70.3 IM’s Shanghai; New Orleans; Tempe; Coquimbo; Floridian; Mark wint ICAN Gandia – WTJ 956
MAANDAG – Als er drie Challenge-races in één weekeinde zijn, kan Ironman natuurlijk niet achterblijven. Het IM-merk had er vier, allen 70.3-races. We beginnen met de nieuwe wedstrijd in Shanghai, de grootste stad van China. Met 23 miljoen (!) inwoners dus nog talrijker dan ons landje, ongetwijfeld ook de grootste stad waar ooit een triathlon gehouden is. De overwinning ging naar de voor de Verenigde Arabische Emiraten uitkomende Felipe Azevedo. Eerder dit jaar in Cascais en Tawian deed Felipe nog onder Portugese vlag mee. Het werd een adembenemende finale, waarbij Azevedo in de slotfase de Zuidafrikaan Matt Trautman en Australiër Mitchell Robins nog bijhaalde. De verschfillen waren klein: drie respectievelijk 27 seconden. De winnares was ook al van ‘land getransfereerd’. Tot dusverre kwam Caroline Steffen voor haar geboorteland Zwitserland uit, deze race won ze als Australische. Haar voormalige landgenote Imogen Simmonds finishte tweede en Jeanni Symour derde. En ook die had een ander vlaggetje achter haar naam: niet langer RSA maar USA. Het zijn globetrotters, die triatleten. Onder de bijna 1000 deelnemers aan de première ook vier Nederlanders. Torsten Magne van Dullemen was de beste op een 130e plaats en zestiende M50. Ruim een uur na Azevedo kwam hij bezweet over de finishlijn. Bij de vrouwen deed Linda Li mee voor ons land, ze eindigde 55e in zes uur, toen was Steffen bijna twee uur klaar. De Nederlanders wonen en werken overigens allen in Shanghai, expats dus.
Tweeling aan de top in 70.3 IM New Orleans
Twee halves in de Verenigde Staten. In New Orleans kon de 70.3 vorig jaar vanwege extreem slecht weer niet doorgaan. Het wil daar nog wel eens spoken. Gelukkig nu niet bij deze agegroup-only wedstrijd. De Amerikaanse winnaar Matthew Raske bleef als enig onder de vier uur. Zijn landgenoten Van Fletcher en Vincent Terrier zaten er op een tweede en derde plaats net boven. Bijzondere vrouwenwedstrijd waarin de tweeling Megan en Mollie Hebda om de overwinning knokten. Megan, die bij geboorte al net voor Mollie ter wereld kwam, bleef haar zus ook in New Orleans voor. De Hebda’s zijn allebei beroepsmilitair bij de marine. We moeten terug naar de jaren tachtig om de laatste tweeling op een podium te zien. Dat waren de beroemde Canadese twins Sylviane en Patricia Puntous, die later nog eens een come-back maakten. Derde in New Orleans werd Cat Heidrich. Geen directe Nederlanders aan de start, maar omdat we ook op de Antillen diverse lezers hebben, vermelden we het triathlonkoppel Lars en Sheryl Stolk uit Aruba. Lars finishte 186e in 5.08 uur, Sheryl werd 203e bij de vrouwen in 6.48 uur. Mooi gedaan, jammer dat jullie eigen Challenge Aruba niet meer bestaat.
Jarno doet nu wél een halve in Tempe
Van New Orleans naar een andere staat Arizona, waar in Tempe eerder dit jaar de Ironman was en zondag de 70.3 Ironman. Twee keer alles opbouwen, lijkt me niet efficiënt, maar ze zijn wel twee keer verzekerd van bijna 2000 deelnemers. Wederom een agegroup-only wedstrijd. Minder spannend dan in Shanghai want winnaar en thuisfavoriet Andrew Hall bleef de Spanjaard Manuel Diaz dertien minuten voor. De Duitser Michael Rundio eindigde derde. Drie Amerikaanse vrouwen op het podium, maar ook daar tien minuten verschil tussen 1 en 2. Winnares Gabrielle Bunten, tweede Rochelle Arko, derde Hayley Lytle. Enige Nederlander was marinier (Eritrea- en Afghanistanveteraan) Jarno Lekkerkerker. Eerder dit jaar was ie in Zell am See, maar dat werd een Swimrun, dus een nieuwe race gezocht en gevonden in Tempe. Jarno liet zich vooral op de fiets gelden. Uiteindelijk finishte hij als 90e op een uurtje van winnaar Hall in 5.10.38 uur, daarmee zeventiende bij de M40.
