De verhalen van Martijn, Marion en Martin; Zevenheuvelenloop; Curaçao; Wychen WTJ 990 (nog 10)
WOENSDAG – Succes komt niemand aanwaaien, dat zal elke triatleet beamen. Winnaars lijken het ogenschijnlijk allemaal perfect voor elkaar te hebben. En natuurlijk is een succesverhaal leuk om op te tekenen. Maar tegenover dat ene succesverhaal staan honderden teleurstellingen. Daar oor en oog voor hebben is minstens zo belangrijk. Neem Martijn Dekker.
Gelauterd atleet, eerst op de korte afstanden daarna de halves. In 2014 debuteerde hij in Frankfurt, waar hij een jaar later ijzersterk elfde werd op het EK Ironman. Darna ging het niet meer vanzelf. Maastricht twee keer, Busselton, Italië en afgelopen weekend Arizona. In zes Ironmans haalde Martijn de afgelopen jaren de finish niet. ,,Nee, makkelijk is het zeker niet’’, aldus de Limburgse professional, ,,Op de Ironman wil het maar niet lukken. Maar ik geef zeker niet op. Eerst rust nu en alles op een rij zetten.’’ De plannen voor volgend seizoen zijn nog niet gemaakt. ,,Ik ga de coaching uitbreiden, clinics voor bedrijven, mensen die coaching nodig hebben. En natuurlijk ook zelf weer aan de bak. Ironman is nooit een makkelijke weg geweest, maar dat maakt de uitdaging niet minder mooi.’’
Profdebuut voor Marion
Succesvol leek wel Marion Tuin in de Challenge Taiwan. Een vierde plaats in haar eerste profwedstrijd. Je zou voor minder. Schijn bedriegt, want Marions eerste reactie was dat ze een super slechte dag had. Terug in Nederland nuanceert ze die uitspraak weer. ,,Het was echt een super gave ervaring, die ik niet snel zal vergeten. Het veld was erg klein, maar wel supersterk. Met namen als Mirinda Carfrae en Radka Vodickova en Beth McKenzie, was de concurrentie geen lachertje. Absolute wereldtop en fantastisch om die niet alleen te ontmoeten maar ook ietsje beter te leren kennen. Het is een groot verschil in vergelijking met age group racing en ik vind het zelfs leuker dan dat ik dacht.’’
Helemaal full-prof is de Groningse niet. Dus is ze wat later bij de wedstrijd dan de concurrentie. ,,Omdat ik nog 2,5 dag per week ook als tandarts aan de slag ben, had ik pas laat de mogelijkheid in te vliegen. Ik landde uiteindelijk in Taitung om 14:20 vrijdagmiddag, 2 dagen voor de race. Mijn geplande stukje los zwemmen en fietsen waren meteen al uit de boeken aangezien ik rechtstreeks vanaf het vliegveld naar de persconferentie werd getransporteerd! Ik moest even omschakelen.’’
Taiwan was een testrace, want de voorbereiding was kort. Na het WK in Zuid-Afrika kampte Marion met hamstring problemen. Het tijdrijden weer een uurtje Tacxen en de ATB weer van stal gehaald. ,,Dat werkte goed voor de hamstring die overduidelijk meer variatie nodig had dan de eentonige aeropositie.’’
Met een watertemperatuur van 27 graden (!) waren wetsuits voor de profs niet toegestaan. ,,Daar was ik wel blij om. De agegroupers gingen wel in pak. Ik zwom redelijk, een halve minuut achter de nummer drie. Maar op de fiets miste ik alle kracht, zat snel in het rood. In het lopen heb ik het laten gaan. Over drie weken is de Challenge Daytona, podiumkansen waren al verkeken. Het was er warm geworden intussen, dus het werd zwaar.’’ Ze is vol lof over de Aziatische wedstrijd. ,,Ik was nooit eerder in dit werelddeel. Geweldig hoe er voor de profs gezorgd werd, een supertof diner, shuttles van en naar transition. Echt fantastisch. Daags erna snotverkouden, dus eerst goed herstellen.’’
De eerste Nederlandse Kona-ganger is Martin Kleinjan
Een echt succesverhaal is dat van Martin Kleinjan, eerste (?) Nederlander die zich kwalificeert voor Kona 2019. De Rotterdammer deed in 2016 de Triple Dutch en sloot in Almere af met een hele onder de tien uur en NK brons. Dat gaf hem het idee dat Kona-kwalificatie tot de mogelijkheden behoorde. Met Eric van der Linden als coach stippelde hij een traject uit. Het resulteerde in Frankfurt al in een pr van 9.48 uur, maar geen kwalificatie. Hamburg en Los Cabos kwamen daarna, steeds enkele plaatsen van een slot vandaan. ,,Dit jaar weer terug in het gezellige Maastricht, maar het zwemmen ging me daar niet goed af. Daarna leek Langkawi me weer een mooie vakantiebestemming. En dat is ook, het is hier paradijselijk.
Palmbomen, stranden, dertig graden, zon, heuvels en apen. Goede georganiseerde Ironman bovendien.’’
