Geert Schipper; kersverse wereldkampioen en pappa
In de vroege Hawaii ochtend spraken we zojuist met kersverse wereldkampioen en kersverse vader; Geert Schipper.
Op de eerste vraag van mij: hoe is het met je, krijg ik tot mijn verbazing het antwoord : ik heb stijve beenspieren. Wat ??????, ik verwacht dat de armen enorme spierpijn geven na alles wat hij gepresteerd heeft (een hele triathlon op armkracht alleen!), echter zijn beenspieren doen het meeste zeer. Vervolgens feliciteer ik hem natuurlijk met zijn titel en de geboorte van zijn dochter Esmee. Hoe vreemd moet dat voor een vader voelen, een dochter erbij, terwijl je meer dan 24 uur reizen bij haar, je vrouw en de rest van de kinderen vandaan bent. De nuchtere Noordhollander antwoord: je kan nu eenmaal niet op twee plaatsen tegelijk zijn. Mijn vrouw was op de 24e uitgerekend en ik kom de 17e terug. We bellen zeer regelmatig en gelukkig reis ik vanavond terug naar Nederland. Het is raar, een dochter erbij en ik heb haar, mijn vrouw en de andere kinderen nog niet eens kunnen kussen.
Natuurlijk ben ik apetrots om de prestatie die hier ik geleverd heb, maar wat was het zwaar. Ik heb goed gezwommen , ruim binnen het uur. het fietsen ging geweldig, ik was na 5:35 terug en toen begon het wheelen. Van Jetze (Plat) had ik gehoord dat hij volledig stuk was gegaan tijdens de marathon; Jetze stuk!!!!, die kan toch helemaal niet stuk gaan. Ik heb het nu zelf ervaren; je gaat stuk.
In de wisselzone merkte ik dat ik “geen prut” meer in de armen had. Geen grip, ik kon de kracht niet overbrengen, ik was veel meer vermoeid dat ik had verwacht. De eerste 12 kilometer zat ik echt helemaal stuk en had last van de hitte, tegen oververhitting aan, ik merkte dat ik moeite had om me te concentreren en kon ook geen snelheid maken. Normaal doe ik een marathon ruim binnen de 2 uur, afgelopen week in de training hier op Kona rustig aan in 1:55. Nu heb ik er 2:40 over gedaan. Geen moment heb ik de gedachte gehad om te stoppen, maar “waar doe ik het voor” en “is het dit allemaal waard” kwam in mijn hersenpan wel eens op. Maar ik weet nu wel wat “kapot gaan” is!
Dan de Highway af, terug richting dorp en finish. In eerste instantie mensen 3 rijen dik, die voor je juichen en gillen. Vervolgens het laatste stuk, waar het publiek meer dan 10 rijen dik staat en allemaal even enthousiast. Het is een fenomenaal gevoel dat onbekenden je zo aanmoedigen. Het laatste stukje, over het tapijt; kippevel! De gedachte : I’ve done it. En dan het horen van de speaker; You are an Ironman. Als speakers hebben jullie waarschijnlijk geen idee welke positieve invloed jullie hebben op een atleet.
Ik heb de trui, ik heb de schaal!
Maar vanavond naar huis; naar mijn vrouw, Esmee vasthouden, de rest van de kids knuffelen!
Een iemand wil ik in het bijzonder bedanken; Bas de Bruin. Wat die man allemaal voor me gedaan heeft is onbeschrijfelijk. Zonder hem had ik het niet gered.
