Indian Wells voor Lionel en Sarah; Pieter schittert nogmaals in Daytona; Marions ervaring – WTJ 1006

ZONDAG – Het was zondagmiddag natuurlijk nog niet afgelopen met wedstrijden toen we de eerste balans opmaakten. Na Taupo, Bahrain en Dakar, volgden vandaag nog de 70.3 Ironman Indian Wells en de Challenge Daytona. Beide nieuwe wedstrijden.

De race op het autocircuit was bedoeld als tegenhanger van de Bahrain 70.3 Ironman. Goed beschouwd zou je denken dat het in Daytona nog vele malen harder ging, maar er waren toch enkele aanpassingen nodig om de als halve triathlon bedoelde wedstrijd doorgang te laten vinden. Zo gooide het noodweer ’s ochtends roet in het eten en moesten alle onderdelen worden ingekort. Bovendien werd de start met liefst zes uur (!) uitgesteld.

The Colonel doet het weer: zijn 21^e 70.3 IM-winst

De allerlaatste 70.3 Ironman van dit jaar dan. Indian Wells La Quinta in Zuid-Californië was ‘the place to be’ om bijvoorbeeld Lionel Sanders nog eens aan het werk te zien. The Colonel kwam, zag en overwon. Hij was na 3.45 uur klaar, is toch ook slechts een kwartiertje van het wereldrecord van Kristian Blummenfelt verwijderd. Denken wij dan. Lionel liet op de golfcourt, waar de finishlijn lag, de Australiër Joe Gambes en de Amerikaan Kennett Peterson achter zich. Het was Lionels eenentwintigste zege op een 70.3 Ironman, daarmee een van de meest succesvolle triatleten op de halve afstand. Bovendien is de Canadees tweevoudig winnaar van The Championship Samorin, voor Challenge de belangrijste race van het seizoen.

Na het zwemonderdeel keek The Colonel nog tegen twee minuten achterstand aan op Kiwi Matt Franklin, maar dat poetste hij op zijn ‘killing-monster’ gedurende de 90 kilometer zo weg. Dat mannen als Gambles en de verrassende Peterson het gat niet te groot lieten worden, siert hen. Maar op de halve marathon moesten ze toch de tol betalen voor die inspanning, Lionel ging in zijn karakteristieke bonkige looptred er snel vandoor, klokte 1.11 op de halve marathon en daar kwam Joe en Kenneth niet meer in de buurt.

Chelsea Sodaro verrast met zege Indian Wells

Dat Haley Chura als snelste uit het meer zou komen was te verwachten. Dat doet de Amerikaanse in heel veel races namelijk. De laatste jaren houdt ze ook lang stand in het verdere wedstrijdverloop. Carrie Lester fietste haar als eerste voorbij, maar de Australische vergaloppeerde zich bij het lopen. Intussen was de zeer verrassende Chelsea Sodaro naar voren opgerukt. Pas één keer eerder stond ze op een 70.3 IM-podium, dat was eerder dit jaar in Waco. Daar werd ze derde op acht minuten achterstand op Haley Chura. De laatste kwam op de halve marathon nog wel enigszins in de buurt van Sodaro, maar die was vastbesloten hier haar grote doorbraak te maken. Sodaro voor Chura en Lester derhalve, zo zag het laatste vrouwenpodium 2018 voor de Ironman-company eruit.

Twee Nederlanders finishen in voorste helft

O ja, Indian Wells La Quinta trok nog twee Nederlanders, die er overigens niet de Oceaan voor hoefden over te steken. Pieter Wijnhoven woont, traint en werkt in Toronto. Hij kwam als 178^e over de finish in 4.56, dik uurtje boven zijn feitelijke landgenoot Lionel, the man who came from alcohol and drugs and turned into one of the greatest triathletes on earth. Afijn, Pieter werd er 25^e bij de M35 mee. De andere Nederlander was Michel Oostwal, woonachtig in countrystad Nashville. Negen minuten na Pieter was ook hij binnen, dus net boven de vijf uur. Daarmee 256^e in totaal, maar wel fraai zesde bij de M55.

