De 30 (plus 1) Hawaii-gangers (deel 6 en slot) – WTJ 945

De zesde en laatste aflevering, waarin we de laatste vijf, eigenlijk zes Nederlandse deelnemers voor zaterdag voorstellen. Eentje die dertig jaar wachtte op z’n debuut, eentje die in 15 jaar al zes keer mee deed, eentje die ooit vader werd tijdens zijn hele, eentje met snor en eentje met zebrastreepjes. Een gepensioneerd ict-docent, een fysiotherapeute, een piloot, een meubelmaker annex triathlontrainer, een wereldzwerver en een man waarvan we weinig weten behalve zijn inkomen in Amerikaanse dollars.

Ad Schoonderbeek (M65) 29-6-1953, Waalwijk; 1e deelname

We gunnen het iedere triatleet om ooit mee te doen aan het summum van de triathlonsport, de Hoogmis op Hawaii, maar als er iemand is die het verdient hier een keer mee te doen is het Ad Schoonderbeek wel. En niet omdat het de enige Brabander is, maar vooral omdat hij zoveel geduld heeft gehad voor zijn debuut. Sterker nog, hij begon op zijn 32e met triathlon en moest tot zijn pensioenleeftijd wachten vooraleer hij Aloha Hawaii kon uitspreken. Sinds mensenheugnis is Ad aan de sport verbonden en hoewel geboren in Hoogland, is Waalwijk zijn thuisbasis. Daar zijn alle sportplannen geboren. Eerst zwemmen en waterpolo, vanaf 1986 kwam daar triathlon bij. Hij werd bestuurder/zwemtrainer bij het befaamde Maresia-triathlonteam De Langstraat, één van de eerste clubs waar een grote jeugdafdeling ontstond. In 1988 waagde Ad zich voor het eerst aan een langere afstand. Het Nice van dat jaar was de eerste grote klapper, die Rob Barel maakte. Ad finishte 262e in wat toen nog een driekwart triathlon was. Nice zou hij zes jaar op rij blijven doen. In het zevende jaar, 1994, stond zijn eerste hele in Almere op het menu en het jaasr erop meteen zijn favoriete race, de Embrunman. Liefst negen keer voltooide hij de loeizware wedstrijd in de Franse Alpen, waar Ad steevast zijn (trainings-)vakantie omheen bouwde. Acht keer was hij in Almere, waaronder ook het WK. Drie keer won ie zijn leeftijdsgroep en in 1999 met de Hoge Ring in het parcours vloog Ad naar een besttijd van 9.25.31 uur. Maar Embrun en Almere openen geen deur tot Hawaii. Daarom keerde hij in 2009 terug in Nice, waar hij 11.29 uur scoorde. Vier pogingen ondernam Ad op Lanzarote, in 2013 zat hij er met een tweede plaats het dichtst bij. Dit jaar doorgedrongen tot de M65 was Lanza niet de race waar hij op hoopte: bijna 14 uur en achtste. Een herkansing in Maastricht dan maar, de aimbale Brabander won de snikhete race in 12.51 en kon ’s maandags eindelijk dat langverwachte slot ophalen. Ad is nu met pensioen maar als ICT-er/docent maakte hij werkweken van wel 20 uur. Met zijn vrouw Leny trok ie in zijn jonge jaren ook twee jaar op een Motor Guzzi door Australië. Leny is mee, evenals de kinderen Roos en Koen met hun partners. Ook de kids deden aan triathlon. De tien driekwart races in Nice en Stein niet meegerekend is Ad op Hawaii toe aan zijn 24e hele. Maar je mag er ook gerust 34 van maken….

