De 30 (plus 1) Hawaii-gangers (deel 5) – WTJ 943

De voorlaatste aflevering met opnieuw vijf kanjers, die het toch maar mooi gehaald hebben: het ultieme startbewijs voor Kona. De één krijgt bij zijn baas wat geld mee voor de trip, de ander kreeg ooit een wildcard, zag vorig jaar zijn vrouw finishen, maar start nu op eigen kracht. Een professioneel paratriatleet doet zijn eerste hele en een ander keert terug omdat zijn drie maten ook mee doen. En dan is er nog eentje, die 26 jaar geleden supporterde en nu zelf mee doet. Hier komen: een marketingman, een watermanager, twee financiële experts en een prof-atleet.

Daniël Oosterwaal (M40) 21-9-1977, Amsterdam; 1e deelname

Bescheidenheid siert de Nederlandse Hawaii-gangers, maar bijzonder blijft het om tussen de 2500 uitverkorenen te mogen staan. Daniël Oosterwaal gaat het mee maken. De Amsterdammer zegt geen bijzonder verhaal te hebben. ,,Gewoon lol hebben en hard trainen.’’ Op zijn 41e maakt hij de mooie reis naar de andere kant van de wereld samen met zijn ‘IronWife’ Lai en haar ouders. Het wordt gelijk een drieweekse vakantie. Vijf jaar terug deed Daniël zijn eerste sprint triathlons in Stroombroek en Spijkenisse, daarna kwarts in Breukelen, Nieuw-West en Holten en toen de eerste halve en hele in Almere. Zijn progressie dankt hij naar eigen zeggen aan de samenwerking met enkele toppers en de coaching op afstand door Bert Flier vanuit Ethiopië. Eens per maand hebben ze Skype-contact. Trainen doet Daniël bij ASU’11 in Amsterdam. Open water zwemmen in de Bosbaan en WattCycling. Met trainers als Roy Lagerburg en Michiel de Wilde prijst hij zich gelukkig.
De fulltime marketing manager bij BinckBank zit ook bij zijn werkgever goed. In een team mag hij de sponsoring aansturen van de BinckBank Tour, de etappekoers voor profs door Nederland en België. Bovendien sponort zijn werkgever de reis en het verblijf op Hawaii deels. Hij debuteerde niet onaardig op de Challenge Almere 2016 in een tijd van 9.51 uur. De Ironman Zürich ging een jaar later in 10.24, waarmee hij 141e werd. Nog te weinig voor Hawaii, de kwalificatie in eigen land, in Maastricht, kwam afgelopen zomer dan ook als een verrassing. Direct achter Auke Geurts finishte hij als 38e, vierde M30 en dat in 9.41.37. ,,In beide Ironmans keek de speaker even de andere kant uit, want de woorden You are an Ironman heb ik nog niet mogen horen. Maar die kans krijg ik nu op Hawaii. Ik volg al vijf jaar de live uitzendingen, het is onwerkelijk dat ik er nu tussensta. Ik ben wel bewust bezig met zaken te verbeteren. In een blogje heb ik zes dingen bijeen gezet.’’ Frappant is dat Daniël in 2015 nog twijfelde of hij de stap naar een hele kon maken en dat ervaren triatleten als Maarten Caminada hem het duwtje in de rug gaven. De derde hele van Daniël staat bijna op het punt van beginnen.

