hij zijn eerste triathlon: de Hennefer Siegtal. Daar begon de verslaving. Via de Challenge Almere 2013, volgde een jaar later de eerste hele. De Ironman Kalmar (‘onwijs leuke race trouwens’). Een jaar later dook hij op het EK Frankfurt nipt onder de tien uur. De eerste editie Maastricht volgde kort erna met 10.14 uur als resultaat. Vervolgens werd een plan de campagne geschreven voor The Road to Hawaii. Tussen de sport door rondde Tom zijn praktijkopleiding af en werd ingeschreven in het register voor registeraccountants. Een fulltime-baan bij BDO (groot sportsponsor), maar gelukkig een baas die hem flexibel in zijn uren inplande. In de zomer van 2017 deed hij Frankfurt en Kalmar kort achter elkaar. De 9.21 op het EK werd in zijn favoriete Zweedse Ironman nog aangescherpt tot 9.10.26 uur. Toch was zijn vijfde plaats niet voldoende voor een slot. Maastricht moest het dit jaar dan worden. Helaas kreeg Tom wel tien keer kramp. ,,Maar zelfs zonder had ik het niet gehaald. De M30 kende een superbezetting dit jaar.’’ Als een duveltje uit een doosje kwam kort daarna het het bericht dat Tom 1 van de 40 gelukkigen was bij de special loting ter ere van 40 jaar Ironman WK. ,,Een bijzondere dag, ik rekende nergens op. Eerst een email van Ironman, toen gaan zoeken en jawel: the Voice of Ironman Mike Reilly (ben benieuwd of hij net zo goed is als Ruud en Wim) sprak mijn naam uit. Ik ben erbij!!! Hawaii wordt zijn zevende hele.
Jeroen Gijzen (M30) 4-1-1984, Utrecht; 1e deelname
Wie het hardst heeft moeten knokken voor zijn slot is misschien wel Jeroen Gijzen. Toen het in Maastricht net niet gelukt was, stond hij twee weken later doodleuk aan de start van de Ironman Kalmar. De 9.26 van Limburg werd en ongekende 9.08.50 in Zweden, vijfde bij de M30 en nadat de nummers 1 en 2 geen belangstelling toonden voor Kona, was ‘mission impossible’ plots een geslaagde missie. Jeroens motto: The sky is NO limit!
Hij komt uit de schaatswereld, waar hij het als allrounder schopte tot de gewestelijke selectie en commerciële ploeg SPTB van Anni Frieisinger en Gianni Romme. Zijn slagader werkte niet mee, dus einde schaatscarrière. Daarna alles gezet op de studie bedrijfskunde aan de Erasmus Universiteit. Full-time baan als CCO bij Sim Services in Houten. Alles was werken, werken, werken. Vijf jaar later zag hij voor de spiegel een buikje. De knop ging om. Eerst samen met zijn vrouw de marathon van Amsterdam gelopen en via-via in contact met Hellas triathlon. Daar ging het mis. Na eerst een sprintje schreef hij in 2014 al in voor IM Kopenhagen. At ging boven verwachting goed met 9.52 uur. Een jaar later volgde Zürich. Te warm, te weinig getraind ook: 11.10 uur. ,,Blij dat ik de finish haalde.’’ Vervolgens zich ingezet voor de lagere Hellas-teams in de Teamcompetities, maar daar haalde ik te weinig voldoening uit. Voor 2018 was de focus gericht op Hawaii. Maastricht moest het worden. Onder de 9,5 uur moest voldoende zijn. Het werd 9.26.44 en een tiende plaats M30 in een veld met o.m. ex-profs uit Duitsland. Zelfs de tien minuten verlies vanwege no-wetsuit-swim had Jeroen niet tot een slot gebracht. De mindset moest snel om. De Hellas-man ritselde nog snel een startbewijs voor Kalmar waar hij 13 dagen (!) later tot de bizarre tijd van 9.08.50 uur kwam. Bizar spannend en misschien wel het mooiste verhaal van de groep van dertig. Dat Jeroen er samen met coach Peter Vocking en nog twee mannen uit het Four Boys On A Roll-team (oftewel het Vocking Fast-kwartet) heen mag, maakt het extra bijzonder. Jeroen doet er zijn vijfde hele. En dan zeilt ie tussen de bedrijven door ook niet onaardig. Tenslotte woonde hij nog zes jaar bij mij in de buurt, in Geertruidenberg. En toen las Jeroen BNDeStem!
