Ironmans Arizona en Cozumel; Niels22e, Martijn valt uit; Ruben en Rob derde in Azië – WTJ 988

 

ZONDAG – Het was zondagavond nog best leuk ‘triathlon volgen’. Door de tijdverschillen kwamen de finales van de Ironmans in Cozumel en Arizona pas laat tot stand. In deze WTJ nog eens alles op een rijtje van deze twee bliksemsnelle wedstrijden.

 

 

Michael Weiss (vorig jaar Maastricht-winnaar) dook in Mexico onder de acht uur. Het was een Europees weekeinde in de Amerikaanse Ironmans met een Oostenrijkse en Duitse winnaar in Cozumel en een dubbele Spaanse slag in Arizona. Weiss klopte bovendien de Zwitser Samuel Huerzeler en oud-winnaar Ivan Rana uit Spanjke was goed voor een derde plaats. Svenja Thoes bleef de Canadese Angela Naeth nipt voor. Beiden bleven onder de negen uur. In hoeverre de Duitse nu wel een faire wedstrijd heeft gedaan valt moeilijk te beoordelen. Ze heeft hoe dan ook de power om wedstrijden naar haar hand te zetten. Lisa Roberts finishte als derde. Drie Nederlanders deden mee. Hagenees Jurriaan Sieben was de beste in 11.51 uur. Johannes Hemelrijk uit Tollebeek viel uit. Hier de resultaten op een rijtje.

338.Jurriaan Sieben 11.51.07 (29e M25)
601.Chris Punter 13.04.38 (99e M45)

 

Spaanse dubbelslag in Arizona

 

 

In Arizona klopte de 41-jarige (!) Eneko Llanos zijn landgenoot Clemente Alonso. Ook de nummer drie haalde een pro-slot voor Hawaii: de Amerikaan TJ Tollakson. Bij de vrouwen was Heather Jackson megasnel deze dag. In een tijd van 8.39.18 mocht ze bij Mike Reilly reeds het finishlint omhoog halen. Een nieuw Amerikaans record en de vijftiende tijd ooit gerealiseed op een hele. Maar ook de prestaties van de Australische Carrie Lester (8.44.13) en de Canadese Jen Annett (8.51.29) logen er niet om: alle drie schoten ze dik onder de negen uur. Inmiddels is dat 212 keer gelukt door triatletes.
Opmerkelijk: zo aan het eind van een lang seizoen. Of moeten we zeggen dat seizoenen geen begin of eind meer kennen, zoals we in Nederland klimatologisch ook nog maar zomer en winter overhouden.

 

Niels wordt vader, laat Hawaii lopen

 

 

Het was een glorieuze dag voor Niels Esmeijer. Mogen we hem een medisch wondertje noemen? Ja, dat mogen we. Twee jaar terug meer dood dan levend uit het Alpen-ravijn geklauterd en nu gewoon 22e in een topveld, waarmee ook tweede M35. Als klap op de vuurpijl dook Mister Nike voor het eerst onder de negen uur: 8.59.27 uur. Ook dat moet hem goed doen. Toch gaat Niels geen tweede keer naar Hawaii, hoewel ie zich dus wel kwalificeerde. ,,Nee, ik ga mijn slot niet nemen. We verwachten in maart onze eerste dochter en dan verschuiven mijn prioriteiten. Zal wel op competitie niveau blijven racen, maar door minder tijd ga ik dan voor maximaal de halve afstand.’’
Even is Niels stil, dan komt hij met een spontane ontboezeming: ,,Bedankt voor jullie steun al deze tijd en voornamelijk de laatste twee jaar. Ik had nooit voor mogelijk gehouden dat ik na mijn ongeluk zo zou terugkomen en dat komt vooral door de support van heel veel mensen, waaronder jullie. Dank je wel.’’
Toen vielen we allemaal even stil. Het is een bijzondere reis geweest, die Niels heeft gemaakt. Dat we een stukje van die reis mochten mee maken, doet ons al deugd. Dus Niels, jij bedankt man. Het is je gegund. Veel geluk de komende maanden en geniet nog van de twee weken roadtrippen door de States!

Martijn zal vooruit moeten kijken

 

 

Steun, die Martijn Dekker de komende winter ook wel beetje kan gebruiken denk. Helaas strandde Martijns poging om weer eens een lekkere Ironman te doen jammerlijk na 18 kilometer lopen. De Limburger was als tweede uit het water gekomen, reed lang op zevende en later tiende positie om uiteindelijk als zestiende te wisselen voor de marathon. Daar ging het niet zoals Martijn wenste. Een verklaring voor zijn duidelijke mindere periode in een prachtige triathlonloopbaan laat zich nog even raden. Wellicht kunnen we met Martijn komende winter kort terugblikken, maar vooral vooruit kijken.