Koen Overmars (M40) 7-8-1976, Utrecht; 2e deelname

De eerste die Koen Overmars kwam verwelkomen op het vliegveld van Kona was…Mark Allen. Nu zal de groot kampioen wel meer selfies maken met triatleten, maar toch. Voor Koen meteen een bijzonder moment. Verder heeft de Hellas-atleet al iets meer ervaring, want twee jaar geleden stond hij ook al aan de start. Toen net veertig, nu de ‘marathon-leeftijd’ bereikt. Geen grote wedstrijden meer zonder Hellas-sporters trouwens. Op recreatieve basis begon hij met hardlopen. In 2006 bleek Koen in de winter ook de lange latten uit de voeten te kunnen. Hij deed mee aan de vermaarde Zweedse marathon-langlaufrace Vasaloppet. In 2008 sloot hij zich aan bij Hellas, het triathlonvirus had toen al toegeslagen. Vijf jaar later was Koen toe aan zijn eerste hele: 9.50 in Almere 2013. Toen ook werd Peter Vocking zijn trainer. Het jaar daarop maakte hij een uitstapje naar de Embrunman, waar hij iets meer dan twaalf uur over deed. De Ironmans van Zürich (10.33) en Vichy (9.45) waren nog ontoereikend voor Hawaii. Te warm. Maar de tweede Ironman van Maastricht gaf de doorslag. Koen finishte als 26e in een prachtige 9.35 en daarmee tweede M40. Kona was een feit. Hoewel hij tussen de hete lavavelden een uur langer bezig was en daarmee 160e M40 was zijn debuut genieten met een grote G. En Mike Reilly de woorden horen uitspreken, is magisch en emotioneel tegelijk. In 2017 verkoos hij Challenge Almere boven een nieuwe IM-poging. Het leverde een dik pr op in 9.14.19 uur. Omdat coach Peter en vaste trainingsmaat Rik Linssen zich al geplaatst hadden voor de jubileumeditie, deed ook Koen weer een poging in Maastricht. Het lukte opnieuw: met 9.42 uur ietsje langzamer, maar de vijfde plaats M40 gaf recht op een terugkeer naar Kona. Toen twee weken later ook Jeroen Gijzen zich in Kalmar kwalificeerde, waren de Four Boys On The Roll compleet. ,,Als ik het zo vertel lijkt het makkelijk, maar dat is het niet. Daarom extra gaaf om hier samen van te genieten.’’ Met zijn Hellas-team komt Koen Overmars (geen familie van Stef of Marc) ook uit in de 1e Divisie. Koen slaagde Cum Laude op de Landbouwhogeschool Wageningen, daarna Universiteit Leiden. Hij is nu Senior Adviseur bij Rijkswaterstaat. Het zwemonderdeel moet hem liggen, want op zijn werk houdt hij zich bezit met het uitdragen van het Nationaal Water Model. Voor Koen wordt Hawaii zijn negende hele in zes jaar tijd.

Erik Peeman (M45) 28-5-1969, Sommelsdijk; 1e deelname

Vam de dertig triatleten kennen Ruud en ik Erik Peeman en Cornee van Loon het langst. Zij komen uit Zuid-West Nederland en deden dus vaak hun wedstrijden in onze regio. Omdat beiden al zo’n grote staat van dienst hebben en Erik vaak vooraan zit, was ik in de veronderstellig dat de Sommelsdijker al vaker meegedaan had. Maar de droom van elke triatleet komt bij Erik toch echt pas 27 jaar na zijn eerste hele uit. Hij begrijpt de vergissing wel, want het is wel de tweede keer dat hij bij de Ironman Hawaii is. ,,De eerste was in 1992 toen ik als supporter van streekgenoot Jan van Soest erheen ging. Ik was toen trouwens ook ‘journalist’, interviewde de Nederlandse deelnemers Ben van Zelst, Henri Kiens, Thea Sybesma en de Fin Pauli Kiuru.’’ Net als Ruud Kuipers heeft Erik een ‘break’ van ruim tien jaar in zijn sportcarrière zitten. Hij debuteerde in Almere 1991 en deed in tien jaar tijd precies vijftien hele triathlons: zeven keer Almere en acht keer Roth. In Roth kwam hij vrijwel altijd dichtbij de negen uurs grens, zonder er ooit onder te duiken. Zijn beste Roth én pr was 1994 toen de klok stil stond na 9.05.43 uur. Maar ook 9.14, 9.16 en 9.19 staan op de teller. Zijn snelste tijd in Almere was in 1998, toen ie samen met maatje/mede-eilander Anton Mol in 9.21.20 over de finish kwam. Daarmee werden ze 28e die dag. Toen de kinderen geboren werden deed Erik een stapje opzij. In 2013 pakte hij met succes de draad weer op. Toewerkend naar opnieuw heles was hij in 2016 en ’17 terug in de inmiddels Challenge geworden race van Roth. Nu werden het tijden van 9.40 uur. Op het EK in Frankfurt was de langverwachte kwalificatie een feit. Na 9.48.38 uur mocht hij zich dertiende M45 van Europa noemen. Daags erna was het afwachten wie wel/wie geen slot zou aannemen. Een zenuwachtige bedoening, maar de missie slaagde. Ruim een kwart eeuw later is Erik terug. Niet als toeschouwer/journaliste, maar als deelnemer. Na zijn HEAO-opleiding kwam hij in de financiële wereld terecht. Erik werkt bij Nationale Nederlanden, de NN-Group in zowel Rotterdam als Den Haag. De eilander is niet alleen terug als deelnemer, hij organiseert tegenwoordig ook wedstrijden. Herkingen de afgelopen twee jaar en volgend seizoen de halve van Brouwersdam. Debuut op Hawaii, maar 19e hele voor Erik.

