Alles over Europees kampioenschap crossduathlon; Thaise winst Marcel; RIP Han Brink – WTJ 957

DINSDAG – Ibiza is zon, zee en zand. Na het stormachtige begin van het ETU Multisports Festival liet het eiland zich vandaag van een wat normalere kant zien. Op het programma stond 6,3 kilometer crosslopen, 18 kilometer mountainbiken en 4,2 kilometer lopen oftewel het EK crossduathlon. Afstanden zijn op die discipline variabel.

We hemelen Tim op tot Europees kampioen

Het werd dé wedstrijd van Tim van Hemel. De Belg is dankzij zijn contract met Squadra een vertrouwde verschijning in de Nederlandse teamcompetitie geworden, maar ook in de RBR-Series. Dat hij internationaal nog wel eens te kort komt bij het zwemmen, is bekend. Maar Tim is er de man niet naar om de makkelijkste weg te bewandelen. Ook niet bij de crossduathlon, waar de sportman uit Balen in zijn drukke wedstrijdprogramma niet al te vaak aan toe komt. Na de eerste run dook hij als eerste op de fiets om op dat nummer zijn voorsprong tot een minuut te laten groeien. Zelfverzekerd begon Tim aan de slotrun, waarin enkele concurrenten nog wel iets dichterbij kwamen, maar de Europese titel kwam slechts 1 man toe: Tim van Hemel, 28-jarige kinesitherapeut annex prof-atleet. Camilo Puertas bezorgde gastland Spanje zilver, de bronzen plak ging naar Andreas Silberbauer uit Oostenrijk. Het drietal stond in de nog korte geschiedenis van dit EK niet eerder op het podium. En Tim was na Kris Coddens de tweede Belg met een Europese crossduathlon-titel op zak. Jubelend trok Tim het finishlint ‘de hemel’ in op het tropische strandje, daar waar niet het meeste publiek stond. Maar dat kon ook niet vanwege de situering van de parcoursen.

Daan wordt tiende en vindt de ervaring gaaf

 

Dat het eremetaal voor de twee Nederlandse deelnemers buiten bereik bleef was jammer. Neemt niet weg dat Daan Schouten met voldoening terugkeer op zijn wedstrijd, die eindigde op de tiende plaats. De Twentse atleet was onder de indruk het mee mogen doen in het selecte groepje van 21 deelnemers. ,,Mijn benen verzuurden in de eerste loopronde meteen. Ik kon herstellen bij het fietsen, heb er daar veel ingehaald en in die slotronde lopen was het opnieuw tegen de max aan op de klimmetjes. Maar wat een ervaring, wat gaaf.’’ Na de finish ging Daan direct gestrekt, daar waar Patrick Dekkers in pas zijn tweede (!) crossduathlon iets frisser binnen kwam. Maar ook hij moest erkennen dat er nog ‘veel werk aan de winkel’ is. Patrick eindigde op een zestiende plaats, tien minuten na de winnaar. Net voor hem zat de Roemeen Ciprian Balanescu, afgelopen jaar een paar keer in Nederland in actie en getraind bij het RTC Tilburg. Voor Lucas van Deynze, Tims Belgische teamgenoot bij Squadra, was een veertiende plaats weg gelegd. Bij de beloftes scoorde hij wel een fraaie zilveren medaille. Emilio Martin, zaterdag al brons, eindigde nu vierde.

Sanne ging hard van start, voelde haar maag en greep brons

 

Met spanning werd uitgekeken naar de vrouwenrace, waarop we zeker medaillekansen hadden. Was het niet Sanne Broeksma, die vorig jaar in Targu Mures iedereen verraste door er met de Europese titel vandoor te gaan. De spontane Rotterdamse is goed in duathlons en in….korfbal. Helaas voor Sanne waren de rollen ten opzichte van het Roemeense EK omgekeerd. Daar liet ze Russin Daria Rogozina en de Slowaakse Kristina Lapinova achter zich. Nu ruilde Kristina brons in voor goud, bleef Daria op zilver en moest Sanne met brons genoegen nemen. ,,Ik ging hard van start, dacht dan moeten ze meteen lossen, maar dat gebeurde niet. Het hellinkje en het strand was erg zwaar, dat voelde ik ook nog bij het fietsen. Bovendien voelde mijn maag raar aan. Ik kon mijn tempo niet vast houden.’’ Lang lag ze op tweede positie, maar de Russin kwam toch weer terug voor haar tweede zilver. Meer verhalen van Daan en Sanne in de interviews, die wij aan de finish afnamen.

