Terugblik Hawaii met Toms crew; Einde carrière Hanneke; Louisville; Sarasota; TNC WTJ 951

DINSDAG – Het waren hectische dagen, zeg maar weken in de aanloop naar de 40e Ironman Hawaii. Logisch bij de jubileumuitgave van de Moeder Aller Triathlons hoort veel aandacht. Alle kritiek op Ironman – over dollartekens, stayerpelotons enzovoorts – ten spijt: hier gebeurt het wel. Samen met de Olympische triathlon eens in de vier jaar vormt Hawaii de belangrijkste race ter wereld. En dat zal nog wel een tijdje zo blijven.

Bizarre slotfase van Tom

 

Verhalen. We kunnen er wel 2500 optekenen. Speciaal vond ik het om tot de Ironman Cew van Tom Oosterdijk te behoren. Zijn toch wel bizar avontuur op Kona is inmiddels opgetekend door onze collega’s van 3athlon.nl. Dat hoeven we hier niet over te doen. Wat er gebeurde in de Whats app groep van de aanhang van Tom, is een mengeling van euforie en daarna paniek. Zijn ouders Marjan en Arjan Oosterdijk houden iedereen perfect op de hoogte. Op enig moment ligt hij 25e in de agegroupers en koerst af op een tijd rond de 9.20 uur. Daarmee was Tom achter Derk de Korver tweede Nederlander geworden. Om 16.23 uur laat Arjan weten dat de laatste 800 meter zijn ingegaan. Ali’i Drive heeft ’s lands nummer drie dus al bereikt. Tien minuten later vraagt het thuisfront waar hij blijft en moet Arjan het antwoord schuldig blijven. Z’n tracker loopt niet meer, Arjan ziet hem bij de 40 kilometer nog dertigste staan. Hij besluit hem tegemoet te lopen tot aan Palani en daarna gaat ie met de medical post kijken. De mededelingen daarna zijn heftig.

Gaat niet goed – Hitte – Hospitaal – Zit in ambulance – Praat niet tegen me. Even later: ben in ziekenhuis, heeft hittestuwing – Tom praat alweer met me en verstaat me – 1 km voor de finish ingestort door hittestuwing – 39+ graden – ijsbad en alles gehad.

Hittestuwing

 

Anderhalf uur later meldt Arjan dat ze Tom grondig onderzoeken. Hij vraagt me nog maar even niks op Trikipedia te plaatsen. Dat was ik toch al niet van plan, maar het houdt me ver na de spectaculaire finish van Patrick Lange en Daniela Ryf de verdere dag/avond wel bezig. Andere Nederlanders arriveren aan de finish; allemaal met een vrolijk gezicht. Van Jan Blokland verneem ik dat hij na 10 kilometer lopen echt z’n knie niet verder om zeep moet helpen. Het is over en uit voor Jan, maar de bezorgdheid om Tom is groter. Volkert Voit, teammaatje van Tom bij RTC is gefinisht. De Duitser is erg ongerust over het lot van Tom, zoals wij allen. Rond 18.30 uur is de temperatuur van Tom weer normaal (36,8), hij denkt alleen dat iedereen zweeft. Van wat er na kilometer 40 is gebeurd, weet hij niets meer. Black out, meldt Arjan. Als de dokter even later langs komt lijkt alles in orde, hij moet een nachtje blijven. Arjan brengt naar buiten dat Tom de laatste 800 meter een hittestuwing heeft gehad maar dat het nu goed met hem gaat. Opluchting bij iedereen uit de Ironman Crew. Als in Nederland ’s ochtends de eerste fans wakker worden, regent het reacties. Hartverwarmende reacties omdat Tom het super gedaan heeft en dan in het zicht van de finish moet capituleren. Maar iedereen is supertrots op de jongste Nederlander aan de start.
Een dag later stuurt Tom zelf alweer een bericht: ,,Thanks voor al jullie lieve berichtjes. De man is weer helemaal fit. Weet niet precies hoe dit nou zo mis gegaan kan zijn. Benen waren fit, hartslag zeer stabiel rond 149…en toch ging het lichtje uit…700 meter voor de finish.. Geen medaille, maar wel een toptijd.’’
Dat bericht ging gepaard met foto’s waarin Tom weer op z’n best te zien was, ontslagen uit het ziekenhuis en in Hawaii-blouse naar het slotfeest. En zoals iedereen al aangaf: Tom, jouw tijd op Hawaii komt nog wel.

Bedankt Hanneke, triatlete met de mooiste lach van allemaal

 

Geen Hawaii meer voor Hanneke de Boer. Het zat er misschien al een tijdje aan te komen, maar in het weekeinde van het WK Ironman zette Hanneke een definitieve punt achter haar triathlonloopbaan. Een symbolisch moment, exact vijf jaar nadat ze zelf in Kona meedeed. Een te vroeg afscheid, maar de knie werk niet langer mee. Dat gewricht speelde haar al eerder parten. Toen zoon Mees een jaar was kon ze tot haar vreugde weer een eerste triathlon draaien en dat ging verrassend goed. Hannekes laatste wedstrijd zou achteraf de halve Challenge van Almere in 2017 zijn. Een mooie race, die ze samen met vriendin Ingrid Eelkema deed. Elke ronde riep Mees bij pa Rob de Boer (de man van de mooiste triathlonfilmpjes aller tijden) op de arm enthousiast ‘mama1!’ Lachend sporten deed Hanneke altijd al, maar in die race straalde ze van oor tot oor. De knieklachten kwamen echter terug en in juni dit jaar adviseerde de doktoren dat doorgaan met hardlopen verre van verstandig was. Hanneke: ,,Ik had het advies in de wind kunnen slaan, maar dan heb ik een kunstknie op mijn 50e en ik wil ook nog graag met Mees kunnen voetballen. De afgelopen maanden waren niet makkelijk, stiekem droomde ik ervan op mijn 80e nog aan triathlon te kunnen doen. De laatste tranen heb ik er nog niet om gelaten. Gelukkig zijn er de mooie herinneringen nog. De meeste zelfs door Rob vastgelegd op camera.’’

