Speakerscorner: Mijn laatste keer Almere!

Het seizoen zit er op, toch moet ik nog iets kwijt;

Nog nooit heb ik zo lang over een artikel gedaan en dat zegt heel veel. Gepoogd mijn gevoel om te zetten in woorden en foto’s en inmiddels meer dan 100x herschreven; chronologisch zaken en gevoelens onder elkaar gezet. Ik kan er mee blijven zitten, maar kan het ook op papier zetten en dus delen. En dat heb ik tenslotte ook gedaan; mijn laatste keer Almere!

Thuis en helemaal naar de vaantjes na twee dagen triathlon in Almere.
Maar niet kunnen slapen, aangezien al die emoties van het weekend eigenlijk nu pas echt binnenkomen. Dan maar de  eerste gevoelens van dit moment “op papier” zetten, ze zijn nu nog vers, maar deze editie heeft impact gehad!
Mezelf kennende doe ik een paar dagen over het schrijven van een dergelijk stuk, maar het begin maar maken. En dat is ook nu weer aan de orde.

Maar zo lang heb ik nog nooit over het verwoorden van mijn gevoelens gedaan !!!!!

Allereerst de felicitaties aan de organisatie Almere voor het binnenhalen van het EK in 2019 en WK in 2020! Qua organisatie kunnen ze dat in Almere!

 

 

Wie mij goed kent, weet dat ik als een zachtgekookt eitje ben; een harde schil van buiten, maar van binnen week. Maanden geleden besloten dat na 25 x Almere dit HET moment zou zijn om in Almere de microfoon voor die wedstrijd aan de wilgen te hangen. (Bij al die andere wedstrijden ga ik wat mij  betreft nog gewoon door). Samen met Wim (30x)  zou het een gezamenlijk afscheid worden. Een ieder heeft kunnen lezen, dat die optie er niet in zat. Ook mijn gevoel van cohesie met het huidige organisatieteam had al wat deuken opgelopen. Enige voorkennis van het komende EK en WK had ik ook absoluut niet. De keuze om in Almere te stoppen maak ik niet zo maar, het heeft zo zijn redenen.

 

 

Het feit zonder Wim maakte “het laatste kunstje in Almere” voor mij persoonlijk nog meer beladen.
*Natuurlijk ben ik in staat een hele triathlon aan elkaar te neuzelen, kennis van atleten en feiten meer   dan voldoende.
*Natuurlijk is het samen met de “jonge honden” Arjan en Tije gemakkelijk een feestje bouwen; zij doen   namelijk het leeuwenaandeel qua party.
*Natuurlijk kan ik met Kevin McKinnon samenwerken, samen deden we al een aantal keer Ironman   Lanzarote.
Maar Almere zonder mijn speakermaatje Wim de laatste keer doen???

 

 

De voorbereidingen voor een wedstrijd als Almere brengen me langs alle jaren van de wedstrijd; alle bijzondere momenten van die edities komen voorbij. En intussen probeerde ik me voor te stellen hoe de aanstaande editie zal verlopen. Qua wedstrijd in de top heb ik de feiten op een rijtje, denk te weten wie de kanshebbers voor de overwinning kunnen zijn, weet de  sterke agegroep atleten te benoemen en weet wanneer  de voor mij “speciale atleten” binnen komen , ik aan de micro wil staan en even zal moeten slikken, het lijstje aan x finishen zit in mijn hoofd, de Triple Dutch-atleten zijn genoteerd en bijzondere verhalen zijn ingeprent. Dat gevoegd bij al die atleten op de halve van Almere geeft me voldoende gespreksstof.

Wat ik deze keer niet kan voorspellen, zijn al die “andere momenten”. Emo-speaker word ik altijd genoemd door collega Wim en juist dat zou ik niet in de hand hebben. Me voorgenomen dat ik mezelf moet blijven en alles maar moet laten gebeuren. Zo reisde ik af naar Almere.

De organisatie van Challenge Almere als wedstrijd staat als een huis, daar twijfelt niemand aan. Het bestuur, het uitvoerende team: Jort, Richard en Jefry en al die vrijwilligers zorgen ervoor dat niets aan het toeval wordt overgelaten qua wedstrijd. Meermalen heb ik wat dat betreft mijn respect geuit naar deze club van Almere.  Waar ik wel aan twijfel , is de manier waarop ik zelf met mijn  afscheid zou kunnen dealen, gezien de omstandigheden en de manier  van belangenverstrengeling. Daarover later meer.

