Wat nog niemand weet over “triathlonliefhebber” Arthur Mekenkamp!

Hij is bekend van Triathlonliefhebbers , samen met Alexander Bakkum (over hem later meer), heeft een camping in Frankrijk ; Le Petit Mas d ‘Ile en organiseert trainingskampen aldaar. Op zich niets wat triathlonfanaten niet zouden kunnen weten. Wij hebben Arthur Mekenkamp eens onder de loep gezet en hieronder zijn (sportieve) levensverhaal

 

Tja, waar ga je in hemelsnaam beginnen als je “iets” over jezelf moet schrijven? Nou, bij het begin dan maar ?

Als ik (bijna) 12 jaar oud ben brengt mijn moeder mij op een woensdagmiddag naar een gymzaaltje. Daar blijkt de zaaltraining van atletiekvereniging AV Haarlem te zijn. Ik was (ben)  een Houten Klaas en moest wat aan sport gaan doen. Little did they know then. Een hele leuk tijd had ik bij die vereniging, maar oh God, wat had ik een pleureshekel aan die 1000 meter, veel te ver. Eenmaal op de middelbare school moesten we met de gymles een ronde van 4 km lopen. Ik moest 2x wandelen. Geef mij maar basketbal. In 1982 haal ik mijn VWO diploma, speel met regelmaat basketbal waarbij de Haarlemse Basketbalweek een vast item is. Ik doe niet onverdienstelijk aan badminton en ben begonnen met “joggen”. Je weet wel, in de tijd dat iedereen nog riep : ze hebben hem al.

 

Het wordt (februari) 1985, na 22 jaar is er weer een 11-stedentocht. Let op, internet en mobieltjes bestonden nog niet, laat staan een media hipe rond dit evenement. Ik besluit met een collega in de auto te stappen en te gaan kijken bij Dokkum en Bartlehiem. Dat kon toen ook gewoon, niet eens in de file gestaan. Maar goed, ik zag Jan Kooijman, Jos Niesten, Evert van Benthum en Albert Bakker bij Bartlehiem na ongeveer 150 a 160 km onder het beroemde bruggetje schaatsen en dacht : Jemig, na zo’n tijd zo op je schaatsen staan, dat wil ik ook leren.

 

Zo gezegd zo gedaan. Oktober ’85 mijn eerste schaatsles op mijn viking juniors en in een joggingbroek (nee, alle thermospullen en fancy kleding bestond toen nog niet). Ik had de smaak snel te pakken, had les van een amateur wielrenner die meer dan behoorlijk kon schaatsen en hij zei mij dat ik in de zomer wel moest gaan fietsen om de conditie bij te houden. Maar voordat het zomer werd was daar in februari ‘86 zomaar de volgende 11-stedentocht. Diezelfde collega waarmee ik in ’85 ging kijken wist iemand met een startkaart die ik kon overnemen (ook dat kon toen nog).

 

Daar hoefde ik niet lang over na te denken, kaart opgehaald in Heerhugowaard en hup naar Leeuwarden. Gastgezin uit de grote kaartenbak gevist en de volgende dag stond ik om 08.30 aan de Zwette. Afijn, de tocht uit geschaatst met mijn 4 maanden les en bij de finish wist ik toen wel………..dat duurwerk ligt mij wel.

De zomer ‘86, ik ben aan het fietsen en in 1985 had de AVRO de triathlon van Almere uitgezonden op TV. Dit jaar ga ik kijken en zonder het te weten luister ik naar de stem van Wim vd Broek, zie, zonder het dan te weten, mijn toekomstige trainer Cedo Paic finishen en besluit……….dit moet ik ook doen, maar wel klein beginnen. Zomer 1987, de kwart van Spaarnwoude. Zwemmen wordt schoolslag, fietsen op een oud racefietsje met een “Eddie Merckx” helmpie en hardlopen in mijn basketbal kleding………want dat speelde ik toen nog fanatiek, en met mijn 1.89 was ik de kleinste ?

