De 30 (plus 1) Hawaiigangers (deel 3) – WTJ 939
MAANDAG – We zijn volop aan het aftellen richting Kona 2018, editie 40. Alle Nederlandse triatleten zijn inmiddels gearriveerd en ook Tom Oosterdijk heeft met enige vertraging zijn fiets en overige bagage. Vandaag deel 3 met de bio’s van onze Nederlandse Hawaii-gangers. Van iemand, die zijn allereerste hele doet tot onze Trikipedia-Tessa en van een Amerikaanse Googleman en Ironman-winnaar tot een gymdocent, die een pauze van 23 jaar inlaste en een in Italië woonachtige ambassadeursdochter.
Robert de Korte (M25) 22-2-1990, Maastricht; 1e deelname
Ook slimme wegen leiden naar Kona. Daar weten Robert de Korte en Edo van der Meer alles van. Voor hen niks geen geploeter in een hele, waar de concurrentie moordend is. Nee het Canyon-Fusion duo trok eind vorig jaar in alle stilte naar Xiamen, China. Het was 11 november en de mannen gingen van start in de tweede editie van 70.3 Ironman Xiamen. Sinds China’s rijkste man Dalian Wanda eigenaar is van Ironman (bedrag 650 miljoen dollar) zijn de IM-wedstrijden in China opgewaardeerd met slots. Op de meeste 70.3 IM’s liggen geen tickets Hawaii klaar, maar in China dus wel. Robert werd er 15e en tweede M25.
Zo kan het dus gebeuren dat Robert in navolging trouwens van Diana Gorter op Hawaii aan zijn allereerste hele toe is. Zeldzaam natuurlijk, maar toen het startbewijs op de elfde van de elfde binnen was, hoefde de van Rotterdam naar Maastricht verhuisde triathloncoach niet zo nodig nog een hele te doen. Hij is part-time sales engineer bij een bedrijf in Heerlen en traint dus samen met o.m. Edo en Sarissa de Vries de teamleden van EDO Sports. Geboren in Rozenburg kwam Robvert Marc via zwemmen en judo bij VV Rozenburg in de spits terecht. Ook nog keeper en keeperstrainer geweest om na zes jaar een nieuwe uitdaging te zoeken. Gevonden in de Rotterdam marathon. Kennismaking duursport en zo een fiets en zwemtraining. Debuut in 2013 op 70.3 IM Mallorca, daarna steeds beter op deze afstand in onder meer Luxemburg, Barcelona, Rügen en Bilzen. Doorbraak in Israman waar hij top tien haalde, maar ook in het Zweedse Jonköping met een derde plaats in 2016. Dit jaar op de halve van Didam nog vijfde, halve Challenge Almere, teamcompetitie met EDO Sport maar vooral veel trainingen geven aan zijn 15 pupillen. Samen met Sarissa en Edo het Ironman University programma gedaan. Maar ondanks alle coaching-ervaring in relatief korte tijd toch echt pas toe aan zijn allereerste keer 3,8/180/42. Bijzonder.
Tessa Kortekaas (F30) 29-7-1988, Voorhout/Tias Canarias; 2e deelname
Dat we in het eerste jaar Trikipedia zowaar al een triatleet onder onze naam aan de start zouden krijgen op Hawaii? Nee, dat hadden Ruud en ik in onze stoutste dromen niet verwacht. Toch heeft Tessa Kortekaas onze naam en logo zeer prominent op haar rug staan. Natuurlijk heeft ze voor ons daarmee een streepje voor op alle (buitenlandse) tegenstanders. Tessa is op herhaling op Hawaii en nu voor het laatst als aegrouper. Opa Egbert van ’t Oever zal maar wat trots zijn op zijn kleindochter. De beroemde schaatscoach kreeg Tessa overigens maar kort op het ijs voor de langebaan. Daarvoor zwom ze wedstrijden en op haar 11e ging ze fietsen. Resultaat: twee keer nationale jeugdkampioene wielrennen. Een Vleutje of VDB leek geboren. Juist toen ze wilde gaan marathonschaatsen, kreeg ze de ziekte van Pfeiffer. Meer dan wat toerritjes fietsen zat er niet in. Tessa zocht haar heil in haar werk: bij een evenemengenbureau en tevens sportmasseuse met een eigen praktijk. Gek eigenlijk, maar dit was pas haar derde triathlonseizoen. In 2016 sloot ze aan bij TV Bollenstreek. Prompt eindigde ze vierde in Nieuwkoop en vijfde op halve Challenge Almere.
