De 30 (plus 1) Hawaii-gangers (deel 4) – WTJ 941
DINSDAG – Met veel plezier stellen we de volgende vijf Hawaii-gangers voor. Van een spectaculaire debutant in Maastricht tot een atleet die zijn slot een jaar uitstelde omdat de kleine Jippe geboren werd in oktober. Diezelfde Jippe, die gisteren 1 jaar werd. Op Hawaii natuurlijk! Verder een atleet via de loterij, maar wel al met 24 heles op zijn naam en een atleet, die al vier jaar geen hele meer gedaan heeft. Ook nog iemand, die vorig jaar eigenlijk al te vroeg mocht en nu op herhaling gaat. Van een student fiscaal recht, tot een vliegtuigbouwer, van een pensioenadviseur tot een business analist en een fulltime triathloncoach.
Rik Linssen (M30) 6-1-1984, De Bilt; 1e deelname
Rik Linssen – opgegroeid Zwolle, zeven jaar nu in De Bilt – was er bijtijds bij vorig jaar om de trip Hawaii veilig te stellen. Hij wist dat Ironman Wales hem ideale mogelijkheden bood. Daar was hij immers een jaar eerder al verzekerd van deelname op Hawaii. Tot het mooie nieuws in januari 2017 kwam en zijn vrouw/triatlete Tessa opgetogen vertelde dat ze zwanger was en in oktober hun eerste kindje ter wereld zou komen. ,,De keuze was makkelijk gemaakt: geen Hawaii voor mij.’’ Plan B was langs dezelfde route, het parcours was verlegd van Pembrokeshire naar Tenby, Wales maar was er niet minder zwaar op. Van 10.03 en 23e in 2016, werd Rik nu 22e in 10.13. Maar zijn zesde plaats M30 was toereikend en dat gold ook voor trainer Peter Vocking. Rik prees bovendien de support van zijn 37 weken zwangere vrouw Tessa. Ruim een jaar van tevoren zekerheid over Hawaii hebben, het is een prettig idee. Rik is in dit overzicht de tweede uit het Four boys on the roll-kwartet. Getrouwd met de eveneens getalenteerde triatlete Tessa Linssen en samen trotse ouders van kleine Jippe. Aanvankelijk wedstrijdzwemmer, begon hij in 2012 met triathlons, korte afstanden en de halve van Almere. In 2013 deed ie samen met Koen Overmars mee aan de Almere. Een tijd net binnen de tien uur: 9.56. Een jaar later stond Embrun op de bucketlist. Vijftien jaar eerder zag hij tijdens een windsurfvakantie een poster van de Embrunman. De ooit ‘belachelijke missie’ werd nu werkelijkheid in 12.23 uur. Voor 2015 stonden de eerste kwalificatiemogelijkheden op de rol: Zürich ging in 9.58, Vichy in een personal best 9.19.48 en een 29e plaats. De Inferno triathlon was een heftig tussendoortje, maar hij werd er wel mooi zestiende in 10.08 uur, een van de beste Nederlandse prestaties ooit daar. Rik is business analist bij Bol.com, waar hij innovatietrajecten aan winkels begeleidt. Minder trainingsuren, maar een vlekkeloze voorbereiding. De vorm is goed, hij won nog de laatste halve van Leiderdorp, maar plezier maken staat voorop. Ook op Hawaii waar een mooie vakantie met gezin en mede-Hellassers aan gekoppeld is. Gisteren werd de eerste verjaardag van Jippe gevierd. Bij Hellas coördineert Rik de negen (!) teams in teamcompetitie. Zonder de Inferno is hij op Hawaii toe aan zijn zevende hele.