Dennis Vandermeer (M55) 8-10-1963, Santa Cruz (USA); 7e deelname

Vijftien jaar geleden stond Dennis Vandermeer voor het eerst op Hawaii. Hoewel het al zijn zevende WK Ironman wordt, blijft Dennis van de 30 TeamNLers de grote onbekende. Dat heeft alles te maken met het feit dat hij al jaren uit ons land weg is, geëmigreerd naar de Verenigde Staten. Dennis is deze week 55 jaar geworden. Hij woont in Santa Cruz, Californië thuishaven van veel triatleten. Actief in de sport, maar veel minder op social media. Gek genoeg kun je Googlend wel zijn religie en zijn gemiddeld inkomen vinden, maar dat vinden we minder relevant. Op Maastricht 2015 na deed Dennis ook nooit mee in een Nederlandse wedstrijd. Veel van zijn sportprestaties hebben we wel kunnen achterhalen. Dennis debuteerde reeds in 2000 op The Great Floridian, een kleinere race in de States. Hij deed dat in 10.52 uur. In 2003 ondernam hij liefst drie pogingen om zijn eerste Kona-trip te kunnen maken. In Nieuw-Zeeland, Frankfurt en Korea. De 31e plaats in de laatste race in 10.33 was voldoende. Zijn eerste Hawaii wordt ie 501e in 10.32. Het jaar daarop een derde plaats M40 op de ingekorte Ironman Korea en hup daar ging de jet weer naar Kona, nu 310e in 10.43. In het najaar plakt hij er nog Western Australia in Busselton aan vast. Het is zijn enige hele onder de tien uur: 9.56.56 uur. In 2006 en 2007 is hij opnieuw in Jeju City, Korea. Het levert hem een derde plaats en de zege in 2007 op bij de M40. Winst betekent nogmaals Kona. In 2007 finisht hij als 458e op Ali’i Drive in 10.23 uur, zijn snelste. Kona 2008 haalt hij dankzij de Ironman China, in het jaar dat ook Irene Kinnegim zich daar kwalificeerde. Kona 2008: 969e in 10.28 uur. Een paar jaar neem Dennis rust vooraleer hij in 2013 Los Cabos doet, derde M45 en ook weer Kona: 825e in 10.31. Zijn zesde hele haalde hij in 2015 dankzij de allereerste IM Maastricht, zijn enige race ooit in Nederland. Dennis finishte vijfde M50 en Kona resulteerde toen in 11.30 uur. Inmiddels drie jaar verder is de Amerikaanse-Nederlander weer op Hawaii voor zijn zevende! En guess what? We weten even niet via welke Ironman hij zich nu heeft weten te kwalificeren. Die vraag staat dus nog open in de Trikipedia-encyclopedie.

Peter Vocking (M50) 19-4-1965, Amerongen; 2e deelname

Misschien is Peter Vocking wel succesvoller als triathlontrainer dan als triatleet zelf. Hoewel? Je komt niet zo maar twee keer aan de start van de Ironman Hawaii en weten te kwalificeren. Peter deed zijn eerste triathlon op 21-jarige leeftijd, een scholierenwedstrijd rond de Maarseveense plassen. Hij weet de datum nog: 14 juni 1986. Daarna volgden jaren van hard werken om te overleven als meubelmaker en toch blijven trainen en wedstrijden doen. Peter maakte onder meer een nieuw interieur voor paleis Het Loo, in de laatste jaren manifestert de Ameronger zich vooral als een voorteffelijk coach die zijn bijnaam Peter ‘Vocking Fast’ alle eer aan doet. Behalve Rik, Jeroen en Koen traint hij ook nationaal kampioene Jony Heerink. In de jaren negentig deed hij drie keer Almere. Eentje kunnen we ons nog heugen, namelijk de editie 1997 waarop Peter een snelle zwemtijd (59 minuten) neerzet, maar vervolgens wordt opgeroepen omdat zijn vrouw Ynke op het punt staat te bevallen van zoon Dirk. Holland Triathlon of niet, ze wil de biologische Ironman-vader wel aan het bed hebben. In 1992 en ’93 finisht hij wel, maar op Almere is hij daarna even uitgekeken. In 2004 en 2006 doet ie Frankfurt. De laatste race levert hem een slot op. Hawaii gaat uitstekend, in 9.46.09 krijgt hij als 231e al de bloemenkrans omhangen. Weer volgt een periode zonder lange afstanden. Regensburg voltooit hij in 2011 en Kopenhagen wint ie in 2012 in 9.24. Nog sneller gaat het kort daarna in Almere: 9.16.14 een pr en de nationale titel. Een jaar later gevolgd door een trage, moeizame Almere. Maar dat heeft een oorzaak: kort daarvoor doet ie de loodzware Norseman in 15.05 uur. In 2014 bevalt de combinatie Embrun (13.33) en Almere (9.39) veel beter. Het is dan EK in de Flevopolder en Peter mag zich Europees kampioen noemen. Ironman Maastricht maakt ie twee keer mee. In 2016 om het meedoen, in 2017 voor een topklassering. Zijn tweede plaates M50 geeft eigenlijk recht op Kona, maar hij laat lopen. Vijf weken later moet ie heel diep graven om in het koude, natte Wales een slot voor dit jaar te grijpen. Hij wordt vierde M50, het is voldoende. Dat het uiteindelijk de 40e editie met vier man van Hellas/Four Boys On A Roll gaat worden, betekent voor Peter genieten, maar hij wil pogen twaalf jaar later in de buurt van zijn vorige tijd te komen. Hawaii wordt zijn 16e hele.

