Triathlon vanaf de andere kant (deel 1)

DINSDAG – Op Trikipedia schrijven we regelmatig over het binnenhalen van een groot kampioenschap of een topevenement. WK, EK, Ironman, Challenge, XTerra enzovoorts. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend. Maar achter elke organisatie, van groot tot klein, zitten ontelbare uurtjes voorbereiding. Lang niet alle triatleten staan daar bij stil. Geert Lantink ook niet. Tot hij het plan opvatte om zelf een wedstrijd te organiseren. Volgend jaar wordt de triathlon Vathorst Amersfoort voor het eerst gehouden. In een aantal blogs tussen nu en wedstrijddatum 1 juni vertelt Geert ons van idee tot uiteindelijk de uitvoering en daarna. En wat er dus allemaal bij komt kijken. Vandaag deel 1.

In vijf stappen naar een triathlon organiseren. In deze blogjes wil ik jullie een doorkijkje geven in het organiseren van de Triathlon Vathorst. Van idee naar…. Hopelijk een wedstrijd. Nog niets is zeker bij deze eerste blog.

Al jaren had ik de droom om een triathlon te organiseren. De ambitie om een topwedstrijd neer te zetten vol met professionele atleten. Maar niets is minder waar. Ik vind het zelf erg leuk om deel te nemen aan wedstrijden en ben de vrijwilligers erg dankbaar, maar wat daar verder bij komt kijken daar had ik nog nooit over nagedacht. Nou, inmiddels dik respect voor alle organisatoren en vrijwilligers die onze mooie sport mogelijk maken!

Het begon anders. Ik woon sinds twee jaar in Amersfoort Vathorst. Wanneer je ergens nieuw komt wonen ga je op zoek naar nieuwe routes en mooie plekjes in de buurt om te trainen. Wisten jullie bijvoorbeeld dat je met een trainingsloopje van 18 km hier al langs de uitlopers van het IJsselmeer komt? Ik ook niet, maar inmiddels wel. Wat ben ik per ongeluk in een prachtige trainingsomgeving terecht gekomen. En tijdens al die heerlijke uurtjes op de fiets in de polder en het rennen langs de grachten kwam er ooit eens een idee.

Dat idee bleef een idee. Een tijdje. Maar toen lag ik een paar dagen ziek op de bank. En als ik ziek ben, ben ik ziek zoals vrouwen zeggen dat mannen ziek zijn. Ik vind dat ik eigenlijk met spoed naar het ziekenhuis moet en klaag daar voortdurend over. Mijn vriendin werd er gek van en zei: “anders werk je dat idee van die triathlon eens uit”. En zo geschiedde. Zes rustige uurtjes voor mijn vriendin, waarin ik mezelf in de computer had begraven, later was er een draaiboekje. Compleet met kaartjes van afstandmeten.nl en een wedstrijdprogramma.

Zoals een beroemd schilder vast wel eens heeft gezegd: “let me paint you a picture”. Grachten in een nieuwbouwwijk waar de zon op het spiegelende water reflecteert, de vogeltjes fluiten en het startschot klinkt. Een zwem parcours. Dus niet een rondje of heen en weer. Nee, een parcours in de brede grachten van de Laak met aan de ene kant de wijk en aan de andere kant de polder. Diezelfde polder waar lange rechte wegen en fietspaden het decor vormen voor atleten die stampend op de pedalen schaduwen werpen op de weg. En de wijk waar jong en oud de atleten aanmoedigt en toeschreeuwt om ze naar de finish te krijgen in het winkelhart van Vathorst. Een mooi plaatje om lekker bij weg te dromen. Maar ja, hoe wordt dat werkelijkheid?

Dan in de avond, waarin ik me al iets minder ziek en zwak voelde, de mail naar de NTB. Een week later een gesprek met de NTB. Weer een week later met de gemeente. Overal wordt te kennen gegeven dat het een goed idee is, en dan begint het pas goed uit de hand te lopen. Verkeersplannen, vergunningen, waterkwaliteit, begroting, EHBO, sponsoring, verzekering, inschrijvingen, datum, dranghekken en wisselzone zijn zo maar een greep uit organisatorische aspecten die ineens in mijn hoofd zitten. Maar ook, waar haal ik sponsen vandaan als het warm is? Hoeveel stickers heb ik nodig per deelnemer (3: envelop, wisselzone en fiets)? En: “Balen! Als dit gaat lukken, wordt het gaaf. Maar kan ik zelf niet mee doen….. Gelukkig jullie wel!

Geert