Andy Potts: van achtste in Kona naar winst in Chili
Waar de ‘grote mannen en vrouwen’ wel konden starten was in Chili. Rechtstreeks vanuit Kona, Hawaii kwam Andy Potts ingevlogen. Alsof hij niet zo pas achtste geworden was op het WK Ironman, zo snelde de voormalig topzwemmer (op de Olympische triathlon van Athene als eerste uit het water) naar de volgende winst. Potts is de 40 gepasseerd, maar geen sleet op zijn sterke lichaam. De Braziliaan Santiago Ascenco en Chileen-met-Nederlandse-naam Felipe van de Wyngard hadden het nakijken. Een Amerikaanse dubbelslag, want Lauren Goss won haar zevende 70.3 Ironman in Coquimbo. Een minuut later volgde landgenote Alicia Kaye en de Chilenen behaalden met Pamela Tastets een tweede bronzen plak.
Geen Nederlanders aan het vertrek. De enige triatleet ‘woonachtig in de buurt’ is Arjan Meesterburrie. Maar hij bleef in zijn tweede vaderland Ecuador om mee te doen aan de open race in de toeristische badplaats Salinas, naast de World Cup dus. Arjan leverde een prima prestatie af, werd derde in zijn leeftijdsgroep op de kwart. ,,Jammer dat er geen Nederlandse profs mee deden. Ik heb dit seizoen de 70.3 Ironman van Manta gedaan plus de vijf nationale wedstrijden, die Ecuador rijk is. Salinas is een heerlijk stadje om te sporten. Volgend jaar plak ik er naast Manta ook de 70.3 IM in Lima aan vast.”
The Great Floridian
Terug naar Noord-Amerika, naar Clermont Florida om precies te zijn. Daar was de 28e editie van The Great Floridian. Niet bij velen bekend, maar twaalf jaar geleden was Dirk Wijnalda hier de sterkste. Nu ontbraken de Nederlanders. De wedstrijd was aanmerkelijk minder sterk bezet dan voorgaande jaren getuige de winnende tijd van de Canadees Michael Sims: 12.07.58 uur. Gebruikelijk is een tijd onder de tien uur (Dirk destijds 9.43 uur). De onderlinge verschillen in een startveld met 60 mannen en vrouwen zijn ook groot. Amerikaan Jarrod Bell werd tweede in 12.52, Duitser Thomas Holenweger derde in 13.12 uur. Daar geen fietstaferelen zoals in Roth of Hawaii, maar lekker veel ruimte. Een volledig Amerikaans vrouwenpodium: Andrea Hardner in 13.59, Stacey Wenker in 14.23 en Joan Donohue in 15.15. De enige Nederlandse, Michelle Bolhuis, viel uit. Zesde werd wel de 52-jarige Susan Haag. De Floridase met een Nederlandse vader heeft inmiddels ruim honderd heles volbracht. Susan maakt deel uit van het Amerikaanse triathlonbestuur.
ICAN Gandia met agegroup-winst voor Mark Lodewijks
Veel sneller ging het in het Spaanse Gandia, waar de ICAN werd gehouden. Jazeker ICAN bestaat nog. Al lang niet meer in Amsterdam, maar Spanje heeft nog enkele races onder dit label. In Gandia sloegen ze een jaartje over, maar zaterdag hoorde je in de Spaanse stad weer overal: Yes, I Can. Vier jaar na zijn winst in de eerste ICAN Gandia was de Duitser Peter Seidel terug. Opnieuw won hij de wedstrijd niet in de 8.33 van 2014, maar nu in 8.45.50 uur. Twintig minuten later wachtte hij de nummer twee op, de Spanjaard Manuel Ricardo Ibarra Mana. De derde man had al even zo’n prachtige naam: Luis Miguel del Rosal Ortega. Beste vrouw was Yolanda Gonzalez Jurado in 10.37.20 uur. Drie Nederlanders gingen van start. Mark Lodewijks had wat goed te maken in Gandia, waar hij twee jaar terug uitstapte. Die revanche was er zeker. In 10.12 uur werd ‘Markie Mark’ achttiende en winnaar M50. ,,Er stond hele dag veel wind en in de tweede helft van het fietsen trokken enorme wolkbreuken met onweer en harde wind over, het bleek een restant van de orkaan Michel. De wegen konden het water nauwelijks aan. Op de boulevard lopen we bovendien zes keer over de kinderkopjes en dat was stoempen tegen de wind. De laatste tien kilometer was de tank aardig leeg, maar ik heb toch wel de hele dag genoten. Mijn supporters waren me even kwijt, maar het is allemaal goed gekomen.’’ Brabander Henri Bijnen verkiest ook steeds de kleinere hele triathlons. In Gandia deed ie voor de tweede keer mee, ditmaal goed voor een vierde plaats M55.
De drie Nederlanders op de ICAN Gandia:
18.Mark Lodewijks 10.12.36 (1e M50)
47.Eduardo Richelle de Jong 11.02.45 (15e M35)
63.Henri Bijnen 11.38.00 (4e M55)
Morgen gaan we vrolijk verder met nog een aantal wedstrijden uit het weekeinde, maar ook met het EK Crossduathlon op het Multisports Festival Ibiza. In actie komen Daan Schouten, ‘geheime wapen’ Patrick Dekkers en titelverdedigster Sanne Broeksma. Veel succes!