Maar goed, na die eerste kwart was ik verkocht. De duintraining van de IJsclub Haarlem was ook begonnen en ik trainde bij Ben Hagen, de vader van Edward Hagen die menig wedstrijd op natuurijs heeft gewonnen. Ben was een echte sportverdwaasde. Eerste duintraining meteen kikkersprongen omhoog het duin op. Niks “opbouwen”. Hij zag mij bezig en toen hij hoorde van mijn kwart in Spaarnwoude zei : jij moet meer met triathlon gaan doen.

Ik werd lid van DEM Triathlon en ontmoette daar voor het eerst Cedo Paic. Een, olympische, Kroaat. Wat een fantastische vent. Ik trainde met allemaal gezellige gasten. In 1988 mijn eerste halve triathlon in Veenendaal. Wist ik veel dat dat DE plaats van Rob Barel was. Wat ik nog wel weet is dat clubgenoten langs de kant stonden en riepen : kom op, sprintje naar de finish…….. en ik zei………. Ik moet nog een rondje (van 5 km). Net onder de 6 uur kwam ik binnen. Ik vond het super slecht. Er moest beter getraind worden want in 1989 zou ik mijn debuut maken op de hele van Almere.

 

Ik kreeg een getypt schema wat ik nog steeds in mijn map met herinneringen heb zitten. Ook toen volgde ik al een schema als een monnik. Frank Heldoorn kan ondertussen beamen dat ik dat nog steeds doe ? Ik zwom die eerste keer meteen een tijd die ik pas dit jaar verbeterd heb, net boven de 1.10 geloof ik. Er was amper wind maar ik moest me koest houden op de fiets. Ik reed letterlijk fluitend de 180km in precies 6 uur. Voor het lopen kreeg ik de tip dat ik absoluut NIET mocht wandelen voor het keerpunt bij de 21 km. In 1989 liepen we nog richting Almere stad vanuit “Haven”. Ik zie nog steeds “kutbrug” op het fietspad staan. Maar goed, in 12.03 was ik terug in het stadion, nog steeds mijn allermooiste finish ooit. Overigens liep ik geen marathon van 5 uur, voor de rekenaars, maar destijds was het heel normaal voor de amateurs om je tussen fietsen en lopen te laten masseren en te douchen, hahahaha, als ik er nu aan denk, te zot.

Maar goed, die 12.03 moest er natuurlijk aan, das logisch. Ik was verkocht en ik schreef mij elk jaar in voor Almere, 4 keer achter elkaar. Trainingspeak, Garmin en Polar met GPS etc …… het was er allemaal niet. Alles bijhouden in een excel, dat was al heel wat. Mijn 2^e Almere werd een catastrofe. Veel te makkelijk over gedacht. Mijn enige finish boven de 13 uur. Pas 2 jaar later haalde ik de 11.46. In 1992, de uitvoering met de mist bij de start en onweer tijdens de marathon.

Ik was er helemaal klaar mee en ging (weer) badmintonnen. In de jeugd was ik een veelbelovend speler, maar het opstandige mannetje was het toen weer eens niet eens met een keuze van de teamindeling en schold destijds de hele boel verrot bij Duinwijck. September 1992, na Almere, ging ik dus weer spelen, maar nu bij BC Velsen. Wat een feest en wat een prachttijd. 1 Jaartje even inkomen bij een recreanten team en daarna mocht ik meteen met de grotere mannen spelen. Diverse toernooien gespeeld en, op mijn niveau, gewonnen, zelfs geldprijzen werden er binnen gehengeld. Maar in de zomer stopt badminton en die gasten gingen bij een atletiekvereniging conditietraining doen. SUOMI in Santpoort, mijn buren in de Velserbroek waar ik toen woonde.

