Tessa Kortekaas : My Kona story – WK Ironman Hawai

Een week na haar Wereldtitel zijn alle gedachten en emoties op een rijtje gezet door Tessa Kortekaas:

 

“Ik kom hier nog een keer terug, maar over een paar jaar, als ik sterker ben, meer ervaring heb en kan strijden voor het podium.” Waren mijn woorden na het WK op Hawaï in 2017. Evenals afgelopen jaar, kan ik ook nu weer zeggen: er kan veel gebeuren in een jaar! Terugkeer naar Hawaï begon te kriebelen en finishen op het podium leek een reëel doel. Plannen en trainingsaanpak werden wat bijgesteld en afgelopen zaterdag 13 oktober stond ik er weer!

 

 

Slechts 4 volledige dagen had ik om te acclimatiseren, maar al de eerste dag voelde ik dat het wel goed zat. Mijn leven op Lanzarote zou me een groot voordeel gaan geven in de race, de hitte voelde vertrouwd. Ik vulde de dagen met laatste trainingssessies, het zwarte goud Kona Coffee drinken, rondstruinen op de expo, açaí bowls eten en rusten. Met mijn coach verbleef ik in een groot airB&B huis buiten Kona, alle rust en ruimte om me heen.

 

 

Ondanks de druk die ik mezelf oplegde was ik ontspannen als nooit tevoren, zelfs de laatste dag bleven de zenuwen uit. Ik was zelfverzekerd, de voorbereiding was intensiever, maar goed, en mentaal zat ik nog vol met strijdlust. Dit moest het moment gaan worden, nu moest het gaan gebeuren. Het doel: top 3 (eigenlijk gewoon winnen) in een sub10 uur.

Wedstrijddag, 4:00 de wekker maar 3:45 was ik klaar wakker. Nog steeds geen zenuwen en na een goed ontbijt en nog wat rust vertrokken we naar de start. Ik had enorm veel zin om te racen, klaar om dit klusje te klaren. Na 10 minuten watertrappelen klonk het startkanon, we zijn van start! Vorig jaar besloot ik iets meer aan de linker kant uit het gedrang te blijven, dit jaar was er geen meter of seconde te verliezen dus lag ik rechts in de drukte en concludeerde ik halverwege dat ik met circa 29 minuten goed onderweg was. Met een beoogde zwemtijd van 1:05 was de weg terug waarschijnlijk iets meer tegen de stroming in. Waar ik normaal de neiging heb mijn focus te verliezen in het water was ik nu continue gefocust om met andere zwemsters in de slipstream mee te zwemmen. Een Ironman valt niet te plannen maar deel 1 was in ieder geval gegaan volgens plan! ✅

Na een rappe transitie, swimsuit uit, Fusion SLI longsleeve aan (houd je koel in warme omstandigheden), begon de 180km lange rit over de Queen K Highway. Van mijn coach kreeg ik door dat ik op 13e positie in mijn agegroup lag, de jacht kon beginnen, maar met het koppie erbij!

 

 

De dames in mijn agegroup hadden allen een nummer in 2100, waardoor ik op een gegeven moment 99% zeker wist dat ik eerste lag. Na een kilometer of 120/130 werd ik weer ingehaald, blijkbaar een concurrent die de pedalen ook gemakkelijk wist rond te draaien. Ik besloot haar op gepaste afstand te volgen maar zag al gauw aan mijn vermogensmeter dat het de verkeerde kant op ging. Als ik me nu gek laat maken, blaas ik mezelf op voor de marathon. Stick to the plan, 220W niet meer, en als het even kan ook niet minder. Trots dat ik mezelf hier heb weten te beheersen, achteraf denk ik dat ik hier de wedstrijd mee heb gewonnen.

 

 

Met een kleine achterstand op de eerste dame arriveerde ik met een ‘fris’ lijf in de wisselzone, klaar voor de marathon. Dankzij een wederom rappe wissel, Fusion SLI longsleeve uit, sokken en schoenen aan, al rennend de visor en Julbo sportbril op, won ik 1 minuut. Ik finishte de bike in 4uur56, een goede 10 minuten sneller dan gepland. We waren gezegend met gunstige omstandigheden, maar los van dat zei dit iets over mijn vorm van de dag. Rustend/wachtend in de zon schrok m’n coach zich dood toen hij me al voorbij zag komen en dus te laat was om me informatie te geven. Hij trok een sprint om me nog toe te roepen: “You are 2nd!” waarop ik stug antwoordde: “I know”. Ik was 100% in focus, achteraf hebben we er hard om gelachen.

 

 

Na circa 6km bereikten we een keerpunt en kwam mijn concurrente me tegemoet, ik keek op mijn Garmin en bereikte nog geen minuut later het keerpunt, conclusie, ze lag minder dan 2 minuten voor me. De marathon is nog lang en er kan nog van alles gebeuren, voor haar, maar ook voor mij. Ik liep de goede pace maar kon nog niet echt het ontspannen ritme vinden, dat kwam toen ik na circa 12km op de snelweg arriveerde. Supporters, muziek en aanmoedigen zijn fantastisch maar soms heb ik gewoon ‘rust’ nodig om me te kunnen focussen op wat ik aan het doen ben.