Willehard Wortelboer (M60) 5-5-1956, Penang (MAS); 1e deelname

Willehard Wortelboer is een Nederlandse expat, die het grootste deel van zijn leven buiten de landsgrenzen woonde en werkte. Hij werd zelfs geboren in Tanzania. Voor zijn werkgever werkte hij in Shanghai, China en daarna drie jaar in Maleisië. Inmiddels is hij vier jaar met persioen. Triathlon is feitelijk zijn nieuwe carrière. Hij beoefent de sport samen met zijn vrouw Jane Mak. Samen wonen ze in Phuket, Thailand. De stad heeft sinds jaar en dag een grote triathlon, soms Challenge dan weer 70.3 Ironman. Met ook familie en kinderen woonachtig in Europa, reizen de Wortelboers heel wat af. Eigenlijk leven ze vanuit hun koffers, zonder vaste woon- of verblijfplaats. De uitstekende trainingsfaciliteiten deden Willehard en Jane in Phuket belanden, waar ook de Duitser Jurgen Zack zijn trainingsschool heeft. Binnenkort zijn Yvonne en Per van Vlerken er ook voor een zevenweekse trainingsvakantie. Zes jaar gleden begon hij pas triathlons te doen. Zijn eerste race was de ITU-race in Chengdu. Met zijn groeiende leeftijd en niet aanvankelijk niet altijd de sterkst bezette Aziatische wedstrijden rook Willehard kansen op deelname aan Hawaii. Voorafaand aan zijn debuut deed hij al wel twee keer mee aan het WK 70.3 IM, eerst in Zell am See en dit seizoen in Port Elisabeth. Samen met Tessa Kortekaas (en Finn Zwager, zie verderop) is hij de enige Nederlander, die de de ‘dubbel’ doet. Voor wat betreft zijn heles begon het avontuur in 2014 op Langkawi Island met 14.24 uur. De Challenge Taiwan won ie datzelfde jaar in zijn persoonlijk record van 12.32.51 uur. Op Langkawi, Maleisië deed hij vier keer mee. In 2015 (14.05), 2016 (12.55 en derde M60) en 2017 (14.27). Diezelfde zomer was hij terug in Nederland om uiteraard Ironman Maastricht te doen. De masters 60 was sterk bezet, Willehard eindigde negende M60 in 12.45. Op het Taiwanese eiland Penghu volgde een vierde plaats M60. In het voorjaar van 2018 deed de besnorde triatleet zijn achtste poging in Subic Bay, Fillipijnen. Weer werd ie vierde, nu in 14.10 en derhalve geen slot. In plaats van Maastricht koos hij in hetzelfde augustusweekend voor de pittige 70.3 Ironman van het Chinese Qujing. Zoals Robert en Edo in Xiamen, zo wist Willehard via deze Chinese wedstrijd het felbegeerde slot te bemachtigen. Hij won de race in 5.39 uur. Willehard doet zaterdag zijn negende hele en dat is eindelijk op Hawaii. Wherever I lay my hat, that’s my home.

Anne Zijderveld (F35) 8-9-1983, Hendrik-Ido-Ambacht; 1e deelname

Ze wilde iets wits in haar Ask4Benefits-Kijasni outfit vanwege de te verwachte hitte. Dat hoef je dus tegen de fabrikanten van Rogelli niet te roepen, want ze maten de 35-jarige atlete uit H.I. Ambacht meteen een zebra-outfit aan. Nu gaat ze op het eiland als Anne ‘Maria Cipollini’ Zijderveld door het leven. Overigens heet ze eigenlijk Wilhelmina Barbara, maar iedereen noemt haar Anne. De geboren Dordtse studeerde aan de Haagse hogeschool en Avans Breda om uiteindelijk als fysiotherapeute bij Praktijk Aan De Dijk in haar geboortestad. Net als dorpsgenote Cora Vlot staat ze ook aan het zwembad. In haar jeugd zat ze bij de reddingsbrigade, later sloot Anne zich aan bij AV Passaat. In 2008 won ze de marathon van Brussel in 3.15 uur. In dat jaar deed ze ook al triathlons. Zo won ze onder meer Binnenmaas. deels over op triathlon, maar bleef ook hardlopen. In 2014 zette ze in Rotterdam 3.03 uur neer bijvoorbeeld. Intussen brak ze door in de driekamp met twee keer brons op de NK’s Olympsiche afstand: in 2011 in Amsterdam, in 2013 in Veenendaal. Toen ze qua snelheid, die prestaties niet meer kon evenaren schakelde ze voorzichtig over op lange afstanden en voor Kijani is ze ook inzetbaar in het Eredivisie-team. Anne kiest haar wedstrijden zorgvuldig uit. Haar debuut op de hele pakte niet helemaal goed uit. Het EK in Almere 2017 sloot ze af op een elfde en laatste plaats bij de profs en dat alles in 10.40 uur. Intussen was ze al wel eens derde geworden op de 70.3 IM Zell am See en ook dit voorjaar was ze goed voor brons F35 op de 70.3 IM in het Zwitserse Japperswill. Een nieuwe poging op de hele dan maar, nu in de andere Nederlandse hele. De Ironman Maastricht werd een succes; Anne won haar F35-categorie, klokte 10.11.47 uur en was zevende (later zesde overall). Haar reactie op het feit dat ze alsnog achter Yvonne en Tessa nummer drie van Nederland was geworden, was glashelder: ik geloof niet dat ik er nu nog blij om kan zijn. Blij is ze wel met haar aanwezigheid op Hawaii voor haar derde hele. Kan ze in de buurt blijven van Tessa, dat is de grote vraag in de strijd om beste Nederlandse vrouw te worden.

