Op de valreep: toch nog een – verre van complete – terugblik op 2018 WTJ 1021

Maandag – De triatleten (op de weg) moeten nog even geduld hebben. Het voorraadje WTJ’s aangemaakt om de vakantie te overbruggen, raakte iets eerder op dan gepland. En de ruim 100 wedstrijden, die meetellen in het puntenklassement voor triatleten, waren nog niet allemaal verwerkt in dat laptopje van me. Bovendien mocht alleen de telefoon mee op reis dit keer. Daar lees ik vele terugblikken op het afgelopen jaar op.

 

Buiten de jaaroverzichten met de tradionele puntentelling om te bepalen wie de ‘beste’ tri- en duatleten zijn, heeft Trikipedia geen grote terugblikverhalen geplaatst, wat niet wegneemt dat het een leuk tijdverdrijf is. Je krijgt heel overzichtelijk te zien (te horen, te lezen) wat er in een jaar gebeurd is. Het maakt het leven duidelijk en helder. Zelf ben ik meestal iemand die vooruit blikt. Op naar 2019! Anderzijds refereer ik vaak bij atleten of organisatoren aan hun prestaties en verdiensten uit het verleden. Een zekere hang om terug te kijken is er dus ook. Omdat de laatste klassementen nog niet klaar zijn, daarom toch een eigen (lees: geen persoonlijke) terugblik op 2018. Gewoon wat me te binnen schiet.

 

 

Het triathlonjaar begon fantastisch met de magnifieke World Triathlon Series-winst van Rachel Klamer in Abu Dhabi. Ze stond er meteen en gedurende het seizoen hield ze lang zicht op een WK-podiumplaats. Maar ja, cadeautjes worden in topsport niet uitgedeeld.

 

Barbara de Koning. Lang niet elke triathlonvolger heeft haar al eens in actie gezien. Komt ook omdat ze in Engeland woont, maar gelukkig wel voor Nederland uitkomt. Landskampioene was ze al, nu brak ze in Buenos Aires ook internationaal door met een schitterende zesde plaats op de Jeugd Olympische Spelen.

 

Quinty Schoens doet qua talent niet onder voor Barbara getuige haar formidabele negende plaats op de Grand Final in het Australische Gold Coast. En misschien nog niet de internationale doorbraak, maar Thomas Cremers is met twee nationale sprinttitels bij de beloftes toch ook hard op weg.

De Mixed Relay wereldkampioenschappen leverden weliswaar geen medaille op, maar met de vijfde plaats in Hamburg is TeamNL nog volop op Tokyo-koers. Ga zo door Rachel, Jorik, Maya en Marco.

 

Het klinkt vanzelfsprekend maar dat is het niet. Jetze Plat en Geert Schipper haalden wederom goud en zilver op tijdens de WK-finale aan de Gold Coast. Geert trok daarna door om de stunt van Jetze van een jaar eerder te herhalen namelijk de wereldtitel Ironman op Hawaii. Twee fabelachtige paratriatleten, waarvan we bovendien in Oud Gastel mochten genieten tijdens de 1/3e triathlon. En ook toen kwamen ze als eersten binnen. Hulde ook aan Maurits Morsink, die doorbreekt in de paratriathlonwereld.

 

Hawaii Ironman met trouwens drie wereldtitels voor ons landje: naast Geert, Tessa Kortekaas die een droomdebuut maakte en nu haar automatische startbewijs voor 2019 voor elke Hawaii-fan aanbiedt (al zal Ironman daar wel een stokje voor steken) en voor de tweede opeenvolgende keer was ook Sione Jongstra ’s werelds sterkste F40 op Hawaii. Gaat Sione voor de hattrick?

Op het WK Multisports Festival op het Deense eiland Fyn kwamen de medailles ook op diverse fronten. Het meeste indruk (op ons) maakte de bronzen plak van Marina van Dijk. Zo lang verstoken van wedstrijden door blessureleed en dan zó terug kunnen keren. Groots. Sophie van der Most haalde zowel op het WK als EK (Ibiza) de zilveren plak bij de beloftes.

 

Er was de ETU Cup-winst voor Marco van der Stel in het Spaans/Afrikaanse Mellila en de ‘thuiszege’ op de ETU-race in Weert voor Jorik van Egdom, een goede generale voor het EK komend jaar. Jorik was ook twee keer goed voor een top vijf klassering in World Cups en schier onklopbaar in de Duitse Bundesliga wedstrijden.

 

De Europese titel op de Ironman Frankfurt voor Ricardo Scholten bij deM25. Dokter Ricardo, die eigenlijk al voor een maatschappelijke loopbaan had gekozen, kan het nog steeds. De zesde tijd voor Janien Lubben op de tot duathlon teruggebrachte Ironman Hamburg. De enorme stunt van Jeroen Gijzen die niét in Maastricht, maar vervolgens wél in Klamar een slot voor Hawaii weet te bemachtigen.

