Marcel wint Palm Springs; Jony brons in Dakhla; IM’s Cartagena, Mar del Plata, Busselton – WTJ 999 (nog 1)

ZONDAG – Het eerste triathlonweekend in december kwam laat op gang, maar eindigde met volop wedstrijden. De eerste die aan de slag mochten waren de deelnemers in de laatste HITS Series, een niet al te groot circuit van halve en hele triathlons in de Verenigde Staten. Gemiddeld komt het aantal deelnemers niet boven de veertig uit. Maar ach, elke hele is er één. Zo moet ook Marcel Suurmond gedacht hebben. Hij is graag in Amerika. Al zijn spaarzame vrije uurtjes zitten in training en een paar keer per jaar trakteert hij zichzelf en vrouw Claudia op een leuke sportreis naar de USA.

Marcel vernedert zooi

Voor drievoudig Hawaii-ganger dit keer geen Ironman of Challenge-race, maar eentje uit de HIS Series. Daar maakte hij serieus kans op de eindzege en die favorietenrol maakte Marcel helemaal waar. Na afloop spraken we met een gelukkige, maar ook altijd nuchtere winnaar. ,,Het ging goed, kwam als derde uit het water, eerste van de fiets en de hele zooi vernederd op de te lange marathon. Ik was goed bestand tegen de weersomstandigheden en veel beter getraind dan de rest.’’
Marcel had wel zo zijn bedenken over het evenement. ,,Het is eerlijk gezegd een beetje een kneuterige race, moest zelf mijn bidons bijvullen op de aidstations, maar gelukkig stond Clau op het marathonparcours om mijn eigen voeding aan te geven.’’ De concurrentie lag al snel mijlenver achter. Toch hield de karakter-Zeeuw de snit er goed in. ,,Ondanks dat het niet nodig was, toch nog aardig gepushed tijdens het lopen. Had zelf gehoopt wat dichter op de negen uur uit te komen, maar bijna 2 kilometer langer lopen en lange wissels, waarbij ik na het zwemmen wel even moest afdrogen en sokken aan. Dat alles zorgde ervoor dat ik 9.22 uur of zoiets had. Officiële uitslagen heb ik nog niet gezien.’’ Volgens zijn trouwste supporter Claudia deed er nog een Nederlander mee. ,,Hij werd aangemoedigd als ‘ons Jeroen’, maar waar hij eindigde? Geen idee, het was allemaal nogal onoverzichtelijk.’’ De vreugde om de overwinning was er bij de Suurmonds niet minder om. Nadat de oersterke master onder de stille finishboog doorliep, duurde het nog minuten vooraleer de tegenstanders arriveerden. Bij de families Suurmond en Koole hing in Zeeland toen al de vlag uit.

Afrikaanse ITU-punten gesprokkeld door Jony, Jeanine en Donald

Zondagmorgen de ITU African Cup-race in het Marokkaanse Dakhla. Om negen uur dook Donald Hillebregt onder het startlint door voor zijn race, die resulteerde in een tiende plaats. Een paar uur later waren Jony Heerink en Jeanine Kocken verwikkeld in een spannende eindsprint om het brons.

We spraken ze alle drie na afloop in Dakhla bij een lekker temperatuurtje van 19 graden. De zee was niet zo warm meer, althans wetsuits mochten. ,,Daar was ik wel blij om’’, aldus Jony, ,,Het was denk ik iets langer dan 750 meter. Het zwemmen ging beter dan in de zomer, maar ben nog in voorbereiding dus nog onvoldoende snelheid. De lange wissel was wel gunstig voor mij, want ik sloot direct aan bij twee andere triatletes. Eerst beetje geprofiteerd om op adem te komen en toen het niet hard genoeg meer ging tempo gemaakt. Het gat met de groep voor me, waar Jeanine in zat, bleef constant. We kwamen in de wisselzone aan toen zij eruit liepen. Het gaatje met Jeanine en Italiaanse Luisa Iogna Prat werd langzaam kleiner en ik was nog niet supermoe.