De eerste training. Ik kom de baan op en hoor meteen : Artooooeeerrrrr. Het was Cedo, die daar ook trainer was. Ook daar ontstond een fantastische groep en……ik bleef bij de club. Ik combineerde badminton met 2 baantrainingen, hardloopwedstrijden en badminton toernooien. Tot op een dag 1 van de SUOMI leden zei : Ik zou ooit nog wel een keer een halve triathlon willen doen. Ik was meteen weer enthousiast en nam hem op sleeptouw. Lid geworden van IZGS Haarlem deze keer. Zwemtrainingen weer  opgepakt en uiteindelijk samen naar de halve van Stein. Het jaartal weet ik niet meer, maar het was miezerig en ik liep net boven de 5 uur. Ook mijn maat haalde de streep, maar kwam niet in de uitslagen omdat hij het zwemonderdeel officieel buiten de tijd finishte.

 

Met Cedo werden er meteen plannen gemaakt om verder te gaan met mijn triathlon wat uiteindelijk in 1998 resulteerde in mijn PR van 10.37. Werkelijk alles zat mee die dag. Fietsen op de hoge ring, mijn vrouw Caroline, vrienden en coach langs de kant. Zwemtijd van 1.14, fietstijd van 5.35……. maar een marathon van 3.46 mede dankzij mijn pacer Cedo tot aan 30 km. Die 10.37 moet er nog wel een keer aan, ik hoop in 2020.

Maar goed, 1998 was een super jaar. In 1999 met de hele SUOMI groep naar de 30^e uitvoering van de New York Marathon en ook daar super gelopen. Duurwerk was mijn ding, dat was ondertussen wel bewezen.

De jaren gleden voorbij, we woonden ondertussen ruim 10 jaar in de Velserbroek en hadden alles wat ons hartje begeerde. Ondertussen in 1997 getrouwd en voor het eerst naar Azië geweest……..en meteen verkocht. In 1999 terug want “oom en tante” woonden als expat in Singapore. Toen kwamen wij allemaal gasten tegen die een half jaar of langer aan het reizen waren……….. dat wilde ik ook, maar Caroline nog niet. In 2000 met (schoon)ouders naar Maleisië om in 2001 voor het eerst, en zeker niet voor het laatst naar Nepal te gaan. Andere reizigers hadden ons ooit gezegd : Europa bekijken we wel als we met pensioen zijn, zolang we jong zijn maken we de verre reizen. Dat is altijd in mijn hoofd blijven zitten.

Maar goed, tussen jan 2001 en ergens begin 2002 verloren wij in no time 3 vrienden die nog geen 40 geworden zijn. Dat zette ons aan het denken en zette ook het hele leven in een ander perspectief. Wie zegt mij dat ik zelf niet de volgende ben die omvalt? Caroline was ook duidelijk. Wij gaan NU doen wat velen heel misschien later doen. Reizen. Alle abonnementen werden opgezegd, er werd niets meer van luxe gekocht, we gingen niet meer op vakantie zodat we in 2003 voor 1 jaar op pad konden gaan, ons huis aan konden houden en onderweg niet elk dubbeltje hoefden om te draaien. Zo gezegd zo gedaan. Een half jaar voor vertrek overleed ook nog eens onze lievelings oom, een half jaar voor zijn pensioen. Toen waren wij helemaal blij dat we de keuze hadden gemaakt om er een jaar tussenuit te gaan. Wat we gedaan hebben kan je teruglezen op www.travel4us.nl (de creatieve geest ziet als vertaling “reisvierus” maar dat terzijde)

In mei 2004 waren wij weer terug en, veel te snel, aan het werk, maar de hypotheek ging gewoon door, dus geen keuze. Wat hadden wij van onze vrijheid genoten en wat mistten wij die ook ontzettend. Na 3 maanden keken wij elkaar aan tijdens het eten, daarvoor ook al hoor, en zeiden : gaan we dit blijven doen tot aan ons pensioen? Werken voor de baas van 8 tot 5? NEE was het eensluidende antwoord. Tja, en dan ga je nadenken : wat kan ik? Nou niks, daar waren we ook snel achter. Maar een camping runnen en een beetje gastheer/gastvrouw spelen kan iedereen toch? Zeker wij, omdat wij beiden vanaf de wieg gekampeerd hebben en dus, voor wat ons betreft, precies wisten waaraan een goede camping zou moeten voldoen.