Joost van Rens (M40) 1-10-1974, Rotterdam; 3e deelname

Joost van Rens was de triatleet, die in navolging van Sione Jongstra om meer eenheid in TeamNL te krijgen in september een bijeenkomst hield voor alle Hawaii-gangers. Daar kwam Rob Barel een laatste peptalk doen voor de groep. Op social media en de speciale Aloha-groepsapp hebben vrijwel alle dertig triatleten goed contact met elkaar. En we vernamen dat ook de paspoortjes van Trikipedia daar wel een leuke bijdrage aan leveren. Fijn om te horen.
Joost doet voor de derde keer mee, maar is de laatste vijf jaar al vier keer op Hawaii geweest. Vorig jaar deed namelijk zijn vrouw, Marleen Valk mee. In 12.14 uur was ze klaar met de klus, daarbij hartstochtelijk aangemoedigd door Joost. In zijn jonge jaren deed hij aan atletiek en basketbal, als student was hij roeier en sinds 2012 mag hij zich triatleet noemen, hoewel hij het uitstapje in 2005 al maakte. In dat jaar was hij veel in Amerika en deed daar de halve Wildflower en zelfs een hele, de bekende Vineman. Joost eindigde als 22e in 11.25 uur. Zeven jaar later kwam er voor de algemeen directeur van een grote financiële dienstverlener (700 mensen in dienst) iets meer ruimte om te trainen en wedstrijden te doen. De race naar Kona begon in het Zweedse Kalmar in 2012, waar hij 9.34 uur scoorde. In het Cadanese Whistler rolde er een jaar later 10.51 uur uit en de Lake Woodlands, Texas gingen in 10.46 uur. Aardig, maar nog geen Hawaii. Dat veranderde toen broer Bas als directeur MyLaps vanwege zijn vele verdiensten geïnvciteerd werd door de World Triathlon Corporation. Sterker nog: Joost mocht mee. De broers finishten in 2014 op Ali’i Drive. Joost werd 143e in 10.28 uur. Een jaar later kwalificeerde hij zich via Maastricht als zesde M40 in 9.57 uur. Kona was dat jaar zwaarder, Joost deed er iets langzamer over (10.30 uur) maar eindigde wel korter: 119e. Vervolgens ging alle steun uit naar vrouw Marleen, die ook slaagde in haar Hawaii missie. En dit jaar mocht Joost weer voor eigen kansen gaan. In een sabatical jaar geen verkeerde keuze. Op het EK Frankfurt zette hij zijn snelste tijd ooit neer: 9.28.35, daarmee zevende van Europa bij de M40. Ook op Hawaii hoopt Joost in zijn negende hele onder de tien uur te duiken.

Geert Schipper (PTWC) 20-9-1977, Spanbroek; 1e deelname

Vorig jaar Jetze Plat, dit keer Geert Schipper. De kans is groot dat ook Geert als eerste van de 30 Nederlanders terugkeert op Alii Drive. De snelheden die beide krachtpatsers uit Noord-Holland ontwikkelen zijn ongekend. Net als Robert de Korte heeft Geert nog geen enkele ervaring met de volledige afstand. Maar ook dat gold vorig jaar voor Jetze en zie hoe hij als 26e in totaal over de streep kwam! Geert is getrouwd, heeft twee dochters en woont in Spanbroek. Hij crashte op 3 augustus 2004 in Frankrijk met een Delta vliegtuig, waarbij hij zijn linkerhiel en bovenbeen brak en een lendewervel. Sindsdien is hij rolstoelgebruiker al zette hij op zijn eigen bruiloft in 2005 wel zijn eerste stappen. Parasporter werd hij een jaar later al. Via het handbiken kwam Geert in 2012 in aanraking met triathlon. Die sport heeft inmiddels zijn hobby veranderd naar werk. Sinds augustus 2014 is hij opgenomen als pro-atleet bij de NTB. De internationale successen kwamen snel. Geert haald ebrons op het WK in Edmonton ‘14, werd vierde in Chicago ’15 en derde op het WK Rotterdam ’16. Op de laatste twee WK’s (Rotterdam en Gold Coast) wist alleen Jetze Plat hem nog van de wereldtitel af te houden. Een volgorde die ook zo uitpakte op de Olympische Spelen in Rio, waar de paratriathlon debuteerde en Jetze en Geert ook voor het grote publiek bekende namen werden. Geert won vier Europese titels, drie keer in de run-bike-run, eentje op de sprint triathlon in Tartu afgelopen zomer. Zilver haalde hij op het EK Lissabon in 2016. In totaal won de Spanbroeker liefst negen World Cup triathlons. Vorig jaar stapte hij in de 70.3 Ironman van Luxemburg nog uit, terwijl Jetze zijn koffers voor Hawaii gereed kon maken. Dit jaar slaagde de missie wel. Als 20e overall en veruit snelste handbiker was de Noord-Hollandse reus klaar in 4.13.48 uur. Coach Jelmer van Waveren was tevreden, Geert tevreden. Via het WK aan de Gold Coast reisde Geert bijtijds af naar Hawaii, waar ie een huis huurde met onder meer ons duo Lars en Jerry als huisgenoten. Geert is oprichter en voorzitter van Stichting Sportisleven.nl.