Een top vijf klassering stemde me tevreden, maar ik wilde alles geven. Even op adem gekomen en toen versneld. De Italiaanse loste, Jeanine kon mee. Helaas niet zo leuk om juist met haar voor een podiumplek te moeten sprinten. We pakten het allebei slim aan, dus een gek spel en uiteindelijk was ik een fractie eerder over de meet.’’
En dan Jeanine, die dus de sprint verloor, maar heel tevreden was met haar resultaat. ,,Ik had een goed zwemonderdeel, kwam als derde uit het water. Samen met die Italiaanse en Ierse Carolyn Hayes in de achtervolging op de Spaanse Perez Sala gefietst, op zich reden we goed samen maar er stond veel winden, waardoor er minder hard werd doorgereden. De Spaanse was met zwemmen vooruit en bleef dat ook met fietsen. Bij het lopen ging Hayes er meteen vandoor, ze won uiteindelijk ook. Ik liep lang met Luisa om de derde plaats. Het werd een beetje tactisch wie op kop ging lopen met de wind tegen en wanneer we de sprint aangingen. Toen kwam Jony in de laatste kilometer nog terug bij ons. Jony ging de eindsprint een paar keer aan en toen kon ik goed mee. De Italiaanse loste en toen bleven we samen over. Uiteindelijk nam Jony de laatste bocht wat slimmer en ging ze de sprint aan, waardoor ik vierde werd. Wel balen als je zo dichtbij het podium bent. Maar heel tevreden. Op de goede weg terug en belangrijk voor de ranking.’’ De Ierse Carolyn Hayes was snelste op de 5 kilometer run en won de wedstrijd voor de Spaanse Sara Perez Sala, die juist het sterkst zwom en ook fietste.

The Don staat voor strijdlust

Als er een prijs voor de strijdlustigste triatleet bestaat, had Donald Hillebregt hem in Dakhla beslist gekregen. Hij kwam netjes als vierde uit het water, maar op de fiets kwam de wedstrijd in een patstelling terecht. ,,Niemand in de kopgroep wilde iets forceren, dus heb ik het de laatste vijf kilometer fietsen zelf maar geprobeerd. Tweehonderd meter voor de tweede wissel teruggepakt, had ik ook een slechte wissel. Erna wel goed gelopen en wie er af vlogen kunnen pakken. Dus ja geprobeerd voor veel beter, maar helaas niet gelukt. Toch levert dit ook weet iets op, hoop op paar punten.’’ De race werd gewonnen door de Spaanse favoriet Alberto Gonzalez Garcia, de Luxemburger Stefan Zachäus werd tweede, de Deen Henrik Klemmesen derde.

Maciel verrast in Cartagena

 

Ironman was dus ook zeer prominent aanwezig. De 70.3 Ironman in het Colombiaanse Cartagena werd verrassend gewonnen door de Braziliaan Paulo Roberto Maciel. Het was zijn eerste overwinning op een 70.3 Ironman. Eerder won hij wel de halve Challenge van Cerrado en stond al vijf keer op een 70.3 IM-podium. De Braziliaan klopte de Australiër Tim Rea en de Colombiaanse thuisfavoriet Rodrigo Acevedo van Arcken, die ook nog binnen de vier uur bleef. En dat dankzij zijn snelle halve marathon. Toch zou je eerder grote namen als titelverdediger Kevin Collington en ook Marino Vanhoenacker verwacht hebben. Zij moesten genoegen nemen met de vierde, respectievelijk zesde plaats. Collington zwom wel het snelst, Tim Rae fietste rap naar de koppositie, maar Maciel liep uiteindelijk harder. Een Amerikaanse dubbelslag bij de vrouwen. Topfavoriete Lauren Goss was al in de haven van Cartagena de snelste zwemster en bouwde haar voorsprong op Christen Brown stelselmatig uit. De derde plaats ging net als vorig jaar naar de Panamese Susana Guillen.

