Gaat Yvonne van Vlerken triatleten coachen?; De Patagonman van Lars Stolk – WTJ 1012
MAANDAG – In de meest recente nieuwsbrief van Yvonne van Vlerken bevestigt ze nogmaals dat 2019 een ander seizoen zal worden. Eentje waarin ze Roth en Almere overslaat. Olympische afstand en een paar halves, daar blijft het bij. Ach, dan kan de halve Challenge Almere dus wel. Tegelijk verkondigt Vonsy dat het WK lange afstand 2020 in hetzelfde Almere een race wordt, waar ze nu al naar uitkijkt. En omdat ze meer tijd krijgt volgend jaar, zijn er meer mogelijkheden voor sponsorbijeenkomsten, presentaties, lezingen en misschien zelfs wel coaching. Ik geloof dat er genoeg triatleten zijn, die de fijne kneepjes van het vak op de lange afstand willen leren van Yvonne. We gaan het zien. Mooi hoe ze terugkijkt op het bijzondere jaar met naast al die topprestaties als ultieme hoogtepunt het jawoord wat ze gaf aan de man die ze bij de Abu Dhabi triathlon 2013: Per van Vlerken.
Patagonman: de race maar ook de nuttige tips van Lars
De after-movie van de Patagonman gezien? Wat kunnen triathlons toch mooi in beeld gebracht worden en wat zijn er toch veel wedstrijden op wonderschone plekken op deze aardkloot. Eén Nederlands/Arubaanse triatleet maakte het allemaal van dichtbij mee. Lars Stolk deed mee. We beloofden u zijn relaas van deze eerste editie van de Xtri Patagonman. Lars had zijn verhaal keurig op tijd klaar, maar we hadden nog veel kopij. En het is een lijvig, maar daardoor niet minder boeiend raceverslag. Bovendien geeft Lars zeer nuttige reis- en verblijftips, voor hen die er volgend jaar heen willen. Hier volgt de story van Lars, die ik persoonlijk ken van de Challenge Aruba 2016.
Nadat ik afgelopen zomer heb deelgenomen aan XTRI Alaskaman kreeg ik de smaak te pakken en schreef ik mij in voor XTRI Patagonman, Iceland Extreme en Alohaman. Hou rekening mee dat deze XTRI’s heel wat anders zijn dan een doorsnee Ironman en het is verplicht om een support mee te nemen gedurende de race.
Helaas was ik uitgeloot voor Norseman voor de derde keer op rij, dus begon ik mij voor te bereiden voor Patagonman in Chili. Gedurende mijn voorbereiding kon ik niet specifiek trainen aangezien ik op Aruba woon. Dus voor mij geen koud water training of in de bergen fietsen en hardlopen. Het enige voordeel wat ik heb, is het feit dat ik op hoogte kan trainen en slapen met mijn Hypoxico generator. Ik heb veel indoor moeten trainen op een hardloopband en mijn Tacx trainer om toch wat hoogtemeters in de benen te krijgen. Gedurende mijn voorbereiding heb ik 70.3 IM New Orleans gedaan, wat een goede training was met betrekking tot de wind.
Op 2 december vloog ik met mijn gezin naar Chili, een reis van bijna 28 uur! Van Aruba naar Bogota, Bogota naar Santiago en de laatste vlucht naar Balmaceda. De eindreis voor XTRI Patagonman is Balmaceda. Het vliegveld is heel klein en ze hebben een aantal autoverhuurbedrijven. Ik raad aan om alles van te voren te betalen en te reserveren. Een aanrader is om een 4×4 te huren of een pick-up. Heel veel wegen in Chili zijn niet geasfalteerd. Hou er rekening mee dat ze hier een deposit inhouden van duizend dollar, dus zorg ervoor dat je limiet van je creditcard hoger is dan 2500 dollar, rekening houdend met het hotel en de betaling van de auto.