Lang leve het internet. Uren, dagen, maanden zaten we te zoeken op makelaarssites in Frankrijk, maar hoe begin je. We wisten dat wij overwaarde in ons huis hadden en dat zorgt wel een beetje voor wat duidelijkheid qua budget. Afijn, wij zijn in totaal 5 keer naar Frankrijk geweest, steeds voor een dag of 4 a 5. En elke keer was de plek goed en het pand niets of omgekeerd. Van een zeer goede vriend hadden wij 2 dingen te horen gekregen :

1) Wat jullie zoeken staat er al, je hebt het alleen nog niet gevonden

2) Er zijn maar 3 dingen belangrijk en dat zijn : de plek, de plek en de plek.

 

Dat hebben we goed onthouden en verder ging de zoektocht. Ook via internet, Nederlandse eigenaren schrijven in Frankrijk met al onze vragen enz enz. Uiteindelijk kregen we ook antwoord terug en waren we weer wijzer geworden. Tot die dag in maart 2006, de 18^e om precies te zijn, de verjaardag van mijn zus. Ik open de mail en de eerste zin luidt : Hebben jullie al iets gevonden, anders is Le Petit Mas d’ile nu wel te koop!

Ik gaf een gil naar Caroline en we konden onze ogen niet geloven. Het was 1 van de eigenaren die we geschreven hadden met diverse vragen. Het pand stond destijds niet eens te koop, maar 2 weken na mijn mailtje aan hen, overleed haar partner. Zij kon de business niet alleen draaien. Het was precies wat wij zochten, camping met 2 appartementen en een klein zwembad. Om kort te gaan, wij stonden op Koninginnedag 2006 in de tuin van Le Petit Mas d’ile en 10 minuten later hadden we JA gezegd. Nog wat rond gereden in de buurt, de Lacs de Haute Charente bekeken en het stadje Confolens bezocht. Wij waren verkocht………en de boerderij ook. In augustus het voorlopig koopcontract getekend en op 18 december 2006 getekend. Dat dat een zeer emotionele gebeurtenis was hoef ik niet te beschrijven.

 

Wat volgde waren jaren van bouwen en renoveren. De omgeving verkennen, nieuwe kennissen opdoen enz enz. Nee, ik ga zeker niet zeggen dat we geïntegreerd zijn, want aan dat woord hebben wij echt een hekel. Wij spreken goed Frans, kennen genoeg Fransen, hebben genoeg vrienden maar je blijft ALTIJD de Hollander. Zelfs onze Franse buurman die hier al meer dan 50 jaar woont blijft “de man van dat andere dorp”. Desalniettemin vermaken wij ons meer dan prima hier. De eerste jaren waren lastig qua sociale contacten. Na een jaar of 4 werd ik lid van Limoges Triathlon, het pakje waar sommigen van jullie mij wel hebben in zien fietsen en rennen. Caroline ging ook haar draai vinden, sport minimaal 2x per week en geeft zelf een bootcamp training aan vriendinnen.

 

Het bedrijf groeide, maar de kosten ook. Wij kregen een aanvraag van een groep Fransen. Of ze bij ons 5 dagen konden verblijven inclusief ontbijt en diner, lunch was niet nodig. In het kort, ik zei : bij ons kan alles. Dat bleek later HET gouden antwoord te zijn. Het betrof een groep in het bezit van Ferrarí’s, Porsches etc die elk jaar meededen aan een “goede doelen race” op het circuit 10 km bij ons vandaan. Voorheen zaten ze in een hotel, maar dan moesten ze op gezette tijden eten, bij ons bepaalden zij hoe laat er gegeten werd. Ze komen in 2019 voor de 9^e keer ?