 

 

Onverwoestbare Dirk Wijnalda, toch weer tweede in Maastricht en zesde op het EK Madrid. Pleuni Hooijman, naast de tegenvaller in Maastricht staat wel de derde plaats in Challenge Venetië. De twee achtste plaatsen van Erik-Simon Strijk op de Ironmans Lanzarote en Bolton mogen er ook wezen. De winst van Google-man Derk de Korver op de Ironman van Santa Rosa, Marcel Suurmond in Palm Springs, Christel Muis in Gravelinnes en Geke Venema in Thorsminde en uiteraard weer de fraaie reeks podiumplaatsen van Yvonne van Vlerken met de dubbelzege Maastricht-Almere (iets wat nog niet eerder voorkwam en tot 2021 ook niet zal gebeuren…)

 

Tegenover de sportieve successen staan ook de aangrijpende verhalen. De euforie en daarna de kater van Els Visser op de ontnomen zege op de Ironman Maastricht bijvoorbeeld. Het dramatische uitstappen in de laatste kilometer van Tom Oosterdijk op Hawaii en – al even erg – de onwillige knie van Jan Blokland aldaar.

 

 

De altijd weer tot de verbeelding sprekende prestaties van teams zoals Glenn en Mathon in Maastricht (een grootser feest als bij die finish heeft Ironman nooit meegemaakt), team Fleur en Noah en al die anderen, die we niet altijd in beeld hebben. De bewonderenswaardig inkijk in de Striid van Jacob Veenstra, waarmee tevens prachtige promotie voor sport en Frysman. Het gedoe rondom de Maastricht en Hoorn met uiteindelijk toch de toekomstplannen en stapsgewijs naar de langere afstanden terug.

Drie momenten blijven me nog langer bij dan alleen op deze 31e december. De eerste is het moment dat zoon Barry van Leeuwen het overlijden van zijn vader Jac op social media deelt. Hij wilde er zelf nooit van weten, maar voor mij was Jac van Leeuwen een held. Het besef dat we twee maanden voor zijn dood nog een half uur aan de telefoon hingen, maakte het afscheid moeilijk en bijzonder tegelijk.

 

 

Het tweede is het zware ongeval van Peter van Egdom; geschept tijdens een fietstraining, juist op het moment dat zijn zoon Jorik zich aan de andere kant van de wereld concentreerde op de WK Grand Final triathlon. Peter herstelt stukje bij beetje. We willen de familie Van Egdom in het bijzonder een heilzaam 2019 toe wensen.

 

 

Het derde is toch wel het levensverhaal van Brice van der Post, wat we op Trikipedia brachten. Hij is zo’n beetje de Nederlandse Lionel Sanders, als je begrijpt wat ik bedoel.

 

Internationaal blijven de drie clean sweeps van de Noren me bij. In Bermuda bij de World Triathlon Series met Carsten Stornes, Kristian Blummenfelt en Gustav Iden en in Bahrain op de 70.3 Ironman in een andere volgorde en met een wereldbesttijd van Kristian. En uiteindelijk de wereldtitels voor Vicky Holland en wederom Mario Mola aan het eind van weer een wervelend ITU-seizoen. Natuurlijk ook de wereldtitels op de 70.3 IM in Zuid-Afrika van Jan Frodeno (waarna de blessure volgde) en Daniela Ryf. De Zwitserse deed het op Hawaii nog eens dunnetjes over en daar verdedigde Patrick Lange met verve zijn wereldtitel, maar mag ook Belg Bart Aernouts niet onvermeld blijven. Onze zuiderburen kijken sowieso terug op een topjaar. Als grensbewoner kan ik dat heel goed hebben.

Dat was het. Ik vergeet ontzettend veel andere prestaties en gebeurtenissen. Dat zit niet helemaal in de stijl van deze lijstjesman, maar het moet maar keer. Wellicht blikken we op 8 februari 2019 pas echt terug. Dan bestaat Trikipedia immers precies een jaar. En daar zijn we stiekem best trots op. Iedereen bedankt voor de vele support en de mooie verhalen, die we kregen aangeboden.

Een heerlijke jaarwisseling gewenst en op naar een fonkelend 2019! Met EK’s, Ironman-festivals, Challenges, Frysmans, Gelremans, Xterra’s, Nations Cups, Teamcompetities, RBR Series, Jeugd- en Juniorencompetities, dure en gratis triathlons maar ook met gewone wedstrijdjes, die we beslist niet zullen vergeten.