Cornee van Loon (M45) 2-3-1972, Hilversum; 1e deelname
Tom van Gulik was een gelukkig mens, maar Cornee van Loon zo mogelijk nog gelukkiger toen hij vernam dat het Legacyprogram hem eruit gepikt had. Dat is de jaarlijkse loterij van triatleten, die minstens 12 Ironmans hebben gedaan maar zich nooit weten te kwalificeren. De laatste drie jaar moet je ook een Ironman gedaan hebben en nooit eerder gestart zijn in Kona. Anders dus dan Tom, die erbij mag zijn vanwege het 40-jarig bestaan. Voor Cornee komt een droom uit. In 1990 deed ie zijn eerste triathlon, waarop hij acuut stopte met voetballen. Dat Cornee niet de eerste de beste triatleet op de lange afstand is, moge duidelijk zijn. We geven het overzicht van zijn 24 eerdere heles: Almere 1997 (12.24), Almere 2002 (11.15), Frankfurt 2004 (11.38), Almere 2005 (10.36), Zurich 2007 (11.50), Almere 2007 (11.14), Penticton 2008 (11.16), Lanzarote 2010 (12.29), Almere 2010 (10.18.05, persoonlijk record), Lanzarote 2011 (11.42), Klagenfurt 2011 (10.22), Embrun 2011 (14.15), Lanzarote 2012 (13.18), Penticton 2012 (11.33), Lanzarote 2013 (12.41), Lanzarote 2014 (14.30), Roth Challenge 2014 (12.15), Maastricht 2015 (13.05), Lanzarote 2016 (12.22), Maastricht 2016 (11.14), Lanzarote 2017 (12.23), Maastricht 2017 (11.02), Lanzarote 2018 (11.59), Kopenhagen 2018 (10.25). Cornee is pensioenadviseur bij Steijnborg assurantiën. Zijn roots liggen in West-Brabant, Bergen op Zoom om precies te zien. Als zodanig ken ik van alle Hawaii-gangers Cornee het langst. Na de HEAO Zeeland werkte hij aanvankelijk in het zuiden, in 1998 verhuisde hij naar Huizen en later Hilversum. Zoals gezegd, zijn zilveren hele op Hawaii en – ingeloot of niet – qua aantal de meest ervarene van de dertig Nederlanders.
Edo van der Meer (M30), 15-9-1984, Maastricht; 1e deelname
Op de vraag om een paspoortje door te spelen, was Edo’s antwoord kort: Edo – Toerist. Maar daarmee onderschat de geboren Drent zichzelf een beetje. EDO Sports is in korte tijd een begrip in de triathlonsport geworden, daarnaast is Edo deels in dienst van de NTB en hoofdtrainer van de succesvolle formaties van Ferro Mosae en EDO Sports. Edo werd 34 jaar geleden geboren in Assen, werd triatleet in 1995 en coacht atleten sinds 2008 toen hij naar Sittard verhuisde. Daartussen zat nog de Hogeschool Groningen, waar hij zijn bachelor sport/gezondheid haalde. Via de plaatselijke zwemclub en atletiekclub kwam jeugdige Edo vanzelf in aanraking met de triathlonsport. Zwemmen ging ie op zijn tiende eigenlijk al doen om later in de triathlon hard te zwemmen. In zijn laatste jaar als junior werd hij Nederlands kampioen en mocht ook meedoen aan het EK. Tijdens zijn officiersopleiding bij het Korps Mariniers moest Edo twee jaar pas op de plaats maken. Daarna ontwikkelde hij zich snel naar de landelijke top. In Sittard trof hij in Sarissa de Vries een gedreven metgezel. De Olympische afstand bracht hem zilver op het NK Veenendaal 2012 en brons in 2009 Stein. Met hardlopen legde hij het af tegen de absolute top, dus kwamen de langere afstanden in beeld. Weer met succes. De nationale titel halve afstand in Nieuwkoop 2012 was een hoogtepunt, daar lagen ook nog twee zilveren en twee bronzen plakken op dezelfde NK’s in Nieuwkoop, Didam en Klazienaveen naast. Hij werd crosstriathlonkampioen in Kijkduin 2011, een race die hij nog twee keer zou winnen.
Edo wijt het aan een te groot enthousiasme om een bevredigend resultaat op de heles te halen. Hij begon er in 2011 in Wales mee, waar hij 13e werd in 9.43 uur, een jaar later stonden er meteen drie op zijn programma: het EK Frankfurt ging goed: veertiende in 8.49 uur. In Almere snoepte Edo – bekend om zijn verrassende strategieën alias ‘een Edo-van-der-Meertje’ doen – zes minuten van die tijd af. Zevende in 8.43 uur. Het jaar daarop bouwde hij aan het fundament EDOsports en kwamen de korte afstanden weer aan bod. Nieuwe Hawaii-plannen strandden in 2014 in Zuid-Afrika en op Mallorca. Alleen Arizona ging goed, hij finishte twaalfde in een pr van 8.37.52 uur. Kona leek een oceaan te ver, maar dan kennen we Edo nog niet. Via de 70.3 Ironman van Xiamen waar hij met Robert de Korte heen ging, kwalificeerde hij zich voor de 40e editie. Een 13e plaats totaal en tweede M30 bleek genoeg, zodat Edo zaterdag na vier jaar weer eens aan de klassieke afstand begint. Op Alii Drive hoopt hij zijn zesde hele te volbrengen.