Maar die groep zette ons aan het denken. Zouden we meer omzet kunnen genereren via groepen? Maar welke? Ooit was ik Frank Heldoorn bij de triathlon Huizen tegen gekomen en besloot de beroemde stoute schoenen eens aan te trekken, in dit geval de stoute telefoon. Ik belde hem op, vertelde over mijn plannen en dat ik in januari in Nederland zou zijn. De afspraak was snel gemaakt, hij was enthousiast en Frank zou er een nieuwsbrief uit sturen voor een trainingsweek in Frankrijk.

 

In no time zat de eerste week vol en dus volgde er direct een 2^e. Dat was het jaar 2013. In 2014 en 2015 ging het precies zo met dit verschil dat Frank een probleem kreeg in de privé sfeer en hij voor 2016 moest afhaken. Dat was wel ff balen, want 3 jaar lang hadden wij ons budget met de extra inkomsten gemaakt en die vielen opeens weg. Maar ook dat seizoen overleefden wij met glans. Ik had het hele jaar 2016 om na te denken over hoe nu verder? Eén van de coachees die 2 keer had deelgenomen aan een trainingsweek van Frank was Karin Sloove. Ik wist dat zij heel veel wist, de nodige papieren had, universitair geschoold en ervaringsdeskundige als het op triathlon aan komt.

 

Weer die bekende stoute schoenen opgezocht en contact gelegd. Ze was aangenaam verrast (toch? Karin ? ) en stemde al vrij snel in. Er werden 2 data geprikt in 2017. De eerste week zat heel rap vol maar die 2^e week bleef steken op 2 deelnemers. Met Caroline en Karin overlegd en besloten : gewoon door laten gaan. Alweer een goede zet, want die 2 deelnemers komen in 2019 voor de 3^e keer. In 2018 organiseerden wij 3 weken met in totaal 20 deelnemers waarvan wij tijdens 1 week naar de halve triathlon van Lacanau zijn geweest. Sinds 2017 heb ik dan ook het gevoel dat er best een markt voor is om deze weken te organiseren. Helaas hebben wij niet het klimaat van Lanzarote in april, maar daar staat tegenover dat een week in Frankrijk stukken voordeliger is dan te vliegen naar Lanzarote en je hoeft geen fiets te huren. Tel daar bij op ons onvolprezen volpension, waarbij ALLE eer mijn vrouw toekomt, en de keuze voor Frankrijk is snel gemaakt. Ik kan mij geen betere “kok” en gastvrouw wensen. Zij die het hebben ervaren steken het gelukkig ook niet onder stoelen of banken.

Omdat ik er van overtuigd was (en ben) dat deze weken voor iedereen een positieve bijdrage leveren aan hun algemene triathlonkennis, het eigen trainingsprogramma, wedstrijdseizoen en wedstrijden, vond ik dat de mogelijkheid voor een dergelijke week voor iedereen toegankelijk moest zijn, en niet alleen voor de leden van de facebookpagina triathlonliefhebbers. Tot zeer recent werden de weken alleen gepromoot op facebook, simpelweg omdat er geen website was. Daar moest dus verandering in komen. Ik besloot een pagina te maken “trainingsweek.com” waarbij er 4 verschillende trainingsweken mogelijk zouden zijn, een week georiënteerd op zwemmen, fietsen, lopen of tria

Het sleutelen begon, want een site vanaf scratch had ik nog nooit gemaakt. Uren en uren zoeken hoe je 1 lijntje een bepaalde kleur geeft of waarom een bepaalde letter maar niet van lettertype kon veranderen. Maar goed, ik denk dat het uiteindelijke resultaat alle inspanningen waard zijn geweest. De volgende klus is om de site goed zichtbaar te krijgen in Google zodat niet alleen triatleten de site gaan vinden. Met de zwemweek in juni olv Rob Kwaaitaal hopen wij een eerste stap te zetten en er is zojuist een eerste voorzichtige stap gezet voor een fietsweek waarbij de nadruk komt te liggen op voeding en DE fietstraining (hoe doe je dat?), maar daar over later meer.

Als ik zelf zo het hele verhaal nog eens terug lees, dan hebben wij de laatste jaren niet echt stil gezeten. ?