 

 

Volledig verrast was ik toen ik hoorde dat de nummer 1 slechts 1’40 voor me lag, dat betekende dus dat ik heel langzaam op haar in liep. Iets dat ik totaal niet gewend ben in een wedstrijd. Mijn positie behouden met lopen a la, maar inhalen?!?! Toch was dat wat er vanaf dat moment alleen nog maar door me heen ging: ‘ik voel me goed en als we ongeveer even hard lopen ga ik je pakken!’ Wederom koppie erbij, nog niet versnellen en afwachten hoe de komende kilometers verlopen. Ik arriveerde bij het begin van het beroemde Energylab, mijn favoriete onderdeel en na wat er hier ging gebeuren helemaal! De afstand tot de leidster in de wedstrijd was wederom geslonken en toen ik bij het keerpunt aankwam lag ze amper 50/100 meter voor me en zag ik haar wandelen door aidstation (daar waar ik blijf rennen). ‘Je bent de mijne’ dacht ik, en ik voelde haar kijken en denken: ‘f*ck daar komt ze’. Op het zwaarste stuk van de marathon ging ik ‘erop en erover’, wetende dat dit voor haar een mentale mokerslag zou zijn en het mij vleugels gaf. Ik kwam weer op de snelweg, keek achterom, niks te bekennen. Nog 12km blijven ‘eten’ en drinken en het ene been voor het andere zetten in dit tempo, dan zou het volgens mij wel goed moeten komen. Bovendien zijn de laatste 3km ‘gratis’: een stuk naar beneden en feestende supporters!

 

 

Vanaf dat punt durfde ik feest te gaan vieren, 3km met een big smile, ik kan het gevoel niet omschrijven.. ongeloof, een droom.. Ik zie mijn coach in de laatste paar 100m en geef hem een keiharde high 5, ik weet niet of ik moet huilen of lachen. Wederom valt alles op zijn plek en finish ik een bijna perfecte race in een tijd die nog onvoorstelbaarder voelt dan de overwinning: 9:36:27 met een marathon van 3u29 (plan: 3,5 uur)! Hoe bedoel je een sub10..?!?!

Omdat ik na een week nog mijn finish niet onder woorden kan brengen en foto’s dus veel meer zeggen, wil ik jullie mijn vreugde op de zwarte loper niet onthouden, wederom kippenvel…

 

   

 

Na de finish volgen tranen van blijdschap en ontlading, vind ik gelukkig de schouders van twee bekenden en word ik niet veel later meegetrokken voor mijn dopingplasje. Bij terugkomst zie ik mijn coach, we omhelzen elkaar en ‘evalueren’ de race, maar het kwartje valt niet.. ik heb iets gepresteerd, maar dat het een WK overwinning in 9 uur 36 is maak je me niet wijs. Ik sterf inmiddels van de honger en stort mezelf op de pizza en patat in de recovery zone.

Een korte onrustige nacht volgt, overladen met berichtjes, onvoorstelbaar veel, waanzinnig! Beetje bij beetje besef ik wat ik heb gepresteerd, niet alleen dit WK maar het hele seizoen. IM Lanzarote was goed en ondanks de maagproblemen beter dan verwacht, IM Maastricht was uitzonderlijk goed, WK 70.3 Zuid-Afrika was mijn beste 1/2e ooit, en dan dit WK… de kers op de taart. Maar niet alleen de wedstrijden, álle trainingsessies zijn gedaan zoals gepland. Nou nee nu moet ik niet liegen, 2 heb ik moeten onderbreken vanwege een lichte blessure? Een seizoen waarin ik veel heb geleerd en waarvoor ik na hard werken beloond wordt: op het hoogste schavotje het kampioensshirt en de Hawaiiaanse bowl in ontvangst nemen!?

 

 

 

Het is de Hawaiiaanse traditie de bloemenketting terug te geven aan het eiland door het aan een boom te hangen of achter te laten in de oceaan, het zal geluk brengen. Natural Energylab, een van de meest bekende en zwaarste stukken uit de marathon, is voor mij de meest speciale plek om dit te doen. De mooiste plek en daar waar ik me zo machtig voelde en de eerste positie in nam en wist dat ik het niet meer uit handen ging geven.. Een moment van rust en het besef kwam, ik ben Wereldkampioen! Ik liet de tranen de vrije loop..

 

 

 

Ik wil iedereen bedanken die me op afstand heeft gevolgd, gesteund en gefeliciteerd. Niet alleen vorige week, maar het hele seizoen. Dank aan mijn sponsoren die het mogelijk hebben gemaakt dit avontuur aan te gaan. En alle credits voor mijn coach Miguel, ook al is het mijn prestatie, zonder jou had ik niet bereikt wat we nu bereikt hebben!

Mahalo! ????

 

Fusion World – Carreg UK – Tripasion Lanzarote – Trikipedia.nl – WODbeast gym – La casa del Parmigiano – Centro Deportivo Fariones – De Kruif Sportzicht – Coopervision – Runnersworld Leiden – Schwalbe tires – BOA – Mangocamisa – Torq fitness