Freek van Heerebeek (M50) 9-11-1965, Almere; 1e deelname
Voor sommige triatleten komt Hawaii al snel op hun pad, anderen moeten er jaren op wachten. Almeerder Freek van Heerebeek wist dat geduld op te brengen. Zijn triathloncarrière is inmiddels 27 jaar oud en nu maakt ook hij de ultieme triathlondroom waar. Voor 1991 was hij amateurwielrenner, sindsdien triatleet. In 1992 debuteerde hij in Almere, waar hij toen nog niet woonde. De Amsterdammer deed er 11.34 uur over en daarmee 281e. Vervolgens stond de Holland Triathlon trouw in Freeks agenda. In 1994, 1995, 1996 en 1997 volbracht hij de Flevo-tocht wederom. In de laatste twee daarvan bleef hij onder de tien uur: respectievelijk 9.50 en 9.49 uur. De verklaring is eenvoudig: hij kwam in 1996 eindelijk van de Marlboro’s af, scheelde een uur in einditjd. Na zijn besttijd even geen heles meer gedaan. In 2001 wilde hij weer, maar finishte hij niet. Freek stopte en emigreerde met vrouw en kinderen (2 zonen, 1 dochter) naar Australië. In de vier jaar daar is hij weer gaan trainen, deed enkele 70.3 Ironmans en in 2010 stond zijn nieuwe thuiswedstrijd de Ironman Port Macquarie op het programma. Hij finishte in 10.17 uur.
Terug in Nederland moest hij eerste Almere weer eens finishen. Dat gebeurde in 2010. Daarna volgden Nice 2011, Challenge Barcelona 2012, Challenge Vichy 2014 en IM Maastricht 2015. Daar finishte Freek als vierde, dat gaf recht op een slot maar hij had net een nieuwe baan in oktober bij het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Nieuwe poging op IM Vichy 2016 waar hij zijn persoonlijk record realiseerde van 9.48.08. Nu niet voldoende voor een ticket, hij werd er vijfde M50 mee. Door ging de reis naar Lanzarote 2017, waar hij tiende werd. Maastricht ging hem dat jaar goed af: vijfde in 10.05 uur. ,,Drie heles voor dit oude lijf, leek me te veel, dus slot laten lopen.’’ Bij zijn zevende IM-poging dit jaar in Maaatricht was het wel raak. Op 5 augustus werd hij zowel Nederlands kampioen als derde M50. Op maandag rekende hij af: startbewijs in the pocket. In het vermaarde AvL-ziekenhujis is Freek anesthesie verpleegkundige en sedatie praktijk specialist. Het is zoals bekend hét ziekenhuis waar patiënten met kanker behandeld worden. Op 5 oktober vloog Freek met vrouw en dochter naar Kona. Freek gaat op Hawaii op voor zijn zestiende hele.
Sione Jongstra (F40) 5-2-1976, Utrecht; 3e deelname
Meedoen op Hawaii is al het summum van ieder zichzelf respecterende triatleet. Maar er zijn ook triatleten, die er een wereldtitel te verdedigen hebben. Sione Jongstra bijvoorbeeld. Vorig jaar net als Rob Barel de unieke dubbel van wereldkampioene Olympische afstand en Ironman. Niet van plan om dit jaar opnieuw de trip te maken, ontving Sione een uitnodiging van Ironman. Winnaars zijn automatisch gekwalificeerd voor het jaar erop. Sione twijfelde, zoals ze dat vorig jaar ook deed. Want ja, de kinderen, weer vrij nemen enzovoorts. En waar haal je het geld zo snel weer vandaan, want bij de uitnodiging zit nog geen vliegticket. Vroeg in het jaar hakte Sione de knoop door. Een crowdfund-actie, waar deelnemers nuttige trainingen en andere goodies voor terug kregen, slaagde. De geboren Drentse gaat haar titel verdedigen en gaat ook zorgen dat TeamNL iets fraaier aan de Parade of the Nations meedoet. Allemaal dezelfde shirts en hopelijk alle 30 bijeen. Dat is haar doel.
Sione is met Edo van der Meer de bekendste van het stel al is de kans groot dat Tessa en Derk sneller zullen gaan. Maar podiumkandidaat blijft de Utrechtse vrouw achter Siosport en de vrouwentriathlons wel. Ze won vorig jaar in 10.02, slechts vier minuten langzamer dan in Maastricht, waar ze die zomer vierde overall werd en veruit beste master. Sione wisselt periodes met lange afstanden af met het korte werk. Na twee keer Nice driekwart maakte ze in Florida 2006 haar debuut met een zesde plaats. Daarna volgde in 2007 Lanzarote (3e) en Arizona (10e). Dat was ook haar debuutjaar in Kona waar ze 16e profs werd in 9.55.33 uur, nog altijd haar beste tijd. Een eerder Hawaii slot via de 70.3 op Kona had ze al eens laten lopen. Ze zwierf toch al de wereld over: van Highschool Amerika via Business school Groningen naar International Business in Auckland. En intussen ook nog drie bronzen plakken op EK’s en WK’s lange afstanden. Ruim tien nationale titels heeft ze. Dit voorjaar kwam er weer eentje bij op de sprint in Rotterdam. Verder hield ze zich redelijk gedeisd. Maar onderschat dit vroegere tennis-, zwem- en voetbalmeisje nooit. Sione laat het Johan Cruyff College in Amsterdam weer even voor wat het is en maakt zich op voor haar achtste hele.