Finn Zwager (M50) 20-4-1967, Dubai (UAE); 2e deelname

De 30 plus 1 hadden we nog niet uitgelegd. Maar die komt dan ook pas alfabetisch als laatste. Liep piloot Finn Zwager vorig jaar nog achter het borjde Nederland mee in de Nations Parade, bij zijn tweede Hawaii-deelname staat er ARE achter zijn naam. Finn woont immers al jaren in Dubai. Dat is zijn thuisbasis voor de vlieguren, die hij maakt. Vrijwel alle 2500 triatleten stappen als passagier in het vliegtuig richting Hawaii. Maar Finn Zwager zou gewoon zichzelf naar Kona kunnen vervoeren. In 2000 ging hij als een van de eerste Nederlandse piloten werken bij Emirates. Inmiddels is hij gezagvoerder van de Airbus A380, het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. Dubbeldeks met bar en docuhe en ruimte voor 517 passagiers. Je zou er bijna een triathlon inkunnen houden. Leven en werken in het Midden-Oosten met triathlon als mooie uitlaatklep. Ook Finns vrouw Sam Dobson, geboren Nieuw-Zeelandse en de kinderen Nic en Jessica zijn fanatieke triatleten. De meeste races doet hij in Abu Dhabi, Dubai en Bahrain bijvoorbeeld. De Zuid-Afrikaanse Ironman is zijn favoriete hele. In 2012 debuteerde hij met een tijd van 12.15 uur. Vier jaar later ging daar maar liefst twee uur vanaf: 10.16 uur. In 2017 eindigde de Flying Dutchman vierde M50 in 10.08.28 uur, zijn besttijd. Kona was een stuk zwaarder: 11.02 en 77e bij de M50. Dit jaar ging hij andermaal twee keer naar het land van Ironman-speakers Paul Kaye en Gordon Graham. In het voorjaar de Ironman met opnieuw een vierde M50-plaats in 10.10 uur. Hawaii-slot in de knip, later dit seizoen deed ie ook mee aan het WK 70.3 IM op dezelfde locatie. Daar was hij de nummer 31 van de wereld bij de M50. Het wordt Finns zesde hele.
+++++++++++++++++++++

Tenslotte weten we dat de Duitse triatlete Volker Voit woont en werkt in Den Haag en daar is aangesloten bij RTC Den Haag, teamgenoot dus van Tom Oosterdijk. En evengoed zouden we Jan van Berkel nog mee kunnen nemen, al is het al wel geruime tijd geleden dat de voor Zwitserland uitkomende proftriatleet met de letters NLD achter zijn naam stond.
Samenvattend kunnen we stellen dat acht ‘Nederlandse’ deelnemers woonachtig zijn in het buitenland: drie in USA, 1 in Frankrijk, 1 op Lanzarote, 1 in Italië, 1 in Maleisië en 1 in de Verenigde Arabische Emiraten. Slechts zes van de twaalf provincies zijn vertegenwoordigd op Hawaii: acht uit Noord-Holland, zes uit Utrecht, vier uit Zuid-Holland, twee Flevolanders, twee Limburgers en 1 Brabander.
Zij wisten zich te kwalificeren via de volgende wedstrijden: Maastricht (12), Frankfurt (4), Wales (2), 70.3 Xiamen (2), Santa Rosa (1), Barcelona (1), Kalmar (1), Port Elisabeth (1), Vichy (1), 70.3 Luxemburg (1), 70.3 Qujing (1) en 1 onbekende race. Een triatleet doet op basis van de wereldtitel vorig jaar mee, twee atleten zijn bij loting uitverkoren.