Toen haar privé-geluk niet langer in Nederland lag, boekte ze een enkeltje Lanzarote voor werk als fysiotherapeute en het dagelijks kunnen sporten. Tessa maakte op relatief jonge leeftijd al de keus voor het langere werk. In haar tweede seizoen deed ze al drie Ironmans. ‘’Krankzinnig toch?’’ Het avontuur op haar eiland eindigde nog aan het infuus, maar de revanche kwam in Maastricht waar ze zevende werd en eerste F25. Meteen Hawaii als toetje en de spannende avonturen op haar site en bij ons met ‘Tessa talks’. Het zou de banden verder aanhalen en dit jaar verraste ze ons in het voorjaar met de Trikipedia outfit. ,,Ruud en Wim, jullie doen zo veel voor de sport, dit doe ik graag voor jullie terug. Fantastisch toch? Nu al kippenvel als Tessa over de finish op Alii Drive komt en zich omdraait met haar/ons logo. O ja, nog even haar seizoen 2018. Niet gering hoor. Nu zat wel alles mee op Lanzarote: tiende en tweede F30. In Maastricht ging ze sneller dan ooit: maginfieke 9.47.19 zesde vrouw, tweede op NK en winnares F30. In halves op Lanza stond ze de laatste twee jaar vier keer op het podium en vergeet niet haar briljante vierde plaats op het WK 70.3 IM in Port Elisabeth. Is het gek als we stellen dat behalve Sione ook Tessa in staat wordt geacht in haar vijfde hele de wereldtitel F30 te grijpen? Als dat zo is regelen wij de huldiging in Voorhout of Tias Canarias.
Derk de Korver (M35) 26-9-1983, Weert/Silicon Valley; 3e deelname
En we hebben nóg een kandidaat voor de wereldtitel. Derk de Korver is de enige van TeamNL, die kan zeggen dat hij overall al eens een Ironman gewonnen heeft. Het gebeurde in mei dit jaar op de agegroup-only Ironman van Santa Rosa, Californië. Voor Derk min of meer een thuiswedstrijd, want hij woont en werkt in San Francisco/Silicon Valley. Google, u allen niet onbekend, is zijn werkgever. Derk werd geboren in Weert, waar hij al wel meedeed aan de stadstriathlon en waar hij volgend jaar met het EK graag terugkeert. Via de Universiteit Tilburg waar hij met hardlopen begon, kwam hij voor het grote Google (Derk is overigens nauwelijks Google-baar) in de States terecht. Een Google-collega daagde hem uit voor de Ironman Zürich in 2013. Hij was er na 10.23 uur mee klaar en voelde dat er meer in zat. Arizona (9.58) en Kentucky (10.01) volgden, maar het leverde net geen Hawaii-ticket op. In 2015 lukte dat in het najaar wel. De Mexicaanse Ironman in Los Cabos legde hij af in 9.46 uur, goed voor een zesde plaats en zijn eerste slot voor 2016. In zijn eerste Kona finishte hij nog als 148e, maar wel beste Nederlander. Een snelle tijd van 9.29.24 uur, toen al. Maar de rek is er bij de 35-jarige Derk nog lang niet uit. Vorig jaar deed hij zowel het WK 70.3 in Chattanooga als wederom Hawaii. De weg naar Kona ging toen via Florida, tweede overall in een pr van 8.39.08 en via Lake Woodlands/Texas, derde in 8.54.59. De bevestiging kwam in Kona met een 51e plaats in 9.08.48 en vierde M30. Op Jetze Plat na opnieuw beste Nederlander. Op 12 mei dit jaar volgde dan Santa Rosa, met een prachtzege veroverde Derk meteen zijn derde slot. Winnende tijd: 8.42.37 uur. Al drie keer flink onder de negen uur, een topbaan en een topsporter: Derk de Korver lijkt klaar voor een coup die hem misschien overall wel in de top 30 doet belanden. Het wordt zijn achtste hele en wellicht moet Derk vervolgens maar eens aan de profstatus gaan denken.