 

Marion vierde op ‘superslechte dag’ in Taiwan

 

 

 

En dan was er aan de andere kant van de wereld, in Taiwan om precies te zijn, het profdebuut van Marion Tuin. De Groningse had al een behoorlijke staat van dienst opgebouwd bij de agegroupers en is klaar om de grote stap te maken. Ze acclimatiseerde snel getuige haar prachtige vierde plaats in deze Taiwanese Challenge wedstrijd om het Aziatisch-Pacific kampioenschap. Dat ‘prachtige’ laat Marion zelf achterwege. ,,Ik had echt een superslechte dag helaas, maar gelukkig naar huis met een leuke zak prijzengeld. Vandaag hartstikke verkouden, denk dat ik niet helemaal fit geweest ben gisteren.’’ Behalve de centjes, genoot ze ook van Taiwan. ,,Het is supermooi hier, de mensen zijn heel gastvrij. Heb me het hele weekend een prinsesje gevoeld.’’

 

 

De Challenge werd gewonnen door Australiër Luke McKenzie voor zijn landgenoot Max Neumann. Kiwi Mike Phillips werd derde. Radka Kahlefeld-Vodickova komt ondanks haar huwelijk met Brad nog steeds voor Tsjechië uit. Asian-Pacific kampioene werd ze dus niet. Die eer ging naar Mirinda Carfrae, die tien minuten later als tweede binnen kwam. Beth McKenzie werd derde en Marion vierde, maar misschien is de klassering vertekenend. Tussen Radka en haar zaten immers wel 44 minuten. Die kloof wil de gedreven Groningse de komende jaren als prof zo ver mogelijk zien te dichten.

 

Ruben en Paul genoten in Xiamen

 

 

We blijven in Azië, maar dan de Chinese stad Xiamen. Een prestigieuze 70.3 Ironman daar, omdat er zowel voor het WK 70.3 in Nice als het WK Ironman Hawaii slots te verdienen zijn. Van dat laatste weten Edo van der Meer en Robert de Korte alles van. Ruben Slot begon het jaar met een halve in Israël toen ie net 18 was. Hij eindigt er ook mee, in China. Samen met zijn al even sportieve vader Paul deden ze de 70.3 IM. Voor Ruben rolde er een uitstekende 37e plaats uit en daarme derde M18 in 4.24.23. ,,Met zwemmen en fietsen kan ik zelfs overall met de besten mee. Het langere afstands lopen komt de komende jaren wel goed.’’ Pa Paul deed er ruim een uur langer over: 5.35.19 uur, daarmee 35e bij de mannen 50 en 337e in totaal. Hij kende een terugslag in de tweede ronde fietsen, maar genoot volop van de topprestatie van junior. Ruben heeft met zijn derde plaats recht op deelname aan het WK in Nice, maar kiest voor het NK cross triathlon. Xiamen werd gewonnen door de Amerikaan Kevin Collington en de Zwitserse Imogen Simmonds, vorig jaar nog derde. Met zilver behangen ging het Canades koppel Trevor en Heather Wurtele naar huis. De Pool Milosz Sowinski kwam als derde binnen, dat gold bij de vrouwen voor de Amerikaanse Sarah Piampiano.

 

Rob Pouw derde in Langkawi 70.3

 

 

Behalve de Ironman Langkawi was er ook de 70.3 Ironman in Maleisië. Het bracht zelfs een podiumplaats voor Rob Pouw. Hij werd derde overall – toch net wat leuker dan die zilveren plak als agegrouper. Op Trikipedia halen we vooral de mens achter de triatleet naar voren in plaats van de tussentijden. Rob Pouw woont al enkle jaren in het Australische Perth, maar zette zijn eerste schreden in triathlonland bij Hellas Utrecht. Dit voorjaar deed hij de Ironman Nieuw-Zeeland en nu dus de halve Langkawi. Winnaar was de Australiër Tim Ballintine, de Duitser Paul Lennart Siemens eindigde tweede en Rob was 14 minuten na de winnaar de nummer drie en mag naar het WK in Nice 2019. Dat geldt ook voor Mark Wilson, derde M45 en veertiende in totaal. Ook Leo Coolen zat nog bij de beste honderd op een 93e plaats. Jonathan Wortelboer, zoon van Willehard en Jane, finishte net boven de honderd: 101e en veertiende M30. Van de tien Nederlandse deelnemers was Jane Mak (Wortelboer) ook goed voor een podiumplaats: tweede F60. Tenslotte was Kathy Tjassens Keizer goed voor de achtste plek F45. De vrouwenrace ging naar de Britse Claire Walton.