Twee wereldkampioenen aan het woord; Sione Jongstra en Tessa Kortekaas

De nachtrust bij de een was kort, de ander kon de slaap niet vatten. Wij spraken midden in de Kona nacht met Sione Jongstra en Tessa Kortekaas.

De tweevoudig wereldkampioene Sione Jongstra was midden in de nacht al weer wakker en reageert op een persoonlijk bericht, dus de telefoon gepakt en de tweevoudig Kona kampioene eens uitgehoord.

Het was zwaar, maar dat weet je vooraf, maar ook mentaal is Kona een uitputtingsslag. Vooral de stress in de weken vooraf, bracht me bijna in overspannen toestand. Na de Alp d’Huez triathlon was er 9 weken voor Kona plots een voetblessure. Even een weekje rust, dacht ik en dan de draad weer oppakken. Het werd anders, ondanks allerlei behandelingen van de fysio, kon ik de laatste 5 weken bijna geen looptraining doen, alleen op de band, voorzichtig. Alleen in de laatste week voor de wedstrijd heb ik nog op de weg gelopen. Daarnaast had ik nog een nieuwe fiets, maar ook dat liep niet allemaal zonder slag of stoot. Ik had het gevoel soms dat ik niet eens kon gaan finishen op Kona.

Het zwemmen voelde niet goed, maar een tijd onder het uur is een prima resultaat, ondanks het minder goede gevoel. Het fietsen ging prima, nog een plensbui onderweg, heerlijk. Ik was even vergeten hoe heet het is op Kona. Die regen zorgde voor een stukje verkoeling. Het lopen ging boven verwachting, pas op 16 kilometer voelde ik voor het eerst iets aan mijn voet, maar ach, je voelt tijdens een hele altijd wel wat. Ik wist dat ik achter Stefanie Adams op een tweede plaats lag. Mijn idee, altijd doorgaan, was ook deze race het motto. Pas op het laatste stuk kreeg ik de mededeling dat ik 3 minuten voor lag op de nummer 2 in de race. Wat????? Waar is Adam gebleven, ik wist dat ik inliep op haar, maar waar is ze gebleven? Ik heb haar nooit gezien onderweg. Op weg naar mijn tweede wereldtitel op Kona! in de grootste agegroep bij de dames; 106 deelneemsters. Het doet overal pijn, maar dat maakt niet uit. De euforie is groot, mijn telefoon op tilt, mooi dat Jochem er ook bij is. Gisterenavond natuurlijk al die berichtjes gelezen, de rest ging al naar bed en nu al weer heel vroeg wakker. Vandaag de huldiging en dan snel terug naar Milou!

Tessa had de slaap nog niet kunnen vatten, het ongeloof van haar wereldtitel, de superrace, de blijdschap. Dat alles maakte dat ze de slaap niet kon vatten, dus maar even babbelen. Als ik haar feliciteer met haar wereldtitel trilt haar stem van emotie en dat zal het hele gesprek zo blijven. En terecht!

Nee, het besef dat ik wereldkampioen ben geworden is er nog niet. Ik ging voor een sub 10 uur race, maar dat er dan 9:36 uit komt….. Zwemmen was goed, op het fietsen moet ik de tijd pakken, zo hebben mijn eerdere wedstrijden uitgewezen en dan tijdens de marathon consolideren. Zo was ook het plan , wat ik samen met mijn coach had opgesteld. Op de fiets lag ik op kop, richting keerpunt naar Hawi, maar zag dat mijn achtervolgster dichterbij kwam. Ze haalde me in en ik dacht; volgen op 100 meter. Maar het ging te snel voor me, ik moest haar laten gaan. Als ik nu volg, blaas ik mezelf op tijdens het lopen. In de laatste 40 kilometer kijk ik op mijn teller; oei, het gaat te hard, we hadden 5:07 gepland en ik ga binnen de 5 uur binnenkomen. Mijn wattage is goed, dus door. De marathon begonnen, maar wat is het heet op Ali Drive, ik kom niet in mijn ritme. Mijn gevoel zegt me dat als ik zo een marathon moet lopen, ik ergens ga instorten. Op de snelweg is er een windje die voor afkoeling zorgt en ik kom in mijn ritme. Op het halve marathonpunt komt Lars naast me fietsen en ik vraag hem naar mijn voorsprong op nummer 3; geen antwoord. Even later meldt hij dat de nummer 1 400 meter voor me loopt. Mijn gedachten vliegen door mijn hoofd; wacht even, ik loop dus in, ik ga je pakken! Ik besluit te versnellen en maar zien hoe het uitpakt. Op het keerpunt in EnergyLab is het verschil nog 1:10. De klim terug naar de Highway komt er aan en ik heb haar bijna te pakken. Een ultieme er-op-en-er-over, fingers crossed, het is een gok die ik neem, maar voel me zo goed. Ze had geen antwoord en als ik achterom kijk na een tijdje is er in geen velden of wegen een dame te zien. Met nog 10 kilometer te gaan ga ik aftellen; het zijn er nog maar 7, immers de laatste 3 kilometer is een kadootje weet ik van vorig jaar.
Ali Drive op; kippevel all over, ik weet niet of ik moet lachen of huilen, ik word wereldkampioen. Hoe is het mogelijk, daar waar ik normaal tijd win met fietsen, doe ik dat nu met lopen.
Vooraf was het doel top 3, maar ik win! De mooiste dag van mijn leven riep mijn coach! Waarschijnlijk ook van mij, maar dat gevoel moet nog even landen. Straks op het podium waarschijnlijk