Prachtige sportjaren

Na twee keer de 70.3 Ironmans in Antwerpen debuteerde Hanneke in 2011 in Almere. Prompt werd ze tweede vrouw in 9.52. Twee jaar later wordt ze vierde op Lanzarote (winnares agegroup) en komt haar grote droom uit: deelname op Hawaii. Het is sowieso haar topjaar met de landstitel op de halve afstand in Didam en een maand voor Kona nog brons op het WK 70.3 IM in Las Vegas. Dat ze zelfs Hawaii in een pr van 9.49 doet en vijfde in haar agegroup, verrast ook de internationale triathlon. Helaas duiken daarna de eerste kwaaltjes op. In 2014 haalt ze nog wel brons op het NK Olympische afstand in Weert, maar de periodes van out-of-competition worden voor Hanneke langer en langer. Trikipedia bedankt Hanneke voor tien prachtige sportjaren van de atlete met de mooiste lach op het immer stralende gezicht. We wensen je een mooi leven met Rob en Mees toe en hopelijk komen we die lach nog eens tegen bij de wedstrijden. Hanneke, je was en blijft een topper!

Lenny had het zwaar in Louisville

 

We hebben het al gehad over de ingekorte Ironman Louisville, geteisterd door kou en regen. En ook over de schitterende vierde plaats van de in Amerika woonachtige Nederlandse Lenny Ramsey. ,,Mooie klassering ja, maar het ging niet vanzelf dit keer. De temperaturen waren al geen prettige, maar de marathon liep ook niet lekker. Niet in mijn hoofd en niet met de kniepijn, die ik had. Maar ik ben erg blij dat ik kon finishen en vierde in een ongelofelijk sterk vrouwenveld, die het natuurlijk net zo zwaar hadden. Afgelopen seizoen was een groot avontuur met zes 70.3 IM’s en drie Ironmans. Ik heb er elke minuut van genoten. Ik ga nu een winter-break houden en dan zien wat volgend jaar zal brengen.’’
Overigens stond ook Martijn Dekker bij de profs op de startlijst. Wellicht om de tegenvaller in Emilia-Romagna teniet te doen. Maar Martijn stond uiteindelijk toch niet aan het vertrek. Het ingekorte zwemonderdeel (900 meter in plaats van 3,8 km.) was overigens niet in het voordeel van de ITZU-man.
207.Ramses Meijer 10.28.13 (53e M35)
216.Allard Holthaus 10.30.31 (27e M45)
268.Nicolaas Pannekeet 10.47.20 (35e M45)
1013.Roger van Beveren 13.27.39 (181e M45)
Ewoud Hulsele DNF

 

World Cup met Jelle op tweede plaats

 

De ITU feliciteerde via Twitter keurig Patrick Lange en Daniela Ryf met hun wereldtitels. Datzelfde deed Jelle Geens richting Bart Aernouts. Een mooi gebaar van Jelle, die op datzelfde moment tweede geworden was in de World Cup in het Amerikaanse Sarasota-Bradenton. Lastig om zo’n World Cup tegenover Hawaii te zetten en dan voldoende media-aandacht proberen te krijgen. De Fransman Vinent Luis is overigens nog altijd in de winning mood. Na de Grand Final aan de Gold Coast was Vincent nu de sterkste in wat vanwege de slechte waterkwaliteit opnieuw een run-bike-run werd. Je mag afvragen of de ITU er goed aan doet deze wedstrijd steeds zo’n hoge status te geven als er toch niet gezwommen kan worden. Was het vorig jaar Marten van Riel, die tweede werd in deze duathlon, nu mocht landgenoot Jelle Geens voor het eerst een World Cup-podium bestijgen. En zo hadden onze Belgen weer alle reden om jubelend het weekeind door te komen. Jelle wist nog net de Portugees Joao Pereira voor te blijven.

Close finish ook bij de vrouwen waar zes vrouwen op de finish afstormden met thuisfavorieten Renee Tomlin als snelste sprintster. Kirsten Kasper en Vendula Frintova volgden een tel later als nummers twee en drie. Nederland stuurde geen triatleten naar Sarasota ook niet in de paratriathlon World Cup.

 

Triathlon Nations Cup (TNC) valt goed

 

Tot slot. Het nieuws van de Triathlon Nations Cup is goed ontvangen. Daar zijn de drie organisaties, te weten Bonn, Oud Gastel en Aarschot, uiteraard blij om. In de opzet willen de drie rustig beginnen en de komende jaren verder naar elkaar toegroeien en de evenementen verder uit te bouwen. Doelstelling is dat Duitse, Belgische en Nederlandse triatleten van elk niveau elkaar vaker ontmoeten in wedstrijden. Ervaringen uitwisselen zowel op sportief als organisatorisch vlak is ook een speerpunt van de Triathlon Nations Cup, die volgend jaar in het Pinksterweekend in de toenmalige hoofdstad van West-Duitsland van start gaat. De website is inmiddels in de lucht: www.triathlonnationscup.com Wordt uiteraard vervolgd.