Ruud Kuipers (M50) 14-8-1964, Alkmaar; 1e deelname
Er zijn mensen met twee triathlonlevens. Fanatiek sportend op jonge leeftijd, vervolgens krijgen/vragen werk en gezin een tijdlang (om) voorrang en dan op latere leeftijd opnieuw beginnen. Ruud Kuipers is daar een fraai voorbeeld van. Begin jaren negentig vorige eeuw was Ruud triatleet. Op 29-jarige leeftijd voltooide hij de Holland Triathlon 1993 in Almere in 9.42.52 minuten. Een jaar later doet hij nogmaals mee, maar dan duurt de Flevotocht exact een uur langer: 10.42 uur. Als hij 23 jaar later terug is op de Ironman Barcelona staat de klok stil op 9.41.44. In de tussenliggende jaren deed de Alkmaarder nog wel aan sport, bergbeklimmen bijvoorbeeld. Toch keerder hij terug bij zijn oude liefde. In het dagelijks leven is Ruud sportdocent op het Tender College in Alkmaar. Hij traint zo’n 21 uren per week. Training is gebaseerd op Long Slow Distance. Het is ‘a way of life’ geworden. In 2017 vatte hij het plan op zich te plaatsen voor Hawaii. Eerst in Barcelona, maar door een blessure aan de bil schiet zijn prestatie te kort. Ruud wordt zesde M50, maar iedereen voor hem pikt de slots in. Nieuwe kansen liggen op het Europees kampioenschap Frankfurt, hij is dan wel blessurevrij. Toch gaat het minder hard in de Duitse stad: 10.14.44 uur en daarmee de 15e man in de M50-groep. De huldiging op maandag is een spannende, maar klaarblijkelijk zijn er in Frankfurt weinig Abrahammen, die Hawaii op hun lijstje hebben staan. Als ook de nummer veertien weigert, maakt Ruud een vreugdesprongetje. De tweede poging slaagt. Samen met stadgenoot en trainingsmaat Jan Blokland is Ruud afgereisd naar Hawaii. Hun vrouwen Rinske en Janneke zijn mee. Na Hawaii schroeft Ruud de trainingsintensiteit weer terug voor louter halves en kwarts. En waar ie ook een hekel aan heeft? Het water inspringen. Ruud gaat op Hawaii voor zijn vijfde hele.
Danielle Kurpershoek (F35) 14-2-1981, Milaan; 1e deelname
Bescheidenheid siert de Hawaii-ganger. Gevraagd naar enige informatie over de in ons land onbekende triatlete Danielle Kurpershoek, is haar reactie: ik heb niet echt een heel boeiend verhaal hoor, behalve dat ik ongelofelijk mazzel heb gehad met mijn categorie. Maar goed, dertigste van Europa worden en zilver op datzelfde EK in Frankfurt. Het was genoeg om ook Danielle mee te laten doen in Kona voor haar derde hele. Ze woont sinds een jaar of acht in Milaan, waar ze als consultant internationaal recht voor een Amerikaanse NGO werkte en vervolgens een bedrijfje dat projecten omvat uiteenlopend van social media management, cursussen business Engels en vertalingen. ,,Ik ging erheen vanwege mijn vriend, werd verliefd op de stad en ging nooit meer weg. Daar ontdekte ik de sport, het is er immers mooi weer en weinig wind. Ik heb een hekel aan wind, dus dat belooft wat hier in Kona.’’ Ruim vier jaar terug schreef ze met vrienden voor de grap in op een sprint triathlon. ,,Ik kreeg een paniekaanval tijdens het zwemmen, wist niet hoe te schakelen op mijn tweedehands fiets en reden foeterend om als ‘merdesima’ aan te komen, maar ik was wel verkocht.’’ Toen ze een paar jaar later zonder werk kwam te zitten, ging ze serieus trainen en zocht een uitdaging. Haar eerste hele triathlon deed ze vorig jaar in Zürich, in dezelfde Ironman waarop Els Visser doorbrak met een vierde plaats. Bijna twee uur na Els, hoorde Danielle als tweede Nederlandse de magische woorden ‘You are an Ironman’ voor het eerst. Een 47e plaats in 11.40.53 uur. Het smaakte naar meer. Frankfurt dit jaar bijvoorbeeld. Het EK. Ze verbeterde haar Zwitserse tijd aanzienlijk: 10.54.07 uur. ,,Ik was dertigste in het hele veld, geen moment gedacht dat ik voor een slot in aanmerking zou komen.’’ De meeste wedstrijden doet ze in haar tweede vaderland Italië, waar ze uitkomt voor de club DDS. Challenge Forte Village bijvoorbeeld, drie jaar terug 25e. Zelf mag ze dan bescheiden zijn, haar ouders – voormalige ambassadeur/Arabist Marcel Kupershoek en schrijver/journalist Betsy Udink – zijn trots op haar.
Dit schreeft haar moeder op 9 juli toen Danielle finishte in Frankfurt:
Danielle, my eldest daughter, finished second in her age group (34-39 yrs) in the European Championship Triathlon: 10hrs.54min.7sec. Yesterday in Frankfurt.
A great physical and mental victory.
She won a slot in the real and original Iron Man in Hawaii in October.