Pieter Heemeryck maakt de juiste keuze

De laatste Challenge van 2018 mocht er ook wezen. Ondanks de tegenslag en het uitstel van zes uur, wist de organisatie er toch een geslaagde primeur van te maken. En wat er ook aan de afstanden veranderde, het podium in Daytona was van wereldklasse met opnieuw Pieter Heemeryck als snelste. Hij wint ongetwijfeld ook de Challenge-ranking 2018 met onder meer zeges in Geraardsbergen en Sardinië en nog een handvol ereplaatsen. Toen we Pieter op weg naar Daytona nog confronteerden met het feit dat hij ook in Bahrain had ingeschreven, moest hij lachen. ,,Ik kan er toch maar eentje winnen, Wim?’’

En zo geschiedde. In een fenomenale tijd, ware het niet dat de afstanden dus enigszins waren ingekort. 2.27.45 uur. Pieter nam het op tegen de twee fietsbeesten op deze aarde Cameron Wurf en Andrew Starykowics. Maar Camo deed waarschijnlijk toch één wedtrijdje te veel, want nadat hij inderdaad met Starko de snelste fietstijd op het race-circuit realiseerde (harder dan Max Verstappen wellicht) plofte de nummer twee van Almere bij het lopen in elkaar. Cameron finishte als tiende, nog net voor de Amerikaanse winnares Sarah Haskins. Andrew hield zich vooraan het langst staande, maar moest aan het eind de ijverige Belg voor laten gaan. Pieter heeft dit seizoen de wereldtop bereikt op de halve afstanden met misschien wel als hoogtepunt zijn vijfde plaats op het WK 70.3 in Zuid-Afrika. Andrew finishte tweede en de Braziliaan Ascenco Santiago rukte op de 13.2 mijlen loop op naar een derde plaats. Hij zette de snelste looptijd neer, een fractie sneller dan Pieter. Waar het normaal dus op de pk’s op wielen aankomt, was het vandaag Daytona-time voor de loopbenen. En daarin toonde de immer bescheiden zuiderbuur Pieter Heemeryck zich de allerbeste. We zullen hem van de week bellen en zeggen: ,,Pieter, gij hebt een goeie keus gemaakt, jongen.’’

Marion wordt zevende in het profgeweld

In het vrouwenklassement kwamen Sarah Haskins en Lauren Goss gelijktijdig uit het water. Waar Sarah doortrok op weg naar een fraaie zege, stapte Lauren uit. Haar plaats werd overgenomen door Alicia Kaye, die vijf minuten na Sarah als tweede de zwart-wit geblokte finishlijn doorliep. Derde finishte Meredith Kessler, die ook niet weg te slaan is van de internationale podia. En dat bedoelen we positief natuurlijk. Tegen dat internationale profgeweld is Marion Tuin nu nog niet bestand. De Groningse liet in elk geval één proftriatlete achter zich en scoorde daarmee een zevende plaats. We spraken Marion na afloop. ,,Het ging een beetje zoals in Taiwan. Door het ellenlange uitstel heb ik ene record aantal bananen naar binnen gewerkt en nog wat toast met honing en zo. Alle onderdelen werden ingekort, voor mij een zegen. Na Taiwan ben ik ziek geworden en niet meer volledig kunnen herstellen.’’

En nu de ziekte uit mijn lijf

Enigszins verzwakt maakte de Groningse kersverse proftriatlete de reis naar Daytona. ,,Om het dan op te nemen tgen de full-time pro’s is behoorlijk pittig. Het fietsen werden dus vijftien rondjes Speedway-track van ongeveer zestig kilometer totaal. Daar stond veel wind. De ene richting was leuk, de andere stonden we bijna stil. Ik was blij nog één pro terug gepakt te hebben. Nu hoog tijd om alle ziekte uit mijn lijf te krijgen en terug op niveau te komen. Eén ding is zeker: pro racen is superleuk.’’

Aan deze primeur deden 525 triatleten mee, aangevuld op zaterdag  met 440 tri- en duatleten op de kortere afstanden en 250 lopers op de 10 en 5 kilometer. Op de run ook Jefry Visser en CEO Zibi Szlufcik, allebei goed voor een top tien klassering. Mannen die niet alleen goed zijn in het neerzetten van grootse internationale evenementen, maar zich dus ook nog van hun sportiefste kant laten zien. Klasse! De 100.000 gekleurde stoeltjes op de tribunes waren nog niet bezet, de 100.000 campers die bij races wel eens op het middenterrein staan ook niet. Maar….wat niet is kan nog komen. Het begin is gemaakt. En zoals Marion zei: ,,Bij mooi weer waren we gelijk begonnen en hadden we een superrace gehad. Die bewaren nu maar voor volgend jaar.’’