Het is ook makkelijk als je de Spaanse taal beheerst, want ze spreken maar gebrekkig Engels.
De race start is in Puerto Chacabuco, dus wij besloten om ergens tussenin een cabana te boeken, in het plaatsje Puerto Aysen. We hadden Patagonia Green geboekt, wat echt een aanrader is. Leuke cabana op een klein resort en ongeveer 15 minuten van de zwemstart en ongeveer 45 minuten van waar de race briefing was, Coyhaique. Sommige atleten verbleven in het Dreams Hotel te Coyhaique, waar de bike check-in en race briefing is. Hou er rekening mee dat Chili een duur land is in vergelijking met andere Zuid-Amerikaanse landen.
Via Facebook had de crew van Patagonman een groep aangemaakt zodat iedereen kon communiceren met elkaar en de organisatie. Op vrijdagochtend hadden we een zwem training via Facebook voorgesteld vlakbij de zwemstart bij Bahia Acantilada, aangezien we niet mochten zwemmen bij de zwemstart aangezien het een havenplaats is. Watertemperatuur was ongeveer rond de 12-14 graden, aanzienlijk warmer dan Alaskaman (8-11 graden).
In de middag heb ik een testrit gedaan vanaf Puerto Aysen naar Puerto Chacabuco en terug, een kleine 30km om mijn fiets te testen en de wind aan te voelen. Op dat moment hadden we zo’n 12km/u wind in de rug wat lekker was vanaf Puerto Chacabuco terug naar de cabana in Puerto Aysen.
Zaterdagochtend vroeg vertrokken naar Coyhaique. De registratie was tot en met 13.00 in het Dreams hotel en om 16.00 zou de race briefing starten. De bike check-in was voor mij niet bij het Dreams hotel, maar bij de zwemstart omdat ik gekozen had dat mijn support met eigen vervoer alles zou doen. Voordat je reist naar Chili, zal de race organisatie je twee opties geven; 1) Je support member maakt gebruik van het vervoer van de organisatie en wordt vanaf de zwemstart tot aan de finish naar diverse punten gebracht of (2) je maakt gebruik van eigen vervoer en doet de bike check-in op zondagochtend tussen 03.00-03.50.
Na de race briefing was alles duidelijk. De laatste puntjes werden aangehaald inclusief het weerbericht en plan a en b voor het zwemmen mocht het weer omslaan.
Zondag ochtend vroeg arriveerden we in Puerto Chacabuco om de bike check-in te doen en om voor te bereiden om op de ferry te stappen. Er stond enorm veel wind in de haven en ze hadden regen voorspeld. Om 04.00 begon de boarding op de ferry en om 04.30 voer de ferry de fjord uit. We kregen te horen dat we in de baai zouden blijven i.v.m. veel stroming en golven in de fjord. Rond 05.15 arriveerden we op het start punt en de klep van de ferry ging open. 1 voor 1 sprongen we in het water om ons gereed te maken voor de waterstart terug naar het land.
De watertemperatuur was zo’n 13-14 graden en viel op zich mee in vergelijking met Alaskaman. Ik had een Blueseventy Thermal Helix wetsuit en een extra thermo shirt eronder, een Orca neopreen cap, schoentjes en handschoenen van Zone 3 en een beetje vaseline op mijn gezicht. Ik ging als een van de laatste het water in en op dat moment hoorde ik het startschot, dus ik lag helemaal achteraan. Het water was ruw en er stond een vervelende stroming, al met al zwom ik 1 uur en 22 minuten voordat ik aan land kwam. Het eerste gedeelte is het nog een beetje donker, maar binnen 15 minuten werd het al schemerig.
In transitie 1 stond mijn vrouw Sheryl op mij te wachten om mij te assisteren met omkleden en gereed te maken voor de bike course. Inderdaad met een XTRI mag je support je helpen met omkleden, daar waar het met Alaskaman cruciaal was vanwege de extreme kou, viel het hier wel mee. Binnen 10 minuten zat ik al op de fiets gereed voor de 180km.