Leo Muijs (M60) 20-6-1958, Almere-Haven; 2e deelname
Doel van Leo Muijs was al geruime tijd om Hawaii 2018 te doen. Het overkwam hem vorig jaar al toen hij lukraak een poging deed in Hamburg en als zevende M55 direct al een slot verdiende. Dat overigens na eerdere vergeefse pogingen. Bij zijn debuut op het WK werd hij 1250e in 12.30.45 uur. Het viel Leo enigszins tegen omdat hij in Hamburg al 10.24 neerzette. Op de terugreis vanuit Kona besloten hij en echtgenote Geerke al min of meer ooit eens terug te gaan. Dat retourticket is er nu al, met dank overigens aan Aart van Wijk die ervan afzag. ,,Aart was zo sportief het tijdens de marathon al tegen me te roepen.’’ In Maastricht was Leo na 11.07 uur binnen en daarmee tweede M60. Met die zekerheid besloot Leo alle NK’s te doen in een poging overal medailles op te halen. Dat lukte aardig: goud op de OD Zeewolde, zilver op LD Maastricht, MD Nieuwkoop en NK RBR Almere-Duin. Leo hoopt onder de 12 uur te eindigen. En dan te bedenken dat hij op 3-jarige leeftijd bijna verdronk. Triathlon werd hem als Almeerder met de paplepel in gegoten. Eerst trimmer en wielrenners. In 1988 maakte hij zijn debuut in de Holland Triathlon, waar hij in totaal elf keer zou finishen. Leo is manufaturing engineer bij Fokker Aerostructures in Papendrecht. Innovaties in de vliegtuigindustrie kunnen best een door Leo bedacht zijn. Vliegen is hem dus niet vreemd. In de elf keren Almere was zijn snelste tijd 10.39.50 uur in 2005. Zijn tri-horizon verleggen deed hij eerst in Frankfurt 2016 met een personal best van 10.24.05. Tiende M55 werd hij in datzelfde jaar in Vichy in 11.26. Het jaar daarop was het dus prijs in de nieuwe Ironman Hamburg: 10.24.33 uur. Voor dit jaar was het zaak in Maastricht te scoren en met de precisie van een vliegtuigbouwer lukte dat ook. Leo maakt zich zaterdag op voor zijn zeventiende hele.
Tom Oosterdijk (M25) 7-8-1993, Den Haag; 1e deelname
Wat goed is komt snel. Waar collega-Hawaii gangers soms dertig jaar moeten wachten op een startbewijs voor Kona, is Tom Oosterdijk er meteen bij. De revelatie van de Ironman Maastricht, waar hij tweede op het NK werd, tweede M25 en zevende overall, is super gemotiveerd. Geboren in het Twentse buurtschap Oele, gewoond in het Duitse Heidelberg en nu woonachtig in Den Haag. Lid ook van RTC Den Haag, waar hij in de 1e Divisiewedstrijd zijn diensten voor het team bewees. Natuurlijk was Tom gebrand op goed resultaat in misschien wel de laatste Ironman Maastricht, maar je moet het wel even doen. Eind 2016 was hij immers nog de student die bij de Leidse studentenvereniging de beest uithing zonder ook maar een seconde aan sport te denken. Inmiddels 20 kilo zwaarder ging het roer om. Zwemmen kon hij niet en na 3 kilometer hardlopen werd het wandelen. Al Googlend maakte Tom zich wegwijs in triathlon. Zijn debuut – ook in open water – was in mei 2017 op de 70.3 IM Barcelona. Uitslag: 461e in 5.33.35 uur. Tom was verkocht en zocht professionele begeleiding in de vorm van Australiër Jarrod Harvey/TriEdgeCoaching. In andere wedstrijden waaraan hij mee deed viel ie nauwelijks op. Twee keer een top tien klassering in de 2e divisiewedstrijden namens RTC, elfde op de halve van Didam en op het WK Rotterdam finishte hij 53e bij de M25. Maar zijn doel lag elders.
Met slechts 28 kilometer als maximale trainingsafstand bij het lopen begon Tom aan de Maastrichter Ironman, die zijn leven op zijn kop zou zetten. Geen wetsuit, dik 30 graden, één grote ontdekkingsreis. Het deerde hem niets. Een sensationele 9.14.17 uur rolde eruit en bij de finish vroeg menigeen zich af wie deze ‘dark horse’ toch was. Niet gek voor een student fiscaal recht, die bovendien nog wijnimporteur van Italiaanse wijnen is. Hawaii, zijn tweede hele. Wordt ook deze race net zo sensationeel als Maastricht begin augustus?