Een warm bad, wat betreft de atleten, volgers en liefhebbers! Ik kan het niet anders omschrijven. Op vrijdag aangekomen ontmoet ik heel veel atleten, begeleiders, fans en triathlonliefhebbers en heb heel veel gesprekken. Het raakt me diep, al die hartverwarmende reacties, kadootjes en succeswensen. Zelfs op een dag voor de wedstrijd ben ik mijn emoties soms even niet de baas.

Traditioneel gaan we op vrijdagavond eten in Almere-Haven  met vriendje Rens en kom ik (ook traditie) eigenlijk te laat op bed. Niet dat het invloed heeft op mijn uren slaap, ervaren of niet, ieder half uur voor een belangrijke wedstrijd zit ik toch rechtop in bed!

 

 

Op “raceday” ver voor de wekker wakker , het hoort erbij. Snel ontbijtje en dan naar de Esplanada. Nog bijna niemand daar, veel te vroeg, maar het is mijn focus-moment. In alle rust zaken even bekijken, even in een hoekje op een bankje zitten, een sigaretje roken zonder aangesproken te worden, gewoon even met My-laps-Maarten praten. Het is mijn manier van voorbereiden, zo vlak voor de start. En ik betrap me nu al op het feit dat ik een brok in de keel heb.

Dan de knop om, er is werk aan de winkel. De zwemstart! Het moet allemaal goed gaan. Canadese collega Kevin McKinnon kijkt zijn ogen uit en vraagt zich af het normaal is in Nederland dat zo veel atleten vlak voor de start nog even met een speaker contact hebben. Nee, het is niet normaal, maar wel heel speciaal en in de afgelopen 25 jaren gegroeid!

 

 

Ook het moment dat ik iemand naast me mis! Dat gebeurt nog vele malen gedurende de dag.

Vanaf het startmoment vliegt een dag in Almere voorbij; bijna 2000 atleten die starten. Ongelofelijke aantallen.  Een bijzonder spannende wedstrijd bij de Pro’s op de hele,  zowel bij de mannen als de vrouwen. Geweldige tijden worden gerealiseerd. 1400 bijzondere mensen die aan de halve triathlon meedoen. Volgens het draaiboek heb ik “dienst” tot 19.00 uur, maar die derde microfoon, soms grijp ik die nog even, ook na 19.00 uur. Speciale mensen verdienen een speciale aankondiging bij hun finish, is mijn mening en ik krijg die gelegenheid van de collega’s. De finish van de allerlaatste laat ik dit jaar aan me voorbij gaan, ik zoek een stil hoekje op, samen met Jessica. Dit was het dan!!!!!

Honderden speciale momenten op zo’n dag;

de finish van broerlief Richard,

de winst van vriendinnetje Yvonne,

het spandoek van TVS,

de borden van de club uit Lommel,

Chris Buitenhuis die binnenkomt,

al die lieve atleten die me persoonlijk kwamen bedanken na hun finish, mijn facebook en emailbox die bijna ontplofte. Vanuit het publiek zo veel bijzondere reactie’s.

 

Door mijn collega’s  “geëerd” met een plastic medaille en een “gouden” microfoon. Ik heb heel wat tranen gewoon laten rollen. Niet professioneel, maar dan maar 1 x niet.

Het zal wel aan mijn leeftijd liggen, ben tenslotte al een oude man, maar aan sommige zaken kan en kon ik niet wennen:
*Het slechts benoemen van een atleet op de hele, zonder een verhaal.
*De kakofonie van geluid omdat er als speakers niet naar elkaar geluisterd wordt.
*Niet de hele wedstrijd aan de micro staan, maar om 19:00 uur uitgeroosterd zijn.
*Het gebrek aan historische feitenkennis over de  atleten en evenement;
-Josef Derks voor zijn 26e ?????
-Oud winnaar Bart Colpaert in het publiek?????
-Frank Heldoorn ook aanwezig?????
-Alibert Bok ??????
-Klaas Wilting?????
-Gregor Stam ?????
-Trijnie Roosendaal-Rep????
-Rik van Trigt ?????
-Patricia en Dick?????
-Triple Dutch ?????
-Ruud Graman ????
-Aart van Wijk ?????
-Willard Hamstra?????
-Chris Buitenhuijs ?????,
-bijna was drievoudig winnaar Dirk Wijnalda gemist, zo maar een paar voorbeelden.

Voor mij zijn ook dit soort zaken de redenen om te stoppen met speakeren in Almere. De invulling van de rol van speaker is verandert in de loop van jaren in Almere. Ik ken al die mensen en wil hen benoemen met het bijbehorende verhaal!
Maar in Almere gaat men blijkbaar voor een andere koers . En daar kan ik me niet mee vereenzelvigen !