Het eerste stuk tot aan Puerto Aysen was een redelijk vlak stuk, heerlijk om even warm te trappen. Wind in de rug. Vanaf Puerto Aysen tot aan Coyhaique zitten er twee pittige klimmetjes in. Er waren behoorlijk wat wegwerkzaamheden van Puerto Aysen tot aan Coyhaique en heel slecht wegdek. (denk aan voldoende CO2 cartridges en binnenbanden). Vanaf Coyhaique tot aan de kruising van Balmaceda is het veel klimmen en dalen. Uiteindelijk draaide de wind en kregen we vol de wind van voren. Denk aan de juiste wielmaten, ik had gekozen voor 30/90. Het laatste gedeelte van Balmaceda tot aan Villa Cerro Castillo was echt pittig. Veel lange klimmen echter de laatste 10 km was alleen maar dalen met hoge snelheid. Ik haalde bijna 75km/uur wat eigenlijk onverantwoordelijk was vanwege het wegdek en de harde wind (15km/uur). Al met al achteraf gezien was een road bike misschien beter geweest dan een time-trail bike. Ik kwam binnen op 7 uur en 22 minuten.
Transitie 2 stond Sheryl en mijn 2 kinderen Tiara en Tarik vol goede moed op mij te wachten om mij te helpen gereedmaken voor de marathon. Binnen 10 minuten was ik gereed weer om vol goede moed te starten aan de 42 km durende trail marathon naar Puerto Ibanez.
De eerste tien km was bijna alleen maar stijgen en duurde voor mij bijna 1,5 uur. Er zaten twee rivercrossings in waardoor iedereen meteen natte voeten kreeg tot aan de knie. Het weer was redelijk zonnig en warm, maar de temperatuur zakte beetje bij beetje. Rond km 20 schrok ik van een motoragent die om de hoek kwam, waardoor ik struikelde en voorover viel. Ik verdraaide mijn knie, echter besloot om verder te gaan. Bij km 30, de laatste drinkpost (post 1 10km/post 2 20km/post 3 30) voelde ik mijn benen zwaarder worden. Vanaf km 30 kan je support team het laatste stuk met je mee rennen.
Het laatste gedeelte was mentaal en fysiek heel zwaar naar Puerto Ibanez. Ik kon uiteindelijk de marathon finishen in 5 uur en 25 minuten en mijn totaal tijd was 15 uur en 2 minuten. Ik was zeer tevreden met mijn tijd daar waar er ongeveer zestig triatleten niet zijn gefinished. Mijn aanrader is om een nacht te boeken op in Puerto Ibanez op het moment dat je klaar bent. Als je terug moet rijden naar Coyhaique is het minimaal 1,5 uur rijden en naar Puerto Aysen zo’n 2,5 uur. We hadden een cabin bij Patagonia Bordelago gehuurd met zijn vieren voor zo’n 100 dollar met warm water wat echt de moeite waard is. Iedereen was moe en wilde eten en slapen daarna.
Al met al vond ik XTRI Patagonman een hele mooie ervaring en zeker een aanrader waard. Chili is een prachtig land om te verkennen en bijzonder om hier te racen. De supporters van de omliggende dorpen zijn enthousiast. Kortom als je van een extreme uitdaging houdt dan moet deze echt op je bucketlist komen. Mocht je persoonlijke vragen hebben over XTRI Patagonman, kan je mij bereiken via e-mail lars.stolk@gmail.com.
Lars, wij danken je hartelijk voor dit mooie en ook nuttige verslag. Succes volgend jaar op de nieuwe Iceland Extreme en ook op de Ironman Houston. Na Zürich 2013, Kopenhagen 2014 en de Xtri Alaskaman was de Patagonman de vierde hele van Lars. Daar komen er volgend jaar dus twee bij.