Daria Rogozina prolongeerde haar Europese beloftetitel. We hadden geen deelnemers onder de beloftes dit keer. Daan was net een jaartje te oud. Die podia zagen er als volgt uit: 1.Evgenii Evgrafov (Rus); 2.Lucas van Deynze (Bel); 3.Attila Daniel (Roe). Vrouwen: 1.Daria Rogozina (Rus); 2.Marta Menditto (Ita). Geen junioren meisjes, wel jongens. 1.Nicolas Puertas Fernandez (Spa); 2.Petr Velisek (Cze); 3.Alfonso Izquierdo Alcazar (Spa). Morgen gaat het circus weer verder, maar dan met het EK aquathlon en onze troef Olaf Jan Bosscher.

Marcel won ook in Thailand

We verlaten Ibiza even en gaan nog terug naar Challenge Kanchanaburi, Thailand. Want Yvonne van Vlerken was niet de enige Nederlander, die won. Dat deed ook Marcel Weijers. De jaren terug naar Australië geëmigreerde Marcel finishte overall als 20e en dat was goed voor de overwinning bij de M50. Hij was precies een uur langer onderweg dan eindwinnaar Fredrik Croneborg uit Zweden. Cor Buis, een andere Nederlander, finishte zesde bij de M50.

Van de ICAN Gandia hadden we de race van vorig jaar toch even over het hoofd gezien. Mark Lodewijks deed al weer voor de vierde keer mee en Henri Bijnen zelfs voor de vijfde. Henri gaf ook nog aan dat ie af en toe best een grotere hele meepakt. Stuk of 15 Ironmans en Challenge-races, dus daarover geen misverstand. Tja mannen, van sommige triatleten is het haast niet meer bij te houden.

RIP Han Brink, die me kennis liet maken met triathlon

Wie het helaas ook niet meer kan bijhouden is Han Brink. De man, die mij in 1983 in Hoogerheide in aanraking bracht met die malle sport triathlon, overleed afgelopen vrijdag op 75-jarige leeftijd. Han was geboren in Apeldoorn, maar verhuisde in 1974 naar Hoogerheide waar hij badmeester werd van zwembad De Plantage. Daar organiseerde hij van alles. Van het NK achteruitzwemmen tot dus die eerste Brabantse triathlon, ook wel bekend onder de naam ‘De 100 van Hoogerheide’. Later uitgebreid met de ’50 van’ en ook nog twee keer de ’10 uur van Hoogerheide’. Bij dat laatste ging het erom dat je in 10 uur tijd zoveel mogelijk zwem- fiets- en loopkilometers maakte. Na 1992 was het avontuur ten einde. Han bleef nieuwe dingen verzinnen, maar was vooral ook een langlaufman. Zodra de eerste sneeuwvlokjes op de Brabantse Wal neerdwarrelden stond ie op de latten. Uiteraard gingen we met hem mee voor de eerste wintertriathlon in Oostenrijk, nog voor er eentje in Inzell of op de Weissensee werd gehouden. Samen met triatleet Fons van der Steeg wilde hij het Kanaal overzwemmen, maar zijn knie was toen al te ver versleten. Fons slaagde wel in zijn missie. De laatste jaren kampte hij met z’n gezondheid, vrijdag bereikte hij de overkant definitief. We wensen zijn vrouw Truus, dochter Vivian, schoonzoon Fred en de kleinkinderen veel sterkte bij dit verlies.

En met deze pure triathlonpionier beëindigen we deze WTJ. Tot morgen.