Ja, het ligt waarschijnlijk dus aan mijn leeftijd en instelling en dus een juiste keuze!

Ik ben van de oude stempel, een mensen-mens-speaker uit een inmiddels ver vergaande tijd, zo lijkt het. Een papieren startlijst in plaats van een telefoon, een atleet herkennen in plaats van een startnummer in te tikken, weten wat de atleten in de loop van de jaren op hun c.v. hebben. Iedere atleet die een hele doet, wil ik benoemen met zijn of haar verhaal. Of het nu op Lanzarote is, in Maastricht, de Frysman, Neerpelt of Almere. En springen op een plankier doe ik al een paar jaar niet meer.

 

Alhoewel in de laatste twee uur ik nog een poging heb gedaan en me nog heb laten verfraaien met tal van attributen aangereikt vanuit het publiek.

 

 

Het is niet een negatief verhaal. Het was voor mij een hele speciale editie, waar ik intens van genoten heb met al die finishers, fans en liefhebbers. Maarten die op het finishbord een bedankje zette, TVS met een spandoek, de Lommel-club, de bedankjes van al die atleten die me tot tranen roerden, de complimenten van heel veel toeschouwers. IK HEB GENOTEN van de atleten en het publiek. Dat neemt niemand me meer af.

De organisatie van Almere kiest de laatste jaren voor een andere weg, waar ik mezelf niet echt thuis meer in voel, dus is mijn besluit de juiste. Ik ben  te oud of te principieel in mijn ding. Maar voor de atleten in 2019, 2020 en verder hoop ik van ganser harte dat die persoonlijke touch er ook zal zijn. In mijn optiek brengt een Kevin “great job” , Emma “welcome to the Challenge Family” en Greg “you know” niet datgene wat bij zo’n geweldige prestatie behoort. Feesten prima en graag, maar niet ten koste van de atleten.

Hetgeen mij het meest emotioneel aangreep; het feit dat er geen enkel officieel bedankje was, namens de organisatie na 25 x keer Almere. Ik hoef niet op het podium, dat is voor atleten die de eindstreep halen in Almere.  Maar blijkbaar was mijn aandeel in 25 jaar Almere niet voldoende voor een bedankje!

Dat zal wellicht ook te maken hebben met het feit dat het uitvoerende team van Almere dit jaar plots de mede-eigenaren zijn geworden van de website 3athlon.nl en er een blijkbaar soort concurrentiestrijd is ontstaan. Een website, welke Wim en ik 3 jaar dagelijks gevuld hebben, maar waar we in een zakelijk conflict mee geraakten met de voormalige Belgische eigenaar. Het herenakkoord welke wij dachten te hebben, werd bruut geschonden. Naar onze “centjes” konden we fluiten, de beloofde stille dood van die website was plots niet meer actueel. Trikipedia.nl is onze nieuwe uitlaatklep, welke we dagelijks met veel plezier vullen.

 

 

Toch was voor mij was de 25e en laatste keer Almere een enorme mijlpaal , ook qua gevoel en emoties,  gezien de reacties van de atleten en heel veel omstanders.

Echter er bleef en blijft een bittere nasmaak; voor het eerst in 25 jaar voelde ik me soms “noodzakelijk kwaad” tijdens de triathlon van Almere. Kleine zaken in vergelijking tot al die warme reacties, maar ik heb me dit jaar als “persono non grata” gevoeld. De overgebleven bloemen na de prijsuitreiking, die ik kreeg van een lieve vrijwilliger zijn achtergebleven in de parkeergarage, samen met een plasje tranen!

Ik wil nogmaals duidelijk stellen dat mijn afscheid in Almere een eigen persoonlijke goede keuze is geweest, maar het had anders kunnen verlopen!

De plastic medaille ligt inmiddels ergens op een vuilnisbelt, de gouden microfoon is inmiddels verbleekt,  het bord van Lommel hangt boven mijn bed, het spandoek haalde ik tijdens het NK RBR in Spijkenisse op, al die momenten met de atleten koester ik de rest van mijn leven. Mijn gevoelens staan hierboven omschreven, dit hoofdstuk is definitief afgesloten! Het bewijs is geleverd; ik ben een emo-speaker.

En ach,  het schildje 25 x Almere haal ik volgend jaar wel op ? .

 

 

Deelnemers, fans, publiek Almere;  BEDANKT voor 25 mooie jaren!