Michi wint tweede Ironman in twee weken

Iets zuidelijker kende de Argentijnse Ironman in Mar del Plata een valse start. De buitentemperatuur viel wel mee, maar de Atlantische Oceaan was te koud om er 50 minuten of langer in te liggen. Het zwemparcours werd gehalveerd tot 1900 meter. Altijd jammer, want de eindtijden komen dan niet in de all-times-ranking terug. De 7.30.23 uur, die winnaar Michael Weiss realiseerde zal niet als wereldbesttijd erkend worden. Evengoed is het razendknap wat de Oostenrijker laat zien in het seizoen. Sterker nog: Michi is wellicht de meest regelmatige triatleet van 2018. Twee weken geleden nog winst in Ironman Cozumel, nu Mar del Plata. En op Hawaii een tiende plaats. Tel daarbij op de eerste Oostenrijkse zege op de Ironman Klagenfurt en twee zeges in de 70.3 IM’s van Zell am See en Sankt Pölten en je hebt toch echt een wereldtopper, die gelukkig ook nog op de korte erelijst van Maastricht staat. Negen minuten na de voormalige ATB-er kwam Matt Hanson in 7.39 uur binnen. De Yankee is specialist in snelle races, getuige zijn zege eerder dit jaar in Texas ook al in een sub 7.40er.

De Argentijnen raakte euforisch toen speaker Paul Kaye in zijn beste Spaanse de nummer drie verwelkomde: Maria de Elias in 7.42 uur. Snel ging het dus ook bij de vrouwen met de Australische Sarah Crowley in een fraaie tweestrijd met de Britse Susie Cheetham verwikkeld. Sarah klokte 8.20 uur en boekte daarmee haar vierde Ironmanzege (tweede dit jaar na Hamburg). Susie volgde drie minuten later, de Finse Minna Koistinen verraste met brons, acht minuten na de Australische.

Happy ending voor Bozzo met machtige zege in Busselton

Aan de andere kant van de aardbol gooide het klimaat geen roet in het eten bij de Ironman Western Australia. Wat een ‘happy ending’ van dit seizoen voor Terenzo Bozzone. Het verhaal is bekend. De crash met een vrachtwagen hield Bozzo bijna een half jaar uit competitie. Terugkeer in Penrith vorige week met winst en toen meteen de knoop maar doorgehakt: ‘dan kan ik evengoed ook mijn titel verdedigen in Busselton’. Zoals vaak in wedstrijden met Cameron Wurf aan de start, domineert de Australiër tot ver in het looponderdeel. Niet dat de voormalig wielrenner slecht loopt, want marathons van 2.56 (tegenover Bozzo 2.51) zijn nog altijd heel sterk. Net als in Almere werd Camo dus opnieuw tweede. De Australiër Matt Burton kwam tien minuten na het duel Bozzo-Wurf als derde over de finish. Van Nederlandse zijde was Bart Hollemans goed op dreef. Hij finishte 37e in 9.35 uur en daarmee goed voor een vijfde plaats bij de M45. Te weinig voor een slot Hawaii, maar knappe race voor de in Australië woonachtige dutchman. Voor hem nog twee Belgen, waarvan ook Stephane van der Bruggen Down Under verblijft. Hij finishte dertiende net onder de negen uur en dat was goed voor zilver M40. De in het Noord-Brabantse Oosterhout werkzame/wonende Belgische tandarts David Smitz finishte als negentiende in 9.16 en staat vannacht naast Stephane als derde op het podium.

De Zwitserse Caroline Steffen is ook nog steeds afgeschreven. Veertig lentes jong en opnieuw veruit de sterkste op haar zoveelste Ironman. 8.49 uur is een tijd waar je mee thuis kunt komen. Bijna twintig minuten moest het publiek wachten op de nummer twee, maar dat was dan wel een debutante: Barbara Riveros, sprintwereldkampioene in 2011 en World Triathlon Series Sydney 2010-winnares. Voor het eerst waagde de Chileense zich aan de Ironman en met 9.08 was ze best tevreden, ze klopte bovendien de Australische thuisfavoriete Dimity-Lee Duke, die op dit vlak veel meer ervaring heeft.
De Nederlanders tot slot:
37.Bart Hollemans 9.35.11 (5e M45)
602.Arvid Swartsenburg 14.01.23 (108e M40)

En daarmee sluiten we nummertje 999 af. Wat ik morgen doe? Ik heb werkelijk geen idee!