Om 7.53 uur was de rolling start voor Martin. Twee zwemrondes met Australian Exit. ,,Zwemmen ging gelijk lekker. Daarna de fiets op en de heuvels in. Daar barstte een tropische regenstrom los en zag ik veel fietsers onderuit gaan. De eerste ronde bleef het bewolkt. De tweede ronde over ht eiland tussen verkeer, apen en grote reptielen (!), maar de zon scheen.’’ De wisselzone was in een airco-vliegtuighal, lekker om even af te koelen. De marathon ging in de volle zon. ,,Het was 32 graden en 75 procent luchtvochtig. Zwaar dus. Iedere post drinken en koelen. De finish in een resort op het strand was fantastisch. 10.29 uur viel me niet tegen, maar ik had geen idee van de uitslag. Dat zag ik pas later toen ik terug was in mijn hotel. Helemaal geweldig natuurlijk om de dag erna het slot voor Kona 2019 te mogen ophalen! Nu nog een paar dagen genieten en dan volgend jaar naar hét triathlon-eiland!’’
Dank Martijn, Marion en Martin (de 3 M’s) voor jullie eerlijke verhalen. We tekenen ze graag voor jullie op en delen ze met onze lezers. We gaan nog even wat loopwedstrijdjes na.
Carla tweede op marathon
De Ronde Venen marathon van Abcoude is min of meer een thuismarathon voor Carla van Rooijen. Achter Melanie Spruyt werd Carla verdienstelijm tweede in een tijd van 3.25.25 uur. Bij de mannen was Hans Bader uit Warmenhuizen goed voor een vierde plaats in 2.53.52 en Conrad Boerman zesde en de laatste onder de drie uur: 2.59.14. Nog een podiumplaats, maar dan bij de duo’s was er voor Auke Geurts en Lars Vreugdenhil. De olijke Amsterdammers waren klaar na 2.49 uur en daarmee derde. Vier tellen later volgde Martin Kerkvliet met compaan Mark de Jong.
Marian van Hilst won de halve marathon Montferlandse Herfstrun te Beek. De Baggelhuizercross was een kolfje naar de hand van Martin Veernhuizen. In de Scorpio cross te Oosterhout lieten Miriam van Reijen en Willemijn Fuite in hun startgroep elke tegenstandster de hielen zien. De Streekboscross te Bovenkarspel ging onder meer naar Ruud Beerepoot. Koen de Leeuw en Ria de Jong kregen de bloemen in de Reeuwijksehout Cross.
Prachtig podium bij op de 10 Engelse Mijl Bommelasloop in Enschede met op 1.Diederik, op 2.Cornelis en op 3.Bouke Scheltinga. Het hadden de top vier kunnen zijn als Evert al weer niet was afgezakt naar exotische oorden voor eerst een vakantie en aansluitend training op het nieuwe seizoen. Waarom Diederik in de uitslagen ‘Schelfinger’ heet is niet bekend. Het betrof toch geen wilde loop?
Wesley wederom vliegensvlug over de Zeven Heuveltjes
Maar de grootste loop afgelopen weekeinde was natuurlijk de NN Zevenheuvelenloop. Met wereldtoppers uit alle windstreken. Wesley Mols loopt er al jaren voortreffelijk en ook nu was het weer zijn race: 31e in 47.31 minuten. Goed Ronald Schroër was als ex-duatleet sneller (17e in 45.51) maar echt multisporter is hij niet meer. Dat geldt wel voor Niels te Pas, die prachtig 47e werd in 49.03. Ook nog bij de beste honderd zaten Pim Venderbosch in 51.28 en Dez de Eerens in 52.11. Bij de vrouwen was Lesley Smit weer voldoende hersteld van een blessure, ze snelde naar de 17e plaats in 54.09. Jessica Oosterloo werd 20e in 54.44, Jony Heerink 23e in 55.17 en Fleur Baljet 28e in 57.16. De V45 wedstrijd werd gewonnen door Marlies Kort, die net als Mirjam Weerd weer terug is uit Curaçao en nu in Den Haag woont. Ze klokte 59.52.
Terugblik op het seizoen op Curaçao
Over Curaçao gesproken. In Hato was zondag nog een recreatieve triathlon in Hato, aan de Kaya Neerlandia. Echter uitslagen werden niet gemaakt. Eilanders konden kiezen uit wandelen, zeilen, vissen en….triathlon. We hebben van oudsher best een aantal lezers/volgers op de Antillen wonen, dus is het leuk om er hier ook aandacht aan te schenken. Overzien we het seizoen op de Antillen dan was de run-bike-run in het voorjaar in Koraal Tabak een prooi voor Robert Westdijk en Carine van Zinnicq Bergmann. De sprint race in Kokomo werd gewonnen door Cory Giesselman en Mirjam Weerd. De derde race was de ENNIA Olympische afstand in Sta. Barbara, waar Rick Nijhoving en Marlies Kort wonnen met Mirjam op de tweede plaats. Vervolgens de afscheidsrace van Rick en Mirjam, de aquathlon in Lions Dive. Een afscheid in stijl: met dubbele winst. Menno ter Bals en Nathalie Nelemans scoorden hoog in de Koko’s triathlon, waarna de ranking kon worden opgemaakt. Carine van Zinnicq Bregmann deed vier races en haalde de meeste punten, Mirjam eindigde tweede. Marlies Kort deed slechts één race en stond negende in de eindstand. Sandro Martin was de meest regelmatige atleet bij de mannen, omdat Rick maar twee wedstrijden kon doen, stond hij aan het eind van het Curaçaose seizoen op een zesde plaats.
Wychen keert terug
Tot slot. We hadden al drie nieuwe wedstrijden gespot op de NTB-kalender: Brouwersdam, Vathorst en De Langstraat/Waalwijk. Een vierde is ook al in de maak. Op 30 juni keert de traithlon in Wychen terug. De komende tijd meer daarover.
